Οδήγησαν την πρώην Γιουγκοσλαβία στο διαμελισμό. Συνδαύλιζαν και συνδαυλίζουν χρόνια τώρα τις εθνικιστικές και θρησκευτικές διαιρέσεις και μίση. Εφτιαξαν κράτη - προτεκτοράτα, όπως τη Βοσνία. Μετά κλιμάκωσαν ακόμη περισσότερο τις ωμές επεμβάσεις τους και βομβάρδιζαν επί μήνες την ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, μια ανεξάρτητη χώρα, μέλος του ΟΗΕ. Προκάλεσαν ανείπωτο πόνο και ανυπολόγιστες καταστροφές. Κι έρχονται τώρα, να της αρπάξουν ό,τι της είχε απομείνει: την υπερηφάνεια. Ανεμίζοντας κάποια εκατομμύρια δολάρια και υποσχόμενοι ακόμη περισσότερα, απαιτούν την πλήρη υποταγή του γιουγκοσλαβικού λαού. Θέλουν να τον εκδικηθούν, αφού τόλμησε και αντιστάθηκε, κουρελιάζοντας την υπεροπλία και την παντοδυναμία τους. Θέλουν να τον κάνουν παγκόσμιο παράδειγμα ταπείνωσης και τιμωρίας, για όποιον άλλο λαό σκεφθεί να ξανασηκώσει κεφάλι στη «νέα τάξη» και τους διεθνείς «προστάτες» των «ανθρώπινων δικαιωμάτων», δηλαδή των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Και όχι μόνον αυτά, αφού -όπως δείχνουν τα πράγματα - εντάσσουν την υπόθεση Μιλόσεβιτς στα σχέδια παραπέρα αποσταθεροποίησης και διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Αυτή είναι η ουσία, σχετικά με την παράδοση του Σλ. Μιλόσεβιτς στο ΝΑΤΟικό φερέφωνο της Χάγης, το επονομαζόμενο και Ειδικό Δικαστήριο. Και είναι μια ουσία που μας αφορά όλους, αφού σ' αυτό τον κόσμο κι εμείς ζούμε, τους ίδιους «προστάτες» αντιμετωπίζουμε και κανείς δε γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το αύριο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Γρηγοριάδης Κώστας

Από την ίδρυσή του και μέχρι σήμερα το Δικαστήριο επιδεικνύει ένα ιδιαίτερο και προκλητικά μονόπλευρο ενδιαφέρον για κατηγορίες που απευθύνονται σε Σέρβους. Αυτές και μόνο προωθούνται, ενώ άλλες, που αφορούν Κροάτες, μουσουλμάνους της Βοσνίας κλπ., ουσιαστικά ούτε καν ελέγχονται. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Νασίρ Οριτς, διοικητή των μουσουλμάνων της Βοσνίας, στη Σρεμπρένιτσα, που κατηγορείται για το θάνατο 1.800 αμάχων και του Ατζέμ Τσέκου, στρατηγού των Κροατών στην Κράινα και, πιο πρόσφατα, οπλαρχηγού του UCK στο Κόσσοβο.

Ακόμη περισσότερο χαρακτηριστικό, όμως, είναι το γεγονός πως το Δικαστήριο θεωρεί ότι δεν έχει δικαιοδοσία για οτιδήποτε έκαναν οι Αλβανοί αυτονομιστές στο Κοσσυφοπέδιο (με τη δικαιολογία πως τα εγκλήματα έγιναν στο εσωτερικό μιας χώρας), ενώ την ίδια στιγμή οι εσωτερικές διαμάχες της Βοσνίας θεωρήθηκαν διεθνείς, ενώ τα όσα έγιναν στο Κοσσυφοπέδιο αποτέλεσαν την αφορμή της ωμής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία...

Βέβαια, το αποκορύφωμα του ΝΑΤΟφρονου χαρακτήρα και ρόλου του Δικαστηρίου της Χάγης αποτέλεσε η απόφασή του για τους εγκληματικούς βομβαρδισμούς ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Το Δικαστήριο ανακοίνωσε ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου, παρά τις αδιαμφισβήτητες αποδείξεις για τις πάμπολλες «παράπλευρες απώλειες» (σχολεία, εργοστάσια, νοσοκομεία, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί κλπ., κλπ.), ενώ δεν ασχολήθηκε καν με τους δύο άλλους τομείς δικαιοδοσίας, που τυπικά έχει, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα εναντίον της ειρήνης.

