Μερικά συγκεντρωτικά στοιχεία για τη χώρα μας. Από τα 80.000 δημόσια κτίρια της χώρας (σχολεία, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.) που έπρεπε να έχουν ελεγχθεί από το 2000, έχουν ελεγχθεί περίπου τα 6.000. Κι από αυτά, όμως, που ελέγχθηκαν, σε ελάχιστα έγιναν οι παρεμβάσεις που κρίθηκαν αναγκαίες! Ενώ το 75% των κτιρίων της χώρας (το 65% των δημόσιων και το 55% των σχολείων) έχουν κτιστεί πριν το 1985, δηλαδή με βάση τους παλιούς (ή και καθόλου) αντισεισμικούς κανονισμούς, δεν εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα προσεισμικού ελέγχου και ενίσχυσης των κτιρίων αυτών. Κατά τους σεισμούς της Αθήνας αποδείχτηκε ότι 1 στα 10 κτίρια με ζημιές και 1 στα 2 σχεδόν από αυτά που κρίθηκαν κατεδαφιστέα ήταν επαγγελματικές στέγες (εργοστάσια, βιοτεχνίες κ.λπ.), δεν ελέγχεται η στατική επάρκεια των χώρων αυτών, όπου δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Αντί να ενισχυθούν τα κτίρια που έπαθαν ζημιές από σεισμούς, οι κυβερνήσεις εξέδωσαν τεχνικές οδηγίες επισκευής, που προβλέπουν ότι πρέπει να επανέλθουν στην κατάσταση που ήταν όταν έπαθαν τις ζημιές!

Οι προτεραιότητες των έργων που κατασκευάζονται, καθορίζονται από το σχεδιασμό της άρχουσας τάξης, στο πλαίσιο του λεγόμενου «νέου αναπτυξιακού μοντέλου» της χώρας - ως κόμβου μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων με τόνωση του εξαγωγικού προσανατολισμού των μονοπωλιακών ομίλων (π.χ. αναβάθμιση λιμανιών, οδικοί άξονες, τουρισμός πολυτελείας), όπως φαίνεται και στα ρυθμιστικά σχέδια (π.χ. Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής). Η πραγματική αιτία της έλλειψης αντισεισμικής προστασίας αναδεικνύει και την κατεύθυνση στην οποία πρέπει να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση. Γιατί όποια πολιτική δύναμη και να βρίσκεται στην αστική κυβέρνηση, αυτή υπηρετεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει φιλολαϊκή λύση στο πρόβλημα. Γι' αυτό μετά από κάθε μεγάλο σεισμό υπάρχουν θύματα ή μεγάλες καταστροφές...