Πράγματι, ήταν αποκαλυπτικά τα αποτελέσματα της έρευνας της κοινής γνώμης, που έγινε για λογαριασμό του υπουργείου Εργασίας και δημοσιεύτηκαν τις προάλλες, αλλά δεν οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα προτεινόμενα από την κυβέρνηση εργασιακά μέτρα συναντούν την αποδοχή της πλειοψηφίας των εργαζομένων, όπως προβλήθηκε από μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οχι μόνο, γιατί - σύμφωνα και με τα στοιχεία αυτά - το 65,6% διαφωνεί με την οποιαδήποτε αύξηση του ορίου των απολύσεων, ενώ μόνο ένα 15,8% συμφωνεί. Αλλά και για το ζήτημα της μερικής απασχόλησης, για το οποίο υποτίθεται ότι η πλειοψηφία συμφωνεί και επικροτεί τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης. Τα αποτελέσματα της έρευνας, βέβαια, λένε, πως το 77% των ερωτηθέντων συμφωνεί με την ύπαρξη θέσεων μερικής απασχόλησης. Δεν ξέρουμε, όμως, πόσοι θα συμφωνούσαν, αν το σχετικό ερώτημα ήταν το εξής: Συμφωνείτε, να εγκαταλείψετε το ωράριο πλήρους απασχόλησης και αμοιβής και να δουλεύετε με καθεστώς μερικής απασχόλησης και αμοιβής; Σίγουρα, πάντως, πολύ λιγότεροι από το προαναφερόμενο 77%.

Το ερώτημα αυτό, όμως, ανταποκρίνεται στα προτεινόμενα από την κυβέρνηση μέτρα επέκτασης της μερικής απασχόλησης και όχι ένα ερώτημα, που δημιουργεί την αυταπάτη της επιπλέον μερικής απασχόλησης στους, ήδη, πλήρως εργαζόμενους ή σε μια μικρή μερίδα, που ζητά μια τέτοια δουλιά, αδυνατώντας να δουλέψει πλήρες ωράριο (π.χ. μητέρες, κλπ.) συνήθως, όχι επειδή δε θέλει, αλλά επειδή δεν υπάρχουν οι απαραίτητες γι' αυτό προϋποθέσεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και μπορεί, βέβαια, οι διάφοροι προπαγανδιστές των κυβερνητικών μέτρων, να δημιουργούν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι η εφαρμογή μέτρων επέκτασης της μερικής απασχόλησης θα αυξήσει τις θέσεις εργασίας και θα μειώσει την ανεργία, κλπ., κλπ., αλλά τόσο η πείρα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπου τα μέτρα αυτά έχουν ήδη εφαρμοστεί, όσο και η απλή λογική, σ' ένα και μόνο συμπέρασμα οδηγούν: Τα μέτρα αυτά θα οδηγήσουν στην κατάργηση του 8ωρου και στην ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση όσων εργάζονται, προς όφελος των υπερκερδών της μεγαλοεργοδοσίας, ενώ η ανεργία -ιδιαίτερα, με τη μορφή της υποαπασχόλησης - θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν αλλάζει, όσες έρευνες κι αν κάνουν οι κυβερνώντες.

Ούτε το πολύνεκρο ναυάγιο του «ΣΑΜΙΝΑ ΕΞΠΡΕΣ», ούτε τα όσα πολλά, διάφορα και τρομερά αποκαλύφθηκαν με αφορμή αυτό, ούτε καν το γεγονός πως μόνο σ' ένα μήνα - μετά το ναυάγιο, εννοείται - σε περισσότερα από σαράντα πλοία της ακτοπλοΐας επιβλήθηκε απαγόρευση απόπλου, για διάφορες ελλείψεις και προβλήματα, ενώ για χρόνια πριν όλα κυλούσαν «μονότονα ήρεμα», έπεισαν το κυβερνών κόμμα ότι απαιτείται η συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής. Ετσι, η σχετική πρόταση καταψηφίστηκε.

Παρ' όλ' αυτά, οι σχετικές τοποθετήσεις του πρώην και του νυν υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας φτάνουν και περισσεύουν, για να στοιχειοθετήσουν τις σοβαρότατες πολιτικές -τουλάχιστον - ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Σουμάκης δεν υπεραμύνθηκε μόνο της πολιτικής που άσκησε από το 1996 έως πρόσφατα, αλλά και ισχυρίστηκε, στην ουσία, ότι παρέλαβε «χάος». Από ποιον; Μα, από τον προκάτοχό του, πάλι του ΠΑΣΟΚ. Ο δε κ. Παπουτσής είπε πολλά και διάφορα, για το σήμερα και το μέλλον, αλλά απέφυγε, με ιδιαίτερη επιμέλεια, να πει το παραμικρό για τη θητεία του προκατόχου του. Ισως, μετά από δυο - τρία χρόνια, να ακούσουμε πάλι το ίδιο ...επιχείρημα, περί «χάους».

