Συμπλήρωνε, μάλιστα, ότι από τον τρόπο που ανεβαίνει και το είδος της υποδοχής που του επιφυλάσσεται, καταλάβαινε ακριβώς το πώς θα εξελισσόταν το πολιτικό κλίμα εκεί. Εδώ στη χώρα μας, την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, είχε απαγορεύσει να ανεβαίνουν τα έργα του.

Ο Μίλερ βρέθηκε στη δίνη της αντικομμουνιστικής υστερίας την περίοδο του λεγόμενου «Ψυχρού Πολέμου» και βίωσε στο πετσί του τον Μακαρθισμό. Εζησε την εποχή του «Ερυθρού Τρόμου», που διήρκεσε από τα τέλη της δεκαετίας του '40 έως τα τέλη της δεκαετίας του '50. Στο στόχαστρο των διώξεων και του αδυσώπητου κυνηγιού μαγισσών στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκαν αριστεροί, προοδευτικοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι του Hollywood, με πρόσχημα την εξάλειψη κομμουνιστικών και «αντιπατριωτικών» ιδεών.

Το πογκρόμ εκείνο βασίστηκε πάνω στην αντίληψη πως ο κόσμος του θεάματος είχε «αλωθεί» από κομμουνιστές. Η αλήθεια είναι ότι τη συγκεκριμένη περίοδο τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης είχαν ενθουσιάσει μεγάλο αριθμό διανοουμένων και καλλιτεχνών και η ιδέα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση, μαζί με την ηρωική αντίσταση στο Ανατολικό Μέτωπο, είχαν μεγάλη απήχηση.

Ο «Ψυχρός Πόλεμος» όμως κατασκεύασε τον «Κόκκινο Τρόμο» και αποφασίστηκε να καλλιεργηθεί στον μέσο Αμερικανό η ψύχωση ότι κάποια μέρα οι Σοβιετικοί πυρηνικοί πύραυλοι θα χτυπούσαν την Αμερική. Τότε γεννήθηκε η διαβόητη Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, που ανέλαβε να χτυπήσει το «κακό» στη ρίζα του και να μην επιτρέψει να «διαβρωθεί» η αμερικανική πολιτιστική παραγωγή.

Ο Αρθουρ Μίλερ

Μαζικές ήταν τότε οι απαγγελίες κατηγοριών για ανυπακοή, προδοσία, πάντα με πλαστά αποδεικτικά στοιχεία. Επρόκειτο περί πραγματικής επαγγελματικής και προσωπικής εξόντωσης πολλών ανθρώπων. Εκδιώχθηκαν τα πιο φωτισμένα μυαλά από τα στούντιο, άρχισε να πέφτει η ποιότητα των ταινιών, θρύλοι της έβδομης τέχνης, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ορσον Γουέλς, ο Τζον Χιούστον κ.ά. διέφυγαν στην Ευρώπη για να μπορέσουν να δουλέψουν ελεύθερα.

Ο Μίλερ, επηρεασμένος από την αντικομμουνιστική υστερία και το «κυνήγι μαγισσών», που ακολούθησε, ακριβώς τότε, γράφει και παρουσιάζει ένα αλληγορικό έργο, με φόντο το χωριό Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Ο Μίλερ επισκέφθηκε το Σάλεμ και διαπίστωσε μελετώντας τα αρχεία πως οι εκεί «δίκες των μαγισσών» το 1692, όπου καταδικάστηκαν σε θάνατο και απαγχονίστηκαν κάπου 20 αθώοι, άνδρες και γυναίκες, παρουσίαζαν μεγάλες ομοιότητες με τις ακροάσεις της Επιτροπής.

Αξίζει να σημειωθεί πως μεταξύ 1550 και 1700, περίπου 80.000 άνθρωποι δικάστηκαν με την κατηγορία της μαγείας. Οι μισοί από αυτούς θανατώθηκαν, τους περισσότερους τους έκαψαν ζωντανούς.

