Η μόνιμη και βιώσιμη λύση για την «Ολυμπιακή», είναι η απαλλαγή της από τους εργαζόμενους! Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν οι κυβερνώντες, κλιμακώνοντας την προπαγάνδα τους για να συγκρατήσουν τις αντιδράσεις που προκαλούν τα σχέδιά τους. Αυτοί που με το αίμα τους ανάστησαν την «Ολυμπιακή», αυτοί που για δεκαετίες «πετούσαν» τα αεροπλάνα της, αυτοί που ήταν η γέφυρα για τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, αυτοί είναι τα βαρίδια, από τα οποία πρέπει να λυτρωθούν οι πράκτορες των «απελευθερωμένων αιθέρων». Και για να το πετύχουν, έβαλαν μπρος τα μεγάλα μέσα.

Η κυβερνητική διαφήμιση αυτής της βδομάδας για την «Ολυμπιακή» αναφέρεται στα «οικονομικά οφέλη» που θα έχουν οι εργαζόμενοί της μετά το κλείσιμο. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση αρνείται την ικανοποίηση στοιχειωδών αιτημάτων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για βελτίωση στον τομέα των εισοδημάτων και των συνθηκών ζωής, η ίδια διαφημίζει ότι προσφέρει εξασφαλισμένες θέσεις εργασίας στο δημόσιο και τσουβάλια με ευρώ στους εργαζόμενους της «Ολυμπιακής».

Από πού και ως πού τέτοια φροντίδα; Μα, για να βάλει αυτό το κομμάτι της εργατικής τάξης, που αντιδρά εντονότερα στο κλείσιμο της εταιρείας, απέναντι και κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους. Να τους στιγματίσει, ότι αφού έχουν τέτοια προνομιακή θέση, δεν είναι θύματα της πολιτικής ενίσχυσης του κεφαλαίου. Επιπλέον, για να διασπάσει σε μικρότερες ομάδες και τους ίδιους τους εργαζόμενους στην ΟΑ, υπονομεύοντας και με αυτόν τον τρόπο τον αγώνα που δίνουν και για τη σωτηρία της εταιρείας και για τη δική τους εργασία.

Η κυβερνητική καταχώριση είναι πρόσκληση προς τους εργαζόμενους της ΟΑ να υιοθετήσουν την εξαχρείωση, σαν στάση ζωής. Μια πρόσκληση - πρόκληση, να εξαργυρώσουν την άρνησή τους για το κλείσιμο της επιχείρησης, με τα αναλογούντα, για κάθε περίπτωση, αργύρια. Αργύρια βρώμικα και τιποτένια, τα οποία όμως κατά την αντίληψη των εμπνευστών της διαφημιστικής καμπάνιας, είναι ικανά να κάμψουν το αγωνιστικό τους φρόνιμα και να σβήσουν την ομόφωνη απόρριψη των κυβερνητικών σχεδίων.

Σε μια εποχή που, κατά την άποψη των κρατούντων, τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται, θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα, να περιφέρουν τους ατιμωτικούς τους τιμοκαταλόγους, για το δήθεν όφελος, που θα έχουν οι εργαζόμενοι, αν πουν «ναι» στο κλείσιμο της «Ολυμπιακής» και συμφωνήσουν στην παράδοσή της, σε κάποιο επιχειρηματικό λόμπι.

Στον καιρό του κέρδους και της αρπαχτής, θέλουν να μολύνουν τη συνείδηση του εργάτη, του κάθε εργαζόμενου, με την αντίληψη, που αυτοί έχουν στα μυαλά τους: «Ο,τι σου λάχει άρπαχτο, γιατί θα το πάρουν άλλοι». Ετσι τον θέλουν κάθε εργαζόμενο. Κάθε άνθρωπο. Κάθε πολίτη. Χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς επιλογές, χωρίς φιλότιμο. Οσφυοκάμπτη και άρπαγα, με το χέρι προτεταμένο να δέχεται ό,τι του παράσχουν.

Δεν μπόρεσαν να αφοπλίσουν τους εργαζόμενους με άλλον τρόπο, γι' αυτό διάλεξαν την ύπουλη επίθεση. Τους εργαζόμενους βαρίδια και επιχειρούν να τους εξουδετερώσουν με την ηθική εξουθένωση και την απροκάλυπτη εξαγορά. Αυτοί έδειξαν την τιμή τους. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να δώσουν τη δική τους απάντηση. Απάντηση καθαρή, ντόμπρα κι αντρίκεια.

Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Βέβαια το επιχειρούμενο αυτό έγκλημα, έχει δρομολογηθεί από τις αρχές της 10ετίας του 1990 και προβλέπεται ρητά στη Συνθήκη του Μάαστριχτ («απελευθέρωση» - ιδιωτικοποίηση μεταφορών). Στην ουσία αυτό που προβλέπεται είναι η ύπαρξη 2-3 αεροπορικών κολοσσών στην Ευρώπη και η παράδοση των αεροπορικών υποδομών στο κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό η ιδιωτικοποίηση του ομίλου ΟΑ επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς τρεις φορές από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, επιδιώκει να έχει... ξεκαθαρίσει το αεροπορικό τοπίο, το αργότερο σε έξι μήνες, έως τον Απρίλη του 2009.

Επί της ουσίας, αρωγοί στην πολιτική ιδιωτικοποίησης του ομίλου ΟΑ που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια από τους δικομματικούς εταίρους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ., παρά τις υποκριτικές τους κορόνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση.

Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ενωσης για την «Ολυμπιακή», ωφελεί μόνο το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αντίθετα, πλήττει τους πάντες. Πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους, που απολύονται και ρίχνονται βορά στην... ελεύθερη αγορά. Πλήττει και ολόκληρο τον ελληνικό λαό που έχει ανάγκη από σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς μεταφορές. Ολα αυτά, όμως, απαιτούν - όπως επιμένει χρόνια τώρα το ΚΚΕ - τη διεκδίκηση εκ μέρους όλου του ελληνικού λαού, 100% δημόσιου τομέα αερομεταφορών, ενταγμένου μέσα σε έναν κοινωνικοποιημένο τομέα συγκοινωνιών - μεταφορών, ώστε να εξασφαλιστούν και τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων στις αερομεταφορές και γενικότερα.

Επειδή πολύ θόρυβο κάνει τελευταία το ΠΑΣΟΚ σχετικά με την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, ένα πράγμα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Αν το ΠΑΣΟΚ ήθελε πραγματικά να «κόψει το βήχα» των ρασοφόρων - επιχειρηματιών μπορούσε να το έχει κάνει ως κυβέρνηση, όταν το έτος 2000, το υπουργείο Γεωργίας - με υπουργό τον Γ. Δρυ - έθεσε ερώτημα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους σχετικά με το καθεστώς της λίμνης Βιστονίδας. Στις 18 Φλεβάρη του 2000 συνήλθε σε Ολομέλεια το ΝΣΚ και εξέδωσε τη γνωμοδότηση 111, η οποία πολύ απλά ανέφερε ότι η Μονή Βατοπεδίου ποτέ δεν είχε την κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας, αλλά της είχε παραχωρηθεί μόνο το δικαίωμα να εισπράττει ένα μέρος των εσόδων από τους αλιευτικούς συνεταιρισμούς που δρούσαν εντός της λίμνης. Στην απόφαση αυτή, γινόταν και συγκεκριμένη αναφορά στο συμβόλαιο 2343 που είχε υπογράψει η Μονή Βατοπεδίου στις 4 Μάη του 1930 στη συμβολαιογράφο Αθηνών Δ. Ιατρίδου, στο οποίο παραδεχόταν ότι ποτέ δεν είχε την κυριότητα της λίμνης, του νησιού και των παραλίμνιων εκτάσεων και ότι αποδέχεται απλώς και μόνο να εισπράττει ένα μέρος των εσόδων ως οικονομική ενίσχυση. Για λόγους όμως που αφήνουν ανοιχτό το όποιο σενάριο, η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας αρνήθηκε να υπογράψει τη συγκεκριμένη γνώμη του ΝΣΚ, αφήνοντας το δρόμο ορθάνοιχτο για να γίνει ό,τι επακολούθησε τα επόμενα χρόνια.

