Η εφαρμογή θα επιτρέπει στους χρήστες να αποστέλλουν γραπτά μηνύματα, όχι μόνο στους διαδικτυακούς τους φίλους αλλά και σε επαφές του τηλεφωνικού τους καταλόγου, με την προϋπόθεση ότι θα συνδέσουν το προφίλ τους στο Facebook με τον τηλεφωνικό τους αριθμό. Μια αθώα καταχώρηση, που παραδόξως ζητούν επανειλημμένα και εφαρμογές άλλων φιλάνθρωπων μονοπωλίων, όπως το Gmail της Google. Οι χρήστες καλούνται να συνδέσουν και τα προφίλ των φίλων τους (χωρίς να τους ρωτήσουν), καταχωρώντας και τον δικό τους τηλεφωνικό αριθμό. Κάθε καταχωρημένη επαφή συνοδεύεται από φωτογραφία του ατόμου. Ετσι, όταν κάποιος συνδέεται στο δίκτυο, οι φίλοι του (και μαζί τους το Facebook, η NSA, δηλαδή η υπηρεσία των ΗΠΑ που κάνει παρακολουθήσεις και τις υποκλοπές, και λοιποί συγγενείς) θα το αντιλαμβάνονται αμέσως από την μπλε ένδειξη, που θα ενεργοποιείται γύρω από τη φωτογραφία.

Οπως συμβαίνει και με τα αστικά ΜΜΕ, οι εταιρείες πίσω από τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», πέρα από τα κέρδη πετυχαίνουν και έναν άλλο στόχο: Τη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης που χρειάζεται για την αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας, τον εγκλωβισμό σε αυτή των ανθρώπων του μόχθου, των θυμάτων της περιόδου της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της περιόδου της καπιταλιστικής κρίσης, τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας, μετατρέποντας σε άσφαιρα πυρά, σε ατομισμό και απογοήτευση οποιοδήποτε σκίρτημα ριζοσπαστισμού και αμφισβήτησης γεννιέται μέσα στην κοινωνία.

Δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά στο left.gr και στον ΣΥΡΙΖΑ; Τα καταλαβαίνουν, αλλά επειδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος, προωθούν τον τύπο διαμαρτυρίας του αγανακτισμένου της πλατείας, ο οποίος αργά ή γρήγορα σκέφτεται ότι δεν αξίζει να κατεβαίνει καν στην πλατεία, να βρέχεται και να ταλαιπωρείται, αφού μπορεί να εκφράσει την αγανάκτησή του στο διαδίκτυο, προωθούν τη λαϊκή κινητοποίηση μέσω Facebook και καταλήγουν με το «άδειο πουκάμισο» που είδαμε πάλι και πάλι τον τελευταίο καιρό.

* γραφική αναπαράσταση που αντιπροσωπεύει τον χρήστη συστήματος πληροφορικής

«Τον περασμένο Μάιο, όταν η Ελλάδα έκλεινε τρία χρόνια μέσα στο πρόγραμμα προσαρμογής της τρόικας, στη χώρα μας είχαν γίνει δεκαέξι 24ωρες γενικές απεργίες και τέσσερις 48ωρες. Στην Ιρλανδία, η οποία και αυτή αναγκάζεται να εφαρμόσει σκληρή λιτότητα από το 2010, δεν είχε γίνει ούτε μία. Τότε είχα μιλήσει με συνάδελφο Ιρλανδό στο Δουβλίνο (...) Τα συνδικάτα ανέπτυξαν πολύπλοκους μηχανισμούς τα τελευταία 35 χρόνια, κυρίως στα καλά χρόνια της οικονομίας, με το σύστημα των κοινωνικών εταίρων. Τα συνδικάτα συνήθισαν να διαπραγματεύονται απευθείας με την κυβέρνηση (...) υπήρχε η αίσθηση πως η γενική απεργία θα έβλαπτε τα συμφέροντα των εργαζομένων και δεν θα επιτύγχανε τίποτα. Οι άνθρωποι έχουν πολλά να χάσουν - χρωστούν για τις πιστωτικές κάρτες, για τα στεγαστικά τους δάνεια κ.ά. (...)

