- ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΠΡΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ: Tο παράδειγμά του φωτίζει τη δύναμη και την ευθύνη του Κόμματος να ηγηθεί και να εμπνεύσει στην πάλη για την ανατροπή

- ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ: Συγκίνηση και πολύτιμα διδάγματα στην εκδήλωση για τον κομμουνιστή εκπαιδευτικό Γιάννη Βαγενά

Μιλώντας στην εκδήλωση ο δήμαρχος Πετρούπολης, Βαγγέλης Σίμος, σημείωσε:

«80 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του Αρη, μα το παράδειγμά του φωτίζει τη δύναμη αλλά και την ευθύνη του Κόμματος να ηγηθεί και να εμπνεύσει στην πάλη για την ανατροπή. Τιμούμε σήμερα έναν σταυραετό του απελευθερωτικού επαναστατικού ένοπλου αγώνα, τον Αρη Βελουχιώτη. Πριν 80 χρόνια στις 16 Ιούνη 1945, στο Φαράγγι του Φάγγου στη Μεσούντα της Αρτας, ο Αρης Βελουχιώτης, περικυκλωμένος από δυνάμεις του αστικού στρατού, βάδισε προς την αθανασία.

Δεν τα λογάριαζαν όμως καλά. 80 χρόνια μετά, η παρακαταθήκη αυτή παραμένει ζωντανή κι αυτός ο ανεκπλήρωτος αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη. Μέχρι την απαλλαγή της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού από κάθε μορφής καταπίεση και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Η σημερινή εκδήλωση δεν είναι η πρώτη με την οποία το Κόμμα τιμά τον Αρη.

Ομως τώρα, με το στήσιμο της προτομής εδώ, ένα ιστορικό χρέος ξεπληρώνεται. Χρέος στον κομμουνιστή, στον λαϊκό ηγέτη, στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ που με πάθος και τόλμη έδωσε όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας, από τον χιτλεροφασιστικό ζυγό.

Τα μνημεία και τα μουσεία που το Κόμμα δημιουργεί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε μέρη που αποτέλεσαν σημεία σε σταθμούς στην ταξική πάλη, αλλά και σε τόπους εξορίας και μαρτυρίου για χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές, δεν είναι μόνο για να τιμήσουμε όσους πάλεψαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, πιστοί στα ιδανικά του Κόμματος, αλλά και για να μαθαίνουν οι νεότερες γενιές που μεγαλώνουν σε συνθήκες αντεπανάστασης, την ιστορική αλήθεια, την Ιστορία και την προσφορά του Κόμματος σε κάθε αγώνα που έδωσε και δίνει ο λαός μας για το δικαίωμα στην ελευθερία, στο ψωμί, στην ανεξαρτησία, για το δικαίωμά του και τη δύναμή του να γίνει αφέντης του τόπου του και του πλούτου που παράγει».

Υπογράμμισε ότι στην Πετρούπολη, με τις αγωνιστικές παραδόσεις, σε αυτή την πλατεία που επί δημαρχίας Γ. Γιώγου ονομάστηκε «πλατεία Αρη Βελουχιώτη», το ΚΚΕ πήρε την απόφαση να στήσει την προτομή του και η πρόταση του Κόμματος εγκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου και σήμερα υλοποιείται. Εξέφρασε ευχαριστίες προς τον γλύπτη Γιώργο Μέγκουλα για την παραχώρηση του δικαιώματος χύτευσης της προτομής με βάση το πρωτότυπο έργο του. Την εταιρεία Αφοί Νίκου Σολομωνίδη για την τεχνική υποστήριξη καθώς και τους Βαγγέλη Σουλίντζη και Βασίλη Καλογηράτο από το Ιδρυμα Διασποράς στην Πάτρα για την τρισδιάστατη αποτύπωση της προτομής.

Στεφάνια κατέθεσαν εκ μέρους της ΤΟ Δυτικών Συνοικιών του ΚΚΕ η Γραμματέας Σπυρέττα Παναγή, της ΤΟ Δυτικών Συνοικιών της ΚΝΕ η Γραμματέας Μαρία Φωτεινού και του παραρτήματος Πετρούπολης της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ ο Γιώργος Καραγκαδάκης.

