Το αφιέρωμα του «κόκκινου Αερόστατου» για τη φετινή σχολική χρονιά έχει τίτλο «Πώς ζούσαν τα παιδιά και οι νέοι σε κάθε εποχή;» και ουσιαστικά έρχεται να ξανασυστήσει στους μικρούς αναγνώστες του το βιβλίο «Κι όμως, κινείται...» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Ξεκινώντας από το 4ο τεύχος (Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου 2024) το «κόκκινο Αερόστατο» καλεί τους μικρούς αναγνώστες σε μια βαθιά βουτιά στην Ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, εξερευνώντας πώς ζούσαν τα παιδιά και οι νέοι σε κάθε κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. Πρώτα γνωρίζουμε τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα για κάθε κοινωνία, όπως περιγράφονται και στο βιβλίο: Ποια ήταν τα βασικά εργαλεία και ποιες εργασίες έκανε ο άνθρωπος σε κάθε εποχή, πώς ήταν οργανωμένη η ανθρώπινη κοινωνία, ποιες οι βασικές τάξεις στις οποίες χωρίζονταν οι άνθρωποι και ποια τα χαρακτηριστικά τους;

Με πολύτιμο οδηγό την πρωτότυπη εικονογράφηση του βιβλίου, μεταφερόμαστε σε άλλες εποχές (στο 4ο τεύχος στην πρωτόγονη κοινωνία και στο 5ο τεύχος στη δουλοκτητική) και μαθαίνουμε για τον τρόπο με τον οποίο σχηματίστηκαν οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες, πώς αυτές εξελίσσονται, προχωρούν και αλλάζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια, μέχρι και σήμερα. Ετσι, στο 6ο τεύχος, που θα κυκλοφορήσει μέσα στον Γενάρη, τη σκυτάλη παίρνει η φεουδαρχία και μέχρι το καλοκαίρι σειρά έχουν η καπιταλιστική και η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Τα λίγα στοιχεία που μας εισάγουν σε κάθε εποχή συμπληρώνουν νέες σελίδες που πραγματεύονται πιο αναλυτικά πλευρές της ζωής παιδιών και νέων: Εκπαίδευση, σχολείο, παιχνίδια, καθημερινές συνήθειες και πρακτικές, ανατροφή, σχέσεις με τους γονείς κ.ά.

Το αφιέρωμα του περιοδικού προφανώς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη διάδοση και μελέτη του ίδιου του βιβλίου. Ομως, είναι μια καλή ευκαιρία να εισαγάγει τα παιδιά σε έννοιες και κυρίως να τα παρακινήσει να διαβάσουν το σύνολο του βιβλίου. Μάλιστα, γι' αυτόν τον σκοπό η Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ για τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας επιμελείται αυτό το διάστημα υλικά για διαδραστικές παρουσιάσεις (ταμπλό, κάρτες κ.ά.) ξεχωριστά για κάθε κεφάλαιο του βιβλίου. Τα υλικά αυτά μαζί με το συνολικό εκπαιδευτικό υλικό θα είναι σταδιακά προσβάσιμα δωρεάν προς όλους μέσα από την ιστοσελίδα της «Σύγχρονης Εποχής» (https://sep.gr/product/ki-omos-kineitai/).

Οι φίλοι του «κόκκινου Αερόστατου» σε διάφορες περιοχές της χώρας ήδη έχουν ξεκινήσει αντίστοιχες συναντήσεις, όπου συζητούν και μαθαίνουν παίζοντας για την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Στην Αθήνα τα μάτια των παιδιών άνοιξαν διάπλατα όταν ανακάλυψαν ένα - ένα τα βήματα που έκανε ο πιθηκοειδής Πρόγονός μας στην πορεία εξανθρώπισής του. Στο Ναύπλιο τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν μόλις συνειδητοποίησαν πως όλα όσα μαθαίνουν στο σχολείο για τα σπουδαία επιτεύγματα των αρχαίων πολιτισμών της Αθήνας, της Σπάρτης κ.τλ. μπόρεσαν να γίνουν κατορθωτά χάρη στην πολύ σκληρή δουλειά χιλιάδων δούλων. Και φυσικά εμπνεύστηκαν από την ιστορία του Σπάρτακου, καθώς κάποιες φορές «αρκεί μια χούφτα επαναστατών για να τραβήξει και τους άλλους». Η πολύ ζωντανή συζήτηση ολοκληρώθηκε με χειροτεχνίες από πηλό, εμπνευσμένες από τον Δίσκο της Φαιστού, όπου τα παιδιά χάραξαν τα δικά τους μηνύματα, χρησιμοποιώντας ιερογλυφικά και άλλα σύμβολα. Οι συναντήσεις των φίλων του «κόκκινου Αερόστατου» συνεχίζονται με αμείωτο ενδιαφέρον, ώστε τα παιδιά να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στην Ιστορία και να αναμετρηθούν με τις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο...