Στην Ιρλανδία το συνδικαλιστικό κίνημα διαφέρει αρκετά από το ελληνικό. Τα συνδικάτα πρόσκεινται στο Εργατικό Κόμμα, το οποίο συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση, και δεν είναι υπό την ηγεσία πολλών παρατάξεων - όπου υπάρχει πάντα ο πειρασμός η καθεμία να δείχνει μεγαλύτερη μαχητικότητα από τις άλλες. Υπάρχει σταθερότητα στην ηγεσία, αλλά και στη συμπεριφορά των ιρλανδικών συνδικάτων.

Η «Καθημερινή» δεν περιγράφει απλά μια διαφορετική κατάσταση ανάμεσα στις δύο χώρες. Με το άρθρο της παίρνει θέση, για λογαριασμό της αστικής τάξης, για το ποιο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να βοηθήσει την καπιταλιστική οικονομία να βγει ταχύτερα από την κρίση ή να καταγράψει καλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό που περιγράφει με το παράδειγμα της Ιρλανδίας, είναι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και ο «κοινωνικός εταιρισμός». Η συμβολή του στη σταθερότητα του αστικού συστήματος και στην «ευημερία» της καπιταλιστικής οικονομίας δεν κρίνεται βέβαια από το πόσες απεργίες διοργανώνει, αλλά από τη γραμμή που υπηρετεί στο κίνημα. Από αυτή τη σκοπιά, τα παραδείγματα που δίνει το άρθρο, είναι αποκαλυπτικά.

Η «Καθημερινή» εκθειάζει ένα «κίνημα» - συνεταίρο της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, χωρίς αντιπαράθεση για τη γραμμή στο εσωτερικό του, με «εθνική» - αταξική αντίληψη για την οικονομία. Δηλαδή, με αντίληψη που λέει ότι η «οικονομία» είναι ίδια για τον εργάτη και τον εργοδότη, για τα μονοπώλια και το λαό. Αρα, και τα συμφέροντά τους είναι κοινά.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, που περιγράφει η εφημερίδα, δεν είναι ιρλανδική «πατέντα». Είναι στρατηγική επιδίωξη συνολικά της καπιταλιστικής ΕΕ και κυριαρχεί σε όλα τα κράτη - μέλη, ανεξάρτητα από τις διαφορές και ιδιαιτερότητες που καταγράφονται από χώρα σε χώρα. Για να το πετύχει, η ΕΕ συγκροτεί δομές (όπως για παράδειγμα η ΟΚΕ στη χώρα μας, ή η τριμερής εργοδοτών - συνδικάτων - κυβερνήσεων πριν από κάθε Σύνοδο Κορυφής) και δαπανά χρήμα με τη σέσουλα (προγράμματα «συνδικαλιστικής επιμόρφωσης», χρηματοδότηση συγκεκριμένων συνδικαλιστικών φορέων και δομών έξω από το «επίσημο» συνδικαλιστικό κίνημα κ.ά.).

Ας δούμε, όμως, τι κατάφερε ένα τέτοιο κίνημα στην Ιρλανδία και ποιον ωφέλησε στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Για την περίοδο 2011 - 2014, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας προώθησε μέτρα συνολικού ύψους 15 δισ. ευρώ, στο πλαίσιο της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής». Τα μέτρα περιλαμβάνουν νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, με φορολογία των συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, φόρο «τοπικών υπηρεσιών» (θα τον εφαρμόζουν τα τοπικά κρατικά όργανα), ενώ μειώνονται ξανά οι μισθοί.

Αντίστροφα, η φορολογία του κεφαλαίου βρίσκεται στο 12,5% και παραμένει αμετάβλητη πάνω από μια δεκαετία. Αυτό, σε συνδυασμό με τις άλλες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται ενιαία σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, κάνει πιο φτηνούς τους εργαζόμενους και αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης, διευκολύνοντας το κεφάλαιο να βγει από την κρίση και να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά του. Αυτό είναι, άλλωστε, το σχέδιο εξόδου από την κρίση που προωθεί το κεφάλαιο σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, ανεξάρτητα από ανταγωνισμούς και μείγμα διαχείρισης.

