Παπαγεωργίου Βασίλης

Μιλάμε για τη γνωστή επιχείρηση «ΤΡΙΟΥΜΦ», που βάζει λουκέτο στη μονάδα παραγωγής στην Αθήνα και πετά στο δρόμο 350 εργαζόμενους, αφού τόσα χρόνια τους ξεζούμιζε. Σημειώστε ακόμη, ότι η «ΤΡΙΟΥΜΦ» ανήκει σε πολυεθνική ελβετικών συμφερόντων, που έχει κι άλλα εργοστάσια παραγωγής στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία, στη Ρουμανία, στο Μαρόκο, στην Ταϊλάνδη, στην Κίνα και το Βιετνάμ.

Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, η «ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου» και ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός.

Πάμε ...καλά, προοδεύουμε και, μάλιστα, με γρήγορους ρυθμούς. Αναφερόμαστε στην ετήσια διεθνή έρευνα της εταιρίας «Mercer», η οποία κατατάσσει κάθε χρόνο περίπου 150 μεγάλες πόλεις απ' όλο τον κόσμο, ανάλογα με το συγκριτικό κόστος 200 αγαθών και υπηρεσιών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι μεταφορές, η στέγαση, ο ρουχισμός, η διατροφή, η ψυχαγωγία, κλπ. Σύμφωνα με την «Mercer», λοιπόν, η Αθήνα κατατάσσεται στην 41η θέση, ανάμεσα σε 144 πόλεις, ισοψηφώντας με τις Βρυξέλλες και αφήνοντας πίσω πόλεις, όπως το Λος Αντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και τη Μαδρίτη.

Το πλέον σημαντικό, όμως, δεν είναι το γεγονός πως η Αθήνα είναι - και με... βούλα πλέον - ακριβότερη από πόλεις όπως οι προαναφερόμενες, αλλά το γεγονός πως από πέρυσι μέχρι φέτος η ελληνική πρωτεύουσα ανέβηκε κατά εννέα ολόκληρες θέσεις.

Να γιατί λέμε ότι ...προοδεύουμε. Αν μη τι άλλο, η ...σύγκλιση στις τιμές, στην ακρίβεια και την καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων προχωρά ακάθεκτη.

Καθολικά κατά της κατάπτυστης σύμβασης που υπέγραψε η διοίκηση του ΟΤΕ με την «πρασινογάλαζη» ηγεσία της ΟΜΕ - ΟΤΕ, τάχθηκαν οι τεχνικοί του Οργανισμού, που πήραν μέρος στη Γενική Συνέλευση της Τοπικής Διοικούσας της ΠΕΤ - ΟΤΕ στη Λάρισα. Κι αυτή η καταδίκη έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς είναι η πρώτη φορά που η επαίσχυντη σύμβαση συζητιέται σε Γενική Συνέλευση εργαζομένων του ΟΤΕ, αφού η συνδικαλιστική ηγεσία του χώρου κι όσοι, πολιτικά, βρίσκονται πίσω της, δε θέλουν να γίνονται συνελεύσεις για να μην ακουστεί η καταδικαστική γνώμη της «βάσης».

Και στη Λάρισα έβαλαν πολλά εμπόδια, αλλά η επιμονή των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, τους έκανε, τελικά, να υποχωρήσουν, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχουν τρόποι να στριμωχτούν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και ν' αποκαλυφθεί στους εργαζόμενους ο ρόλος του συνδικαλισμού της ταξικής υποταγής, της πολιτικής συναίνεσης και αλλοτρίωσης των εργαζομένων.

Οι Λαρισαίοι τεχνικοί του ΟΤΕ, όχι μόνο καταδίκασαν απερίφραστα και καθολικά τη σύμβαση, αλλά και «σιχτίρισαν» άγρια τον εκπρόσωπο της ΟΜΕ - ΟΤΕ - τον Ντ. Κοτρώνη, που είναι και πρόεδρος της ΝΕ Τρικάλων της ΝΔ και κάνει τον «καμπόσο» στην περιοχή - όταν μαζί με τον πρόεδρο της Τοπικής Διοικούσας της ΠΕΤ - ΟΤΕ και συνδικαλιστικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησαν να την υπερασπιστούν και να δικαιολογήσουν την υπογραφή της.

