Αυτή άλλωστε είναι η κανονικότητα αυτού του ρημαγμένου τόπου, να καίγεται τα καλοκαίρια και να πνίγεται τον χειμώνα. Ενδιαμέσως, οι πολίτες της βιώνουν με χίλιους επώδυνους τρόπους τους κόπους μιας ζωής να χάνονται, μέσα στη μέγγενη της φτώχειας, της ακρίβειας, της εκμετάλλευσης.

Ως δημοσιογράφος, έχω κουραστεί να γράφω από τότε που ξεκίνησα - σχεδόν μισό αιώνα - για ...«ένα ακόμα καλοκαίρι που η Ελλάδα καίγεται από μεγάλες φωτιές». Δεν έχει περάσει θερινός μήνας, που να μην με έχει αναγκάσει η επικαιρότητα να γράψω για μεγάλες καταστροφές, για εφιαλτικές νύχτες αβοήθητων ανθρώπων, για φλόγες που καταπίνουν δάση, πόλεις, χωριά, περιουσίες. Και πάντα ο ίδιος επίλογος στα ρεπορτάζ: Ο κρατικός μηχανισμός ή είναι ανύπαρκτος ή νωθρός, αλλά πάντα εκτός τόπου και χρόνου, εκτός ευθύνης, εκτός πρόληψης και πυροπροστασίας.

Απών! Αόρατος! Αφαντος!

Πάντα το πολυδιαφημισμένο «επιτελικό» κράτος λείπει. Είναι απόντες όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να είναι παρόντες από το πρώτο λεπτό της καταστροφής. Ολοι αυτοί που με την εγκληματική τους πολιτική θεωρούν ενδεδειγμένη μέθοδο «πολιτικής προστασίας» και «αντιπυρικού σχεδιασμού» την πρακτική του 112 και το «φύγετε να σωθείτε». Συνηθίσαμε πλέον να βλέπουμε το «επιτελικό» κράτος να εμφανίζεται μόνο όταν χρειάζεται να στηθεί στα μικρόφωνα και στις κάμερες, για να αναπτύξει τις επικοινωνιακές φλυαρίες του, μαζί με το απαραίτητο «ποίημα» που έχει αποφασιστεί άνωθεν, ανάλογα την περίσταση.

Eurokinissi

Οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κατακαίουν ό,τι βρουν μπροστά τους.

Αμέτρητοι οικισμοί εκκενώνονται - μέχρι και Κέντρα Υγείας - και όσοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, δεν ξέρουν αν θα τα ξαναδούν.

Οσο για τους 5.000 πυροσβέστες που επιχειρούν παλεύοντας με τις φλόγες και τους καπνούς, να υπενθυμίσουμε πως σε πολλούς απ' αυτούς, στους εποχικούς πυροσβέστες, πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση είχε εξαπολύσει τις δυνάμεις καταστολής. Ηταν τότε που διεκδικούσαν τη μονιμοποίησή τους και τα μέσα για να μπορούν να δίνουν τη μάχη με τις πυρκαγιές. Ομως οι άνθρωποι αυτοί, οι κακοπληρωμένοι, οι απροστάτευτοι, οι ξυλοφορτωμένοι και εκμεταλλευόμενοι, παλεύουν στις πιο άγριες συνθήκες υπεράνθρωπα, ακόμη και μετά τα όρια της εξάντλησης.

Το αστικό κράτος, ωστόσο, έχει επιλέξει και είναι σταθερό στην απόφασή του. Θα δαπανά τα δισ. μόνο για τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της πολεμικής προετοιμασίας. Ο λαός και οι ανάγκες του όχι μόνο δεν το αφορούν, αλλά το ενοχλούν κιόλας.

Ετσι, βλέπαμε πάντα και βλέπουμε και τώρα τη γνωστή εικόνα απεγνωσμένων κατοίκων να παλεύουν να σωθούν από τη λαίλαπα, με λάστιχα, βρεγμένες πετσέτες και μπουκάλες με νερό, ολομόναχοι, να στήνουν ανθρώπινες αλυσίδες για να προστατέψουν ένα σχολείο, ένα σπίτι, ένα μαγαζί, μια στάνη... Βλέπουμε πάλι αγρότες που αφήνουν τα χωράφια τους για να σώσουν του γείτονα, νέους που κάνουν ανθρώπινες ασπίδες για να προλάβουν μη γυρίσει ο αέρας και τα πάρει όλα σβάρνα η φωτιά, κι άλλους να τρέχουν με αγκαλιά τα ζώα τους για να τα σώσουν. Μόνοι τους όλοι, να προσπαθούν να βγάλουν το πλάνο της σωτηρίας τους, της διάσωσής τους. Αβοήθητοι. Χωρίς επαρκή μέσα, χωρίς οδηγίες, χωρίς στήριξη, πολλές φορές και χωρίς καν την παρουσία της πυροσβεστικής, όχι από αδιαφορία των πυροσβεστών, αλλά επειδή απλούστατα δεν υπάρχουν αρκετοί να καλύψουν όλη την κόλαση.

Η Ελλάδα ζει πάλι μια κατάσταση πολιορκίας, μια πολεμική κατάσταση, πάντα ανέτοιμη για τα ...«απρόβλεπτα φυσικά φαινόμενα», πάντα με τη μόνιμη αποποίηση ευθυνών. Ειναι πολύ σοβαρές όμως οι ευθύνες του αστικού κράτους, που αφήνει κάθε χρόνο χωρίς αντιπυρικό σχέδιο όλες τις κατοικημένες περιοχές εκτός αστικού ιστού, περιοχές δασών, περιοχές που αναπτύσσεται η κτηνοτροφία, η πτηνοτροφία, καλλιεργούνται εκτάσεις, απασχολούνται χιλιάδες εργάτες στις μεγάλες βιομηχανίες.

Ολο αυτό είναι αποτέλεσμα της λογικής του «ελάχιστου κόστους» για την πολιτική προστασία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση της ΝΔ, με τις πλάτες όλων των αστικών κομμάτων, αυξάνει κατακόρυφα τις δαπάνες της πολεμικής προετοιμασίας για λογαριασμό των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

Κανένα 112 δεν ξεπλένει την ευθύνη του κράτους, που στέλνει ατάκτως μια από 'δω και μια από 'κει τους τρομαγμένους κατοίκους και τις οικογένειές τους, χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο για τη διαμονή τους, για τη διατροφή τους και για την υγειονομική τους περίθαλψη, αφήνοντας και αυτό το καθήκον στην ατομική και συλλογική ευθύνη των κατοίκων.

Δεν θα σταματήσουμε να το λέμε:

• Πρέπει να εξασφαλιστεί η αποκατάσταση όλων των απωλειών, να αποζημιωθούν στο 100% όσοι υπέστησαν ζημιές.
• Πρέπει να υπάρξουν ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας από τις φυσικές καταστροφές.
• Πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας και κάλυψη όλων των αναγκαίων θέσεων σε Πυροσβεστική και Δασική Υπηρεσία.
• Και φυσικά, να αποδοθούν οι ευθύνες για την έλλειψη ουσιαστικού αντιπυρικού σχεδιασμού και να καταρτιστεί και να δημοσιοποιηθεί άμεσα το αντιπυρικό σχέδιο για κάθε τόπο.

Μια ξεχωριστή τέτοια εκδήλωση είναι η συναυλία που θα παρουσιάσει η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» στις 2 Σεπτέμβρη, που συνενώνει λυρικά και λαϊκά έργα του Μίκη με εκείνα ενός άλλου μεγάλου συνθέτη του λαϊκού τραγουδιού, του Απόστολου Καλδάρα. Τη μέρα που συμπληρώνονται λοιπόν τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, το μελωδικό ραντεβού με τίτλο «Από τον Μίκη Θεοδωράκη στον Απόστολο Καλδάρα» δίνεται στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στον Βύρωνα, στις 21.00.

