Σταθερά στη ρότα του εκβιασμού των λαϊκών συνειδήσεων, ώστε να δεχτούν την αντιλαϊκή πολιτική ως αναγκαστική - σχεδόν μοιραία - συνεχίζει να κινείται η κυβερνητική προπαγάνδα. Επικαλούνται τα «άδεια ταμεία», προβάλλουν - σαν εξέλιξη ανεξάρτητη από την καπιταλιστική κρίση - την εκτίμηση για νέα ύφεση, ώστε να πέφτει σαν ώριμο φρούτο η διαπίστωση ότι όλοι πρέπει να στηρίξουν την προσπάθεια της συγκυβέρνησης για «έντιμο συμβιβασμό».

Η επίκληση των άδειων ταμείων και της ύφεσης λειτουργεί σαν φερετζές, για να κρύψει το πραγματικό γεγονός ότι εξαρχής η κυβερνητική πολιτική κινείται σε ένα πλαίσιο που είναι δεδομένο και που αντικειμενικά οδηγεί σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις, το πλαίσιο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Είναι αυτό που ο πρώην Πρόεδρος του ΣΕΒ είχε πει χαρακτηριστικά ότι δεν ανησυχεί για την κυβερνητική εναλλαγή, γιατί η καπιταλιστική οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και η όποια κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να τους ακολουθήσει.

Το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν έβαλε χέρι ούτε σ' έναν από τους πάνω από 400 εφαρμοστικούς νόμους που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση, αλλά, αντίθετα, ροκανίζει χρόνο και στέλνει όλο και περισσότερο στις ελληνικές καλένδες κάθε υπόσχεσή της προς το λαό, που βεβαίως και αυτές οι υποσχέσεις είναι ψίχουλα, που δεν απαντούν στην κάλυψη των απωλειών της περιόδου της κρίσης και στις ανάγκες του, είναι χαρακτηριστικό της σιδερένιας δέσμευσης που έχει για τον κεντρικό στόχο: Στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Βασικά στοιχεία που καθόρισαν την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης - κατώτερος μισθός, συντάξεις, φόροι, ιδιωτικοποιήσεις - είναι πλέον καθαρό ότι εντάσσονται και στην πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Στόχος και της προηγούμενης και αυτής της συγκυβέρνησης είναι η έξοδος της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση και το πέρασμα στη φάση της ανάκαμψης. Παρόλο που προεκλογικά υποσχόταν ότι αυτό μπορεί να γίνει με φιλολαϊκό τρόπο, πολύ γρήγορα αποδείχτηκε αυτό που καθαρά έλεγε και για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ: Οτι ο λαός, οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν και τα βάρη της κρίσης και της ανάκαμψης. Αποδείχτηκε ότι τα περιθώρια είναι ασφυκτικά, ακόμα και για το ενδεχόμενο αλλαγής τρόπου εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής. Η συγκυβέρνηση διαμαρτύρεται γιατί οι «εταίροι» της δεν «καταλαβαίνουν» ότι χρειάζεται ένα πρόσχημα, έναν καλό λόγο, κάτι που να μπορέσει να παρουσιάσει ως θετικό, προκειμένου να μπορέσει να εξασφαλίσει τη λαϊκή στήριξη στη συνέχιση αυτής της πολιτικής. Και έτσι η προπαγανδιστική απάτη, που ξεκίνησε προεκλογικά, συνεχίζεται. Το κύριο για τους εργαζόμενους παραμένει η πάλη για ανάκτηση των απωλειών και η διεκδίκηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει. Πάλη που δεν παίρνει αναμονή.

Μάλιστα, αυτή η απάντηση το τελευταίο διάστημα ακούγεται ως ιαχή από πλήθος εργοδοτικών ενώσεων, με πρώτο και καλύτερο το ΣΕΒ και σίγουρα όχι τυχαία... Η αναμονή της εργοδοσίας για τις «πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης σημαίνει ότι αυτές οι πρωτοβουλίες θα είναι συμφέρουσες προς αυτήν, εξάλλου τα δείγματα μέχρι στιγμής δεν είναι λίγα, με βασικό το σχέδιο νόμου για τις ΣΣΕ αλλά και τη νέα συμφωνία - μνημόνιο που μεθοδεύεται.

«Περιμένουμε τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης». Αυτή είναι και η απάντηση της διοίκησης του Σωματείου εργαζομένων, και συγκεκριμένα η απάντηση των εκλεγμένων με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, όταν δεκάδες αγωνιστές εργαζόμενοι ζήτησαν Γενική Συνέλευση για να απαντήσει ο κλάδος στους εργοδότες βάζοντας μπροστά τις διεκδικήσεις του. Για να οργανωθεί η πάλη για τη διεκδίκηση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Η προώθηση της λογικής της ταξικής συνεργασίας δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτές οι δυνάμεις έρχονται λοιπόν να προωθήσουν αυτή την κατεύθυνση, αναλαμβάνοντας μάλιστα ένα σοβαρό ρόλο, αυτόν του εντολοδόχου της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού στο εργατικό κίνημα. Η διαλυτική κατάσταση που περνάνε αυτές οι δυνάμεις στο Σωματείο είναι αποτέλεσμα του ίδιου τους του ρόλου. Γι' αυτό εξάλλου και σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τον αγώνα για υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

-- Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μάζεψαν υπογραφές για την πραγματοποίηση Συνέλευσης και τις κατέθεσαν στο ΔΣ.