Αυτά σε συνθήκες κρίσης. Τι γινόταν σε συνθήκες ανάπτυξης και ιδιαίτερα πριν από το μεγάλο «μπαμ» της ιρλανδικής οικονομίας, στις αρχές της δεκαετίας του '90; Ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία: Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της Ιρλανδίας αυξήθηκε το 1994 κατά 5,8% και τα επόμενα χρόνια ακολούθησε ανοδική πορεία (το 1995 9,8%, το 1996 8,1%, το 1997 10,8%, το 1998 8,5%, το 1999 10,7%, το 2000 9,2%). Το «θαύμα» προέκυψε με αντεργατικά μέτρα, από το 1994. Τότε, κυβέρνηση, εργοδότες και συνδικάτα δημιούργησαν το λεγόμενο «Εθνικό Κέντρο Συνεταιρισμού», στο οποίο συμμετέχουν από κοινού πολιτικά κόμματα, εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης, συνδικαλιστικές οργανώσεις και ενώσεις εργοδοτών.

Μέσω του «Εθνικού Κέντρου Συνεταιρισμού», έκαναν τοπικές και κλαδικές συμφωνίες για την προώθηση των λεγόμενων Προγραμμάτων Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης. Υποτιθέμενος στόχος των συμφωνιών ήταν η απασχόληση. Οι συμφωνίες που έκαναν προέβλεπαν: Συγκράτηση μισθών. Μερική απασχόληση. Ευελιξία στην απασχόληση. Ευελιξία του χρόνου εργασίας. Ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ευελιξία στον τρόπο πληρωμής. Διάλειμμα καριέρας, κ.ά. Δηλαδή, μέτρα που κάνουν ακόμα φτηνότερη την τιμή της εργατικής δύναμης και τα οποία αποτελούν την προμετωπίδα των «διαρθρωτικών αναδιαρθρώσεων» που διαφημίζουν και στην Ελλάδα η κυβέρνηση και η ΕΕ.

Ορισμένα, ακόμα, στοιχεία για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ιρλανδία: Δεν υπάρχουν κατώτατοι διασφαλισμένοι μισθοί. Υπάρχει υψηλό ποσοστό «μερικής απασχόλησης», η οποία αφορά εργαζόμενους που, κατά τη διάρκεια της βδομάδας, κάνουν οποιαδήποτε εργασία για τουλάχιστον μία ώρα! Η εφαρμογή της «ευελιξίας στον τρόπο πληρωμής» σημαίνει ότι η εργοδοσία, ανάλογα με τις ανάγκες της, πληρώνει είτε με τη μορφή της «συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη, είτε με το μοίρασμα μετοχών».

Το λεγόμενο «διάλειμμα καριέρας» είναι υποχρεωτική παύση της εργασίας σε εργαζόμενους, με το πρόσχημα της επανεκπαίδευσης και της απόκτησης ικανοτήτων, για να συμβάλει στην «κινητικότητα» της απασχόλησης, που σημαίνει κατάργηση κάθε έννοιας σταθερής και μόνιμης δουλειάς. Τα συστήματα συνταξιοδότησης που ισχύουν στην Ιρλανδία είναι άθλια. Σύμφωνα με στοιχεία της «Γιούροστατ», όταν στην ΕΕ η μέση πληρωμή συντάξεων κινούνταν γύρω από το 13% του ΑΕΠ, στην Ιρλανδία κινούνταν στο 5,8% του ΑΕΠ το 1993. Το 2003 το σχετικό ποσοστό έπεσε στο 3,9%.

Αντίστοιχα, όταν ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στην ΕΕ ήταν στα 60 χρόνια, στην Ιρλανδία η αντίστοιχη ηλικία ξεπερνούσε τα 63 χρόνια, ενώ για τις γυναίκες είναι η ηλικία των 63,5 χρόνων. Στην ίδια δεκαετία, στην Ιρλανδία, τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 300%! Να λοιπόν πού στηρίχτηκε το «ιρλανδικό θαύμα» της ανάπτυξης! Να πού βασίζεται η έξοδος από την κρίση, στην οποία λένε ότι βαδίζει η οικονομία της Ιρλανδίας. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο και σ' αυτό είναι καθοριστική η συμβολή των συνδικάτων.

Από αυτήν την άποψη, καμιά εντύπωση δεν προκαλεί ο θαυμασμός της «Καθημερινής» και κατ' επέκταση της αστικής τάξης, για το συνδικαλιστικό κίνημα της Ιρλανδίας. Τέτοια συνδικάτα θέλουν, του χεριού τους. Οργανικό κομμάτι του αστικού συστήματος, ιμάντες για το πέρασμα της στρατηγικής του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα, εργαλείο για την ενσωμάτωση των εργαζομένων. Συνδικάτα που κηρύσσουν την ταξική συνεργασία και συγκαλύπτουν τις ταξικές αντιθέσεις, παραδίνοντας τους εργαζόμενους βορά στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας.

Τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα θέλουν και για την Ελλάδα το κεφάλαιο, η ΕΕ και τα κόμματά τους. Εχουν βεβαίως τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, ο οποίος όμως έχει απαξιωθεί, έχει χάσει την ικανότητα να συσπειρώνει τους εργαζόμενους. Από την άλλη, αυτό δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι συμμετέχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες. Κάθε άλλο.

Οι αγώνες των εργαζομένων στη χώρα μας δεν είναι στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις και οι ανάγκες στις δοσμένες συνθήκες. Το κίνημα είναι σε υποχώρηση, δημιουργώντας πρόσθετες δυσκολίες στο να οργανωθεί αποτελεσματικά η αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Το γεγονός, όμως, ότι δεν έχουν καταφέρει να το φέρουν ολοκληρωτικά στα μέτρα τους, να του δώσουν ένα αποφασιστικό, καθοριστικό χτύπημα, οφείλεται στη δράση των μελών και φίλων του ΚΚΕ στα συνδικάτα, στη συγκρότηση και δράση του ΠΑΜΕ, του ταξικού πόλου συσπείρωσης στο συνδικαλιστικό κίνημα, με γραμμή πάλης σε ευθεία αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ.

Η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, η αυτοτελής δράση των ταξικών δυνάμεων, ακόμα και εκεί που είναι μειοψηφία, η υπεράσπιση και η διαπαιδαγώγηση χιλιάδων νέων εργαζομένων στα ιδανικά και τις παραδόσεις της ταξικής πάλης, η γραμμή σύγκρουσης και όχι συνεργασίας με την εργοδοσία και την πολιτική της, η προσπάθεια ανασυγκρότησης του κινήματος, δυσκολεύουν ως ένα βαθμό την αστική τάξη να προωθήσει τα μέτρα της. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσες απεργίες κηρύσσονται στην Ελλάδα, συγκριτικά με άλλες χώρες της ΕΕ. Της προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές της δυνάμεις («καθαρόαιμες» και καμουφλαρισμένες) δεν έχουν επικρατήσει ολοκληρωτικά στο κίνημα, νοιάζονται για το πώς θα ανανεώσουν την επιρροή τους.

Ο Ουκρανός Πρόεδρος ως εκπρόσωπος της αστικής τάξης κάνει όλο και περισσότερο προσέγγιση με το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ, με το οποίο δυσανασχετεί όμως η Ρωσία

Η αστική τάξη της Ουκρανίας δείχνει διάθεση να συμμετάσχει ενεργά στο όλο οικονομικό και γεωπολιτικό «παιχνίδι», εκτιμώντας, εκτός των άλλων, πως η εμβάθυνση της συνεργασίας της Ουκρανίας με την ΕΕ θα βοηθήσει στην επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Ουκρανία, που με τη σειρά τους θα συμβάλουν στην άνοδο της «ανταγωνιστικότητας» της ουκρανικής οικονομίας, δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η ρωσική ηγεσία προειδοποίησε την Ουκρανία, πως όχι μόνον η Ρωσία αλλά συνολικά οι χώρες της Τελωνειακής Ενωσης (Ρωσία, Καζαχστάν, Λευκορωσία) θα προχωρήσουν σε μέτρα προστασίας της αγοράς τους, εάν η Ουκρανία προχωρήσει στην απελευθέρωση του τελωνειακού καθεστώτος της με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ο Β. Πούτιν υποστήριξε πως η Σύνδεση της Ουκρανίας με την ΕΕ και η διαμόρφωση ενός καθεστώτος «ελεύθερης» εμπορικής ζώνης Ουκρανίας - ΕΕ, θα δημιουργήσει συνθήκες πίεσης στην αγορά της Τελωνειακής Ενωσης, που μπορεί να κατακλυστεί από φθηνότερα και χειρότερης ποιότητας ευρωπαϊκά προϊόντα, μέσα από το έδαφος της Ουκρανίας, ή προϊόντα που θα φαίνονται ότι κατασκευάστηκαν στην Ουκρανία, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι παραγωγής άλλης χώρας.