Οι εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» μάς προτείνουν ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για παιδιά και εφήβους από 9 χρόνων, με τον τίτλο: «Στ' αριστερά της σκάλας», από την συγγραφέα τού επίσης αγαπημένου βιβλίου «Η Κάτι του τελευταίου θρανίου» Μαρία Χάλασι και σε μετάφραση Μαρίας Χατζηγιάννη.

Η Σούζι είναι δέκα χρόνων και ζει στη Βουδαπέστη. Μετά από το σχολείο, αντί να γυρίσει σπίτι της, πηγαίνει να βρει τη μητέρα της, που είναι μοδίστρα και ράβει σε ξένα σπίτια. Νιώθει μοναξιά και την ανάγκη της ζεστασιάς του δικού της σπιτιού. Μαζί με την παρέα της αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το παλιό πλυσταριό της πολυκατοικίας τους ως τον δικό τους χώρο για να παίζουν και τον διακοσμούν με τα αγαπημένα τους πράγματα από τα σπίτια τους. Οι γονείς τους, όμως, έχουν άλλη άποψη... Τελικά, θα καταφέρει η Σούζι να βρει τη λύση και, όταν τελειώνει το σχολείο, να γυρνάει στο δικό της σπίτι και να βρίσκει εκεί τη ζεστασιά της μητέρας της και τους φίλους της;

Κάθε χρόνο το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους μάς δίνει τη δυνατότητα να δούμε ταινίες από όλο τον κόσμο, οι οποίες αποτυπώνουν τους προβληματισμούς αλλά και τα όνειρα των παιδιών και των εφήβων.

Από μικρού μήκους animation μέχρι ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, το πρόγραμμά του περιλαμβάνει όλα τα κινηματογραφικά είδη και ανοίγει σε μας και τα παιδιά μας ένα σπουδαίο παράθυρο στον κόσμο. Το Φεστιβάλ δίνει έμφαση σε ταινίες με προσεγμένο περιεχόμενο και εξειδίκευση στην παιδική ηλικία, ταινίες που δυστυχώς δεν καταφέρνουμε να συναντηθούμε μαζί τους στην αίθουσα, παρά μόνο στα αντίστοιχα φεστιβάλ παιδικού κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο.

Φέτος είδαμε ταινίες με μικρές ηρωίδες και τους μικρούς ήρωες να βιώνουν την ξεγνοιασιά της ηλικίας τους, να ορθώνουν το ανάστημά τους και να ενηλικιώνονται, να ζουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, να νικούν μέσα από τη φιλία και την αλληλεγγύη, να αντιμετωπίζουν ηθικά διλήμματα, να διαχειρίζονται τους φόβους τους, να κυνηγούν τα όνειρά τους αλλά και να αναμετρώνται με πολύ δύσκολες καταστάσεις: Τον πόλεμο, τις κοινωνικές διακρίσεις και τον αποκλεισμό, την ενδοοικογενειακή βία, την ασθένεια και την απώλεια.