Εγραψε τότε λοιπόν το «Crucible», μια πολιτική θεατρική αλληγορία, για κάποια ζητήματα που είναι παρόντα συνεχώς. Για την ελευθερία της έκφρασης, την τρομοκρατία, τη θανατική ποινή, τη σύλληψη χωρίς αποδείξεις, τις πλαστές κατηγορίες, την παράνομη σύσταση δικαστηρίων, τις ψευδομαρτυρίες, τα χυδαία συμφέροντα, τη μαζική υστερία, τον χαφιεδισμό, την αυτοδιάθεση του ατόμου, τους καταπιεστικούς μηχανισμούς της εξουσίας.

Ο Μακάρθι την περίοδο της παντοδυναμίας του

Το 1956 τον καλεί η Επιτροπή του Μακάρθι, για να κατονομάσει κομμουνιστές που είχε δει σε μια συγκέντρωση, η οποία είχε θεωρηθεί επαναστατική. Αρνείται να το κάνει, παρά τις πιέσεις του πανίσχυρου αφεντικού της «Twentieth Century Fox» Σπύρου Σκούρα και καταδικάζεται για περιύβριση αρχής. Το ότι αρνείται να καταδώσει τους συναδέλφους του, ενθουσιάζει τον καλλιτεχνικό χώρο και γίνεται αμέσως σύμβολο αντίστασης. Στον Μίλερ οφείλεται ο χαρακτηρισμός της Μακαρθικής περιόδου ως «κυνηγιού μαγισσών».

Ο συγγραφέας με το ανήσυχο πνεύμα και την άγρυπνη πολιτική συνείδηση δεν παραμυθιάστηκε στιγμή με το «αμερικανικό όνειρο», γι' αυτό και έγραψε το 1949 και τον «Θάνατο του Εμποράκου», ένα έργο που εμπνεύστηκε από την οικονομική καταστροφή του πατέρα του, που πτώχευσε με το κραχ του 1929 και που διαδραματίζεται μέσα στη βαναυσότητα της αμερικανικής καπιταλιστικής πραγματικότητας.

Είναι ο πρώτος συγγραφέας που κερδίζει τρία βραβεία, το «Πούλιτζερ», το «Τόνι» και το βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης, γι' αυτό το έργο, το οποίο του έφερε μεν παγκόσμια αναγνώριση, καθιστώντας τον εφάμιλλο του Ευγένιου Ο' Νιλ, αλλά δεν γλίτωσε τις κριτικές περί ...μαρξιστικής προπαγάνδας.

Τον Γερμανοεβραίο πιτσιρικά που αναγκάστηκε από πολύ μικρή ηλικία να κάνει διάφορα επαγγέλματα και η μόνη του επαφή με τη λογοτεχνία ήταν κάποια έργα του Ντίκενς, τελικά αυτοί που κατάφεραν να τον ταρακουνήσουν και να τον κάνουν να στραφεί προς τη συγγραφή, ήταν οι «Αδερφοί Καραμαζώφ». Οταν πέθανε, τα φώτα στα θέατρα του Μπρόντγουεϊ χαμήλωσαν. Ηταν ενενήντα ετών κι έγραφε ακόμη. Δίπλα στο όνομά του μυθιστορήματα, διηγήματα, κινηματογραφικά σενάρια, βιβλία για παιδιά.

Και για να επιστρέψουμε στις «Μάγισσες του Σάλεμ», το έργο που αποτελεί διαχρονική καταγγελία των δεισιδαιμονιών, των προκαταλήψεων και του φανατισμού και που μέσα από αυτό ο Μίλερ κατακρίνει την καταπάτηση των πολιτικών ελευθεριών και εισάγει τον όρο «κυνήγι μαγισσών» στον 20ό αιώνα, παίζεται ήδη στην Αθήνα. Σε μετάφραση - σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, με σπουδαίους ηθοποιούς, στο θέατρο «Χορν».

Αυτήν την εξαιρετική παράσταση είδα και σκέφτηκα να ξαναθυμηθούμε το πώς προέκυψε η έκφραση «κυνήγι μαγισσών» και τι σημαίνει στην πράξη. Και στο 1692 και στο 2021.