Η ρωσική ηγεσία συμπεριφέρεται ως «απατημένη σύζυγος», όχι τυχαία, αν σκεφτεί κανείς πως ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Β. Γιανουκόβιτς, εκλέχτηκε με τη ρωσική στήριξη, ως «φιλορώσος», απέναντι στους «φιλοδυτικούς» πολιτικούς της λεγόμενης «έγχρωμης (πορτοκαλί) επανάστασης». Κι όμως αυτός ο «φιλορώσος» είναι που τώρα ηγείται της προσπάθειας παραπέρα αποκοπής της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή και της σύνδεσής της στενότερα με το παλαιότερο ιμπεριαλιστικό «κέντρο» στην Ευρώπη, την ΕΕ.

Η Ρωσία μοιάζει να δίνει με διάφορους τρόπους τη μάχη για την ανατροπή αυτής της πορείας και κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να υπολογίσει το τι θα επακολουθήσει, όχι μόνον μέσα στις επόμενες δύο βδομάδες, που θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος του Βίλνιους, αλλά και μετά. Γιατί η Ρωσία έχει προειδοποιήσει πως «θα απαντήσει» στη συγκεκριμένη επιδίωξη της ουκρανικής ηγεσίας.

Εννοείται, πως μέσα στις γραμμές της ίδιας της αστικής τάξης της Ουκρανίας υπάρχει σφοδρή διαπάλη για τις γεωπολιτικές και οικονομικές διακρατικές συμφωνίες της χώρας. Ετσι π.χ. η Ρωσία προτείνει την ένταξη της Ουκρανίας στην «Τελωνειακή Ενωση», που θα οδηγήσει αυτόματα στη μείωση της τιμής του ρωσικού φυσικού αερίου στο 1/3 της σημερινής τιμής, καθώς και στη σημαντική μείωση των τελωνειακών δασμών για τις ουκρανικές επιχειρήσεις της βιομηχανίας παραγωγής τροφίμων και ποτών. Οι Ρώσοι εμπειρογνώμονες ισχυρίζονται πως τα άμεσα κέρδη που θα κατακάτσουν στις τσέπες των καπιταλιστών που δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία, από μια πιθανή ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην «Τελωνειακή Ενωση», κυμαίνονται από 6 έως και 12 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Επιπλέον, προειδοποιεί με ένα «σενάριο καταστροφολογίας», πως σε αντίθετη περίπτωση η Ουκρανία, με τη σύνδεσή της με την ΕΕ, θα κατακλυστεί από ξένα προϊόντα και θα συρρικνωθεί η παραγωγική βάση της.

Να γιατί ένα κομμάτι της αστικής τάξης της Ουκρανίας τάσσεται ενάντια στην απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης για τη σύνδεση με τη ΕΕ και υπέρ της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στην «Τελωνειακή Ενωση». Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Πρόεδρος της Ενωσης βιομηχάνων της Ουκρανίας, Α. Κινάχ.

Ηδη το κυβερνών κεντρώο «Κόμμα των περιοχών» αντιμετωπίζει κλυδωνισμούς. Διάφοροι εσωκομματικοί παράγοντες έχουν τοποθετηθεί ενάντια στα σχέδια του Προέδρου της χώρας και ιδρυτή του συγκεκριμένου κόμματος, Β. Γιανουκόβιτς, να συνδέσει τη χώρα με την ΕΕ.

Την ίδια ώρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (ΚΚΟ) πρωτοστατεί στην καμπάνια ένταξης της Ουκρανίας στην «Τελωνειακή Ενωση», αναπαράγοντας ένα προς ένα τα επιχειρήματα της ρωσικής αστικής τάξης και εκείνου του τμήματος του κεφαλαίου στην Ουκρανία, που επιδιώκει την ενσωμάτωση της χώρας στην «Τελωνειακή Ενωση» (ΤΕ). Το ΚΚΟ συγκέντρωσε πρόσφατα 1 εκατομμύριο υπογραφές με το στόχο της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, με το ερώτημα: «Θέλετε την ένταξη στην ΕΕ ή στην ΤΕ;». Ετσι, αντικειμενικά, το ΚΚΟ «στρατεύτηκε» και μάλιστα στην «πρώτη γραμμή» της καμπάνιας ενσωμάτωσης στη διακρατική ένωση, που συγκροτεί η Ρωσία.