Εξίσου σημαντικό είναι και το άλλο σκέλος του Φεστιβάλ, η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας Camera Zizanio, στην οποία δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά τα ίδια να δημιουργήσουν το σινεμά που τα ενδιαφέρει. Το πόσο πολύτιμο είναι να συναντιέται ένα παιδί με τον κινηματογράφο για την ηλικία του αλλά και την κινηματογραφική εκπαίδευση είναι κάτι στο οποίο έχουμε αναφερθεί πολλές φορές και αποτελεί πάγιο αίτημα του Φεστιβάλ.

Από τις πρωτοβουλίες του Φεστιβάλ ξεχωρίζει και η Ημέρα του Ελληνικού Κινηματογράφου για Παιδιά, μια αξιέπαινη προσπάθεια, που ελπίζουμε να δώσει ώθηση και να γυριστούν και άλλες ταινίες προσανατολισμένες στον σύγχρονο παιδικό και εφηβικό κινηματογράφο, από νέους δημιουργούς.

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και ακόμα περισσότερα ανυπομονούμε για το ετήσιο ραντεβού του Φεστιβάλ με τους μικρούς θεατές από την Αττική, στις 25 και 26 Γενάρη, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Οι Μαθητικές Οργανώσεις της ΚΝΕ στην Αττική καλούν μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, αλλά και παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του Δημοτικού, να παρακολουθήσουν, το Σάββατο 4 Γενάρη, στις 6 το απόγευμα, την κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο μπαμπάς ο πόλεμος», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου από τη θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες», στο Θέατρο «Olvio» (Φαλαισίας 7, Αθήνα)

Το θεατρικό έργο του Καμπανέλλη «Ο μπαμπάς ο πόλεμος» γράφτηκε το 1952 στην πρώτη του μορφή, αλλά ευτύχησε να παρουσιαστεί μόλις το 1979, από το Θέατρο Τέχνης. Πρόκειται για μια πολυπρόσωπη κωμωδία, εμπνευσμένη από το ιστορικό γεγονός της πολιορκίας της Ρόδου από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, το 305 π.Χ., με την οποία ο Καμπανέλλης σατιρίζει σύγχρονα ήθη και πάθη.

Περίληψη του έργου: Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι διάδοχοί του πολεμούν μεταξύ τους για την κυριαρχία του κόσμου. Η Ρόδος, κηρύσσοντας αυστηρά ουδετερότητα, έχει μετατραπεί σε έναν ασφαλή τουριστικό παράδεισο. Δημόσια κτίρια και ναοί έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις, ενώ η κυβέρνηση έχει αντικατασταθεί από το Ανώτατο Ξενοδοχειακό Συμβούλιο.

Οταν ο πόλεμος μεταφέρεται στη θάλασσα, οι Ροδίτες, με τον φόβο ότι οι Μακεδόνες του Δημητρίου του Πολιορκητή πλέουν εναντίον τους, στέλνουν τον καλύτερό τους μάγειρα και την πιο όμορφη κοπέλα του νησιού για να τον ξελογιάσουν. Ο Δημήτριος όμως ερωτεύεται τη Ρόδο και αποφασίζει να την κατακτήσει...

Ο «μπαμπάς της Ιστορίας», ο πόλεμος, έχει ξεκινήσει και όλα μέλλουν να αλλάξουν.

Παίζουν: Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Δήμητρα Μητροπούλου, Μαριάννα Ντίρου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Γιώργος Σύρμας, Δημήτρης Τσιγκριμάνης.

Προσκλήσεις στις Μαθητικές Οργανώσεις της ΚΝΕ και στο τηλ: 6980583012.

Το πρόβλημα του εθισμού μαθητών - και όχι μόνο αφού το πρόβλημα αφορά και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας - στο διαδίκτυο και τα social media είναι υπαρκτό και προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις. Αλλωστε, η λειτουργία τέτοιων εφαρμογών, όπως τα social media, είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε να αντλεί από τους χρήστες όλο και περισσότερο χρόνο, να τους «κερδίζει» επιλέγοντας η ίδια η πλατφόρμα το περιεχόμενο που πιθανόν - αν όχι σίγουρα - θα ενδιαφέρει τον χρήστη, είτε πρόκειται για ενήλικο είτε για ανήλικο. Το αποτέλεσμα είναι ο χρήστης να αναζητεί ή να δέχεται όλο και πιο «ενδιαφέρον» περιεχόμενο για τον ίδιο. Παράλληλα, αυτές οι εφαρμογές, όπως είναι γνωστό, αντλούν προσωπικά δεδομένα των χρηστών για εμπορικούς και άλλους σκοπούς.