Η Γαλάτεια Καζαντζάκη είναι που γνωρίζει την μικρή της αδελφή Ελλη, όταν φτάνει στην Αθήνα, με την περίφημη λογοτεχνική συντροφιά της πλατείας Δεξαμενής στο Κολωνάκι. Εκεί γνωρίζεται με τους Καρκαβίτσα, Βάρναλη, Θεοτόκη, Κονδυλάκη, Αυγέρη, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Λιλίκα Νάκου και πολλούς άλλους.

Παράλληλα, έχοντας αποφοιτήσει από το Διδασκαλείο του Ηρακλείου και έχοντας αναγνωριστεί ως διπλωματούχος του Αρσακείου διορίζεται πρώτη φορά, το 1914, ως δασκάλα στο Γ' Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον. Το 1920 παντρεύεται τον Βάσο Δασκαλάκη. Ο Δασκαλάκης είναι που την «σπρώχνει» να ασχοληθεί ενεργά με τη λογοτεχνία. «Εγραψα εντελώς στην τύχη. Εικοσιτριώ - εικοσιτεσσάρω χρονώ και κυριολεκτικά κάτω από την πίεση του Δασκαλάκη. Του διηγήθηκα ένα βράδυ ένα επεισόδιο της διδασκαλικής μου ζωής κι εκείνος απαίτησε να το γράψω...».

Η Ελλη Αλεξίου έγινε μέλος του ΚΚΕ το καλοκαίρι του 1928, παραδίνοντας το βιογραφικό της στον Νίκο Πλουμπίδη. Κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη δύο φορές από την Ειδική Ασφάλεια. Την περίοδο της Κατοχής παίρνει ενεργά μέρος στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ Λογοτεχνών.

Τα έργα όλης αυτής της περιόδου καταπιάνονται με τα βιώματα, τις εμπειρίες που έχει αποκτήσει μέσα από τη διδασκαλία, αναπτύσσοντας το θέμα της ταξικής ανισότητας στον καπιταλισμό με πρώτα θύματα τα παιδιά, καθώς και με διάφορες μορφές κοινωνικών σχέσεων και πώς επηρεάζονται από το υπάρχον σύστημα.

Το 1945, έφυγε στο Παρίσι ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης για την αντιστασιακή δράση της, ενώ το 1948, η ελληνική κυβέρνηση της στέρησε την ιθαγένεια. Την ίδια χρονιά η ΚΕ του ΚΚΕ ίδρυσε την Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί, που είχε αναλάβει τη μεταφορά, εγκατάσταση και οργάνωση της ζωής των Ελληνόπουλων στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ετσι, το 1949 κλήθηκε η Ελλη Αλεξίου να συμβάλει στην εκπαίδευσή τους. Χωρίς να διστάσει και ενώ από τη Γαλλία την προειδοποίησαν ότι δεν θα την ξαναδεχθούν, η Αλεξίου έδωσε τον καλύτερό της εαυτό στην εκπαίδευση των παιδιών, στην επιμόρφωση των δασκάλων τους, στη συγγραφή νέων αναγνωστικών, στην επιλογή λογοτεχνικών κειμένων για τα βιβλία τους. Την περίοδο της πολιτικής προσφυγιάς τα έργα της στρατεύονται ανοιχτά στην υπεράσπιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, των αγώνων του λαού.

Το 1962 η αδελφή της Γαλάτεια σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα και δόθηκε ολιγοήμερη άδεια στην Ελλη να επιστρέψει στην Ελλάδα για να παραβρεθεί στην κηδεία. Το 1965 επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια και τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην Ελλάδα. Συνελήφθη, την οδήγησαν στις φυλακές Αβέρωφ και παραπέμφθηκε σε δίκη για «αντεθνική δράση και προπαγάνδα». Απαλλάχθηκε από την κατηγορία μετά από κινητοποίηση του λαού και ανθρώπων των Γραμμάτων. Με την επιβολή της δικτατορίας απαγορεύτηκαν τα βιβλία της και έζησε υπό περιορισμό στο διαμέρισμά της.