• Το ραντεβού για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης τιμής και μνήμης στον Αρη Βελουχιώτη, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί, θα οριστεί το επόμενο διάστημα.

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, από την εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης Δυτικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τα αποκαλυπτήρια προτομής του Αρη Βελουχιώτη στην Πετρούπολη, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Οι καθημερινές φιέστες που στήνουν ο κ. Μητσοτάκης και η κυβερνητική πλειοψηφία για να διαφημίσουν την πολιτική τους δεν μπορούν να κρύψουν τη μεγάλη ανέχεια των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, την ακρίβεια, τη μεγάλη φοροληστεία, τις τεράστιες ελλείψεις στη δημόσια Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, το χαμηλό εισόδημα των μισθωτών εργαζομένων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των αγροτών, την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί με τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ ή με τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για την τραγωδία για το έγκλημα των Τεμπών. Δεν μπορούν να κρύψουν όλη αυτή την κατάσταση που υπάρχει με τις φυσικές καταστροφές, με την υποχρηματοδότηση, με τα αντιπλημμυρικά - αντιπυρικά έργα που δεν γίνονται.

Απ' αυτή τη σκοπιά, το ΚΚΕ είναι εδώ, "παρών", θα καταγγέλλει και θα αποκαλύπτει αυτή την κατάσταση, γιατί σπαταλιούνται σήμερα, χωρίς να υπάρχει λόγος, τεράστια δισ. ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματική άμυνα της χώρας. Το ΚΚΕ οργανώνει την αντεπίθεση, την αντίσταση ενάντια σε όλα αυτά, τα αποκαλύπτει καθημερινά στον λαό, είναι δίπλα του και χέρι χέρι προχωράμε για να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, να ανατρέψουμε συνολικά αυτό το σάπιο κράτος, αυτό το σάπιο σύστημα».

Η τιμητική πλάκα που τοποθέτησαν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ έξω από το σχολείο

Προς τιμήν του, το βράδυ του Σαββάτου αναρτήθηκε τιμητική πλακέτα έξω από το σχολείο για «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι», τα αποκαλυπτήρια της οποίας έκανε ο πρώην δήμαρχος Νίκαιας Στέλιος Μπενετάτος, που επί δημαρχίας του ο Γιάννης Βαγενάς είχε διατελέσει αντιδήμαρχος Παιδείας.

Την εκδήλωση αγκάλιασε ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου και η διευθύντρια Αθηνά Ποτόγλου, που είχε και ουσιαστική συμβολή στην πραγματοποίησή της. Παραβρέθηκε πλήθος κόσμου και μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Νίκαιας Κώστας Μαραγκάκης, καθώς και η αντιδήμαρχος Παιδείας Αφροδίτη Μάλαμα, ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στη Νίκαια Παναγιώτης Κατηφές, ο πρόεδρος της ΔΟΕ Σπύρος Μαρίνης, οι βουλευτές και μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Αμπατιέλος και Διαμάντω Μανωλάκου, ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ και Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ την περίοδο της ιστορικής απεργίας πείνας του Γιάννη Βαγενά που η Οργάνωση είχε συμβάλει στην περιφρούρησή του, αλλά και ο γιος του Γιάννη Βαγενά Ελισαίος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, καθώς και πολλά άλλα μέλη της οικογένειάς του.

Ακολούθησε η κεντρική ομιλία από τον Κυριάκο Ιωαννίδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ, ενώ έγιναν παρεμβάσεις από την Μαρία Μαργιόλα, εκπαιδευτικό, αντιπρόεδρο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νίκαιας και την Ξένια Βαγενά, εγγονή του Γιάννη Βαγενά, που είναι επίσης δασκάλα και μάλιστα μια από τους χιλιάδες νεοδιόριστους που διώκονται για τη στάση τους απέναντι στην αντιεκπαιδευτική «αξιολόγηση».