Η στάση αυτή κρύβει μια τεράστια σύγχυση, που υπάρχει στις γραμμές τους διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γύρω από τις διακρατικές ενώσεις. Πρέπει, δυστυχώς, να αναγνωρίσουμε πως η στάση αυτή του ΚΚΟ δεν αποτελεί εξαίρεση στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά τον «κανόνα». Να θυμίσουμε ότι εδώ και χρόνια μια σειρά ΚΚ της Δυτικής Ευρώπης, που έχουν διολισθήσει σε οπορτουνιστικές θέσεις και έχουν καταλήξει σε «αριστερούς ψάλτες» της ΕΕ, θέτουν το μάταιο στόχο του «εκδημοκρατισμού» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, όπως κάνει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα αυτά αφαιρούνται από το γεγονός ότι η ΕΕ είναι μια διακρατική ένωση του κεφαλαίου, που αποσκοπεί στη στήριξη των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων στις χώρες - μέλη της ΕΕ, ώστε να επικρατήσουν στον ανταγωνισμό με τις αστικές τάξεις άλλων χωρών. Βασικός στόχος της ΕΕ είναι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η θωράκιση της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.

Οπως στην περίπτωση της ΕΕ, έτσι στην περίπτωση άλλων ενώσεων, που εμφανίστηκαν στην Ευρασία ή στη Λατινική Αμερική, ορισμένα ΚΚ αφαιρούνται από το γεγονός πως αυτές οι διακρατικές ενώσεις έχουν συγκεκριμένη οικονομική βάση, στηρίζονται στη συνεργασία, στη συνένωση της δύναμης μεγάλων οικονομικών μονοπωλιακών ομίλων και παρά τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται στις γραμμές τους, το βασικό κριτήριο είναι τα δικά τους συμφέροντα, ο έλεγχος των αγορών και συνεπώς είναι κατά των λαών και των δικαιωμάτων τους.

Τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν στο πλαίσιο τέτοιων ενώσεων, που σε κάθε περίπτωση εξυπηρετούν συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης. Η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον από τον απεγκλωβισμό των χωρών τους από τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, κάτι που μπορεί να εγγυηθεί μόνον η εργατική - λαϊκή εξουσία, η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, που θα επιτρέψει να δημιουργηθούν οι συνθήκες και οι όροι για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δική τους «σημαία», τα δικά τους συμφέροντα, που δεν ταυτίζονται με τη «σημαία» καμιάς διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, με τα συμφέροντα κανενός τμήματος της αστικής τάξης.

Ολο και πιο συχνά, και από ό,τι φαίνεται αυτό θα πυκνώσει ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές του Μάη, από αστικά ΜΜΕ, πολιτικούς του συστήματος στα κράτη - μέλη της ΕΕ ανεξάρτητα από το μείγμα στην πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, εκφράζονται προτροπές και νουθεσίες να ...ξαναβρεθεί το όραμα της ΕΕ, να αναδειχθούν ξανά οραματιστές ηγέτες όπως οι ... ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Αναφωνούν πού είναι ένας Αντενάουερ, ένας Ντε Γκολ, ένας Σμιτ, ένας Μιτεράν, λέγοντας ότι οι σημερινοί ηγέτες είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, βαθιά και συγχρονισμένη στην ΕΕ και η πολιτική διαχείρισής της, που έχει φέρει σε απόγνωση μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αφού η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς, το ίδιο και η φτώχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, έχει ξεφτίσει στις λαϊκές συνειδήσεις αυτό που σε άλλες περιόδους προπαγάνδιζαν οι αστοί: Οτι η ΕΕ είναι το κοινό σπίτι των λαών που προάγει την ευημερία. Πάνω σ' αυτήν την πραγματικότητα, «πατάνε» ακροδεξιές, εθνικιστικές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, προβάλλοντας ως σωτηρία την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, εκφράζοντας αντιευρωενωσιακή γραμμή, που από την αστική προπαγάνδα χαρακτηρίζεται ως ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού. Που ξαναδυνάμωσε πρόσφατα με τη συνεργασία Λεπέν - Βίλντερς, δηλαδή των ακροδεξιών - ενθικιστών της Γαλλίας με τους αντίστοιχούς τους της Ολλανδίας μπροστά στις ευρωεκλογές, που καλούν και άλλες ανάλογες δυνάμεις από άλλες χώρες για συμμαχία. Εχθρούς της Ευρώπης τούς αποκαλεί ο αστικός Τύπος. Αυτό το λεγόμενο ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα, βεβαίως, δεν αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αλλά επιχειρεί να προστατεύσει τις λεγόμενες εθνικές οικονομίες, δηλαδή τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. Και εκφράζει τμήματα του κεφαλαίου σε κράτη - μέλη της ΕΕ, που εκτιμούν ότι τα συμφέροντά τους απαιτούν διαφορετικές επιλογές στις συμμαχίες, διαφορετικό δρόμο στην καπιταλιστική διεθνοποίηση. Επομένως, το λεγόμενο «ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού» είναι εχθρικό για τους λαούς, επειδή ακριβώς είναι πολιτικό ρεύμα στήριξης του καπιταλισμού.

