«Την πρωτοβουλία στο θέμα του Ιράκ πρέπει να αναλάβει ο ΟΗΕ». Τη δήλωση αυτή επανέλαβε, για πολλοστή φορά, ο Γ. Παπανδρέου. Δήλωση, η οποία μεταδόθηκε από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, συνοδευόμενη από σχόλια, που την ερμήνευαν ως αντίθεση της ελληνικής κυβέρνησης σε μια μονομερή αμερικανική στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ και άρνηση στον πόλεμο γενικώς. Και σε ό,τι αφορά το πρώτο, είναι κατανοητό. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, όμως, από πού εξάγεται αυτή η άρνηση στον πόλεμο;

Και το θέμα, βέβαια, δε βρίσκεται κυρίως στα όποια λαθεμένα σχόλια κάποιων δελτίων ειδήσεων, αλλά στο ποια είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, απέναντι στο ενδεχόμενο του πολέμου. Πολύ περισσότερο, όταν και η ίδια εκτιμά, ότι το ενδεχόμενο αυτό είναι περισσότερο κι από πιθανό, όπως παραδέχεται ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Τ. Γιαννίτσης, σε συνέντευξή του στο προχτεσινό «Βήμα». Τι κάνει, λοιπόν, η κυβέρνηση και τι στάση κρατά, στα διεθνή φόρα και στον ΟΗΕ; Λέει ένα ξεκάθαρο και σταράτο «όχι στον πόλεμο» ή ψάχνει - μαζί με τους κοινοτικούς εταίρους της - να βρει τρόπους και προσχήματα «νομιμοποίησής» του; Δυστυχώς, κάνει το δεύτερο, όπως καταλαβαίνει ο καθένας.

Τη δημιουργία «Ταμείου Ελεύθερων Χώρων» με σκοπό τις απαλλοτριώσεις περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα παρόμοια, το πρόγραμμα της υποψήφιας δημάρχου Αθηναίων, Ντόρας Μπακογιάννη. Κι αν αναρωτιέστε, από πού θα βρεθούν τα έσοδα του Ταμείου αυτού, το πρόγραμμα του συνδυασμού η «Αθήνα αύριο» λέει τα εξής: Τα έσοδα θα προέρχονται από δωρεές, από το δήμο και το κράτος.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, η Ντόρα Μπακογιάννη υπόσχεται φούμαρα, μια και είναι σε όλους γνωστό, ότι ο δήμος της Αθήνας, όχι μόνο χρήματα δεν έχει, αλλά κι ένα τεράστιο χρέος και οι κυβερνήσεις δεν αποδίδουν ούτε καν τα χρήματα των θεσμοθετημένων πόρων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εκτός και πιστεύει κανείς, ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των ελεύθερων χώρων στην πρωτεύουσα με... δωρεές. Αυτή είναι η... αξία των υποσχέσεων της Ντ. Μπακογιάννη, για την «Αθήνα αύριο»...

Ο ένας, πρόεδρος της κυβέρνησης, «πήρε τα βουνά και τα λαγκάδια» επιδιδόμενος σε «σαφάρι» ψήφων. Ο άλλος, αρχηγός της αξιωματικής «αντιπολίτευσης», «πήρε τους κάμπους και τις ρεματιές» για τον ίδιο σκοπό. Ο πρώτος ανέβηκε προχτές στ' Αγραφα, όπου ζουν λιγοστοί άνθρωποι απομονωμένοι, με μόνη «συντροφιά» τα δέντρα και τα θηρία, και εγκαινίασε... «Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών» και συστήματα «τηλεϊατρικής» και «τηλεπαιδείας»! Ο δεύτερος «τρέχει» από χωρίου εις χωρίον κι από πόλεως εις πόλιν της Θεσσαλίας για να «σπείρει» ανέξοδες υποσχέσεις και να «καλλιεργήσει» ψεύτικες εντυπώσεις. Φιλόξενοι οι Θεσσαλοί χαρακτηρίζουν ευπρόσδεκτους τους «πολιτικούς μουσαφίρηδες», διαμηνύουν, όμως, προς τους Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή πως ούτε «αυθόχθενοι ιθαγενείς» είναι για να τους ξεγελάσει ο πρωθυπουργός προσφέροντάς τους «καθρεφτάκι που γυαλίζει», αλλά ούτε και «λωτοφάγοι» και να ξεχάσουν την προδοσία του Κ. Καραμανλή και του κόμματός του στη διάρκεια των μεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων. Τους «σύγχρονους Μαυρογιαλούρους» τους «μυρίζονται» από μακριά οι Θεσσαλοί...