«Σήμερα τιμάμε και θυμόμαστε έναν δάσκαλο που δεν αρκέστηκε να διδάσκει τη γραμματική και την αριθμητική. Θυμόμαστε τον δάσκαλο που δίδαξε αξιοπρέπεια. Ανυποταγή. Τον δάσκαλο Γιάννη Βαγενά, που το καλοκαίρι του 1975, εδώ σε αυτό το σχολείο, το 19ο Δημοτικό Σχολείο Νίκαιας τότε, έκανε την πείνα του μάθημα ελευθερίας για χιλιάδες ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στα απομεινάρια της χούντας μέσα στην Εκπαίδευση και απέδειξε ότι η παιδεία του λαού δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα κατάλοιπα της δικτατορίας και του αντικομμουνισμού, όπως και σήμερα δεν χωράει στα δεσμά της δικτατορίας του κεφαλαίου, όποια μορφή κι αν έχει αυτή», είπε στην αρχή της ομιλίας του ο Κυριάκος Ιωαννίδης και περιέγραψε το ιστορικό της απεργίας πείνας:

Ο Κ. Ιωαννίδης

Οι επιθεωρητές, οι διευθυντές, οι γραφειοκράτες που υμνούσαν το καθεστώς των συνταγματαρχών, παρέμεναν ακόμα στις θέσεις τους, ασκώντας τρομοκρατία σε δασκάλους και καθηγητές. Συνθήκες που πραγματικά ο δάσκαλος δεν τολμούσε να αντιταχθεί στη "δικτατορία των επιθεωρητών", αφού από μια μολυβιά τους εξαρτιόταν η βαθμολογική και μισθολογική του εξέλιξη - ακόμα και η παραμονή του στην Εκπαίδευση.

Σ' αυτό το περιβάλλον, ο δάσκαλος Γιάννης Βαγενάς, συνδικαλιστής, στέλεχος της Διδασκαλικής Ανανεωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης (ΔΑΣΚ), βρέθηκε στο στόχαστρο. Ηταν ένας από εκείνους που δεν συμβιβάζονταν, που έβαζαν πάνω απ' όλα τη συνείδησή τους και την ευθύνη απέναντι στα παιδιά του λαού.

Οταν, λίγους μήνες πριν, στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, αρνήθηκε να κάνει μάθημα και τίμησε την εξέγερση των φοιτητών, το υπουργείο Παιδείας του κράτησε δύο μεροκάματα. Ηταν το προμήνυμα ότι το "κράτος της συνέχειας" δεν είχε αλλάξει ρότα.

Η Ξένια Βαγενά

Ηρθε στο σχολείο για να "εξετάσει" τον δάσκαλο Βαγενά. Ομως όλοι ήξεραν πως δεν ήρθε να επιθεωρήσει, αλλά να ταπεινώσει, να συντρίψει έναν δάσκαλο που απαιτούσε την αποχουντοποίηση της Παιδείας. (...)

Ο Γιάννης Βαγενάς, σε δημόσια δήλωσή του, θα πει καθαρά: "Με διώκουν γιατί είμαι συνδικαλιστής. Γιατί δεν σκύβω το κεφάλι, γιατί αγωνίζομαι για την κάθαρση στην Παιδεία".

Πράγματι, ο Βαγενάς ήταν από εκείνους τους δασκάλους που σήκωσαν τη σημαία της ανανέωσης και του εκδημοκρατισμού μέσα στη ΔΟΕ. Αγωνίστηκε να φύγουν οι χουντικοί επιθεωρητές, να αποκτήσει η εκπαίδευση λαϊκό προσανατολισμό.

Απέναντί του στάθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός: Το υπουργείο Παιδείας, με επικεφαλής τον Δουγαλή, παλιό γενικό επιθεωρητή της χούντας. Το αποτέλεσμα ήταν να τεθεί σε διαθεσιμότητα με συνοπτικές διαδικασίες.

Στο προαύλιο του σχολείου στήνεται μια πρόχειρη τέντα ανάμεσα σε δύο μουριές.

Η Μ. Μαργιόλα

Η εικόνα αυτή θα μείνει στην ιστορία: Ο δάσκαλος, μόνος του, απέναντι σε ένα ολόκληρο κράτος.

Ομως δεν έμεινε μόνος.

