«Αφιερωμένη σε αυτούς που αγωνίζονται για ενιαία δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση... Θέλησα, όπως συμμετείχα στις πορείες, να κάνω και την έκθεση για να πω και εγώ την άποψή μου, όχι σαν εκπαιδευτικός, καλλιτέχνης, διανοούμενος, που βρισκόμουν στο πεζοδρόμιο, αλλά με το έργο μου... Να κάνω, δηλαδή, μία ακόμη "διαδήλωση", εγώ και τα γλυπτά μου. Αντί για το πεζοδρόμιο, μέσα στο σχολείο. Θεωρούσα ότι δεν έφτανε μόνο να πηγαίνω στις πορείες μαζί με την αγωνιζόμενη νεολαία. Ετσι, γρήγορα κατέληξα στο να παρουσιάσω τη δουλειά μου εκεί που διδάσκω, εκεί που μαθαίνουν τα παιδιά».

(Από δήλωση του Κώστα Ρόθου στη μεγάλη έκθεσή του στον πευκώνα των ΤΕΙ στο Αιγάλεω, το 2007)

Κοιτώντας τη γνωστή φωτογραφία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του Νοέμβρη του '73, αυτή που στις κολώνες της πύλης γράφει: «Εξω αι ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ», πριν το ΠΑΣΟΚ την επανακυκλοφορήσει με φωτομοντάζ και σβήσει τα συνθήματα, παρατηρεί κανείς σε πρώτο πλάνο το οστεώδες πρόσωπο ενός νέου: Του Κώστα Ρόθου... Του Κώστα Ρόθου, γλύπτη, που μετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα, που ήταν οργανωμένος στο ΚΚΕ από το 1975 έως τον θάνατό του το καλοκαίρι του 2022.

Οσοι τον γνώρισαν θυμούνται τη βροντερή φωνή του, το γέλιο του, την απέραντη καλοσύνη του. Τον αγαπούσαν όλοι. Οι μαθητές του πρώτα - πρώτα γιατί ήταν ένας πολύ καλός δάσκαλος, αλλά και γιατί ήταν μαζί τους πάντα στους αγώνες για την Παιδεία και στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους... Γιατί ήταν Κομμουνιστής.

Ηταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συναδέλφους του εικαστικούς, με τους οποίους είχε συνδέσει άρρηκτα τη ζωή του, την καθημερινότητά του, μέσα από τους αγώνες για ανεμπόδιστη καλλιτεχνική δημιουργία, για το δικαίωμα της εργατικής τάξης στην τέχνη, για να ζουν οι εικαστικοί με δικαιώματα, να αντιπαλεύουν την επέλαση των μονοπωλιακών ομίλων στον χώρο των τεχνών, επέλαση που αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό της καλλιτεχνικής δράσης, στον ακρωτηριασμό της σκέψης των δημιουργών, στη χειραγώγηση της τέχνης και των καλλιτεχνών, στην παρέμβαση του κεφαλαίου στις συνειδήσεις των λαών...

Ελεγε πως η Τέχνη είναι όπλο... Και αυτό το όπλο είναι ορατό στο έργο του: Εργο που στοχεύει να αναδείξει τη δύναμη του αγωνιζόμενου ανθρώπου, χωρίς αισθητικά εφέ, χωρίς κόλπα και εντυπωσιασμούς, έργο τεράστιο σε όγκο και ουσία, πανανθρώπινο και σύγχρονο, έργο μνημειακό, δυναμικό και ταυτόχρονα απέραντα ευαίσθητο, όπως ήταν και ο ίδιος. Αδιάλλακτος απέναντι στον ταξικό εχθρό, απαιτητικός πολύ από τον εαυτό του, από τους συντρόφους του και τους συναδέλφους του, αυστηρός και τεκμηριωμένος στην κριτική του και παράλληλα μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη ευαισθησία, αγάπη και φροντίδα για όλους.

Η καλλιτεχνική δημιουργία του Κ. Ρόθου περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο. Ο αγώνας, το όνειρο για καλύτερες μέρες, η ειρηνική ζωή σηματοδοτούν τη γλυπτική του. Ο θεατής στο έργο του αναγνωρίζει τον «Αντάρτη», τη «Διαδήλωση», την «Ειρήνη», τον «Αγώνα»... Ο ίδιος έλεγε πως το μήνυμα - τίτλος όλων του των έργων είναι η λέξη «Αντισταθείτε».