Επικίνδυνη για τους λαούς είναι και η γραμμή διαφόρων σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών κομμάτων και δυνάμεων που μιλάνε για «αλλαγές» στην ΕΕ, ώστε αυτή να γίνει πιο ...κοινωνική. Αποδίδουν δε το σχετικό ξέφτισμα στις λαϊκές συνειδήσεις της ΕΕ (ιδιαίτερα στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε) στην επικράτηση του ...σκληρού νεοφιλελευθερισμού, της ...ανάλγητης, όπως λένε, περιοριστικής πολιτικής και ζητάνε λύσεις τόνωσης της ζήτησης, προβάλλοντας την ανάγκη χαλάρωσης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής που θα τονώσει κάπως τα λαϊκά εισοδήματα για να τονωθούν και οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Που, όμως, για να αυξάνουν τα κέρδη τους θέλουν χαμηλούς μισθούς. Η «συνταγή» τους είναι καπιταλιστική ανάπτυξη (δηλαδή η αιτία που γεννά τις κρίσεις) ...αλλά με κανόνες και υποτίθεται ...κοινωνική δικαιοσύνη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της γραμμής είναι οι πρόσφατες «εξετάσεις», που έδωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στο Τέξας των ΗΠΑ, μιλώντας στο Lyndon B. Johnson School of Public Affairs και «με ειδικούς και με φορείς χάραξης πολιτικής και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού», όπως ο ίδιος τούς χαρακτήρισε. Είπε, λοιπόν, ο επίσης υποψήφιος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής:

«Η σημερινή Ευρώπη - η κοινή αγορά και η Ευρωπαϊκή Ενωση - βασίστηκε σε ορισμένες αρχές. Μεταξύ αυτών ήταν: όχι άλλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι. Καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ενα κοινωνικό συμβόλαιο, που σημαίνει ένα ισχυρό σύστημα κοινωνικής ένταξης, κοινωνικής ασφάλισης, δημόσιας εκπαίδευσης, υγείας και πρόνοιας και σταδιακή σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων περιφερειών προς τα πρότυπα των πιο εύρωστων χωρών.

Αυτή η ιδέα δεν είναι η νέα ευρωπαϊκή ιδέα. Είναι η παλιά ευρωπαϊκή ιδέα. Και παραγκωνίστηκε, πριν από χρόνια, από μια ιδεολογία των αγορών, του ανταγωνισμού, και του "στο διάολο να πάνε" όσοι μένουν πίσω. Αυτή είναι η νέα ευρωπαϊκή ιδέα. Εμείς την αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη ιδέα. Εμείς λέμε ότι είναι αυτοκτονική ιδέα. Και εναντίον της, παλεύουμε για τις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης. Αυτό που επιδιώκουμε είναι η σημερινή Ευρώπη να επιστρέψει στις πρακτικές και τις επιδιώξεις αυτών των παλαιών αξιών.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στην Ελλάδα θα είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας που θα αλλάξει τα πράγματα προς όφελος των δυνάμεων της δημοκρατίας και της ανάπτυξης στην Ευρώπη. Θα είναι μια βαθιά ανάσα για όλους τους λαούς της Ευρώπης».