Μετά τη μεταπολίτευση συνέχισε να δημιουργεί και να παρεμβαίνει για θέματα που την απασχολούσαν και θεωρούσε καίρια. Εως το τέλος της ζωής της, το 1988, τίμησε και τιμήθηκε από το Κόμμα της, το ΚΚΕ.

Ο τόμος συγκεντρώνει τα διηγήματα που γράφτηκαν από το 1923 έως το 1983 και είχαν συμπεριληφθεί στις συλλογές «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή», «Υπολείμματα Επαγγέλματος», «Αναχωρήσεις και μεταλλαγές», «Μυστήρια», «Προσοχή συνάνθρωποι!», «Σπονδή», «Και υπέρ των ζώντων», «Κατερειπωμένα αρχοντικά».Οι οκτώ συλλογές διηγημάτων της Αλεξίου καλύπτουν χρονικά όλη την ενεργή - δημιουργική συγγραφική της περίοδο και αποτελούν ένα ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της πεζογραφίας της.

Στον προσεγμένο τόμο περιέχονται επίσης αναλυτικός πρόλογος από την Αντα Κατσίκη - Γκίβαλου, ομότιμη καθηγήτρια Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και παράρτημα με κείμενα των Φώτου Πολίτη (κριτική παρουσίαση της α' έκδοσης της συλλογής «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή»), Μάρκου Αυγέρη (πρόλογος στη β' έκδοση της ίδιας συλλογής) και Σοφίας Μαυροειδή - Παπαδάκη (εισαγωγή στην α' έκδοση της συλλογής «Σπονδή»).

Το πρώτο έργο της Αλεξίου είναι η συλλογή «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή», βασισμένη σε βιώματα που είχε αποκτήσει από τη δουλειά της ως δασκάλας. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Φ. Πολίτη και του Μ. Αυγέρη, που παρατίθενται στο παράρτημα, για το πώς αυτό το έργο ταρακούνησε την ελληνική λογοτεχνία. «Κάπου η συγγραφεύς αναφέρει πως κρατούσε ημερολόγιο την εποχή που ήτανε δασκάλα και σημείωνε διαλόγους και χαριτολογήματα των μικρών. Το ημερολόγιο μπορεί ίσως να βοηθήσει τη μνήμη της εδώ κι εκεί, όμως τα διηγήματά της είναι καθάριο καταστάλαγμα μιας εικόνας ζωής που βγήκε από πείρα και συλλογή. Καθένα από τ' ανθρωπάκια εκείνα είναι ένας ήρως μέσα στην ύπαρξη, ήρως με τον τρόπο το δικό του...», γράφει ο Φ. Πολίτης. Και ο Μ. Αυγέρης συμπληρώνει: «Ολοι ένιωσαν πως (...) παρουσιαζόταν στην πεζογραφία μας μια νέα δύναμη. Κανένα σημάδι πρωτόπειρου δεν παρατηρούσε στην τέχνη αυτή, που παρουσιαζόταν ώριμη από το πρώτο της δείγμα. Το πρώτο αυτό διήγημα της Ελλης Αλεξίου έχει μια αρτιότητα, που ξάφνιζε όχι μόνο σαν έκφραση και μορφή παρά και σαν περιεχόμενο, σαν θέμα και σαν κοινωνικός προσανατολισμός. Μια ματιά που στρέφεται προς νέα για τα Ελληνικά Γράμματα θεώρηση του κόσμου με καθολικότερη σημασία. Το θέμα της ήταν το παιδί που έρχεται από τα φτωχά και στερημένα στρώματα του λαού».

Η Α. Κατσίκη - Γκίβαλου στο προλογικό της σημείωμα αναφέρει για το έργο της Αλεξίου:

«"Οταν βλέπω να γίνεται δίπλα μου μια αδικία, πονάω κι αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω γι' αυτήν. Μόνο γι' αυτό γράφω. Για να καταγγείλω την αδικία". "Ευγνωμονώ σας, σπουδές, ευγνωμονώ σε, δασκαλίκι, ευγνωμονώ σε, ιδεολογία μου, ευγνωμονώ σας, διωγμοί και κυνηγητά της Αντίστασης... Γεμίσατε περιεχόμενο τη ζωή μου...".

Σε αυτές τις φράσεις - αποσπάσματα από συνέντευξη της Ελλης Αλεξίου συνοψίζονται οι κύριοι τροφοδότες του συγγραφικού της έργου, που σε μεγάλο βαθμό αφορμάται από προσωπικά βιώματα και εμπειρίες οι οποίες σχετίζονται με την κοινωνική πραγματικότητα, την παιδεία και την εκπαίδευση, τη λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα, πεδία που αποτελούν και τις θεματικές του πολυποίκιλου και πολυδύναμου έργου της».

Και σε άλλο σημείο αναφέρει: «Το πεζογραφικό έργο της Ελλης Αλεξίου, καρπός συνεχούς ενασχόλησης με τη συγγραφή πάνω από εξήντα χρόνια, είτε ιστορεί προσωπικά βιώματα είτε καταγράφει πολυπλοκότερα περιστατικά, εκφράζει την αγάπη της για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τη συμπαράστασή της στον πάσχοντα άνθρωπο, είτε παιδί είναι αυτός είτε αγωνιστής στα πεδία της μάχης που πολεμά για την ελευθερία της πατρίδας του ή μάχεται για τη δικαιοσύνη σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Μέσα από το πολυσχιδές έργο της αναβιώνει η ιστορία της Ελλάδας, η ιστορία των γραμμάτων και της εκπαίδευσής μας από τα τέλη του 19ου ως τα τέλη του 20ού αιώνα, γιατί τόσο η ζωή της όσο και το έργο της ήταν άρρηκτα δεμένα με αυτούς τους τομείς».

Η Α. Κατσίκη - Γκίβαλου στέκεται στη ζωή και, ιδιαίτερα αναλυτικά, με παραπομπές σε πλούσια βιβλιογραφία, στο έργο της Αλεξίου. Ξεχωριστή είναι η ενότητα που αναφέρεται στην διηγηματογράφο Αλεξίου. Κλείνοντας τον πρόλογό της αναφέρει:

«Τα πεζογραφήματά της, ιδίως τα διηγήματά της, αποτυπώνοντας καταστάσεις ανθρώπων της καθημερινής ζωής, διατηρούν την επικαιρότητά τους. Η ειλικρίνεια της ψυχής, η απλότητα της έκφρασης, το καθημερινό, "κουβεντιαστό" ύφος, η γοητεία των συμβόλων, η αλληλογραφία, το χιούμορ, η ανθρώπινη αντιμετώπιση της ζωής, προσδίδουν στο έργο της διαχρονική αξία και το καθιστούν αγαπητό και στον σημερινό αναγνώστη.

Η Ελλη Αλεξίου κατάφερε όσο λίγοι να συνδέσει το εφήμερο, το απλό, το καθημερινό με το διαχρονικό - κοινωνικό. Και αυτό το πέτυχε δημιουργώντας έναν οργανικό δεσμό ανάμεσα στον αγνό συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο και στις αξίες του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης».

Οι εκλογές στην Αθήνα θα πραγματοποιηθούν στα γραφεία του ΠΜΣ (Σαπφούς 10, 5ος όροφος), στις 5, 6 και 7 Νοέμβρη από τις 10 π.μ. έως τις 6 μ.μ., και στις 8 και 9 Νοέμβρη από τις 10 π.μ. έως τις 7 μ.μ.

