Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή καταδίκασε το γεγονός της δολοφονικής επίθεσης έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ν. Ηράκλειο. Ενέργεια που δεν έχει καμία σχέση με την πάλη του λαού, με την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή. Το πρώτο και κύριο ερώτημα που τέθηκε εξαρχής είναι: Ποια τα κίνητρα και ποιον εξυπηρετεί αυτή η ενέργεια;

Πρέπει να παρθεί υπόψη η περίοδος που εκδηλώθηκε η επίθεση, όταν γίνεται προσπάθεια να οργανωθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο η αντίσταση, οι αγώνες του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, ενώ παράλληλα γίνεται προσπάθεια να απομονωθεί πολιτικά με όρους μαζικής πάλης, μέσα από τη δραστηριότητα φορέων του εργατικού - λαϊκού κινήματος η εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Τέτοιες ενέργειες μυρίζουν προβοκάτσια, αποπροσανατολίζουν, καλλιεργούν κλίμα φόβου και τρομοκρατίας, διευκολύνουν όσους επιδιώκουν να επαναφέρουν και να ξαναζεστάνουν τις ανυπόστατες θεωρίες των δύο άκρων. Η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και η δράση προβοκατόρικων μηχανισμών, στην πραγματικότητα, βρίσκονται στην ίδια όχθη, αυτή της καταστολής και του χτυπήματος άμεσα ή έμμεσα του εργατικού κινήματος. Δεν μπορεί να τσουβαλιάζονται με τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Το ΚΚΕ το έχει πάντα αυτό καθαρό και γι' αυτό το λόγο έχει δεχτεί και την κατηγορία ότι κάνει «προβοκατορολογία».

Χρειάζεται, λοιπόν, επαγρύπνηση και ετοιμότητα. Δεν πρέπει να περάσει ούτε το κλίμα του φόβου, ούτε ο αποπροσανατολισμός. Δεν πρέπει να αδυνατίσει ο αγώνας ενάντια στη ναζιστική Χρυσή Αυγή και στην εγκληματική δράση της.

Για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας διαδήλωσαν την Κυριακή 3 Νοέμβρη εμποροϋπάλληλοι και αυτοαπασχολούμενοι - μικρέμποροι, σε όλη τη χώρα, στο πλαίσιο της 24ωρης απεργίας των εργαζομένων στο Εμπόριο. Τα ταξικά σωματεία των εμποροϋπαλλήλων και οι δυνάμεις των αυτοαπασχολούμενων που συσπειρώνονται στην ΠΑΣΕΒΕ, «όργωσαν» τα εμπορικά κέντρα της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Κλειστά παρέμειναν στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα μικρά εμπορικά καταστήματα σε ολόκληρη τη χώρα, όσα άνοιξαν κατέγραψαν πενιχρούς τζίρους και μόνο τα πολυκαταστήματα και οι εμπορικές αλυσίδες ωφελήθηκαν από την επίσημη έναρξη της πρώτης «ενδιάμεσης» εκπτωτικής περιόδου.

Η απεργία την Τετάρτη 6 Νοέμβρη ήταν μια δύσκολη μάχη. Ανέδειξε τη μαχητικότητα, την επιμονή, το πείσμα των ταξικών δυνάμεων, που πάλεψαν σε κλάδους και τόπους δουλειάς για να την οργανώσουν, σε αναμέτρηση με τις δυσκολίες, την τρομοκρατία και την πολύμορφη παρέμβαση της εργοδοσίας. Η δουλειά αυτή εκφράστηκε με συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ εργαζομένων από χώρους που βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Η εικόνα αυτή είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τον υπονομευτικό ρόλο του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στο συνδικαλιστικό κίνημα αποσιώπησαν την απεργία, δεν έκαναν τίποτα για να πετύχει. Σε πολλές περιπτώσεις, στάθηκαν αρωγός της εργοδοσίας στην τρομοκράτηση των εργαζομένων και στην απεργοσπασία. Η γύμνια τους καταγράφηκε στην Αθήνα, όπου ανακοίνωσαν τη ματαίωση της απεργιακής συγκέντρωσης (!) με πρόσχημα τη βροχή. Ο ρόλος τους επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι μεγάλοι χώροι δουλειάς, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δεν μπήκαν στην απεργία, παρά τα ιδιαίτερα οξυμένα προβλήματα.

Πολύμορφες εξετάσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής δίνουν, με κάθε ευκαιρία, στην αστική τάξη -της Ελλάδας και όχι μόνο- ο Αντ. Σαμαράς και ο Αλ. Τσίπρας.

Ο Α. Σαμαράς, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, επανέλαβε το γνωστό κυβερνητικό μοτίβο: Διεξάγουμε σκληρή διαπραγμάτευση, πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα, με βάση αυτό θα πετύχουμε μείωση του χρέους, θα βγούμε από το μνημόνιο, δε θα πάρουμε άλλα οριζόντια μέτρα, αυτή θα είναι η... «τελευταία χειρότερη χρονιά», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η ουσία είναι σε όσα δεν είπε ο πρωθυπουργός. Δεν είπε ότι οι διαπραγματεύσεις αφορούν αποκλειστικά στα συμφέροντα της αστικής τάξης, στο πώς θα επιμεριστούν ζημιές και κέρδη μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, την ίδια ώρα που όλοι οι «διαπραγματευόμενοι» συμφωνούν στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, γιατί αυτή είναι αναγκαίος όρος στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας. Οτι γι' αυτό ακριβώς -όπως και να τα βαφτίζουν, «οριζόντια» ή «κάθετα»- νέα βάρβαρα μέτρα είναι ήδη δρομολογημένα, σε συνδυασμό με όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί και ψηφιστεί.

Δεν είπε ο πρωθυπουργός ότι το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα επιτευχθεί, αποτυπώνει την επιτυχία της κρατικής πολιτικής στη φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, στην προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, στο τσάκισμα των όποιων κρατικών δαπανών έχουν απομείνει για την Υγεία, την Παιδεία, την Ασφάλιση. Οσο για την «τελευταία χειρότερη χρονιά» και την έξοδο από το μνημόνιο, οι αναφορές του στους μόνιμους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ επιβεβαιώνουν ότι τα μέτρα σε βάρος των λαών, με ή χωρίς μνημόνια, δεν έχουν ημερομηνία λήξης, αφού αυτό υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, από το Τέξας στις ΗΠΑ, ο Αλ. Τσίπρας εξέφραζε σε διεθνές ακροατήριο άλλη αγωνία: Οτι η κυβέρνηση και η τρόικα με το τρέχον μείγμα διαχείρισης «θα κάνουν την Ελλάδα να μην μπορεί να αποπληρώσει τα δάνειά της», ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν «καταστροφή για όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση» και γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την επιδιώκει. Το δικό του «εναλλακτικό» σχέδιο περιλαμβάνει: Σταθερή οικονομία με «οικονομικά διατηρήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα», αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», «παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας» και «νέο αναπτυξιακό μοντέλο».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται, δηλαδή, σταθερότητα στη στρατηγική του κεφαλαίου, στη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στις διεθνείς χρηματαγορές και διαχείριση της φτώχειας, της δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Οι τηλεοπτικές και «υπερατλαντικές» παραστάσεις που έδωσαν οι αρχηγοί ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν ότι ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη του στην ΕΕ, στις κυβερνήσεις και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου».

Συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και εργοδοσία πραγματοποιούν επίδειξη δύναμης και αποφασιστικότητας στην εφαρμογή της αντιλαϊκής στρατηγικής με στόχο το χτύπημα της οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής αντίδρασης στην αντιλαϊκή πολιτική διαρκείας: Με επέμβαση των ΜΑΤ εκκενώθηκε το κτίριο της ΕΡΤ από τους εργαζόμενους, με ΜΑΤ αντιμετώπισε η εργοδοσία τους απεργούς εργαζόμενους στα πρακτορεία του Τύπου, σε τρομοκρατικές απολύσεις των μελών της εργοστασιακής επιτροπής που πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της απεργίας προχώρησε η εργοδοσία στο ΝΙΚΑ, σέρνονται στα δικαστήρια απεργοί ενώ με δικαστικές αποφάσεις καταδικάζονται συνδικαλιστές. Την ίδια στιγμή στρώνουν το έδαφος για νέο χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ο φόβος και οι αυταπάτες εναλλάσσονται με στόχο την παράλυση της εργατικής, λαϊκής δράσης.

Τις ώρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές συνεχιζόταν η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην κυβέρνηση. Το ΚΚΕ τοποθετήθηκε εξαρχής και με σαφήνεια: Καταδικάζουμε και με την ψήφο στη Βουλή την κυβέρνηση και την αντιλαϊκή της πολιτική αλλά και την πολιτική του ευρωμονοδρόμου που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σημείωσε ότι ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί στα νέα ψεύτικα διλήμματα.

Κι εκεί απάνω που η εικονική «ευγονική των δύο άκρων» υπηρετούνταν με επιστημονική χειραγώγηση των μαζών παραμονές απεργίας, από δεκατρείς σφαίρες καταγεγραμμένες σε μια φριχτή κάμερα «ασφαλείας»,

Κι εκεί απάνω που σπουδαρχίδες ζωγράφιζαν τη σκοπιμότητα της πιασάρικης αποχρωσιολογίας της πολιτικής έννοιας προβοκάτσια,

Κι εκεί απάνω που όσοι πιπιλάνε χονδροειδώς, κοντά δυο χρόνια τώρα, βαριές και αιματοβαμμένες έννοιες - εμπειρίες, όπως χούντα, κατοχή, πόλεμος, εκτέλεση... με οργουελική βιτσιόζικη λεξιλαγνεία, μετατρέπονταν σε πασιφιστές που ονειρεύονταν να δουν το Χάρο να σπονσοράρει την «ήπια εκδοχή» του νεοναζιστικού κασιδιάρικου μαύρου με λάφυρο το αίμα του αντιφασίστα Φύσσα,

Κι εκεί απάνω που τα μεγάλα τζάκια των αστών ήταν έτοιμα να καθαρίσουν τη λαϊκή ατμόσφαιρα από τα βρωμερά τζάκια και τις ξυλόσομπες των ξυλιασμένων άνεργων κι άφραγκων φορομαστιγωμένων πολιτών,

Κι εκεί απάνω που οι τεξανοί πετρελαιάδες ησύχαζαν με τις διαβεβαιώσεις του ροδαλού πρίγκιπα της εγκεκριμένης ευρωαριστεράς, ότι η αγελάδα Ελλάς θα μείνει πάση θυσία για ν΄αρμέγεται στο ευρωζωνικό λιβάδι,

Κι εκεί απάνω που κανείς κεντρικός τηλεπαρουσιαστής - σχολιαστής δεν αναρωτήθηκε αυτή τη φορά γιατί δεν «ένωσε» η μετροβροχή, στην ίδια πλατεία και στην ίδια πορεία, την αριστερά που χάνεται σαν... καλοκαίρι που σκοτώθηκε με την πρώτη σταγόνα της βροχής, με την άλλη που βρεμένη τη βροχή δεν την φοβάται κοντά χρόνια εκατό τώρα,

Κι εκεί που η κυβέρνηση διάλεξε να φυλάει ματατζίδικα για Θερμοπύλες το κτήριο της κρατικής τηλεόρασης για να μην το κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση Μεσολόγγι,

Κι ενώ χιλιάδες πολίτες προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους, μαθημένοι να κοιτάνε ακόμα τους επικίνδυνους κομμουνιστές έτσι ώστε πισώπλατα να τους θυροκολλάει ανενόχλητος ο κεφαλαιοκράτης την έξωση,

Οι τροποποιήσεις αυτές, παρά τον επιμέρους χαρακτήρα τους, έρχονται να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την μονοπωλιακή εκμετάλλευση της καλλιτεχνικής παραγωγής αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα και προβλήματα ενοποίησης στην εσωτερική αγορά πολιτιστικών προϊόντων της ΕΕ. Οι τυμπανοκρουσίες που συνόδεψαν την Οδηγία 2011/77 για τα οφέλη που θα έχουν οι μουσικοί και οι ερμηνευτές από την επέκταση στα 70 χρόνια των συγγενικών δικαιωμάτων, επιχειρούν να σκεπάσουν το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα οφέλη απ' αυτή την επέκταση θα προκύψουν για τις δισκογραφικές εταιρίες, καθώς και τα μονοπώλια του οπτικοακουστικού τομέα, που εκμεταλλεύονται την εργασία των μουσικών και των άλλων καλλιτεχνών - δημιουργών. Εκείνος δε, που είναι σίγουρα χαμένος μέσα και απ' αυτή τη ρύθμιση είναι ο ακροατής, αφού θα εμποδιστεί για περισσότερα χρόνια να έχει ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στη μουσική, κινηματογραφική και γενικότερα οπτικοακουστική παραγωγή. Αλλωστε και αυτή η παραχώρηση προς τους εκτελεστές και ερμηνευτές είναι λειψή, αφού δεν αφορά ούτε το σύνολο των συντελεστών που δικαιούνται συγγενικά δικαιώματα (ηθοποιούς, τεχνικούς), αλλά ούτε και το σύνολο των δικαιωμάτων, παρά μόνον αυτά που απορρέουν από την ηχογραφημένη δουλειά τους. Αντίθετα, η διάρκεια των δικαιωμάτων των εταιρειών της πολιτιστικής βιομηχανίας επεκτείνεται ανεξαίρετα και χωρίς καμία προϋπόθεση στα 70 χρόνια!

