Υπάρχουν εργαζόμενοι, άραγε, που τρέφουν, ακόμη και σήμερα, ελπίδες για την κυβέρνηση Σημίτη και την πολιτική της; Που δε βλέπουν την ολομέτωπη επίθεσή της στους εργαζόμενους και πιστεύουν, πως τα τελευταία αντεργατικά μέτρα έχουν στόχο τη μείωση της ανεργίας; Ισως.

Ας διαβάσουν, λοιπόν, όλοι αυτοί τι ακριβώς είπε ο Κ. Σημίτης, τις προάλλες, μιλώντας σε κομματική εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας επίδειξη αποφασιστικότητας: «Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς συγκρούσεις: με την εσωστρέφεια, με προνόμια και "κεκτημένα", με την αντίληψη της εξυπηρέτησης συντεχνιακών επιδιώξεων. Με την άγνοια και τη δύναμη της αδράνειας. Τέλος, και με συμβιβασμούς και ισορροπίες που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν, αλλά σήμερα αποδεικνύονται ανασχετικοί σε μια νέα προσπάθεια».

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε ότι ο συγκρουσιακός προσανατολισμός του Κ. Σημίτη αφορά αποκλειστικά και μόνο τους εργαζόμενους, τις όποιες κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους; Είναι απαραίτητο, μήπως, να θυμίσουμε, ότι υπάρχει και άλλος, συγκρουσιακός και αυτός δρόμος, έχοντας όμως απέναντί του τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και στο πλάι του, τους εργαζόμενους και το λαό;

Προφανώς, όχι. Ολοφάνερα είναι τα πράγματα. Αλλωστε, οι κυβερνώντες φρόντισαν να τα ξεκαθαρίσουν και επισήμως τις τελευταίες μέρες. Ο μεν Γ. Παπαντωνίου ξεκαθάρισε τις προάλλες, ότι ύψιστη αξία για την κυβέρνηση είναι «η ισχυρή επιχείρηση» και προχτές ο Κ. Σημίτης προέτρεψε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να μη διστάζουν, μπροστά στις συγκρούσεις, αρκεί να εξυπηρετούνται και να προωθούνται οι αξίες τους...

Από 200 μέχρι 300 δραχμές αγοράζει ο εργαζόμενος της πόλης, τον καιρό αυτό, τα ροδάκινα. Ενα φρούτο ντόπιας παραγωγής, εύγευστο και θρεπτικό. Συνήθως, όμως, δε γνωρίζει τι κρύβει το φρούτο αυτό από πίσω του. Πολλή δουλιά, κόπο και μόχθο, πολλές φορές αγωνίες και απογοητεύσεις, ενός ολόκληρου χρόνου, από τους αγρότες - παραγωγούς. Δε γνωρίζει, πως το κόστος παραγωγής ξεπερνά σήμερα τις 60 δραχμές το κιλό. Δε γνωρίζει, πως οι μεγαλομεσάζοντες και οι βιομήχανοι, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και πολλές φορές των αγροτοπατέρων, «αγοράζουν» το χρονιάτικο κόπο των ροδακινοπαραγωγών με 30 ή 40 ή 50 δραχμές το κιλό.

Ναι, μόνο τόσο. Γι' αυτό και βγήκαν αγανακτισμένοι στους δρόμους προχτές. Κι έχουν απόλυτο δίκιο. Οπως δίκιο θα έχουν και οι εργαζόμενοι των πόλεων, αν βγουν κι αυτοί στους δρόμους, καταγγέλλοντας τους βιομηχάνους, που ληστεύουν και με τα δυο χέρια. Και τους αγρότες - παραγωγούς και τους εργαζόμενους - καταναλωτές. Και πρώτα και κύρια την κυβέρνηση και τις πολιτικές της, που φτιάχνουν το κατάλληλο πλαίσιο, για να ξεδιπλώνουν ανενόχλητοι οι πρώτοι τη ληστρική ασυδοσία τους.