-- Η διοίκηση αρνήθηκε την πραγματοποίηση Συνέλευσης πριν από την 1η Μάη, όταν δεκάδες θέατρα καλούσαν τους εργαζομένους να δουλέψουν.

-- Σαμποτάρισε ανοιχτά τη Γενική Συνέλευση, καθώς όχι μόνο δεν κινητοποίησε τους συναδέλφους αλλά δεν παρευρέθηκαν σε αυτή ούτε οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ «Κίνηση Ηθοποιών», των «Ενωμένων Ηθοποιών», της «Ελεύθερης Εκφρασης» - παράταξη της ΝΔ.

-- Φρόντισαν να κλείσουν τον κατάλογο παρουσιών, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος του Σωματείου (εκλεγμένος με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) είπε ότι δεν μπορεί να περιμένει πότε θα σχηματιστεί απαρτία γιατί... έχει γύρισμα!

Τα παραπάνω φανερώνουν ότι αυτές οι δυνάμεις υπερασπίζονται και προωθούν την πολιτική της κυβέρνησης, είναι σε αγαστή συνεργασία με τις εργοδοτικές ενώσεις, καθώς η όποια διαπραγμάτευση για κλαδική Συλλογική Σύμβαση θα ξεκινά από το άθλιο καθεστώς των 586 ευρώ, που νομοθετικά παραμένει ανέγγιχτο και για το οποίο όχι μόνο δεν λένε κουβέντα αλλά ζητούν η διαπραγμάτευση με την εργοδοσία να γίνει χωρίς «κόκκινες γραμμές». Ετσι, όχι μόνο δεν θα υπάρξει η ελάχιστη αποκατάσταση στις απώλειες που είχε ο μισθός των εργαζομένων από το 2012 (που έληξε η σύμβαση) και μετά, αλλά η «κόκκινη γραμμή» της διαπραγμάτευσης θα είναι εκ των πραγμάτων τα 586 ευρώ, δηλαδή 47% κάτω από την κλαδική σύμβαση!

Μάλιστα, αυτή η λογική της ταξικής συνεργασίας για να εξυπηρετηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πηγαίνει μαζί με μια σειρά κατευθύνσεις στο πεδίο των διεκδικήσεων των εργαζομένων, κατευθύνσεις που περνάνε από αυτό που λέμε «μείωση των απαιτήσεων». Ετσι, οι ίδιοι που χρησιμοποιούν κοινή επιχειρηματολογία με την εργοδοσία, έρχονται να μιλήσουν και για την ανάγκη θυσιών των εργαζομένων του κλάδου γιατί... το θέατρο περνάει κρίση, τη στιγμή που μία σειρά όμιλοι και ιδρύματα δραστηριοποιούνται στο χώρο του θεάτρου, με παραγωγές εκατομμυρίων ευρώ. Ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν αυτές τις κατευθύνσεις ως σύγχρονες, μοντέρνες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του Σωματείου το μόνο που βρήκε να πει στους ηθοποιούς που ήρθαν στη Συνέλευση είναι ότι το μέλλον του κλάδου δεν είναι στη μισθωτή εργασία αλλά στις ομάδες. Δηλαδή, στην αναγκαστική αυτοαπασχόληση, όπου οδηγούνται αρκετοί ηθοποιοί ακριβώς γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν με όρους αξιοπρέπειας ως μισθωτοί, αν και όταν βρίσκουν δουλειά, μετακυλίοντας το κόστος της παραγωγής στους ίδιους. Τόνισε, μάλιστα, ότι το Σωματείο πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να συμβιβαστεί, δηλαδή, με μία πολύ χαμηλή σύμβαση, με την αλλαγή σε θεσμικές κατακτήσεις του κλάδου (π.χ. ελάχιστη τρίμηνη σύμβαση), με την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Σε αυτές τις συνθήκες, με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό να δουλεύει συστηματικά για τα συμφέροντα εργοδοσίας και κυβέρνησης, το καθήκον και το ζητούμενο είναι η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων. Η προσπάθεια που έγινε στο ΣΕΗ με τη δημιουργία Επιτροπής Αγώνα, οργάνου πάλης που ξεπερνώντας τον αρνητικό συσχετισμό στο Σωματείο θα μπορέσει να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους, είναι σε θετική κατεύθυνση. Τα βήματα που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα και στα οποία οι κομμουνιστές έχουμε την πρώτη ευθύνη είναι στην ολοένα και πιο βαθιά συνειδητότητα που θα κερδίζεται στο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης.