Τεράστια προβλήματα με την κακοκαιρία αντιμετωπίζει η Θεσσαλία -αλλά και άλλες περιοχές της βόρειας κυρίως χώρας- καθώς κράτος και Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν ήταν ανάλογα προετοιμασμένοι. Βεβαίως, πράγματι τα καιρικά φαινόμενα είναι ακραία καθώς έπεσε πάρα πολύ χιόνι - στα βουνά ξεπερνάει το ενάμιση μέτρο ύψος και στον κάμπο τους 50 πόντους, ενώ το ψύχος είναι δριμύτατο - ο υδράργυρος κατεβαίνει στους -20 βαθμούς Κελσίου και ο πάγος έχει μετατρέψει τα πάντα σε παγοδρόμιο. Ομως για τέτοια ακραία καιρικά φαινόμενα ο πολίτης χρειάζεται το κράτος. Εν πάση περιπτώσει δεν είναι δυνατόν να μένουν επί πέντε μερόνυχτα χωρίς ρεύμα οι Σποράδες - όπως και πολλές άλλες περιοχές της Θεσσαλίας - και η κυβέρνηση να αδιαφορεί. Δεν είναι δυνατόν να μένουν χωρίς νερό οι συνοικίες των πόλεων, επειδή πάγωσαν τα υδρευτικά δίκτυα, και η Αυτοδιοίκηση να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν είναι δυνατόν 1.000.000 άνθρωποι - τόσοι περίπου ζουν στη Θεσσαλία - να υποφέρουν λόγω της κακοκαιρίας και το κράτος να αδιαφορεί. Ούτε καν τα ΜΜΕ φαίνεται να ενδιαφέρονται. Αλήθεια αν το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε η Αθήνα έτσι θα το πρόβαΛλαν τα ΜΜΕ;

Περίπου 230.000 τηλεθεατές, που υπολογίζεται πως έχουν ανοιχτούς τους τηλεοπτικούς τους δέκτες, στις 7.20 κάθε βράδυ, τους κλείνουν, καθώς στις οθόνες εμφανίζονται τα σήματα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων. Αυτό ισχυρίζεται πανελλαδική έρευνα της Taylor Nelson Sofres Metrisis, τα στοιχεία της οποίας δημοσίευσαν πρόσφατα τα «Νέα». Και, βέβαια, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, πως πρόκειται για τηλεθεατές, που δεν ενδιαφέρονται για τις ειδήσεις. Η αλήθεια είναι, όμως, διαφορετική και αυτό γίνεται φανερό από μια σειρά άλλα στοιχεία της ίδιας έρευνας, όπως και από τις καθημερινές συζητήσεις. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, ιδιαίτερα των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και ακόμη περισσότερο των μεγάλων, χάνουν συνεχώς και περισσότερο την εμπιστοσύνη των τηλεθεατών. Γεγονός το οποίο είναι απόλυτα δικαιολογημένο και θα ενταθεί ακόμη περισσότερο, εάν οι συγκροτηματάρχες των ηλεκτρονικών ΜΜΕ συνεχίσουν να γεμίζουν τα δελτία «ειδήσεων» με κάθε λογής τηλεοπτικά «σκουπίδια».

Δεν έχει περάσει και πολύ καιρός, που κάποιοι ισχυρίζονταν, ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι δουλεύουν λίγο. Και μπορεί ο καθένας, να έχει μια προσωπική εικόνα για το θέμα, αλλά δεν είναι αρκετή για μια γενική εκτίμηση. Τις προάλλες, λοιπόν, δημοσιεύτηκαν μια σειρά σχετικά στοιχεία στα «Νέα», τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον και προέρχονται από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία.

Το 35,1% των εργαζομένων δουλεύει τουλάχιστον 46 ώρες τη βδομάδα, ενώ, άλλο ένα 8,2% δουλεύει από 41 έως 45 ώρες. Ειδικά στο χώρο των μισθωτών η βδομαδιαία απασχόληση είχε ανέβει στις 39 ώρες το δεύτερο τρίμηνο του 2000, έναντι των 36,8 ωρών, που βρισκόταν το 1988. Περισσότεροι από ένας στους τρεις εργαζόμενοι και, συγκεκριμένα, το 34,2%, δουλεύουν έξι ημέρες τη βδομάδα, ένα 13,3% δουλεύει και τις εφτά ημέρες και μόνον ο ένας στους δύο (49,3%) δουλεύουν πενθήμερο.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, ακόμη και με τα επίσημα στοιχεία, το πενθήμερο, το 40ωρο, το 8ωρο και γενικότερα ορισμένες στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς είναι άπιαστο όνειρο, για ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων.