Τραγουδούν: Βασίλης Λέκκας, Στέλιος Διονυσίου, Σοφία Παπάζογλου, Παναγιώτης Πετράκης και ο εγγονός του Μίκη Αγγελος Θεοδωράκης. Συμμετέχουν: «Οι Τεκετζήδες - μουσικοί του δρόμου». Εκτακτη εμφάνιση: Κώστας Καλδάρας. Καλλιτεχνική διεύθυνση: Μαργαρίτα Θεοδωράκη.

Θεοδωράκης και Καλδάρας μπορεί να μην συναντήθηκαν και να μη συνεργάστηκαν ποτέ, αλλά δημιούργησαν τις ίδιες δεκαετίες και είχαν εκτίμηση ο ένας για το έργο του άλλου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μίκης Θεοδωράκης, σε ομιλία του από το 1960 ακόμα, είχε ξεχωρίσει τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη και το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Καλδάρα, χαρακτηρίζοντάς τα ως τις «δύο ωραιότερες μελωδίες της νεοελληνικής μας μουσικής» και πρόσθεσε: «Πιστεύω πως αυτά τα δύο τραγούδια θα τραγουδιούνται πάντα όσο υπάρχουν Ελληνες μαζί με τα "Σαράντα παλικάρια" και το "Πότε θα κάνει ξαστεριά". Και προσθέτω για όλους τους πολέμιους - για όλους τους αντίθετους, πως αυτά τα δύο αριστουργήματα γεννήθηκαν πάνω στις χορδές του μπουζουκιού - και μόνο γι' αυτές τις μελωδίες θα πρέπει να το βάλουμε σε μια γυάλινη θήκη, τιμής ένεκεν»...

Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη έχει πει δε ότι ο πατέρας της πρωτοάκουσε το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» όταν ήταν έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ και το συνέδεσε με αυτές.

Τραγούδια διαχρονικά κι αγαπημένα, συνθέσεις που κέρδιζαν από την πρώτη στιγμή τον λαό, συνεχίζουν να κάνουν νέες εκτελέσεις και να αγαπιούνται διαχρονικά από γενιές και γενιές, θα σμίξουν ξανά με το κοινό σε αυτό το μελωδικό ραντεβού στο Θέατρο Βράχων.

Στη συναυλία θα ακουστούν τα ωραιότερα και γνωστότερα τραγούδια των δύο συνθετών, τα πιο αγαπημένα, λαϊκά, ζεϊμπέκικα, αλλά και ερωτικά και λυρικά (του Απόστολου Καλδάρα: «Ονειρο απατηλό», «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», «Μικρά Ασία», «Οποια και να 'σαι», «Συ μου χάραξες πορεία» κ.ά. και του Μίκη Θεοδωράκη: «Δραπετσώνα», «Το φεγγάρι κάνει βόλτα», «Μαργαρίτα Μαργαρώ», «Βάρκα στο γιαλό», «Στρώσε το στρώμα σου», «Περιγιάλι», «Μυρτιά» κ.ά.), με αποκορύφωμα τη μελωδία του Ζορμπά που αγαπήθηκε στα πέρατα της οικουμένης.

Συνυφασμένα τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα και του Μίκη Θεοδωράκη δημιουργούν ένα σαγηνευτικό μουσικό πρόγραμμα, που προκαλεί ευφορία και συγκίνηση μαζί και υπόσχεται να κάνει το κοινό από τις πρώτες νότες μια παρέα.

Εισιτήρια: 15 ευρώ προπώληση και 18 ευρώ στο ταμείο το βράδυ της συναυλίας.

Προπώληση: Στο γραφείο του Φεστιβάλ Βύρωνα (Κύπρου 50, Βύρωνας 11.00-15.00 - Τηλ.: 2107609028), στο παλαιό Δημαρχείο του Υμηττού (Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου 1, Υμηττός Αττικής - Τηλ.: 6937888290) και στο more.com.