Η είδηση πέρασε στα ψιλά, αλλά έχει τη σημασία της και γι' αυτό τη σημειώνουμε. Σε παγκόσμιο συνέδριο για τα ναρκωτικά, που έγινε τις μέρες αυτές στο Παρίσι, αναφέρθηκαν και τα εξής: Η παραγωγή παπαρούνας στο Αφγανιστάν - από την οποία παράγεται το όπιο - έχει σημειώσει αύξηση έως και 1.400% από τότε που ανετράπη το καθεστώς των Ταλιμπάν από την εξουσία, στα τέλη της περασμένης χρονιάς. Φέτος, η παραγωγή αναμένεται να φτάσει τους 1.900 - 2.700 τόνους, από τους 185 την περασμένη μόλις χρονιά, το 2001. Και, βέβαια, όπως είναι φανερό, το 2003 και τα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί πολύ περισσότερο, αφού θα οργανωθεί καλύτερα η παραγωγή.

Οπως όλοι καταλαβαίνετε, η... τάξη και τα... ανθρώπινα δικαιώματα αποκαταστάθηκαν πλήρως στην πολύπαθη αυτή χώρα. Και μη ξεχνάμε και τη συμβολή της χώρας μας σ' αυτό. Η ελληνική σημαία κυματίζει σε κάποιο στρατόπεδο του Αφγανιστάν...

Μπορεί το ετήσιο εισόδημα των πέντε πλουσιότερων Αμερικανών, να είναι μεγαλύτερο από το συνολικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν μερικών δεκάδων χωρών του λεγομένου Τρίτου Κόσμου, αλλά αυτό δε σημαίνει, πως οι ΗΠΑ είναι η χώρα της ευημερίας, όπως συχνά πυκνά λέγεται. Δίπλα στην αμερικανική ολιγαρχία, με τα αμέτρητα πλούτη, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί φτωχοί, άνεργοι, άστεγοι και εξαθλιωμένοι. Γεγονός, το οποίο δεν μπορούν να αγνοήσουν ακόμη και τα επίσημα στοιχεία των αμερικανικών υπηρεσιών. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία, που έδωσε στη δημοσιότητα η αμερικανική Υπηρεσία Απογραφής, οι επίσημα φτωχοί στις ΗΠΑ αυξήθηκαν το 2001, κατά 1,3 εκατ. και έφτασαν στα 32,9 εκατομμύρια άτομα ή στο 11,7% του συνολικού πληθυσμού. Με άλλα λόγια, ο ένας στους εννιά Αμερικανούς ήταν επίσημα φτωχός τον περασμένο χρόνο. Ποσοστό, το οποίο σήμερα είναι ακόμη μεγαλύτερο, όπως ομολογούν οι πάντες, αφού η ύφεση της αμερικανικής οικονομίας συνεχίζεται, πάμπολλες μαζικές απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων έγιναν μέσα στο 2002, πέφτει συνεχώς η κατανάλωση, κλπ., κλπ.

Λέτε, να... λύσει τα προβλήματα αυτά ο προετοιμαζόμενος από τον Λευκό Οίκο πόλεμος..;

Να ξεκάνουν τους μικρομεσαίους βαμβακοπαραγωγούς θέλουν η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μετά την εφαρμογή του καταστροφικού κανονισμού της ΕΕ, τον οποίο η ίδια η κυβέρνηση «παρήγγειλε», φαίνεται ότι αποφασίζεται από του χρόνου η επιδότηση για το βαμβάκι να δίνεται με βάση τα στρέμματα κι όχι τα κιλά, όπως γίνεται μέχρι τώρα! Αν γίνει κι αυτό, το χτύπημα που θα δεχτεί η βαμβακοκαλλιέργεια θα είναι συντριπτικό σε βάρος των μικρομεσαίων παραγωγών. Η ελπίδα, βεβαίως, για να μην περάσει αυτό το μέτρο βρίσκεται στην ανάπτυξη μαζικών και δυναμικών αγώνων του αγροτικού κινήματος.