Εξίσου αποκαλυπτικές, όμως, είναι και ορισμένες - τουλάχιστον - πλευρές της ίδιας της λειτουργίας του Ειδικού Δικαστηρίου της Χάγης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πηγές χρηματοδότησής του. Ισως να νομίζετε πως χρηματοδοτείται από τον ΟΗΕ, αφού συστάθηκε με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Δε συμβαίνει, όμως, αυτό. Στην πραγματικότητα χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ, τις χώρες του ΝΑΤΟ, μεγάλες πολυεθνικές και... επιφανείς εκπροσώπους της διεθνούς ολιγαρχίας. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ, οι οποίες είναι ιδιαίτερα «τσιγκούνες» για άλλους τομείς δραστηριότητας του ΟΗΕ, όπως τη Γιούνισεφ, έδωσαν 3 εκατ. δολάρια για έξοδα λειτουργίας και τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό του, το ίδρυμα Ροκφέλερ 50.000 δολάρια, ο Τζορτζ Σόρος 150.000 δολάρια. Ανάμεσα στους χρηματοδότες του συγκαταλέγονται, επίσης, η αμερικανική πολυεθνική «Τάιμ Γουόρνερ», το «Ινστιτούτο Ειρήνης» του Ρόναλντ Ρήγκαν και, βέβαια, οι χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Θεωρούμε περιττό, βέβαια, να σημειώσουμε, γιατί οι προαναφερόμενοι ξοδεύουν τα τεράστια αυτά ποσά. Πάντως, καμιά σχέση δεν έχουν οι στόχοι τους με τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Απόφαση, με την οποία επιβάλλεται απαγόρευση κάθε οικονομικής συναλλαγής «με γνωστούς ηγέτες των ανταρτών», όπως και «εισόδου Αλβανών» στο έδαφος των ΗΠΑ, πήρε και δημοσιοποίησε προχτές ο Λευκός Οίκος. Σύμφωνα με τον γγ του ΝΑΤΟ, Τζ. Ρόμπερτσον, σε αντίστοιχες αποφάσεις προσανατολίζεται και η ΕΕ.

Τι σημαίνουν όλ' αυτά; Πρώτον, συνιστούν την πλέον επίσημη και κυνική ομολογία για το πού βρίσκεται η μέχρι σήμερα βασική εστία «αναγέννησης» του αλβανικού εθνικισμού, όπως και η πηγή χρηματοδότησης των Αλβανών ανταρτών. Και, δεύτερον, μη νομίζετε πως τώρα θα κλείσουν οι σχετικές «κάνουλες». Οχι, βέβαια. Απλώς, θα συνεχίσουν την εκροή, με πιο ...διακριτικές μεθόδους και μορφές.

«Λύση» του Κυπριακού πριν από τα τέλη του 2002 - με την ένταξη της νήσου στην ΕΕ - προέβλεψε ο αρμόδιος για τη διεύρυνση Κοινοτικός Επίτροπος, Γκίντερ Φερχόιγκεν, επικαλούμενος και τις συζητήσεις που είχε στις πρόσφατες συναντήσεις του με τους υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας. Οταν οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ενωσης - όπως και των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, αλλά, τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς και του ΟΗΕ - αναφέρονται σε «λύση» του Κυπριακού, οι Κύπριοι και οι Ελληνες πρέπει, τουλάχιστον, να «κουμπώνονται», αν και το καλύτερο θα ήταν ν' ανησυχούν και να παρεμβαίνουν. Διότι είναι γνωστό - όχι μόνο στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», αλλά και στους πλέον «καλόβολους» και «ευκολόπιστους» - πως όλοι αυτοί στοχεύουν στη διχοτόμηση της Κύπρου, η οποία έχει επέλθει de facto με την τουρκική εισβολή και κατοχή και μένει να επέλθει και de jure. Αν, δε, θυμηθούμε και τη θέση που γραπτώς διατύπωσε και δημοσίευσε ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, Γ. Πανταγιάς - εμείς δεν ξεχνάμε... - φαίνεται ότι υπάρχουν και στην Ελλάδα κάποιοι που θέλουν αυτού του είδους τη «λύση» στο Κυπριακό, οπότε ας προσέχουμε ιδιαίτερα τις «κερκόπορτες»...