Στις 9 Δεκέμβρη του 2004, επί κυβερνήσεως ΝΔ πλέον, συνέρχεται το Δ΄ Τμήμα του ΝΣΚ (στο οποίο συμμετείχαν και πέντε από τους Νομικούς Συμβούλους που εξέδωσαν την ομόφωνη γνωμοδότηση 111/2000) και εκδίδει τη γνωμοδότηση 15/2005, με την οποία ανάμεσα στ' άλλα αναγνωρίζουν ότι η Μονή Βατοπεδίου έχει την κυριότητα της λίμνης Βιστονίδας, του νησιού που είναι μέσα σ' αυτή και των παραλίμνιων εκτάσεων. Δηλαδή τα ίδια πρόσωπα δίνουν δύο εντελώς αντίθετες γνωμοδοτήσεις πάνω στο ίδιο θέμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη δεύτερη γνωμοδότηση αγνοείται προκλητικά η ύπαρξη του συμβολαίου στο οποίο η Μονή παραδέχεται ότι δεν είχε κανενός είδους κυριότητα επί της λίμνης Βιστονίδας, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης να προχωρήσει στις παράνομες, όπως αποδείχτηκε, ανταλλαγές εκτάσεων. Οπότε εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος: Πώς γίνεται τα μέλη του ΝΣΚ να ξέχασαν την ύπαρξη του συμβολαίου μεταξύ Δημοσίου και Μονής; Πώς γίνεται ο «γαλάζιος» υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Ευ. Μπασιάκος να μην γνώριζε καν την ύπαρξή του; Για ποιο λόγο, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, ο αντίστοιχος υπουργός Γ. Δρυς, δεν προσυπόγραψε τη γνωμοδότηση 111/2000 του ΝΣΚ, με την οποία δε θα επιτρεπόταν να γίνει καμία ανταλλαγή μεταξύ Μονής Βατοπεδίου και Δημοσίου; Ερωτήματα ρητορικής φύσεως...

Τη δεκαετία του 1920, το σοβιετικό κράτος, έχοντας καταρχήν εξασφαλίσει τη στρατιωτική νίκη, αντιμετώπιζε τη διεθνή απομόνωση και προσπαθούσε, αξιοποιώντας τις μεταπολεμικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να προχωρήσει στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στις συζητήσεις της δεκαετίας του '20, διακρίνουμε τη διαπάλη, που σημάδεψε όλη την πορεία της οικονομικής σκέψης των κομμουνιστών, τουλάχιστον στις χώρες, όπου ο σοσιαλισμός ήταν το αντικείμενο και το ζητούμενο της δράσης. Το γεγονός ότι για πολλά χρόνια και για μια σειρά λόγους το υλικό αυτό δεν ήταν πλατύτερα γνωστό δεν ωφέλησε την ανάπτυξη της μαρξιστικής σκέψης. Σήμερα, το υλικό αυτό μπορεί να αποτελέσει πολύτιμη πηγή άντλησης τεκμηριωμένων συμπερασμάτων, σχετικά με τις απαρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τις πραγματικές αιτίες της αντεπανάστασης, αφορμή να ξανασκύψουμε με ανανεωμένο σεβασμό και ανανεωμένη ερευνητική ματιά στις προσπάθειες και το θεωρητικό έργο των πρωτοπόρων, σημείο αναφοράς στη δική μας πάλη με τον κάθε είδους αναθεωρητισμό. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Στην «κατάλληλη» χρονική συγκυρία, αφού ένα 24ωρο πριν, Μαυροβούνιο και ΠΓΔΜ αναγνώριζαν την «ανεξαρτησία» του Κοσσυφοπεδίου υπό τις ασφυκτικές πιέσεις ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Αλλωστε τα Βαλκάνια ήταν μία απ' τις μεγαλύτερες «επιτυχίες» του Αχτισάαρι. Ανακατεύτηκε με τα εκβιαστικά παζάρια των μεγάλων δυνάμεων για τη συνθήκη του Ντέιτον που επισφράγισε το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στο βομβαρδισμό της Σερβίας από ΝΑΤΟ και ΕΕ, στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου με τον τραγέλαφο των στημένων «διαπραγματεύσεων» της Βιέννης για το καθεστώς της επαρχίας.

Επιπλέον, έπαιξε τα βρώμικα παιχνίδια των πολυεθνικών του πετρελαίου με τη διαπραγμάτευση της αυτονόμησης του Ατσεχ στην Ινδονησία, της ανεξαρτησίας του Ανατολικού Τιμόρ, με την «ειρήνη» στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Ιρλανδία. Παράλληλα, το όνομά του φιγουράριζε στα Διοικητικά Συμβούλια γνωστών «ιδρυμάτων» και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ιδιοκτησίας μεγαλοκαπιταλιστών τύπου Τζορτζ Σόρος αλλά και σε ύποπτους τραπεζικούς λογαριασμούς Αλβανών μαφιόζων...

Μια τέτοια «λαμπρή» πορεία δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει -«επάξια»...- στο Νόμπελ Ειρήνης.