Επιπλέον, οι ερχόμενες νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές δίνουν μια ευκαιρία στους βαμβακοπαραγωγούς και γενικότερα στον αγροτικό κόσμο, όχι μόνο να διαμηνύσουν την αντίθεσή τους στα καταστροφικά μέτρα και, γενικότερα, στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, αλλά και να δηλώσουν την «πολιτική θέληση» για ανατροπή αυτής της πολιτικής, Κι αυτό θα το πετύχουν «μαυρίζοντας» τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και υπερψηφίζοντας τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΚΚΕ, μαζί με άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Ο Μπροντέλ αντιπάλευε την «πανωλεθρία», όπως χαρακτήριζε τη συντηρητική κατεύθυνση της γαλλικής εκπαίδευσης και το γεγονός ότι στα γαλλικά σχολεία η Ιστορία - επομένως και ο Πολιτισμός - διδάσκονταν χωρίς την υλιστική τους διάσταση. Χωρίς «τις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του παρελθόντος». Ο Μπροντέλ πίστευε και δίδασκε ότι ο άνθρωπος, μέσω του ιστορικού παρελθόντος, μέσω της σφαιρικής «ανάγνωσης» της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης, μπορεί να καταλάβει τι και γιατί συμβαίνει στη δική του εποχή, ακόμη και να προβλέψει το μέλλον. Ελεγε ότι «η Ιστορία δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν δεν είναι σε θέση, ανατρέχοντας στο παρελθόν και γνωρίζοντάς το, να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα, στις αβεβαιότητες και στα προβλήματα του παρόντος». Ο Μπροντέλ για να καταστήσει τους νέους ικανούς «πριν τελειώσουν το σχολείο, όταν διαβάζουν μια εφημερίδα να καταλαβαίνουν τι λέει», να κατανοούν, δηλαδή, τα γεγονότα της εποχής τους, έγραψε τη «Γραμματική των Πολιτισμών», έτσι που να μοιάζει με συναρπαστικό περιπετειώδες «μυθιστόρημα», για νέους και ενήλικες. «Μυθιστόρημα» - σύνθεση όλων των παραμέτρων (στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών, πληθυσμιακών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πνευματικών, καλλιτεχνικών) της ιστορίας όλων των μεγάλων πολιτισμών, από την αρχαιότητα μέχρι και τη δεκαετία του '60, μεταξύ των οποίων και ο πολιτισμός της ΕΣΣΔ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ουσιαστικά, πάντως, το μεγάλο «ευχαριστώ», ο Γερμανός καγκελάριος το οφείλει σε μέρος του μονοπωλιακού γερμανικού κεφαλαίου, που τελικά έδωσε το «πράσινο φως» στο Σρέντερ για ένα και μόνο λόγο. Δεν επιθυμεί έναν πόλεμο κατά του Ιράκ, με δεδομένα που έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων, αποκλειστικά από τις ΗΠΑ.

Εξάλλου, έχουν επενδύσει όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά και σε όλη την περιοχή. Συνεπώς, σε περίπτωση που αρθούν οι κυρώσεις θα θησαυρίσουν. Για ποιο λόγο λοιπόν να επιθυμούν μία αναδιανομή της πίτας, που δεν είναι άλλη από τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου του ίδιου του Ιράκ, αλλά και της περιοχής; Εκτός και εάν αλλάξουν τα δεδομένα.

Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο στήριξαν τον Σρέντερ και τον «κοκκινοπράσινο» κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος διατηρεί ακόμη, δηλαδή μέχρι σήμερα, τις αντιρρήσεις του, συντηρώντας τη «διένεξη» μεταξύ των δύο κυριότερων δυνάμεων εντός της βορειοατλαντικής συμμαχίας τα τελευταία 53 χρόνια, της Γερμανίας και των ΗΠΑ.

Οσο για τον Σρέντερ θεωρείται βέβαιο, όπως και στην πρώτη του θητεία έτσι και τώρα, θα προωθήσει όλα τα συμφέροντα, με τον «καλύτερο δυνατό τρόπο», του γερμανικού κεφαλαίου...