Πριν ο κόκορας λαλήσει, η κυβέρνηση ήρθε να επαυξήσει σ' αυτές τις εκτιμήσεις:

-- Στην αρχή της βδομάδας, με δηλώσεις και διαρροές στον Τύπο, κυβέρνηση και κουαρτέτο άρχισαν να «φτιάχνουν κλίμα» για τον επόμενο γύρο της «αξιολόγησης», όπου βασικό θέμα της διαπραγμάτευσης θα αποτελέσουν οι νέες ανατροπές στα Εργασιακά.

-- Τη δεύτερη κιόλας μέρα της βδομάδας νέα καμπάνα: Προκλητικές φοροαπαλλαγές, άμεσες επιδοτήσεις, μέχρι και 20 εκατ. ευρώ, σε μεγάλες επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που κλιμακώνεται η φοροαφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων κ.ά., είναι οι προβλέψεις του «αναπτυξιακού νόμου» που κατατέθηκε στη Βουλή.

-- Στη μέση της βδομάδας, με δύο νέες υπουργικές αποφάσεις, το υπουργείο Εργασίας επέβαλε πρόσθετες μειώσεις στις ήδη κουτσουρεμένες επικουρικές συντάξεις του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης και στα εφάπαξ των Ταμείων Πρόνοιας. Θα αφορούν πάνω από 200.000 συνταξιούχους, ενώ το ύψος τους μπορεί να φτάνει και το 1/3 της σημερινής επικουρικής σύνταξης. Παράλληλα, τίθεται σε εφαρμογή η αναπροσαρμογή όλων των κύριων συντάξεων που αποδίδονται έως τώρα, μέχρι το Σεπτέμβρη του 2017.

Κι ενώ η πράξη της δηλώνει μια βαθιά αντεργατική κατεύθυνση, η κυβέρνηση καταφεύγει στην προπαγάνδα των «κόκκινων γραμμών», οι οποίες όμως είναι ήδη αρκετά ξεθωριασμένες, καθώς έχει αποκαλυφθεί πλέον ότι δεν υπήρξαν ποτέ ως γραμμές υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. «Η Ελλάδα είναι σε θέση πλέον να βάζει κόκκινες γραμμές και να τις υπερασπίζεται» διαβεβαιώνει ο Αλ. Τσίπρας και προσθέτει: «Θα υπερασπιστούμε τα Εργασιακά όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις»! Από κοντά ο υπουργός Ενέργειας, Π. Σκουρλέτης, δηλώνει ότι «το θέμα των εργασιακών σχέσεων είναι κορυφαίο ζήτημα για την κυβέρνησή μας, είναι κάτι παραπάνω από κόκκινη γραμμή». «Η κυβέρνηση κράτησε όλες τις κόκκινες γραμμές της», ισχυρίστηκε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, διεκδικώντας την εμπιστοσύνη του λαού ότι το ίδιο θα πράξει και με τις επόμενες...

Η «κόκκινη γραμμή» φοριέται πολύ σ' αυτή την κυβέρνηση. Μόνο που αδυνατεί να κρύψει τη «γύμνια» της. Ο λαός γνωρίζει καλά με ποιο τρόπο η κυβέρνηση υπεράσπισε το λαϊκό εισόδημα, τις συντάξεις και την πρώτη κατοικία. Ας θυμηθούμε: μείωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, μεγαλύτερους φόρους σε όλα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα με ετήσιο εισόδημα από 9.000 έως 27.000 ευρώ, μονιμοποίηση του τάχα έκτακτου χαρατσιού της «εισφοράς αλληλεγγύης», διατήρηση όλων των αντιλαϊκών φόρων των προηγούμενων κυβερνήσεων, νέα αύξηση του «βασικού συντελεστή» του ΦΠΑ από το 23% στο 24%, κατάργηση του μειωμένου συντελεστή στα νησιά, 8 δισ. επιβάρυνση του λαού απ' τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό μόνο για την τετραετία 2016 - 2019, μειώσεις συντάξεων και νέος τρόπος υπολογισμού τους στο εξής, έτσι που να ισοδυναμούν με φιλοδώρημα, παράδοση των δανείων ακόμα κι όσων αφορούν στην πρώτη κατοικία στα «funds», ιδιωτικοποιήσεις με τη σέσουλα και, φυσικά, «αυτόματος κόφτης» δαπανών...