Ταυτόχρονα, ουσιαστικά για άλλη μια φορά εκθείασε την πολιτική Ομπάμα, ως δήθεν φιλολαϊκή πολιτική. Να τι είπε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν στην κρίση με κεϋνσιανά αντανακλαστικά, ποσοτική χαλάρωση και καθολική υγειονομική περίθαλψη. Η Ευρώπη αντέδρασε με μεγάλα δάνεια προς τα κράτη, με την προϋπόθεση της βίαιης λιτότητας. Τα δάνεια πέρασαν στις τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια εξόφλησαν τα χρέη τους προς τις τράπεζες του Βορρά, διατηρώντας ένα κομμάτι για την "ανακεφαλαιοποίηση"». Αλλά στις ΗΠΑ εκατομμύρια λαϊκοί άνθρωποι τρέφονται με συσσίτια, είναι άστεγοι.

Ας δούμε όμως τώρα ποιο είναι το «όραμα» που αναζητούν και πάλι οι αστοί και οι οπορτουνιστές ή φερέλπιδες χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Κατ' αρχήν, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, από τα γεννοφάσκια της το 1957 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διακρατική καπιταλιστική ένωση, μια ένωση του κεφαλαίου που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως για να αντιμετωπίσει το νέο δεδομένο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την ύπαρξη και το δυνάμωμα της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Των χωρών δηλαδή όπου οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με πρωτοπορία τα Κομμουνιστικά Κόμματα, καταργώντας την καπιταλιστική εκμετάλλευση, έλυσαν λαϊκά προβλήματα που στον καπιταλισμό είναι άλυτα επειδή δεν μπορούν να λυθούν, όπως η ανεργία, η δωρεάν εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια για όλους, όπως η λαϊκή στέγη, όπως οι μισθοί και οι συντάξεις που κάλυπταν όλες τις ανάγκες τους κ.λπ. Ετσι τα περί «κοινωνικού κράτους» και δημοκρατίας που επικαλείται και ο κ. Τσίπρας ως «επιτεύγματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης» ήταν στην πραγματικότητα οι αναγκαίες παραχωρήσεις που έκανε το κεφάλαιο, κάτω και από την πίεση και τους αγώνες των λαϊκών κινημάτων, αλλά και επειδή μετά τον πόλεμο υπήρχε τεράστια καπιταλιστική ανάπτυξη, τεράστια κέρδη, αλλά κυρίως ως αντίβαρο στην ύπαρξη του σοσιαλισμού που έδινε πρωτόγνωρα δικαιώματα στους λαούς. Απόδειξη και το γεγονός ότι μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με το γεγονός των δυσκολιών αναπαραγωγής των κερδών και της κρίσης, παίρνονται σωρηδόν πίσω ό,τι κατακτήσεις και δικαιώματα είχαν οι εργαζόμενοι στον καπιταλιστικό κόσμο.

Το λεγόμενο «όραμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» που σήμερα ...ψάχνουν να αναβιώσουν, είναι ο καπιταλισμός που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων στις διάφορες χώρες. Είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια, τα οποία ενώνονται για να αυξάνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργαζομένων, ενώ μεταξύ τους ανταγωνίζονται για τα κέρδη. Και η αναζήτηση της λεγόμενης αλληλεγγύης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών ήταν είναι και θα είναι ανύπαρκτη, αφού η ένωση εδράζεται στον ανταγωνισμό. Ετσι ήταν πάντα.

Τα «χρυσά κουτάλια» της ΕΟΚ έγιναν για παράδειγμα εφιάλτης για τους φτωχούς αγρότες της πατρίδας μας. Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, αυξάνοντας την κερδοφορία. Οι κεφαλαιοκράτες σε κάθε χώρα, και στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας και φαγωμάρας μεταξύ τους στο πλαίσιο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης βγήκαν σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι. Το «όραμα» της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης των εργατών επιτεύχθηκε και με το παραπάνω. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα έχασαν και χάνουν όχι γιατί δεν προχώρησε η ...ενοποίηση ή είχαν ψεγάδια οι διάφοροι μηχανισμοί της, αλλά γιατί ήταν και είναι καπιταλιστική ένωση ξένη προς τα δικά τους συμφέροντα. Αρα και το όραμα που σήμερα αξίζει να διεκδικηθεί από αυτούς είναι η απαλλαγή από την καπιταλιστική εκμετάλλευση με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και αυτό είναι επείγον ζήτημα σε κάθε χώρα.