Η ομιλία του προέδρου του ΔΣ, Βασίλη Παρασκευόπουλου, η υπερψήφιση του απολογισμού, οι τοποθετήσεις των μουσικών οι οποίοι μετέφεραν πλούσια πείρα, οι αφίσες που στόλιζαν τον χώρο και έφερναν στο νου του καθένα τις μεγάλες κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών, που πίεσαν την κυβέρνηση και έφεραν σημαντικές κατακτήσεις, γέμιζαν δύναμη τους παρευρισκόμενους και σιγουριά: «Συνεχίζουμε την πορεία που έχουμε χαράξει. Στέλνουμε μήνυμα συσπείρωσης και διεκδίκησης σε κυβέρνηση και εργοδοσία».

Στη συνέλευση αποφασίστηκε ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσης, με πρώτους σταθμούς την κινητοποίηση στο υπουργείο Πολιτισμού τη Δευτέρα 1 Νοέμβρη στη 1.30 μ.μ. για τα δικαιώματα των μουσικών που εργάζονται στις κρατικές ορχήστρες, στα σύνολα της ΕΡΤ, στη Λυρική, στην Καμεράτα, στα μουσικά σύνολα των δήμων και στις 4 Νοέμβρη στην πανελλαδική πανεργατική μέρα δράσης ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη.

«Κοιτώντας πίσω, μετράμε την τεράστια απόσταση που διανύσαμε», ανέφερε ο Β. Παρασκευόπουλος κάνοντας τον απολογισμό της δράσης του ΠΜΣ τα τελευταία δύο χρόνια.

«Το Σωματείο μας από την πρώτη στιγμή της καραντίνας έδωσε μια δύσκολη μάχη όχι μόνο για να κρατήσει το ηθικό του κλάδου ψηλά αλλά και για να οργανωθεί και να γίνει δύναμη η δικαιολογημένη οργή απέναντι στην πολιτική που άφησε αστήρικτο τον κλάδο. Μετρήσαμε σημαντικές κατακτήσεις. Υποχρεώσαμε την κυβέρνηση να ενισχύσει τους εργαζόμενους του κλάδου μας σε αναλογία που είναι καλύτερη ακόμα και από πιο ισχυρές οικονομικά χώρες, ακυρώνοντας στην πράξη την πρόθεσή τους να μας αφήσουν στην τύχη μας. Αλλάξαμε τα σχέδιά τους για ένα Μητρώο που θα λειτουργούσε σαν "κόφτης" και τους αναγκάσαμε να κάνουν ένα Μητρώο που ενίσχυσε περισσότερους συναδέλφους. Με την κινητοποίηση του Σωματείου μας την άνοιξη του 2020 οι μουσικοί παρέμειναν σε χρηματοδότηση αναστολής επιβάλλοντας εξαίρεση των καλλιτεχνών από την προϋπόθεση των 16 ωρών εβδομαδιαίας απασχόλησης. Με τις κινητοποιήσεις μας στη Λυρική υποχρεώσαμε τη διοίκησή της να εξαγγέλλει αμοιβή για την άδεια χρήσης του ψηφιακού υλικού ακόμα και στους μουσικούς που δεν έχουν σταθερή εργασιακή σχέση μαζί της, όταν μέχρι πριν από λίγους μήνες έδειχνε την έξοδο σε όσους δεν δέχονταν τη δωρεάν παραχώρηση. Υποχρεώσαμε πολλούς εργοδότες να πληρώσουν δεδουλευμένα σε συναδέλφους. Κρατήσαμε ζωντανή τη διεκδίκηση της ενίσχυσης μέσω Μητρώου έως σήμερα». Αυτές οι κατακτήσεις αλλά και οι δεκάδες κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστάτησε, είχαν ως αποτέλεσμα ο ΠΜΣ να γίνει το πιο μαζικό και μαχητικό Σωματείο στον Πολιτισμό, με πανελλαδική εμβέλεια, με 10 παραρτήματα και με δυνατότητες για ίδρυση νέων.