Τελικά, τι ήταν ο περσινός βομβαρδισμός του γιουγκοσλαβικού, μεγάλου πετροχημικού συγκροτήματος του Πάντσεβο, από τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα, που προκάλεσε - εκτός των άλλων - μια τεράστια οικολογική καταστροφή στο Δούναβη; Ενα προμελετημένο και σχεδιασμένο έγκλημα ή μια «παράπλευρη απώλεια», όπως ισχυρίζονταν οι ΝΑΤΟικοί στρατηγοί και οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ, μαζί και η δική μας;

Ο «Ρ» έχει δώσει, από την πρώτη στιγμή, τη δική του απάντηση στο ερώτημα αυτό, αλλά τώρα δικαιώνεται και από την πολύμηνη, σχετική έρευνα του καθηγητή του πανεπιστημίου της Οτάβα, Μ. Τσοσουκόβσκι, σύμφωνα με όσα γράφει η «Καθημερινή». Ο καθηγητής Τσοσουκόβσκι, λοιπόν, υποστηρίζει ότι ο βομβαρδισμός του πετροχημικού συγκροτήματος ήταν σχεδιασμένος και προμελετημένος. Κι έχει αποδείξεις, γι' αυτό, με πρώτη και καλύτερη, τη διάρκεια και τη σφοδρότητα των αντίστοιχων βομβαρδισμών. Το μεγάλο πετροχημικό συγκρότημα βομβαρδιζόταν συνεχώς από τις 4 Απρίλη έως τις 7 Ιούνη. Βομβαρδίστηκε συνολικά 41 φορές, από τις οποίες οι 7 ήταν με πυραύλους.

Οπως καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής, περί των πολεμικών επιχειρήσεων, τέτοιο «λάθος» δεν έχει γίνει ποτέ...

Ο καθηγητής Τσοσουκόβσκι, όμως, αποκαλύπτει και κάτι ακόμη. Οι ΝΑΤΟικοί γνώριζαν ποιες δεξαμενές και ποια κοντέινερ ήταν άδεια και ποια γεμάτα με χημικά και άλλα τοξικά υγρά και, βέβαια, βομβάρδιζαν τα γεμάτα, μολύνοντας ανεπανόρθωτα, εκτός των άλλων, το περιβάλλον και το Δούναβη. «Ολα τα αντικείμενα του Πάντσεβο, σημειώνει ο καθηγητής, εκπέμπουν υπέρυθρη ακτινοβολία. Ενας θερμικός απεικονιστής από έναν κατασκοπευτικό δορυφόρο ή από ένα αεροπλάνο μπορεί να συγκεντρώσει αυτές τις πληροφορίες και να τις απεικονίσει σε έναν ψηφιακό χάρτη υψηλής ανάλυσης. Οι συγκεκριμένοι αναλυτές που διαθέτει το ΝΑΤΟ μπορούν να "πιάσουν" διαφορές θερμοκρασίας μέχρι 0,1 βαθμού, πράγμα που επιτρέπει στους σχεδιαστές των επιχειρήσεων να κατηγοριοποιήσουν πανεύκολα τα άδεια από τα γεμάτα κοντέινερ».

Το συμπέρασμα του καθηγητή επιβεβαιώνει και η δήλωση του διευθυντή του εργοστασίου, που σημειώνει, πως ούτε μια άδεια δεξαμενή δε χτυπήθηκε στις 64 μέρες βομβαρδισμών.

Ο Μ. Τσοσουκόβσκι κάνει, όμως και μια ακόμη αποκάλυψη: Το εργοστάσιο είχε κατασκευαστεί απο την αμερικανική πολυεθνική «Φόστερ Χουίλερ», η οποία παρέδοσε τα σχετικά, αναλυτικά σχέδια στο Πεντάγωνο, μόλις ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί.

Ανυπολόγιστες ήταν και παραμένουν οι συνέπειες από τον εγκληματικό βομβαρδισμό του πετροχημικού συγκροτήματος του Πάντσεβο, τόσο στους ανθρώπους όσο και στο περιβάλλον. Για παράδειγμα, τα μονομερή του VCM (βινυλο-χλωρίδιο), που ήταν αποθηκευμένα στο εργοστάσιο και διέρρευσαν με τους βομβαρδισμούς, είναι επικίνδυνα για καρκινογενέσεις, ενώ μπορούν να προκαλέσουν ζημιές στα νεύρα και στο συκώτι, καθώς και πιθανές γενετικές ανωμαλίες σε έμβρυα.