Οι μαθητές του, οι γονείς, οι οικοδόμοι, οι εργάτες της γειτονιάς, οι άνθρωποι της Κοκκινιάς, στάθηκαν γύρω του σαν ασπίδα.

Τα παιδιά ζωγράφισαν πανό και πλακάτ με το σύνθημα: "Θέλουμε τον δάσκαλό μας!".

Γονείς και κάτοικοι έστησαν λαϊκές φρουρές. Οι γυναίκες της γειτονιάς φώναζαν στους χωροφύλακες: "Αν τολμάτε, χτυπήστε εμάς και τα παιδιά μας!"

Δεν προκαλεί εντύπωση αυτή η στήριξη της γειτονιάς.

Σε ντοκιμαντέρ για την απεργία πείνας του συντρόφου Γιάννη Βαγενά, ακούγεται μια μητέρα να λέει χαρακτηριστικά στον δημοσιογράφο: "Μην με βγάλεις να φαίνομαι αλλά την αλήθεια θα την πω. Ο κύριος Γιάννης μετά το τέλος του σχολείου έκανε μαθήματα στα φτωχά παιδιά που δεν καταλάβαιναν. Γι' αυτό είμαστε μαζί του".

Είχε λοιπόν κερδίσει τη γειτονιά ο σύντροφος Γιάννης. Με απλά λόγια; Είχε κερδίσει τον λαό με το σύνολο της παιδαγωγικής του αντίληψης και στάσης. (...)

Η απεργία πείνας του Βαγενά έγινε λαϊκό πανηγύρι αξιοπρέπειας. Κατέδειξε τη σημασία τού να αναλαμβάνουν πρωτοβουλία οι λαϊκές δυνάμεις για ό,τι τους καίει. Τη σημασία παντού, στη δουλειά, στη γειτονιά, να χτίζονται δεσμοί αγώνα και αλληλεγγύης. (...)

Η υπόθεση ξεφεύγει πια από τα στενά όρια ενός σχολείου. Η ΔΟΕ παίρνει θέση, στηρίζει τον απεργό και ζητά την άμεση ανάκληση της διαθεσιμότητας. Δύο ακόμη δάσκαλοι, ο Αντώνης Φεστερίδης και ο Τηλέμαχος Αγγελόπουλος, κατεβαίνουν σε απεργία πείνας στη Σαλαμίνα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αναλαμβάνει κοινοβουλευτική πρωτοβουλία. Οι βουλευτές Δημήτρης Γόντικας και Κώστας Κάππος φέρνουν Επερώτηση στη Βουλή, απαιτώντας την απομάκρυνση των χουντικών επιθεωρητών και την αποκατάσταση του δασκάλου.

Η απάντηση του υπουργού Παιδείας Ζέπου ήταν χαρακτηριστική: "Υπέρτατον χρέος του σχολείου είναι να προστατεύσει την παιδική ηλικία από πράξεις αυτοδικίας...".

Αντί να τιμωρηθούν οι χουντικοί, στοχοποιούνταν οι δάσκαλοι του λαού. Αυτό το ψευδές "παιδαγωγικό" επιχείρημα - ότι οι δάσκαλοι που αντιστέκονται "πολιτικοποιούν" τους μαθητές - χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα από όσους θέλουν τον εκπαιδευτικό υποταγμένο, απονευρωμένο, ταξικά ουδέτερο.

Μέρα με τη μέρα, η Νίκαια μετατράπηκε σε λαϊκό σχολείο πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Το προαύλιο του 19ου Δημοτικού γέμιζε με εργάτες, μαθητές, φοιτητές, καλλιτέχνες. Ο Γιάννης Ρίτσος στέλνει μήνυμα: "Σας σφίγγω το χέρι. Ελληνες, προχωρείτε"! Ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης επισκέπτεται τον Βαγενά, του δίνει το χέρι και δηλώνει: "Στον ηρωικό αγώνα των δασκάλων εκφράζεται η απόφαση του λαού μας να επιβάλει την αποχουντοποίηση της παιδείας".

