Παπαγεωργίου Βασίλης

Διότι, όσο πιο χαμηλό θα είναι το εκλογικό ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος, τόσο περισσότερο θα δυσκολευτεί η κυβέρνηση να προχωρήσει τα μέτρα που θα πλήξουν τα λαϊκά στρώματα. Κι αυτό γιατί, παρά το γεγονός ότι φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει, οπωσδήποτε και να κλιμακώσει, παντί τρόπω, την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, εντούτοις σκέφτεται και το πολιτικό κόστος. Κι, εν πάση περιπτώσει, αλλιώς θα ενεργήσει έχοντας εξασφαλίσει μια νέα, μεγάλη νίκη στις ευρωεκλογές κι αλλιώς αν έχει λάβει την προειδοποίηση πως δε θα της επιτραπεί να κυβερνάει όπως γουστάρει.

Αλλά, για να βρει το στόχο η προειδοποίηση, δεν πρέπει η ψήφος που θα φύγει από τη ΝΔ να πάει στο ΠΑΣΟΚ, ή στο ΣΥΝ, που συμφωνούν, επί της ουσίας, με την αντιλαϊκή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλωστε, εναλλακτική λύση υπάρχει και είναι η ψήφος στο ΚΚΕ...

Επί ποδός πολέμου έχει θέσει η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου την υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης, η οποία εργάζεται νυχθημερόν για την «πάταξη» της αφισοκόλλησης και την αποκαθήλωση των πανό, καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Το απαραίτητο φύλλο συκής για το κυνήγι της αφίσας στην πόλη και των αεροπανό στην περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης το εξασφάλισε η δημοτική αρχή με τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στη διακομματική επιτροπή, που αποφάσισε τον περιορισμό της αφισοκόλλησης στα ελάχιστα σημεία που παρέχει ο δήμος. Φαίνεται, ωστόσο, ότι όταν πρόκειται για το ΚΚΕ, ο δήμος δε χάνει την ευκαιρία να επιδείξει τον υπερβάλλοντα ζήλο του. Ετσι, δημοτικά συνεργεία ανέλαβαν και την καταστροφή των προεκλογικών πανό που το ΚΚΕ είχε τοποθετήσει στα κάγκελα της Πανεπιστημιούπολης και τα οποία αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ενοχλητικά για τη δημοτική αρχή, αφού είχαν μέτωπο στην πολυσύχναστη οδό Εγνατίας. Αναθέτοντας, μάλιστα, στους εργαζόμενους στην καθαριότητα καθήκοντα μπογιατζή, έφτασε στο σημείο να σκεπάσει με μαύρη μπογιά αφίσες που βρίσκονταν κολλημένες σε ιδιωτικούς χώρους - για τους οποίους η δημοτική αρχή δεν έχει καμιά αρμοδιότητα - με σκοπό να αποστειρώσει πλήρως την πόλη από κάθε φωνή που αμφισβητεί το δικομματικό μονόδρομο της ΕΕ. Μετά από αυτά, δε μένει παρά να δώσουν σήμερα οι εργαζόμενοι της πόλης τη δική τους απάντηση: Μαύρη μπογιά αυτοί στις αφίσες; Κόκκινη ψήφο οι εργαζόμενοι στην κάλπη!

Ικανοποιημένη εμφανίστηκε τις προάλλες η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης, μετά τις διαβεβαιώσεις του Ιταλού υφυπουργού Ενέργειας πως σε περίπτωση προβλήματος ανεπάρκειας της ηλεκτρικής ενέργειας, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, θα μας το λύσει η Ιταλία!

Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος της ανεπάρκειας είναι υπαρκτός. Και αυτό δεν έγινε από μόνο του, ούτε τυχαία. Η απελθούσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της πολιτικής «απελευθέρωσης» και για να βάλει στο παιχνίδι τους ιδιώτες (διάβαζε: μεγάλο κεφάλαιο), εγκατέλειψε τις επενδύσεις στην ηλεκτροπαραγωγή, με συνέπεια, τώρα, να στηρίζουμε την επάρκεια στον κρισιμότατο και νευραλγικότατο αυτό τομέα στις εισαγωγές.