Σύμφωνα με έκθεση του Περιφερειακού Κέντρου Περιβάλλοντος για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, που έγινε για λογαριασμό της ΕΕ «από το Πάντσεβο στο Δούναβη χύθηκαν περισσότεροι από 1.000 τόνοι καυστικού νατρίου και σχεδόν 1.000 τόνοι υδροχλωρίου». Επίσης, 8 τόνοι υδρογόνου ξέφυγαν από τις δεξαμενές και διαπέρασαν το έδαφος. Μεγάλο μέρος του Δούναβη έχει μετατραπεί στην κυριολεξία σε νεκρό ποταμό, ενώ ανεξακρίβωτες είναι οι συνέπειες στις παραποτάμιες περιοχές.

Αραγε, οι Eλληνες κυβερνώντες, πρώτα και κύρια, αλλά και οι όποιοι Ελληνες αξιωματικοί, που συμφώνησαν και έβαλαν τις υπογραφές τους στις αποφάσεις αυτές, για την πραγματοποίηση του απάνθρωπου και πρωτοφανούς αυτού εγκλήματος, μπορούν να βρουν την παραμικρή δικαιολογία; Μπορούν, άραγε και κοιμούνται ήσυχοι, χωρίς εφιάλτες..;

Καθώς, οι μαθητές της Γ` Λυκείου προσπαθούν να βρουν άκρη, με τα μηχανογραφικά δελτία, έρχονται στο φως της δημοσιότητας κάθε μέρα και περισσότερα στοιχεία, που φανερώνουν την έκταση και το βάθος των τραγικών συνεπειών από την εφαρμογή της κυβερνητικής μεταρρύθμισης στην Παιδεία. Από τους 120.729 μαθητές, που φοιτούσαν στην Α` Λυκείου, τη χρονιά 1996 - '97 (πριν την εφαρμογή της μεταρρύθμισης), φτάσαμε σε 67.985 μαθητές στη φετινή Γ` Λυκείου, ενώ ακόμη λιγότεροι θα πάρουν απολυτήριο.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, η κυβερνητική μεταρρύθμιση «πέταξε» έξω από το Ενιαίο Λύκειο, περίπου τον ένα στους δύο μαθητές. Και αυτό, μόνο στα τρία πρώτα χρόνια της εφαρμογής της και παρά την όποια άμβλυνση των αντιεκπαιδευτικών μέτρων έκανε η κυβέρνηση, κάτω από την πίεση των μαθητικών αγώνων και του κινήματος Παιδείας γενικότερα.

Τα στοιχεία αυτά, όμως, δεν αποτελούν μόνο τις πλέον αδιαμφισβήτητες αποδείξεις του αντιεκπαιδευτικού χαρακτήρα και περιεχομένου της κυβερνητικής μεταρρύθμισης. Αποδείχνουν, επίσης, πόσο δίκιο είχε το κίνημα των μαθητών και όσοι έβαζαν και βάζουν, ως στόχο τους την ανατροπή της.