Το πρόβλημα του εθισμού στο διαδίκτυο δεν προέκυψε τώρα. Ενα ψάξιμο λίγης ώρας αρκεί για να βρει κανείς δεκάδες εκδηλώσεις που έχουν διοργανωθεί από Συλλόγους Γονέων κατά τόπους με τη συμβολή επιστημόνων. Αρα, το πρόβλημα απασχολεί εδώ και καιρό. Πολύ περισσότερο που μονάδες απεξάρτησης έχουν ήδη διαμορφώσει ειδικά προγράμματα προσανατολισμένα κυρίως σε εφήβους για τον εθισμό στο διαδίκτυο, τα videogames κ.ά. Τα παραπάνω αναφέρονται γιατί το πρόβλημα δεν προέκυψε τώρα που «θυμήθηκε» η κυβέρνηση να το «αντιμετωπίσει». Λίγο πριν εκπνεύσει το 2024, η κυβέρνηση διοργάνωσε εκδήλωση για την Εθνική Στρατηγική Προστασίας των Ανηλίκων από τον Εθισμό στο Διαδίκτυο, όπου παρουσίασε τα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Σκοπίμως (;) η κυβερνητική προπαγάνδα έστρωνε το έδαφος για «σκληρά μέτρα», τα οποία απέχουν έτη φωτός από όσα ανακοίνωσε. Στην εκδήλωση υπήρχαν μία σειρά παρεμβάσεων από υπουργούς, μέλη της επιστημονικής κοινότητας κ.ά. όπου αναδείκνυαν από διάφορες πραγματικές πλευρές του εθισμού στο διαδίκτυο έως τον συνδυασμό περιστατικών της λεγόμενης «νεανικής παραβατικότητας», που γίνονται γνωστά μέσα από τη δημοσιοποίησή τους στα social media.

Στις διαπιστώσεις που ακούστηκαν στην εκδήλωση δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς, ωστόσο είναι ένα θέμα πώς αξιοποιούνται οι σωστές διαπιστώσεις. Για παράδειγμα, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημήτρης Παπαστεργίου, επιχειρώντας να δώσει ένα πλαίσιο απάντησης στον εθισμό στο διαδίκτυο ανέφερε, προτρέποντας τους νέους και τις νέες, πως «η ζωή είναι εκεί έξω (σ.σ. και όχι στο διαδίκτυο) και η ζωή είναι υπέροχη». Ποιος λαϊκός άνθρωπος μπορεί να ακούει από έναν υπουργό μίας αντιλαϊκής κυβέρνησης ότι «η ζωή είναι υπέροχη»; Πολύ περισσότερο που οι ίδιοι οι γονείς παρουσιάζονται από διάφορα κυβερνητικά στελέχη και «ειδικούς» ως οι βασικοί υπεύθυνοι, που «δεν μπορούν να βάλουν όρια στα παιδιά τους», είτε αυτό αφορά τη λεγόμενη νεανική παραβατικότητα είτε τον εθισμό στο διαδίκτυο. Η γνωστή καραμέλα της «ατομικής ευθύνης» διά πάσαν χρήση και βασικά για να φύγουν οι ευθύνες από το αστικό κράτος...

Η ζωή όντως είναι υπέροχη γενικά. Οι όροι ζωής, όμως, για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι δυσβάσταχτοι. Είτε μιλάμε για τις εργασιακές σχέσεις των γονιών είτε για το πώς είναι διαμορφωμένο το σημερινό αστικό σχολείο ως αρένα ανταγωνισμού είτε αν κοιτάξεις τον χάρτη και δεις τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε 56 σημεία του πλανήτη και ιδιαίτερα την μαρτυρική Παλαιστίνη και τον λαό της. Πάει πολύ, λοιπόν, ένας υπουργός να κάνει «μαθήματα ζωής», απευθυνόμενος ειδικά σε μαθητές, για τους οποίους έχει φροντίσει το παρόν και το μέλλον τους να είναι βουτηγμένα στην ανασφάλεια και τα αδιέξοδα.