Και πέρα από το γεγονός πως την ίδια πολιτική ακολουθεί και η νυν κυβέρνηση, θυμίζουμε στους αρμοδίους υπουργούς ότι πέρσι τον Ιούλη, όταν η ΔΕΗ κάλυπτε οριακά την ηλεκτροδότηση της χώρας, οι Ιταλοί απαγόρευσαν τις εξαγωγές προς τη χώρα μας, διότι αντιμετώπιζαν και οι ίδιοι σοβαρό πρόβλημα! Αυτά είναι τα... καλά της «απελευθέρωσης»...

Ομορφες χάρτινες βαρκούλες έφτιαχνε ο εξόριστος αγωνιστής Νικόλας, ένα από τα πρόσωπα που έπλασε η «βαρκούλα» της βιωματικής μνήμης του Μακρονησιώτη Μανώλη Κορνήλιου στο μυθ-ιστόρημά του «Χάρτινες βαρκούλες στη Μακρόνησο» («Σύγχρονη Εποχή»). Κατ' αρχάς ποιητής αισθαντικός αλλά και πεζογράφος, ολόπλευρα ασκημένος «τεχνίτης» του γραπτού λόγου, τρυφερός σαν άνθρωπος, ο Μ. Κορνήλιος (έχουμε την υποψία ότι ο ίδιος, ίσως, κρύβεται πίσω από τον «Δημητρό» του μυθιστορήματος, που μετά το κλείσιμο της Μακρονήσου γυρνά παράνομος στην Αθήνα, βρίσκει στέγη στο φτωχόσπιτο ενός μανάβη - γιου σκοτωμένου αντάρτη και μετά στη λαχαναγορά), έχοντας «ζήσει» στο ΑΕΤΟ της Μακρονήσου μέχρι το κλείσιμό της το 1951, «ζωγραφίζει» όχι μόνο συναγωνιστές του αλλά και δεσμοφύλακες. Το σπουδαιότερο, με βαθύτατο ανθρωπισμό ψυχογραφεί δυο δεσμοφύλακες. Εναν επιλοχία, φόβητρο για τους εξορίστους, που η λεβεντιά και οι βαρκούλες του Νικόλα «ξύπνησαν» μέσα του τον άνθρωπο, και από δεσμοφύλακας κατέληξε δεσμώτης κι αυτός. Κι ένα λοχία-δεσμοφύλακα πριν στη Μακρόνησο, ο οποίος ενώ «προσλαμβάνεται» ως χαφιές για να κυνηγήσει τον Δημητρό, από διώκτης του γίνεται «φύλακας άγγελός» του.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και η δυσπιστία αυτή είναι άκρως δικαιολογημένη. Ο 59χρονος νευρολόγος Ιγιάντ Αλάουι έχει αλλάξει, τις τελευταίες δεκαετίες, πολλά «πολιτικά στρατόπεδα». Αν και ξεκίνησε ως στέλεχος του Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν και μάλιστα στις μυστικές του υπηρεσίες, λίγο αργότερα, αυτοεξορίστηκε εκτός Ιράκ. Συνεχίζοντας, όμως, τις προσφιλείς του ασχολίες, εργάστηκε για αρκετά χρόνια για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, Μ16, πριν μεταπηδήσει στους κόλπους της CIA.

Στις αρχές του '90 τέθηκε επικεφαλής της αντιπολιτευτικής οργάνωσης «Εθνική Ιρακινή Συμμαχία», που χρηματοδοτήθηκε από την Ουάσιγκτον, και φέρεται να συμμετείχε στην ομάδα εκείνη που μετέβη στο Ιράκ προκειμένου, διά μέσου σειράς δολιοφθορών, να πετύχει την ανατροπή του Σαντάμ. Ο,τι δεν πέτυχε, τότε, φαίνεται να το πέτυχε, μια δεκαετία αργότερα, αφού σε αυτόν αποδίδεται το περίφημο πολεμικό επιχείρημα που χρησιμοποίησαν επανειλημμένως, οι Μπους και Μπλερ περί «δυνατότητας ενεργοποίησης του ιρακινού απαγορευμένου οπλοστασίου σε 45 λεπτά».

Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Αλάουι δε φάνηκε να ικανοποιεί κανέναν, πλην των καλών στενών του συνεργατών, δηλαδή της κατοχικής διοίκησης, αποδεικνύοντας το πόσο «ελεύθερη» είναι η «μεταβατική» ιρακινή κυβέρνηση.