Σε εκείνη τη συνάντηση όμως γίνεται και κάτι άλλο. Ο Χαρίλαος Φλωράκης ενημερώνεται για το ενδεχόμενο χτυπήματος της απεργίας πείνας. Και έτσι παίρνεται η απόφαση για την περιφρούρησή της από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Η απεργία πείνας κρατά εννέα ημέρες. Οι προκλήσεις δεν λείπουν: Φιλοκυβερνητικοί τραμπούκοι απειλούν, η αστυνομία περικυκλώνει την περιοχή, κυκλοφορούν φήμες για βίαιη μεταφορά του απεργού στο νοσοκομείο. Μα ο λαός της Κοκκινιάς περιφρουρεί τη σκηνή του Βαγενά σαν ιερό τόπο.

Η υπόθεση έχει γίνει πια υπόθεση όλου του λαού.

Την ένατη μέρα, το υπουργείο Παιδείας ανακοινώνει ότι ο δάσκαλος Βαγενάς "επαναφέρεται στην προηγούμενη υπηρεσιακή του κατάσταση". Ηταν μια λαϊκή νίκη.

Οταν η είδηση έφτασε στη Νίκαια, ξέσπασε πανηγυρισμός. Οι μαθητές φώναζαν ρυθμικά: "Κερδίσαμε τον δάσκαλό μας"! Ο λαός, οι δάσκαλοι, οι εργάτες, πανηγύριζαν, γιατί είχαν δει τη δύναμή τους στην πράξη.

Ο ίδιος ο Βαγενάς, εξαντλημένος, λέει: "Ο αγώνας μου απέβλεπε στην κατοχύρωση του κύρους και της αξιοπρέπειας του δασκάλου και στην κάθαρση της Παιδείας. Εγώ γύρισα στη θέση μου, μα η χούντα μένει σε θέσεις - κλειδιά. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί".

Ο αγώνας του Βαγενά δεν ήταν απλώς συνδικαλιστικός. Ηταν πολιτικός, ταξικός, παιδαγωγικός. Ηταν η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο κόσμους:

• τον κόσμο της αστικής εξουσίας, που θέλει τον δάσκαλο πειθήνιο όργανο του κράτους,
• και τον κόσμο του λαού, που θέλει τον δάσκαλο φωτεινό παράδειγμα ελευθερίας και κοινωνικής συνείδησης.

Η στάση του Βαγενά αναδεικνύει τι σημαίνει παιδαγωγικό ήθος στο περιεχόμενο της λαϊκής, ταξικής Εκπαίδευσης: Ο δάσκαλος δεν μπορεί να είναι ουδέτερος μπροστά στην αδικία. Γιατί και η Εκπαίδευση δεν μπορεί και δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πάλη. (...)

Η υπόθεση Βαγενά δεν έκλεισε με τη δικαίωσή του. Αντίθετα, άνοιξε έναν δρόμο. Ενέπνευσε τους εκπαιδευτικούς να συνεχίσουν τον αγώνα για την κάθαρση στο υπουργείο, για την κατάργηση του χουντικού νόμου 651, για την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας απαλλάχτηκε πια από τον έλεγχο των διορισμένων. Η ΔΑΣΚ και αργότερα οι δυνάμεις της ΕΣΑΚ έβαλαν στο επίκεντρο τον εκδημοκρατισμό της Εκπαίδευσης και τη σύνδεση του σχολείου με τις ανάγκες του λαού».

Ο Κυρ. Ιωαννίδης αναφέρθηκε ακόμα στη μετέπειτα δράση του Γιάννη Βαγενά, από τη θέση του μέλους του ΔΣ της ΔΟΕ, αλλά και του αντιδημάρχου Παιδείας του δήμου Νίκαιας, την αντιπαράθεσή του με τη σοσιαλδημοκρατία, τις θέσεις του για την Παιδεία, συνδέοντάς τα με τη σύγχρονη αντιπαράθεση στους χώρους της Εκπαίδευσης.

