Πριν καλά καλά ψηφιστούν από τη Βουλή το «μεσοπρόθεσμο» και ο εφαρμοστικός νόμος, που είχαν τεθεί ως προϋπόθεση για την 5η δόση, άρχισαν κιόλας τα «όργανα» και οι εκβιασμοί για την ...6η δόση του Σεπτέμβρη. Ενδεικτικό από την άποψη αυτή είναι προχτεσινό άρθρο στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Νέο ελληνικό δράμα τον Σεπτέμβριο;», στο οποίο αφού επισημαίνεται ότι «η δόση του Ιουλίου θα περάσει γιατί η Ελλάδα δεσμεύθηκε να προχωρήσει σε αύξηση φορολογίας, μείωση δαπανών και σε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», τίθεται το ερώτημα: «Τι θα γίνει όμως, αν παρ' όλα αυτά, η Αθήνα εξακολουθεί να μην φτάνει τους στόχους για τη μείωση του χρέους και του ελλείμματος;». Οπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, το Σεπτέμβρη «οι διεθνείς δανειστές θα πρέπει να ανοίξουν και πάλι τα ελληνικά βιβλία και να δουν αν η Αθήνα βρίσκεται στο σωστό δρόμο ώστε να γίνει η εκταμίευση και της επόμενης δόσης, των 8,5 δισ. ευρώ από την ΕΕ και των 2,2 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ». Και καταλήγει: «Ορισμένοι θεωρούν πως τα μέτρα του νέου προγράμματος είναι μη ρεαλιστικά. Εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να συμμορφωθεί με τους στόχους, τότε ένα ακόμη πακέτο λιτότητας - και μία ακόμη αγωνιώδης ψηφοφορία στη βουλή - μπορεί να πραγματοποιηθεί στο άμεσο μέλλον». Ο λαός πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δεν πρέπει να αφήνει να τον γδέρνουν και να περνάνε ολοένα και πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα επισείοντας την επόμενη δόση του δανείου, που ποτέ δεν φτάνει σε αυτόν. Πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση, εμπιστευόμενος και συμπλέοντας με το ΚΚΕ, βάζοντας στο στόχο τη λαϊκή εξουσία.

Υπηρεσίες, αλλά πάντως όχι στο λαό, προσφέρουν οι δυνάμεις εκείνες που ως σημείο εκκίνησης της όποιας ανάλυσης, θέσης ή πρότασής τους αναγνωρίζουν και άρα νομιμοποιούν το σαθρό ισχυρισμό που προβάλλει η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποι, ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας εξαιτίας του τεράστιου χρέους.

Ανάμεσά τους το περιλάλητο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης - λέει - στη 48ωρη απεργία στην Ελλάδα, την οποία διένειμε ο εγχώριος αντιπρόσωπός του, ο Συνασπισμός. Διαβάζουμε: «Η Ελλάδα παρέλυσε από την 48ωρη γενική απεργία, την 17η από την έγκριση, πριν ένα χρόνο, των πρώτων μέτρων "εξόδου" από το τεράστιο χρέος των 350 δισ. ευρώ που συσσωρεύτηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας».

Τα μέτρα δηλαδή που σπρώχνουν έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση είναι κατά το ΚΕΑ μέτρα αντιμετώπισης του χρέους που απλώς ...συσσωρεύτηκε! Γιατί συσσωρεύτηκε; Ποιος το προκάλεσε; Ποιος ωφελήθηκε; Σιγήν ιχθύος απ' τον «αριστερό» ψάλτη του συστήματος. Φυσικά, ούτε σκέψη να ομολογήσει την αλήθεια, ότι δηλαδή τα μέτρα αυτά δε στοχεύουν στη μείωση του χρέους, αλλά στην αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας. Πάλι καλά που δε ζητάει και τα ρέστα απ' το λαό γιατί αγωνίζεται εναντίον των μέτρων αυτών.

Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη για τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ. Οπως αποκαλύπτεται, τους τελευταίους μήνες η διοίκηση της εταιρείας, επικαλούμενη λόγους «ανταγωνιστικότητας», μεθοδεύει σταδιακά την άρση της μονιμότητας, ακόμη και για το σύνολο των εργαζομένων στον Οργανισμό και όχι μόνο για όσους προσλήφθηκαν μετά το 2005. Οι «περικοπές στο εργασιακό κόστος» έχουν ξεκινήσει εδώ και μήνες και το αμέσως επόμενο διάστημα η επίθεση στα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα θα ενταθεί. Τα διοικητικά στελέχη του ΟΤΕ μιλούν ανοιχτά πια για «δύσκολη διετία» που επέρχεται και προεξοφλούν την άρση όσων κεκτημένων ίσχυαν τα προηγούμενα χρόνια, χαρακτηρίζοντας επιπλέον «ήπια» τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν λάβει σε βάρος των μισθολογικών και γενικότερα των εργασιακών δικαιωμάτων. Οταν οι «μάνατζερς» μιας εταιρείας μιλούν για «δύσκολη διετία», όλοι καταλαβαίνουν τι πρόκειται να επακολουθήσει...

Πληροφορίες, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες βδομάδες, αναφέρουν τη συγχώνευση με την Cosmote ως δεδομένη, ενέργεια που ασφαλώς και θα συνοδεύεται και με μείωση των θέσεων εργασίας. Ολα αυτά, βέβαια, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υλοποίηση αποφάσεων της «Ντόιτσε Τέλεκομ», που από το περασμένο φθινόπωρο τα στελέχη της είχαν προαναγγείλει και ζητούσαν, δημόσια, αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στον ΟΤΕ και περικοπές σε επιδόματα, μισθούς και θέσεις εργασίας. Μόνο που και τότε, όπως και σήμερα, η συνδικαλιστική πλειοψηφία πέρα από ανέξοδες δηλώσεις και συναντήσεις κορυφής άφηνε και αφήνει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στον Οργανισμό έρμαιο στις ορέξεις της εργοδοσίας.

Προχωρώντας στην έκδοση Ανθολογίας Διηγημάτων με θέμα τη Μετανάστευση, η «Σύγχρονη Εποχή» δεν είχε σκοπό να προσθέσει έναν ακόμη τόμο στους πολλούς που ήδη υπάρχουν. Το συλλογικό αυτό έργο, αποτέλεσμα μιας προσεκτικής διαλογής κειμένων που συγκεντρώθηκαν ύστερα από πρόσκληση σε «συγγραφείς και όχι μόνο», φιλοδοξεί να αποτελέσει αφορμή συζήτησης και διαλόγου ανάμεσα σε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς.

Στόχος ήταν και παραμένει η αποσαφήνιση, μέσα από ένα πιο προσιτό μέσο, όπως η λογοτεχνία των πραγματικών αιτιών των κοινωνικών αντιθέσεων, που δε βρίσκονται στο χρώμα, στο φύλο ή στον τόπο καταγωγής, αλλά στην ταξική θέση κάθε ανθρώπου μέσα στα εκμεταλλευτικά συστήματα. Η χρήση της μυθοπλασίας θα κάνει ευκολότερη την ευόδωση της προσπάθειας αυτής. Η προσέγγιση του θέματος με πιο κατανοητούς στα παιδιά τρόπους είναι δυνατόν να συμβάλει στην ανάπτυξη του πνεύματος αλληλεγγύης μεταξύ των μεταναστών και των Ελλήνων εργαζομένων, να καλλιεργήσει το σεβασμό στη διαφορετικότητα και να προωθήσει τη φιλία ανάμεσα στους λαούς.

Και στη Βρετανία, μια χώρα που δεν είναι στην ευρωζώνη, το πρόσχημα είναι ο περιορισμός του δημόσιου ελλείμματος, ωστόσο η ουσία είναι η προσπάθεια των καπιταλιστών να κάνουν ακόμα πιο φτηνή την τιμή της εργατικής δύναμης και να διευρύνουν την κερδοφορία τους, ρίχνοντας τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στα λαϊκά στρώματα. Στην επίθεση αυτή μια πρώτη απάντηση δόθηκε την Πέμπτη με τη μαζική απεργιακή κινητοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, που έγινε και σε αντιπαράθεση με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που είναι συνδεδεμένες με τον άλλο διαχειριστή του συστήματος το Εργατικό Κόμμα. Η αντίδραση των εργαζομένων είναι μια θετική διεργασία ωστόσο για να έχει προοπτική δεν μπορεί να μένει στη διαχείριση αλλά να προχωρήσει στη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Βασική προϋπόθεση ο ταξικός προσανατολισμός του εργατικού λαϊκού κινήματος.