Το «πράσινο φως», για την καταστροφή και εξαφάνιση κάθε αρχαίου που έχει απομείνει, ή δεν έχει φέρει στην επιφάνεια η αρχαιολογική σκαπάνη, στην ευρύτερη περιοχή που βρίσκονται τα «Τσιμέντα Χαλκίδας», άναψε ουσιαστικά η πρόσφατη γνωμοδοτική απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) - μετά από εισήγηση και της αρμόδιας ΙΑ΄ ΕΠΚΑ Χαλκίδας. Η απόφαση ανταποκρίθηκε στο αίτημα των Αγγλων ιδιοκτητών των «Τσιμέντων Χαλκίδας» και της πολυεθνικής «BLUE CIRCICLE» για εκσυγχρονισμό των υπαρχουσών εγκαταστάσεων και νομιμοποίησή τους, αφού μέχρι σήμερα δε διαθέτουν τις νόμιμες άδειες, λόγω του ότι η περιοχή έχει κηρυχτεί αρχαιολογικός χώρος από το 1970.

Το ΚΑΣ στη γνωμοδότησή του - που πρέπει να επικυρωθεί για να έχει ισχύ από τον υπουργό Πολιτισμού - με κομψό τρόπο διατυπώνει την άποψη πως «δεν υπάρχει αντίρρηση από πλευράς αρχαιολογικού νόμου, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν στη θέση των κτισμάτων συγκεκριμένες αρχαιότητες»!!!

Δηλαδή, στη βάση της συγκεκριμένης γνωμοδότησης, η πολυεθνική θα επέμβει μόνο στο χώρο των υπαρχόντων κτισμάτων; Το πιστεύει άραγε κανένας αυτό;

Η ιστορία του συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου είναι αρκετά μεγάλη. Η περιοχή (μαζί με την ευρύτερη - Μεγάλο Βουνό) ανακηρύχτηκε αρχαιολογικός χώρος το 1970, λόγω των σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων. Το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, όμως, παραχωρήθηκε άδεια λειτουργίας λατομείου στον ιδιοκτήτη τσιμεντάδικου, μεγαλοβιομήχανο Κιοσέογλου, από τους τότε χουντικούς υπουργούς Οικονομικών και Βιομηχανίας. Για το σκοπό αυτό απαλλοτριώθηκε αναγκαστικά έκταση 900 στρεμμάτων του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου,

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γίνει καταπατήσεις επί καταπατήσεων, δεν έχει γίνει καμία ανάδειξη των αρχαιοτήτων (έστω και για τουριστικούς λόγους), ενώ, κατά παράβαση του άρθρου 4 του Ν. 2115/93 (απαγορεύει δραστηριότητα σε απόσταση μικρότερη των 2 χλμ. από αρχαιολογικό χώρο), έχει φτάσει το λατομείο σε απόσταση αναπνοής από το τείχος της Ακρόπολης της Αρχαίας Αυλίδας πάνω στο Μεγάλο Βουνό.

Την ίδια τακτική «αφανισμού» ακολούθησε το ΚΑΣ και στην περίπτωση των τάφων, σημαντικής αρχαιολογικής αξίας, και του «Μπαϊρακζή Τζαμί», που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια εκσκαφής για την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ στην Πλατεία Αγοράς της Χαλκίδας.

Τώρα, εναπόκειται στον υπουργό Πολιτισμού αν θα υπογράψει τη διάπραξη αρχαιολογικού εγκλήματος.

Κάποιοι τού έδωσαν παλιότερα το παρατσούκλι ο «σύντροφος των αφεντικών» και ο Γερμανός καγκελάριος και ηγέτης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, φρόντισε, τις προάλλες, να το δικαιώσει πλήρως. Γιόρτασε τα δύο χρόνια της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών της Γερμανίας από το κόμμα του - μαζί και με τέσσερις κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησής του - στο μέγαρο της Ενωσης Γερμανών Βιομηχάνων. Κι όχι μόνο δεν έχασε στο παραμικρό το κέφι και το χαμόγελό του, αλλά και έδειξε να κατανοεί πλήρως τα «αιτήματα» των Γερμανών βιομηχάνων, όταν ο οικοδεσπότης και πρόεδρος της Ενωσης, Χανς Ολαφ Χένκελ, του θύμισε το προαναφερόμενο παρατσούκλι, καλώντας τον, ταυτόχρονα, να το τιμήσει δεόντως, «βάζοντας μυαλό» - αν χρειαστεί - και σε κάποιους υπουργούς του, που παραμελούν τα συμφέροντα του επιχειρηματικού κόσμου... «Τι θα κάνω τα επόμενα δέκα χρόνια;», ήταν η απάντηση του Γκ. Σρέντερ...