Για να δούμε, όμως, τι κάνει το καπιταλιστικό σύστημα και οι κυβερνήσεις του για τη ζωή των παιδιών «εκεί έξω»;

Εξασφαλίζει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα την ενιαία, αναγκαία μόρφωση για όλους, καθολικά δημόσια και δωρεάν; Και βέβαια όχι. Κυριαρχούν οι ταξικοί φραγμοί. Τα παιδιά ιδιαίτερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων «εκπαιδεύονται» από πολύ μικρή ηλικία να «κόβουν» τα γνωσιακά «φτερά» τους.

Εχει θέση στο σχολείο ο αθλητισμός και ο πολιτισμός ή σιγά-σιγά παίρνουν τον δρόμο της εξόδου; Αρκεί εδώ να αναφέρουμε πως σε πολλά σχολεία, ακόμα και για μπάλες για τη γυμναστική οι «υπεύθυνοι» (π.χ. δημοτικές αρχές) σηκώνουν τα χέρια ψηλά, ζητώντας και αυτό το κόστος να καλυφθεί από τους γονείς!

Η κυβέρνηση πώς απαντάει στα αιτήματα Συλλόγων Γονέων, εργατικών σωματείων και συλλόγων εκπαιδευτικών για προσλήψεις μόνιμου επιστημονικού προσωπικού για την ψυχοκοινωνική στήριξη και ανάπτυξη των παιδιών; Απαντάει με το μόνιμο «δεν έχουμε λεφτά» για κάθε δίκαιη λαϊκή διεκδίκηση.

Η κυβέρνηση αρνείται τη διεκδίκηση των Συλλόγων Γονέων για προγράμματα Πρόληψης στη σχολική κοινότητα για τον εθισμό στις οθόνες, όπως αρνείται και την ενίσχυση των Κέντρων Πρόληψης με επαρκές μόνιμο προσωπικό.

Οι παραπάνω διεκδικήσεις που αρνούνται το αστικό κράτος, η κυβέρνηση, θα μπορούσαν να αποτελούν και μέρος του οδικού χάρτη για τη λήψη ριζικών μέτρων σε σχέση με τον εθισμό μαθητών στο διαδίκτυο.

Και βέβαια το πιο σημαντικό: Τι ιδανικά, αξίες και πρότυπα αναπαράγονται, διαμορφώνονται συνολικά από το σημερινό σύστημα. Ο ατομικισμός, η αποξένωση από την κοινωνική συναναστροφή, ο διαρκής ανταγωνισμός, ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός, η αυτοεπιβεβαίωση μέσω της προβολής, η εξοικείωση με τη βία - του ισχυρού προς τον αδύνατο - και μορφές εγκληματικότητας. Ολα αυτά ανθούν στο διαδίκτυο αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν ατόφια και στην καθημερινή ζωή, μέσω των όρων που αναπαράγει το ίδιο το σύστημα. Βρίσκονται στον πυρήνα των «αξιών» του καπιταλισμού και βέβαια δεν μπορεί, ούτε θέλει να αντιμετωπίσει το σημερινό σχολείο παρά όποιες φιλότιμες ατομικές προσπάθειες εκπαιδευτικών.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, εξήγγειλε μέτρα που δεν συνιστούν «λύση» ούτε ουσιαστική «απάντηση». Αφορούν αποκλειστικά και μόνο σε αναποτελεσματικές - με βάση και τη διεθνή εμπειρία - παρεμβάσεις στη σχέση των παιδιών με τα smartphones, το διαδίκτυο και τα social media και την ενημέρωση των γονιών για «δυνατότητες που ήδη υπάρχουν». Τέτοιου είδους παρέμβαση είναι η δημιουργία του parco.gov.gr (για πάρκα κανονικά, ούτε λόγος...), ενώ σε αυτήν την κατεύθυνση είναι και η εφαρμογή kids.wallet που θα λειτουργήσει τους επόμενους μήνες, χωρίς να δοθούν λεπτομέρειες για αυτήν την εφαρμογή. Οπως επισημαίνει το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του για τα μέτρα της κυβέρνησης: «Ολοι οι άλλοι παράγοντες που διαμορφώνουν τους "αλγόριθμους" της έλλειψης ουσιαστικής επικοινωνίας, του περιεχομένου της εκπαιδευτικής διαδικασίας, του ελάχιστου ελεύθερου και δημιουργικού χρόνου για γονείς και παιδιά, όχι μόνο παραμένουν, αλλά συνεχώς διογκώνονται από την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ».