Ο μελετητής, ορθώς, διαλεκτικά σκεπτόμενος, δε θεωρεί «ουρανοκατέβατη» τη μεγαλοφυία του Τσιτσάνη, αλλά ότι «η παράδοση του λαϊκού τραγουδιού τον εγκυμονούσε από πολύ καιρό και η Ιστορία, με τις συγκυρίες της, έπαιξε το ρόλο της μαμής...». Γι' αυτό έψαξε, βρήκε και παραθέτει στο πρώτο κεφάλαιο της μελέτης του όχι μόνο την ηπειρώτικη μουσική παράδοση της οικογένειάς του, αλλά και άλλες «ρίζες» της: Μάηδες. Κιοτσέκια. Καφέ-αμάν. Τραγούδια της δημώδους κωνσταντινουπολίτικης, αδριανοπουλίτικης, σμυρναίικης, θεσσαλονικιώτικης, κρητικής, χιώτικης, καλαματιανής, τρικαλινής, άγνωστης, ακόμα και αστικής καταγωγής. Ο Ν. Γεωργιάδης προχωρά και σε μια συγκριτολογική μελέτη των στιχουργικών τεκμηρίων σχετικά με τις ομοιότητες, διαφορές, προσμείξεις, παραλλαγές τους στη στιχουργική του Τσιτσάνη (λ.χ «Κι αν με πάρει τ' άγριο κύμα/ ποιος θα πει για μένα "κρίμα"», λέει το παραδοσιακό τραγούδι, ενώ ο Τσιτσάνης «Και μας φώναζε το κύμα/ "το φιλί δεν είναι κρίμα"». «Βάλε το κλειδί στην πόρτα/ καθώς το 'βανες και πρώτα» λέει άλλο και ο Τσιτσάνης «Ανοιξε να μπω σαν πρώτα/ μην κρατάς κλειστή την πόρτα»).

Δαυλό κρατάνε

στο κουλό

κι έχουνε πίσω

έναν τρελό,

παν να του

κάψουνε το σπίτι

μ' αυτός μυαλό

δεν έχει μπίτι

και τους βαστάει

το δυναμίτη!

* * *

Οι εμπρηστές

ΝΑΤΟ κι ΕΟΚ

και ο τρελός

για ηλεκτροσόκ

είναι η Ελλάς

που αυταπάτες

τρέφει για τούτους

τους προστάτες

και στο χαμό της

βάζει πλάτες!

* * *

Μπροστά οι γκάνγκστερς

οι κοινοί,

πίσω ο τρελός

για το Δαφνί,

λαέ, εμπρός

κάτι ας γίνει,

πριν οι εμπρηστές

και οι κρετίνοι

βάλουν φωτιά

που δε θα σβήνει!

Γρηγοριάδης Κώστας

Το διφορούμενο περιεχόμενο της εκεχειρίας που πέτυχε ο διευθυντής της CIA, Τζορτζ Τένετ (ας σημειωθεί ότι ουδέποτε δόθηκε στη δημοσιότητα στο σύνολό του παρά μόνο μέσω αντιθετικών δηλώσεων των δύο εμπλεκομένων πλευρών) σε συνδυασμό με τα, ελευθέρων ερμηνειών, «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», που προβλέπει η έκθεση Μίτσελ είχαν, ήδη, προκαλέσει αρκετή σύγχυση. Η περιοδεία του Κόλιν Πάουελ στη Μέση Ανατολή, αν κατάφερε κάτι, σίγουρα είναι να συμβάλει ακόμη περισσότερο στη σύγχυση και στις διαφορετικές ερμηνείες.

Ο Αμερικανός υπουργός επέμεινε στην ανάγκη μείωσης του επιπέδου της βίας, υιοθέτησε την ισραηλινή πρόταση για αλλεπάλληλες εβδομάδες ηρεμίας, ως στάδια αποκλιμάκωσης, απέφυγε, όμως, να διευκρινίσει πώς θα οριστεί η εκτίμηση μιας «ικανοποιητικής μείωσης», ενώ δε δήλωσε ανοιχτά πώς θα γίνει αυτή η κρίσιμη αντίστροφη μέτρηση. Επίσης, αναγνώρισε την αναγκαιότητα διεθνών παρατηρητών για την επιτήρηση της εκεχειρίας (πάγιο παλαιστινιακό αίτημα), ανασκευάζοντας λίγο αργότερα, με τη δήλωσή του ότι θα πρέπει και οι δύο πλευρές να αποδεχτούν τους παρατηρητές, πράγμα αδύνατο, αφού το Ισραήλ έχει απορρίψει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο.

Η αναχώρηση Πάουελ άφησε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να αλληλοκατηγορούνται για παραβιάσεις των συμφωνιών και να ερίζουν για το τι σημαίνουν τα μέτρα που καλούνται να εφαρμόσουν μέχρις ότου κριθεί απαραίτητη άλλη μια «αποτελεσματική» αμερικανική παρέμβαση για να «ξεκαθαρίσει το τοπίο».