Γεννήθηκε στο Πεταλίδι Μεσσηνίας το 1947 από φτωχή εργατική και αγροτική οικογένεια. Σπούδασε Γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (1969-1974) στο Εργαστήρι του Γιάννη Παππά. Από το 1978 δίδαξε Σχέδιο και Γλυπτική ως καθηγητής στο Τμήμα Διακόσμησης των ΤΕΙ Αθήνας.

Πρωτοστάτησε στους αγώνες των εικαστικών καλλιτεχνών από το 1975 μέσα από την Ομάδα Πρωτοβουλίας για το ΕΕΤΕ και αργότερα ως μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, στου οποίου και υπήρξε στο ΔΣ για πολλά χρόνια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν το ΚΚΕ είχε τραυματιστεί από την προσπάθεια του οπορτουνισμού να το διαλύσει, ανυποχώρητος ο Κ. Ρόθος παρέμεινε πρωτοπόρο μέλος της Κομματικής Οργάνωσης των Εικαστικών του ΚΚΕ, και πάλεψε για το δυνάμωμα και την ανασυγκρότηση του κινήματος.

Το 1978 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Πλαστικών Τεχνών και Κινηματογράφου στην Αττάλεια (Τουρκία), μαζί με τους εικαστικούς Χαρ. Δαραδήμο και Περ. Δουραμάνη, εκπροσωπώντας την ΕΕΔΥΕ.

Το 1994, σε μια περίοδο ιδιαίτερα οξυμένη στα Ελληνοτουρκικά και φιλοπόλεμη, μετείχε στην εξαμελή ομάδα Ελλήνων εικαστικών που πήραν την πρωτοβουλία κοινής συνάντησης για την Ειρήνη με εικαστικούς καλλιτέχνες από την Τουρκία, φιλοξενούμενοι της Επιτροπής Ειρήνης Χίου.

Φιλοτέχνησε γλυπτό το οποίο είναι αφιερωμένο στην ΚΝίτισσα - δολοφονημένη το 1981 - φοιτήτρια Σωτηρία Βασιλακοπούλου στο Πάντειο.

Το 2011 έργο του δόθηκε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης ως βραβείο στον ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο.

Με έργα του κοσμήθηκε η εικαστική έκθεση προς τιμήν του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Πραγματοποίησε πέντε μεγάλες ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές.

Το 2007 έδειξε τη δουλειά του με 50 μεγάλα μνημειακά έργα στο πάρκο του ΤΕΙ Αθήνας στο Αιγάλεω. Επέλεξε - όχι τυχαία - έναν μη εμπορικό χώρο για να εκθέσει σε τέτοια έκταση αντιπροσωπευτικά έργα από τη μακρόχρονη πορεία του στη Γλυπτική.

Το εργαστήρι του αποτέλεσε τον χώρο δημιουργίας πολλών ομαδικών γλυπτών και εικαστικών εγκαταστάσεων για δρώμενα του ΕΕΤΕ, κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η συμβολή με τις γνώσεις του ήταν αναντικατάστατη. Ξεχωρίζουν οι 1.000 γύψινες νεκροκεφαλές που δημιουργήθηκαν και στήθηκαν το 1999 στην οδό Ακαδημίας, καταγγελία για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τα 100 φέρετρα που δημιουργήθηκαν για διαδήλωση του ΕΕΤΕ και του ΣΕΗ στην ισραηλινή πρεσβεία, καταγγελία στο διαρκές έγκλημα του κράτους του Ισραήλ κατά του Παλαιστινιακού λαού, καθώς και τα εικαστικά άρματα - δρώμενα που αναπαριστούσαν τους καπιταλιστές, τις πετρελαιοπηγές και τους λαούς - τραυματίες - θύτες και θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να καταγγελθεί η επέμβαση κατά του Ιράκ, οι ΝΑΤΟικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή κ.λπ...

Κλείνουμε το μικρό τούτο αφιέρωμά μας με τα δικά του λόγια από δήλωση στήριξης του Κόμματος στις εκλογές του 2007 στον «Ριζοσπάστη». «Ολοι τούτοι τρώγονται (συμφωνώντας) για τη συντήρηση του συστήματος. Του καπιταλισμού. Σύστημα που πάντα είχε θεμέλια, βάσεις - πυλώνες, το χρήμα, το κέρδος. Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί είμαι μαζί με χιλιάδες άλλους, χιλιάδες ανθρώπους, που θέλουν μια άλλη αντιμετώπιση της ζωής, της ανθρώπινης ύπαρξης, της οντότητας και της σκέψης. Είμαι με εκείνους που έχουν όραμα, και παλεύουν καθημερινά σε όλα τα μέρη του πλανήτη μας. Και τούτοι είναι εκατομμύρια...».