Ολ' αυτά, βέβαια, δεν έγιναν από μόνα τους, ούτε λόγω των όποιων... μαζοχιστικών τάσεων των Ελλήνων εργαζομένων. Η προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις από την κυβέρνηση, όπως και των άλλων πολιτικών της λεγόμενης «απελευθέρωσης» (ωραρίου, ανταγωνισμού κλπ., κλπ.), μαζί με τις χρόνιες πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, την εντεινόμενη απειλή της ανεργίας και την ενισχυόμενη ασυδοσία της μεγαλοεργοδοσίας είναι οι κύριες αιτίες. Και όλα στοχεύουν και οδηγούν στη συνεχώς και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και στη μεγιστοποίηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών.

Και, βέβαια, περιττό να σημειώσουμε ότι τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν, καθώς οι πάντες γνωρίζουν ότι κάθε πέρσι και καλύτερα. Κι έτσι, ενώ ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος γίνεται κάθε χρόνο και περισσότερος. Ενώ οι επιτεύξεις της επιστήμης και της τεχνικής επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, οι εργαζόμενοι δουλεύουν όλο και περισσότερο και η ανταμοιβή τους σημειώνει σχετική -τουλάχιστον - μείωση.

Τη Θράκη, τον «ισχνό μίσχο» γης «που ακραγγίζει την απέναντι ήπειρο, αφήνοντας σαν ιδιοτροπία θα 'λεγες, δυο στενούς πορθμούς, Βόσπορο και Ελλήσποντο, ίσα για να υπάρχει εμπόδιο τυπικό στη διάβαση, μα μόνο τυπικό!...». Το αναγκαστικό τούτο σταυροδρόμι, στο οποίο «δεν υπήρξε μετανάστης λαός, φιλόδοξος κατακτητής, επιδρομέας αιμοχαρής, που να μην τάισε τ' άλογά του στους παχείς λειμώνες της», όπως τονίζουν οι Στάντης και Ηρκος Αποστολίδης, διάβηκαν απ' άκρη σ' άκρη (τη Δυτική -ελλαδική, τη Βόρεια - βουλγαρική, την Ανατολική - τουρκική) Θράκη η Ντόρα Μηναϊδη και η Μαρία Φακίδη. Με το φωτογραφικό τους φακό αποτύπωσαν σε αμέτρητες «εικόνες» θαυμαστής πιστότητας, αλλά και ευαισθησίας τα μνημεία (αρχαία, ρωμαϊκά, βυζαντινά, νεότερα) την παραδοσιακή και σύγχρονη αρχιτεκτονική, οικιστικά σύνολα, δημόσια και βιομηχανικά κτίρια, την πανώρια βουνίσια - πεδινή - ποταμίσια και παραθαλάσσια φύση, τις αγροτικές καλλιέργειες, την καθημερινή ζωή των κατοίκων, την ανατολή και τα ηλιοβασιλέματα της Θράκης. Υπέροχες φωτογραφίες, με εύστοχες λεζάντες που τεκμηριώνουν την ιστορική περιδιάβαση.

Η γαλοπούλα

δυόμισι,

τ' αρνάκι

τρεις χιλιάδες

και πώς γιορτές

να κάνουνε,

για πέστε,

οι φουκαράδες;

Επάνω

στο τραπέζι τους

θα βάλουν

καμιά κότα

και θα τη βγάλουν

μ' αυτή σε... δόσεις

ως τα Φώτα!

*

Αστείο ίσως

φαίνεται

αυτό που λέω

λιγάκι,

μα έτσι

καταντήσανε

οι γδάρτες

τον κοσμάκη,

χρόνια

τον αφαιμάζουνε,

χρόνια

τον έχουν ζέψει

και φτάσαν

ως και τις γιορτές

να του 'χουν πλέον

κλέψει!

Η διαδικασία της οικονομικής καταστροφής της Αργεντινής δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί - η χώρα δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει το χρέος συνολικού ύψους 155 δισ. δολαρίων και το πιθανότερο είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι η σύνθεσή της, θα επισημοποιήσει το γεγονός, αποσυνδέοντας το εθνικό νόμισμα από το δολάριο και στη συνέχεια υποτιμώντας το.

Η Αργεντινή πληρώνει το τίμημα της πρόσδεσής της στις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και όσων επί χρόνια της υπαγόρευε η ηγεσία των ΗΠΑ. Και είναι αμφίβολο αν ο εξεγερμένος λαός της θα στραφεί ξανά σε πολιτικές «λύσεις» όπως είναι οι Περονιστές, η πολιτική των οποίων επί της ουσίας δε διαφέρει από αυτήν του δε λα Ρούα και του Ντομίνγκο Καβάγιο. Η μόνη λύση, τόνιζε το ΚΚ Αργεντινής, θα ήταν ο απογαλακτισμός της χώρας από το ΔΝΤ, η προσπάθεια να παραγραφεί το χρέος ή μέρος του και να ακολουθηθεί άλλο μοντέλο. Αλλά...