Αξιόλογα ελληνόγλωσσα βιβλία για πλευρές της ιστορίας, του πνευματικού και καλλιτεχνικού πολιτισμού της Κίνας υπάρχουν. Το έργο του Θ. Καρζή, όμως, είναι το πρώτο που εξετάζει σφαιρικά την πανάρχαιη ιστορική, κοινωνική και πολιτισμική πορεία του κινέζικου λαού, ξεκινώντας από τις απαρχές του (10.000 χρόνια π. Χριστού) και φτάνοντας μέχρι σήμερα, τη χαραυγή του 21ου αιώνα. Μια πορεία γεμάτη από αμέτρητες αιματηρές συγκρούσεις στη διάρκεια της αυτοκρατορικής Κίνας, έπειτα με τους εισβολείς - κατακτητές (Μογγόλους, Μαντζουρίους) και από τον 19ο αιώνα και εντεύθεν με τον ιμπεριαλισμό της Δύσης. Για να προϊδεάσουμε τον αναγνώστη σημειώνουμε ότι η μελέτη χωρίζεται σε δύο μέρη. Το α' μέρος με γενικό τίτλο «Η Ιστορία της» περιλαμβάνει τα κεφάλαια: «Γνωριμία με την Κίνα της αρχαϊκής περιόδου», «Από την πρώτη αυτοκρατορία στη μογγολική κατάκτηση», «Από τη μαντζουριανή κυριαρχία στην ιμπεριαλιστική λαίλαπα», «Από την Ουράνια Αυτοκρατορία στη Λαϊκή Δημοκρατία», «Από τα κοινόβια του Μάο στη μεταρρύθμιση του Ντενγκ». Το β' μέρος με γενικό τίτλο «Ο Πολιτισμός της» περιλαμβάνει τα κεφάλαια: «Θρησκεία και φιλοσοφία», «Δημόσιος και ιδιωτικός βίος», «Γράμματα και Τέχνες», «Επιστήμη και τεχνολογία». Ο συγγραφέας με σέβας και θαυμασμό στον Κινέζικο Πολιτισμό, αλλά και με καθάρια, αδρή, μεστή, γλαφυρή γλώσσα, «ταξιδεύει» τον αναγνώστη στο γιγάντιο και πολύμορφο «τοπίο» του Κινέζικου Πολιτισμού. Του αρχαιότερου (του «νωρίτερα εγγεγραμμένου στα μητρώα της Ιστορίας»), του οποίου «οι επιδόσεις στη φιλοσοφία, στις επιστήμες και τις τέχνες τον καθιστούν ισάξιο του ελληνικού». Ενας πολιτισμός, που διαθέτει το μοναδικό φαινόμενο της «αδιάλειπτης συνέχειας από τη νεολιθική μέχρι την πυρηνική εποχή», δημιούργημα της «ψυχής, του μυαλού, του λόγου, των χεριών» του κινέζικου λαού.

Στο νησί

της Αφροδίτης

έχει αράξει

ο λωποδύτης

και δε λέει

να λακίσει

«κάτσε εκεί»,

του λέει η Δύση!

* * *

Είκοσι έξι χρόνια

τώρα

τη μισή κατέχει

χώρα,

κράτος έγινε

εν κράτει

με των «φίλων» μας

την πλάτη!

* * *

Και οι ντόπιοι μας

«φωστήρες»,

το μυαλό τους

και δυο λίρες,

προσδοκούνε

λέει «λύση»

απ' το... ΝΑΤΟ

απ' τη Δύση,

απ' τις ΗΠΑ

κι άλλες λέρες,

του «Αττίλα»

τους «πατέρες»!

Για να επανεκλεγεί πρέπει να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων και γι' αυτό μετατοπίζεται ακόμη περισσότερο προς τα δεξιά... Οι μεταφορές, η υγεία και η εκπαίδευση ήταν οι τρεις προτεραιότητες των Εργατικών. Και στους τρεις, η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης είναι εμφανής. Η επιδημία γρίπης του χειμώνα ήταν αρκετή για να αποκαλυφθεί η κρίση του συστήματος υγείας. Την άνοιξη, οι καθηγητές κατηγόρησαν τον Μπλερ ως «μεγαλοαστό», με αφορμή μια σειρά μεταρρυθμίσεων που ευνοούν την «ταξική εκπαίδευση». Οσο για για τις μεταφορές χρειάστηκε να συμβεί το φθινόπωρο το σιδηροδρομικό δυστύχημα του Πάντιγκτον, για να φέρει ένα νομοσχέδιο, όπου πια τα πάντα ξεπουλιούνται.

Κι από πάνω, έρχονται και οι διαρροές από την ίδια την Ντάουνινγκ Στριτ, που μιλούν για το σταδιακό αφανισμό της παλαί πότε κραταιάς βρετανικής βιομηχανίας, εξαιτίας του κλεισίματος μεγάλων μονάδων που είχαν ξεπουληθεί. Πώς θα γινόταν αλλιώς; Από την ημέρα που ανέλαβε την πρωθυπουργία 240.000 θέσεις εργασίας έχουν χαθεί οριστικά, ενώ άλλες 100.000 απειλούνται. Και μπορεί, βέβαια, διά της μερικής απασχόλησης, να μοίρασε τη μία θέση εργασίας σε δύο και τρεις εργαζόμενους, αλλά το κόλπο αυτό δεν μπορούσε να ξεγελάσει πολλούς και για πολύ...