Κι αυτό το «κράξιμο» προς τους εκπροσώπους του συνδικαλισμού της ταξικής και πολιτικής συναίνεσης, δείχνει ότι υπάρχουν πολλοί κι αυξάνονται συνεχώς οι εργαζόμενοι που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πιο καθαρά ότι οι ευθύνες για τα προβλήματα που δημιουργούνται και συσσωρεύονται στην εργατική τάξη, δεν ανήκουν μόνο στην αστική τάξη και στους εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά και στα συνδικαλιστικά δεκανίκια τους...

Χωρίς επιχειρηματίες και βιομήχανους, χωρίς νέες επενδύσεις και επιχειρήσεις, δε γίνεται τίποτε. Ούτε θέσεις εργασίας, ούτε κοινωνικός πλούτος, ούτε βελτίωση της ζωής. Αρα, πρέπει να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να υπάρξουν νέες επενδύσεις και επιχειρήσεις. Ετσι λένε οι κυβερνώντες και οι κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού. Και, βέβαια, στο «ό,τι χρειάζεται» συμπεριλαμβάνεται, πρώτα και κύρια, η εξασφάλιση των επιχειρηματικών κερδών και ό,τι αυτό συνεπάγεται (μεροκάματα, εργασιακές σχέσεις, κλπ.). Κι όχι, των όποιων σε ποσότητα κερδών, αλλά αναλόγων του σημερινού έντονα ανταγωνιστικού περιβάλλοντος, όπως λένε. Για παράδειγμα, κανένας σοβαρός «επενδυτής», που σέβεται τον εαυτό του, δε θα επενδύσει στην Ελλάδα, όταν γνωρίζει ότι μπορεί να κερδίσει τα διπλά στη γειτονική Βουλγαρία.

Από την πλευρά τους, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός. Το πρόβλημα, επομένως, δε βρίσκεται στο ερώτημα ποιος παράγει τον πλούτο. Αυτό είναι απαντημένο, εδώ και αιώνες, από την ίδια τη ζωή. Εργοστάσια και επιχειρήσεις μπορούν να φτιαχτούν και να λειτουργήσουν χωρίς επιχειρηματίες και κεφαλαιοκράτες - επενδυτές. Χωρίς εργάτες, όμως, όσα εργοστάσια κι αν υπάρχουν, είναι στην κυριολεξία άχρηστα, μόνο ντουβάρια και σίδερα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα, τον καπιταλισμό. `Η, αλλιώς, στο ποια τάξη έχει την πολιτική και οικονομική εξουσία, οι εργάτες ή οι κεφαλαιοκράτες.

Ο χαμηλών τόνων και «απόμακρος» Συμεών Σαξκομπουργκότσκι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αναμενόταν να ηττηθεί από ένα συνασπισμό υπό το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΒΣΚ), με επικεφαλής το «νεαρό και άπειρο» ηγέτη του, Σεργκέι Στανίσοφ, αλλά παρ' όλ' αυτά αναμενόταν να παραμείνει επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν μάλιστα δεν υπάρξει σαφής αυτοδυναμία, δεν αποκλείεται δυνάμεις της κυβέρνησής του να παραμείνουν στα πράγματα, παίρνοντας μέρος στη νομή της εξουσίας. Το γκροτέσκο δεν είναι το φαινόμενο ενός πρώην μονάρχη που διαδραματίζει ρόλο οργανικού «παίκτη» της λεγόμενης δημοκρατικής διαδικασίας, είναι η απόλυτη ταύτιση των πολιτικών των δύο πόλων της βουλγαρικής πολιτικής σκηνής στις βασικές κατευθύνσεις, με διακοσμητικές δεσμεύσεις από πλευράς ΒΣΚ σε «φιλολαϊκότερη» πολιτική και απίθανες υποσχέσεις για αύξηση μισθών 20%. Η λογική του «μονόδρομου» πρυτανεύει (και) στη Βουλγαρία...