Το βιβλίο του για τη Συμφωνία Σένγκεν (παραπέμπει και σε βιβλιογραφία), αρχίζει με το ιστορικό της σύναψής της, την οποία πρώτες υπέγραψαν η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, την ίδια μέρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τη... θεόμαυρη «Λευκή Βίβλο» (14/6/1985). «Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια»... που λέει ο λαός μας. Οι παραπάνω χώρες στις 9/6/1990 υπέγραψαν και Σύμβαση Εφαρμογής της Συμφωνίας Σένγκεν, «αποφασίζοντας και διατάσσοντας» την υπογραφή της και από τις άλλες χώρες-μέλη. Το Μάρτη του 1997, η κυβέρνηση του «σοσιαλ-εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, με νομοθέτημά της, πέρασε και στον ελληνικό λαό το «χαλκά» της Σένγκεν. Τα νέα δεσμά, που «χάλκευσε» για κάθε αντιστεκόμενο άνθρωπο, κάθε αντιστεκόμενο λαό, η ιμπεριαλιστική, αμερικανοευρωπαϊκή «νέα τάξη πραγμάτων», για να καταστεί αυτή το μόνο γκουβέρνο της οικουμένης, για να ορίζει αυτή τη «μοίρα» κάθε λαού και ανθρώπου. Να γιατί μας αφορά όλους το βιβλίο αυτό. Αλίμονο αν αφεθούμε στην άγνοια. Αν αγνοούμε ποιοι και με ποιο σκοπό τη συνέταξαν. Πώς λειτουργεί το σύστημα πληροφοριών. Ποιες ομάδες και ποια εκτελεστικά όργανα την εφαρμόζουν. Ποια είναι η Αρχή Προστασίας - τάχα - των προσωπικών μας δεδομένων, των δημοκρατικών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Πώς παρέχεται σε ξένους αστυνομικούς και πράκτορες το ελεύθερο να εισβάλλουν στον τόπο μας και να δένουν, «χειροπόδαρα», οποιονδήποτε πολίτη κι όλο το λαό αν χρειαστεί.

Εκπρόσωπος του υπουργείου Αμυνας της Σρι Λάνκα είπε ότι η εκεχειρία είναι μεν ευκταία, αλλά «δε θα αποσυρθούν για κανένα λόγο» οι - τουλάχιστον - 40.000 στρατιώτες που επιχειρούν στην περιοχή του Βορρά, στη χερσόνησο Τζάφνα. Η κυβερνητική πολιτική έχει βασικό στόχο την εξόντωση των ανταρτών και κατόπιν την έναρξη συζητήσεων περί «διευρυμένης αυτονομίας» με πιο «μετριοπαθείς» μειονοτικούς Ταμίλ (3,2 εκατ. ψυχές). Αλλά η στρατιωτική επικράτηση είναι αδύνατη για το στρατό, όπως και για τους αντάρτες: ο στρατός δεν ελέγχει τις ζούγκλες ούτε μπορεί να συναγωνιστεί την απαράμιλλη ικανότητα στον ανταρτοπόλεμο ή τις επιθέσεις αυτοκτονίας των Τίγρεων - από την πλευρά τους, οι αντάρτες δεν είναι σε θέση να νικήσουν τακτικό στρατό.

Αν η κυβέρνηση αρνηθεί να συζητήσει με τους αντάρτες - κι όλα δείχνουν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα αχρηστέψει την πρωτοβουλία Σολχάιμ, που ως τώρα «καλοδεχόταν»- ο λόγος θα ανήκει και πάλι στα όπλα (63.000 νεκροί, 400.000 εκτοπισμένοι, ολόκληρο προσφυγικό κύμα στο εξωτερικό ως σήμερα). Κι ασφαλώς θα παραμείνει ευάλωτη στις νεοαποικιακές δυνάμεις που εμμέσως, με «δάνεια», πολιτικές «υποστήριξης» και τα ρέστα, υποδουλώνουν τη χώρα όλο και περισσότερο...