Ανέφερε ακόμα ότι «το Σωματείο έγινε το αποκούμπι κάθε συναδέλφου για το σύνολο των ζητημάτων που αφορούν τη ζωή του», ενώ μίλησε διεξοδικά και για άλλες παρεμβάσεις του ΠΜΣ. Χαρακτηριστικά σημείωσε την πολύμορφη παρέμβαση ενάντια στον «τρομονόμο» για την Τέχνη, τις πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση του συγγενικού - πνευματικού δικαιώματος, ιδιαίτερα κατά τον λεγόμενο ψηφιακό μετασχηματισμό, τη στήριξη στις διεκδικήσεις μουσικών που δεν έχουν σταθερή εργασιακή σχέση με τη Λυρική, ενάντια στην προσπάθειά της να απαλλοτριώσει τα συγγενικά τους δικαιώματα, το σχέδιο Συλλογικής Σύμβασης για τους μουσικούς στις τηλεοπτικές παραγωγές που έχει κατατεθεί σε κανάλια και τηλεοπτικούς παραγωγούς, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και ενίσχυσης του Ταμείου Αλληλεγγύης του Σωματείου.

Ο Β. Παρασκευόπουλος στάθηκε στο τι σωματείο έχουν ανάγκη οι μουσικοί σήμερα τονίζοντας: «Η λογική μας για σωματείο που να αποτελεί μέρος των κοινωνικών αγώνων της εποχής μας έδωσε οξυγόνο στους κλαδικούς αγώνες μας, ανέβασε τη διεκδικητικότητα, έκανε τα αιτήματά μας υπόθεση όλης της κοινωνίας. Αν ακολουθούσαμε τη λογική του συντεχνιασμού που σήμερα κάποιοι την εμφανίζουν ως σύγχρονη, θα είχαμε απομονωθεί, θα γινόμασταν εύκολος αντίπαλος για την κυβέρνηση και την εργοδοσία.

Οι συνάδελφοι "Μουσικοί σε δράση" λένε ότι το Σωματείο θα έπρεπε να ανοίξει ωδείο, να προωθεί ιδιωτικά ασφαλιστικά συμβόλαια, να γίνει παραγωγός κ.ά. Μάλιστα, λένε ότι θέλουν το Σωματείο να γίνει ρυθμιστής της αγοράς, τη στιγμή που ούτε η κυβέρνηση μπορεί να τη ρυθμίσει. Αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει είτε σε διάλυση το Σωματείο είτε σε μετατροπή του σε έναν άλλο συλλογικό εργοδότη που και αυτός θα εκμεταλλεύεται τη δουλειά μας. Το Σωματείο πρέπει να παραμείνει οργανωτής της συλλογικής δράσης και διεκδίκησης του δίκιου μας».

Πρόσθεσε ακόμα ότι αυτά τα χρόνια, τους μουσικούς τούς «ένωσε η συμμετοχή μας στους αγώνες και τη διεκδίκηση». Αυτή η ενότητα είναι που «ανησυχεί κυβερνήσεις και εργοδότες. Φοβούνται για κάθε συνάδελφο που αντί να βλέπει ως εχθρό τον "νέο" που δουλεύει με "μικρότερο μεροκάματο" ή αυτόν που παίζει μόνο τα Σαββατοκύριακα στην πιάτσα, αναρωτιέται γιατί άραγε σπουδαίοι μουσικοί αναγκάζονται να κάνουν και άλλες δουλειές για να ζήσουν, γιατί άραγε μουσικοί με διδακτορικά και σπουδές παίζουν ακόμα και για 30 ευρώ μεροκάματο σε ορχήστρες; Ο συνάδελφος που ξεπερνά ψεύτικους διαχωρισμούς γίνεται πιο δυνατός, όπως και γίναμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια».

«Μπροστά μας έχουμε μεγάλες μάχες που αφορούν και τους καλλιτέχνες, αλλά και όλους τους εργαζόμενους, σε όλους τους κλάδους», σημείωσε ο Β. Παρασκευόπουλος. «Εχουμε την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη που πρέπει να αποτρέψουμε. Αποτελεί βασικό εργαλείο για να προσαρμόσουν τα δικαιώματά μας προς τα κάτω για να ξεπεραστεί και αυτή η κρίση χωρίς να χτυπηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό είναι πολύ επικίνδυνη και η αντίληψη ότι η ανάπτυξη της μουσικής βιομηχανίας, η σύνδεσή της με την τουριστική βιομηχανία θα φέρουν και σε εμάς μεγαλύτερα εισοδήματα». Εφερε ως παράδειγμα του χώρου του οπτικοακουστικού τομέα τις 29 τηλεοπτικές παραγωγές, με το 40% των εξόδων της κάθε παραγωγής να καλύπτεται από κρατικό χρήμα. Το αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους είναι «δουλειά νύχτα με νύχτα, με απλήρωτες υπερωρίες και αμοιβές για τη μεγάλη πλειονότητα χαμηλότερες και απ' αυτές της προηγούμενης κρίσης».

Κλείνοντας την ομιλία του σημείωσε ότι «είναι σημαντικό για τον κλάδο και το επάγγελμά μας στις εκλογές να ενισχυθεί μαζικά η διεκδικητική και αγωνιστική κατεύθυνση του Σωματείου μας».«Η μαζική στήριξη αυτού του περιεχομένου δράσης μας στις ερχόμενες εκλογές θα τρομάξει κυβέρνηση και εργοδοσία. Μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή πνοής στην Ομοσπονδία, ώστε να δυναμώσει η φωνή μας».

Η παράσταση μας μεταφέρει στη φυλή των Mapuche, των «Ανθρώπων της Γης», των ιθαγενών της Νότιας Χιλής που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας. Μεγάλο μέρος της συγγραφικής του κλίσης ο Σεπούλβεδα το οφείλει στις ιστορίες που του αφηγούνταν οι δικοί του από τον μακρινό Νότο. Εγραψε αυτό το βιβλίο εκπληρώνοντας την υπόσχεση που είχε δώσει σε έναν 8χρονο ιθαγενή πιτσιρικά, που τον είχε δει να κλαίει, γιατί η αστυνομία πήρε το σκυλί του, κατηγορώντας την οικογένειά του πως το έκλεψε, επειδή ήταν σκύλος ράτσας και ήταν αδύνατο να είναι δικός τους...

Ερμηνεύουν: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου. Στο ρόλο του Σκύλου ο Κώστας Γάκης.

Από την Πέμπτη 4 Νοέμβρη και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Οδυσσέας Ιωάννου συναντιούνται ξανά επί σκηνής στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ» (Ιπποκράτους 7) με την «Κοινή Ησυχία». Συνοδοιπόρος τους είναι η Ελένη Ράντου, που υπογράφει την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο, και οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου και Δημήτρης Καπετανάκος.

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Ανδρέας Αποστόλου: πιάνο - ενορχηστρώσεις, Μαίρη Μπρόζη: βιολί - τραγούδι, Βαγγέλης Πατεράκης: μπάσο, Στέφανος Δημητρίου: κρουστά και Γιάννης Αυγέρης: Κιθάρες - πνευστά.

Από τις 12 Νοέμβρη το θέατρο «Από Κοινού» (Ευπατριδών 4, Γκάζι) παρουσιάζει τα τρία μονόπρακτα «Ενας καλός μάρτυρας», «Αγάπη» του Γιώργου Λαμψίδη και «Η κουτσή» της Αννας Μαυροπούλου-Βαφειάδου, με τον γενικό τίτλο «Εργατα και δουλείας» σε σκηνοθεσία Ελένης Γερασιμίδου.

Τρεις μικρές περιεκτικές κωμωδίες με θέματα της καθημερινότητας των πρώτων Ποντίων από την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. Τρία θεατρικά μονόπρακτα διανθισμένα με παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου, που τραγουδιούνται ζωντανά επί σκηνής με τη συνοδεία της ποντιακής λύρας (κεμεντζέ).

Παίζουν οι: Ελένη Γερασιμίδου, Στέφανος Καλλιανίδης, Δαμιανός Νικολαΐδης, Αντώνης Ξένος, Αγγελική Ξένου, Γιάννης Σιδηρόπουλος. Λύρα: Στέφανος Καλλιανίδης

Παραστάσεις κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00.