Οσα δικαιώματα μέχρι χτες η κυβέρνηση παρουσίαζε σαν «κόκκινες γραμμές», εφησυχάζοντας το λαό ότι δεν θα παραβιαστούν, κοκκίνισαν απ' τη «σφαγή» που υπέστησαν. Κι αυτό προδιαγράφει τι θα συμβεί και με τις νέες «κόκκινες γραμμές» που αφορούν στα Εργασιακά, τα οποία ανοίγουν το φθινόπωρο στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης».

Για την κυβέρνηση, η κόκκινη γραμμή είναι μία και χαράσσεται με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να δουν άσπρη μέρα τα κέρδη του. Οι δικές του ανάγκες υπαγορεύουν πόσα και ποια μέτρα θα παρθούν, υποβάλλουν αυτή ή την άλλη στάση της κυβέρνησης στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση, τη δυσκολία της ΕΕ να περάσει σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η πορεία της αντιλαϊκής κλιμάκωσης είναι προδιαγεγραμμένη. Το άνοιγμα των Εργασιακών σε λίγους μήνες το επιβεβαιώνει, όπως και η παραδοχή της κυβέρνησης ότι όλα είναι ανοιχτά στο τραπέζι. Αλλωστε, το εγχώριο κεφάλαιο δεν έκρυψε ποτέ ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας του πέραν της γενναίας στήριξης απ' τον κρατικό κορβανά - βλέπε «αναπτυξιακό νόμο» - προϋποθέτει την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, την περιστολή των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν.

Κόκκινες γραμμές με βάση τα συμφέροντά του μπορεί και πρέπει να χαράξει ο ίδιος ο λαός, που είναι κι ο μόνος που μπορεί να τα υπερασπιστεί αποτελεσματικά.

Απαντώντας στα περί «δίκαιης ανάπτυξης», ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας στους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Για να γυρίσουμε πραγματικά σελίδα, για να υπάρξει ανάπτυξη, για να υπάρξει πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη, για να υπάρξει πραγματική δημοκρατία για το λαό, δεν επαρκούν τα συνθήματα της κυβέρνησης (...) Τι ανάπτυξη θα είναι αυτή που θα έρθει; Γιατί, για το ΚΚΕ αλλά και για τους ίδιους τους εργαζόμενους της πατρίδας μας, υπάρχει ανάπτυξη για τους λίγους και ανάπτυξη για τους πολλούς. Ανάπτυξη για όλους δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι άλλο η ανάπτυξη για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, κι άλλο πώς καταλαβαίνει την ανάπτυξη ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής.

(...) Βλέπουμε με αυτό τον "αναπτυξιακό νόμο" να περνάνε μαζικά φοροαπαλλαγές, για ποιους όμως; Για τους βιομήχανους, για τους τραπεζίτες, για τους εφοπλιστές. Δίνει ζεστό χρήμα, ζεστό κρατικό χρήμα, βγαλμένο βέβαια από το μάτωμα και τον ιδρώτα του λαού, όλα αυτά τα χρόνια που πληρώνει 20 εκατομμύρια ευρώ, σε κάθε μεγάλο επιχειρηματία, όμως, κι όχι σε κανέναν αυτοαπασχολούμενο μικρό επιχειρηματία, μικρομαγαζάτορα. 20 εκατομμύρια ευρώ ζεστό κρατικό χρήμα για να κάνει την επένδυσή του, χωρίς να έχει σιγουριά, χωρίς να θέτει προϋποθέσεις, έστω να έχει κάποια ίδια κεφάλαια. Μπορεί να μη βάλει ούτε ευρώ ο επιχειρηματίας για να κάνει αυτή την επένδυση, μόνο με αυτά τα 20 εκατομμύρια θα ξεκινήσει, όταν παίρνει άλλα μέτρα για να τον "ανακουφίσει" λέει από το μεγάλο μισθολογικό κόστος, γιατί είναι κόστος γι' αυτόν τι πληρώνεται ο εργάτης ενώ τον ξεζουμίζει, κι άλλες τέτοιες πλευρές που περιέχει αυτό το νομοσχέδιο. Καταλαβαίνουμε ότι έτσι όπως εννοεί την ανάπτυξη η κυβέρνηση, είναι ανάπτυξη για τους λίγους.