Παράλληλα, ένα μέρος των μέτρων της κυβέρνησης αφορούν σε εκκλήσεις προς τους γονείς, αλλά και ανερυθρίαστα μάταια καλέσματα προς τα μεγαθήρια που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα social media. Οπως είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στις «μεγάλες πλατφόρμες»: «Αναλάβετε τις ευθύνες σας. Εχετε βγάλει ήδη πάρα πολλά λεφτά από αυτό το οποίο κάνετε. Δεν χρειάζεται να βγάζετε λεφτά και από τα παιδιά και από τους εφήβους»... Ο λύκος δηλαδή να φυλάει τα πρόβατα.

Την ίδια στιγμή, παίρνονται μέτρα που υπονομεύουν και «καταστέλλουν» στα ίδια τα σχολεία κάθε προσπάθεια αγωνιστικής και συλλογικής έκφρασης των μαθητών, τσουβαλιάζοντας, ταυτίζοντάς τες με ορισμένα φαινόμενα της λεγόμενης παραβατικότητας. Ετσι αντιμετωπίζουν, δηλαδή, τις μόνες διαδικασίες που μπορούν να εμπνεύσουν στη νεολαία ένα άλλο σύστημα αξιών: Της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της αγωνιστικής στάσης ζωής.

Ο φόβος του συστήματος απέναντι στην αγωνιστική αφύπνιση της νεολαίας, απέναντι στη δυνατότητα οι μαθητές τού σήμερα, εργαζόμενοι του αύριο να συναντηθούν με ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές ιδέες, να αμφισβητήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα σήμερα που οι πόλεμοι και οι κρίσεις του δείχνουν πιο καθαρά το αποκρουστικό πρόσωπό του, πάει χέρι χέρι με την προσπάθεια χειραγώγησης της νεολαίας με τα σάπια ιδανικά του συστήματος όπως αυτά αναπαράγονται και από τη χρήση του διαδικτύου.

Οι κίνδυνοι που προκύπτουν από τη χρήση των social media, για μικρούς και μεγάλους, έχουν επισημανθεί εδώ και χρόνια. Για παράδειγμα, το ΚΚΕ εδώ και μία δεκαετία, παρά τους διθυράμβους για την ευρεία ατομική χρήση των social media, με διορατικότητα και τόλμη ανέδειξε ότι τα social media και το διαδίκτυο βρίσκονται στην ιδιοκτησία μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αυτοί καθορίζουν το περιεχόμενο με βάση τους οικονομικούς, πολιτικούς και αξιακούς σκοπούς του ίδιου του συστήματος, για τη χειραγώγηση του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας. Μία ουσιαστική πλευρά της χειραγώγησης είναι η διαμόρφωση κριτηρίων, αξιών, προτύπων και τρόπου ζωής στα μέτρα που επιβάλλει το σύστημα. Τους προβληματισμούς που ανοιχτά έθεσε το ΚΚΕ ήρθε η ζωή να τους επιβεβαιώσει, μεταξύ άλλων και με την έκρηξη του εθισμού στα social media. Το ΚΚΕ στηρίζει και προβάλλει τις διεκδικήσεις των γονέων και των εκπαιδευτικών, αναδεικνύοντας πως μόνο στο πλαίσιο της πάλης για ανατροπή - στη δουλειά, στο σχολείο κ.α. - μπορούν να ικανοποιηθούν ολόπλευρα οι ανάγκες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.