Το στόχο για διεύρυνση της ιδιοκτησίας των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μονοπωλιακών ενώσεών τους πάνω στην πνευματική δημιουργία υπηρετεί ξεκάθαρα και το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου (ενσωμάτωση της οδηγίας 2012/28) με την ανεξέλεγκτη στην ουσία εκχώρηση του δικαιώματος εκμετάλλευσης των ορφανών έργων στους διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους που επεκτείνουν τη διείσδυσή τους στο χώρο του πολιτισμού εκτοπίζοντας τους δημόσιους φορείς που απαξιώνονται, καταργούνται, συγχωνεύονται και ιδιωτικοποιούνται. Τρανταχτό παράδειγμα το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος που εκτός από την Εθνική Βιβλιοθήκη, έχει απλώσει τα πλοκάμια του και σε άλλες δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, αναλαμβάνοντας την ψηφιοποίηση των αρχείων τους.

Ετσι, η διάταξη του νομοσχεδίου που αναφέρει ότι οι φορείς που θα πιστοποιούν ότι ένα έργο είναι ορφανό και θα το εκμεταλλεύονται θα είναι «βιβλιοθήκες, εκπαιδευτικά ιδρύματα και μουσεία, αρχεία, ιδρύματα κινηματογραφικής ή ακουστικής κληρονομιάς, δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί», στην ουσία προδίδει την παράδοση ενός ιδιαίτερα κερδοφόρου φιλέτου, όπως είναι η ψηφιοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, στα πολιτιστικά ιδρύματα μονοπωλιακών ομίλων, που ανθίζουν εξαπλώνοντας ραγδαία τη δράση τους στον πολιτιστικό τομέα μέσα από διάφορες μορφές συνεργασίας (προγραμματικές συμφωνίες, ΣΔΙΤ κλπ.) με τους εγκαταλελειμμένους χωρίς χρηματοδότηση και προσωπικό δημόσιους οργανισμούς.

Αν και το σημερινό πολυπλόκαμο σύστημα διαχείρισης των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων αποτελεί για το πλήθος των καλλιτεχνών μια πηγή συμπλήρωσης του πενιχρού έως ανύπαρκτου εισοδήματός τους και το μοναδικό μέσον προστασίας του έργου τους από την κακομεταχείριση της καπιταλιστικής αγοράς, η απάντηση στο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι η διατήρηση της αδιέξοδης και στρεβλής αυτής κατάστασης.

Στην εποχή μας έχουν πλέον δημιουργηθεί οι υλικές αντικειμενικές προϋποθέσεις για ανεμπόδιστη πρόσβαση στην καλλιτεχνική δημιουργία όλων των ανθρώπων. Ο μόνος λόγος που αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και διάδοσης της τέχνης και όχι τα δικαιώματα των καλλιτεχνών - δημιουργών που προτάσσονται υποκριτικά. Μια κοινωνία που μέτρο της προόδου της δεν έχει το κέρδος, αλλά την ολόπλευρη ανάπτυξη -υλική και πνευματική- όλων των μελών της, δεν έχει ανάγκη ούτε από μεσάζοντες παραγωγούς και προαγωγούς της τέχνης, ούτε από νομοθετικά τερατουργήματα για τη δήθεν προστασία τους.

Επομένως, η λύση δε βρίσκεται εντός των ορίων της σημερινής αστικής εξουσίας, αλλά στην πάλη για μια άλλη εξουσία, λαϊκή, που θα αποδώσει όλα τα υλικά και πνευματικά επιτεύγματα του πολιτισμού στους πραγματικούς δημιουργούς τους. Στο πλαίσιο αυτής της εξουσίας όλοι οι καλλιτέχνες - δημιουργοί θα είναι απαλλαγμένοι από βιοποριστικές έγνοιες και οι μηχανισμοί αυτού του είδους θα αχρηστευτούν, αφού η έννοια του αναπαλλοτρίωτου πνευματικού δικαιώματος θα εξαγνιστεί από κερδοσκοπικούς και εισπρακτικούς σκοπούς και θα δικαιωθεί αποκτώντας το ηθικό και μόνο νόημά της.

Παράλληλα, τοποθετείται ριζικά απέναντι στο εγχείρημα παράδοσης των ορφανών έργων στους φορείς που προβλέπονται στο νομοσχέδιο και διεκδικεί ο προσδιορισμός τους να ανατεθεί στους φορείς συλλογικής διαχείρισης των δημιουργών και των ερμηνευτών εκτελεστών σε συνεργασία με τους αντίστοιχους συνδικαλιστικούς φορείς τους με την ευθύνη της επικύρωσής τους από τον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ).

Ο πολιτισμός είναι συλλογικό δημιούργημα, πρέπει να γίνει και συλλογική ιδιοκτησία.