Κι έτσι εξηγείται γιατί ήδη έχει πάρει τα εύσημα από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, έτσι εξηγείται γιατί προχτές στα "Ποσειδώνια" στον Πειραιά πήρε τα εύσημα από τους εφοπλιστές και από τα μεγάλα συμφέροντα. Ετσι εξηγείται γιατί της λέει "μπράβο" ο Σόιμπλε, που μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν το κοράκι, ο ένας, ο άλλος και λοιπά, μην πω τους χαρακτηρισμούς που οι ίδιοι οι κυβερνώντες τού έδιναν. Γι' αυτό παίρνει "μπράβο" από τον Ντάισελμπλουμ, από τον Βαλς, απ' όλα δηλαδή τα κοράκια που ξεζουμίζουν και τους δικούς τους λαούς, που ξεζουμίζουν και το λαό της Ελλάδας, τους εργαζόμενους. Αρα, κουμπωνόμαστε όταν ακούμε τέτοια ανάπτυξη. Πρέπει να κουμπώνεστε κι εσείς και να μη δίνετε σημασία στις διάφορες υποσχέσεις, που καλλιεργούν μόνο ψεύτικες προσδοκίες».

Κόντρα στις επιδιώξεις της κυβέρνησης, το ταξικό εργατικό κίνημα οργανώνει την πάλη για την αντιμετώπιση τόσο αυτής της πολιτικής όσο και κύρια για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του κεφαλαίου. Σημαντικό βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση ήταν η σύσκεψη που οργάνωσε το ΠΑΜΕ για το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ανοίξει. Οπως σημειώθηκε, δεν είναι από τα συνηθισμένα μέτωπα. Αφορά την καρδιά της ταξικής αναμέτρησης με την ενιαία επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Αφορά στην υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου από τη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου, τη διεκδίκηση των απωλειών που είχε και, κυρίως, τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία.

Η συζήτηση αφορά στο πώς θα οργανωθεί η αντεπίθεση των εργατών ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά. Πώς θα δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέπουν στην εργατική τάξη να περάσει στην αντεπίθεση. Οπως τονίστηκε, χρειάζονται πολύ μεγάλη προσπάθεια και αποφασιστικά βήματα στο βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων, στην ενίσχυση της ταξικής γραμμής που προβάλλει και παλεύει στην πράξη το ΠΑΜΕ, καθώς και τα σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, οι οργανώσεις που συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή.

Για την εργατική τάξη - τονίστηκε - δεν υπάρχει καμία ελπίδα κι όταν ακόμα περάσουμε σε κάποια ανάπτυξη, αν δεν οργανώσει τον αγώνα της. «Γι' αυτό και οι αγώνες μας δε θα έχουν δυναμισμό και προοπτική αν δε συνδέονται με ισχυρή αμφισβήτηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου (...) εμείς παλεύουμε για ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο βαθμό που συνειδητοποιείται αυτή η ανάγκη, θα έχουμε και αποτελεσματικούς διεκδικητικούς αγώνες».

Ο στόχος τέτοιων κινητοποιήσεων είναι το οργανωμένο και με ταξική συνείδηση εξοπλισμένο εργατικό κίνημα που, κακά τα ψέματα, χωρίς το ΠΑΜΕ θα είχε όχι απλώς εκφυλιστεί, αλλά εξαφανισθεί. Ο σχεδιασμός είναι πανευρωπαϊκός. Εχει τις ρίζες του στους εμπνευστές και υλοποιητές του Μάαστριχτ, είχε μεσοπρόθεσμη διάρκεια και εμπροσθοφυλακή «αριστερούς» σχηματισμούς, πανικόβλητα κομμουνιστικά κόμματα και προγραμματισμένους να λάμπουν ως φωτοβολίδες κοινωνικούς φορείς εξέγερσης και ανταρσίας. Ολοι αυτοί οι θύλακες πλασαρίστηκαν διαφημιστικά ως «υπεράνω κομμάτων», ενίοτε και συγγραφείς μιας νέας ποικιλόχρωμης και ποικιλόμορφης Ιστορίας, που αρχίζει με τη διαστρέβλωση τής ως τώρα γραμμένης με αίμα. Επί μία εικοσαετία σαν σκωληκοειδής απόφυση του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, συστηματικά αποδόμησαν κάθε επίτευγμα της Οχτωβριανής Επανάστασης, σχετικοποίησαν έννοιες όπως αντίσταση, ανατροπή, δικαιώματα, απελευθέρωση, ταξική συνείδηση, κατάργησαν όχι την πάλη των τάξεων απλώς, αλλά μπακλαβαδοποίησαν την κοινωνική διαστρωμάτωση και δανείστηκαν συχνά δημοσιότητα από αγκαθωτά γκρουπούσκουλα κατά παραγγελίαν αόρατων αφεντικών στημένα τύπου «φεμέν».