Σημείωσε ότι και σήμερα «πίσω από τις λέξεις της "μεταρρύθμισης" και του "εκσυγχρονισμού", επιχειρείται να πειθαρχηθεί η συνείδηση του δασκάλου. Να του πουν πως δεν πρέπει να μιλά για πολιτική, πως δεν πρέπει να βλέπει τη φτώχεια, την ανεργία, τον πόλεμο, την αδικία που βιώνουν οι μαθητές του». Ενώ αναφέρθηκε και στην κρίσιμη μάχη ενάντια στην εφαρμογή της αντιπαιδαγωγικής «αξιολόγησης» που επιδιώκει η κυβέρνηση, λέγοντας ότι «πρόκειται για ζήτημα που αφορά την καρδιά του σχολείου. Και γι' αυτό αγγίζει ή πρέπει να αγγίζει και τους γονείς και τους μαθητές. Χτυπά ολομέτωπα τον ρόλο του εκπαιδευτικού ως παιδαγωγού. Δεν πρόκειται για αξιολόγηση αλλά για κρατικό έλεγχο πάνω στα επίδικα της αντιδραστικής πολιτικής τους. Και γι' αυτό τον λόγο προχωράει μαζί με την ένταση της καταστολής», είπε και αναφέρθηκε και στις «διώξεις απέναντι στους εκπαιδευτικούς που "δεν κάθονται καλά" - και ευτυχώς δεν είναι λίγοι».

Και τόνισε ακόμα: «Η ταξική πάλη μέσα στο σχολείο δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Κάθε φορά που επιχειρείται να επιβληθεί αξιολόγηση - πειθάρχηση, κάθε φορά που μειώνονται οι δαπάνες για την Παιδεία, κάθε φορά που καλούνται να σιωπήσουν οι εκπαιδευτικοί μπροστά στην αδικία, το φάντασμα του "Μπινόκλη" αναδύεται ξανά. Και κάθε φορά που ένας δάσκαλος, μια σχολική κοινότητα σηκώνει κεφάλι, ξαναζεί η μορφή του Γιάννη Βαγενά».

Ειδικότερα μιλώντας για τις σημερινές συνθήκες και τη δουλειά του εκπαιδευτικού επισήμανε:

«Σήμερα, σε άλλες εποχές. Οπου οι συνέπειες της αντεπανάστασης βαραίνουν τη συνείδηση και τον συνολικό κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό, είναι και δική μας υπόθεση να φέρουμε εις πέρας το δικό μας μερτικό ευθύνης.

Ο εκπαιδευτικός σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τη διδασκαλία μόνο ως μέσο μετάδοσης γνώσεων. Αλλά να την βλέπει ως πεδίο αγώνα, ως χώρο διαμόρφωσης συνειδήσεων, ως όπλο ταξικής πάλης.

Γιατί όσο σωστό είναι ότι το σχολείο δεν είναι ουδέτερο. Οτι ήταν και θα είναι μηχανισμός αναπαραγωγής της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Τόσο σωστό είναι επίσης ότι σήμερα, μέσα από τις καθημερινές μας δράσεις, μπορούμε να το μετατρέψουμε και σε πεδίο μάχης για τις ιδέες μας. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η αποστολή του κομμουνιστή εκπαιδευτικού: Να συμβάλλει ώστε το σχολείο να γίνει εργαλείο χειραφέτησης, γνώσης και συλλογικής ανάπτυξης.

Σε κάθε σχολείο, σε κάθε τάξη, μπορούμε να δούμε την επιβεβαίωση αυτού του ρόλου.

Στους εκπαιδευτικούς που δεν εγκαταλείπουν τους μαθητές των τελευταίων θρανίων, που αγωνιούν για αυτούς, που επενδύουν χρόνο και ενέργεια σε εκείνους που οι άλλοι θεωρούν "χαμένους".

Στους εκπαιδευτικούς που καταλαβαίνουν ότι η αληθινή διδασκαλία δεν περιορίζεται σε γραφειοκρατικά πρότυπα ή τυπικές αξιολογήσεις, αλλά διαμορφώνει ανθρώπους με κριτική σκέψη, με αίσθημα συλλογικότητας και ευθύνης.

Στους εκπαιδευτικούς που μπαίνουν στην τάξη για να ανοίξουν δρόμους, να δείξουν στα παιδιά πως ο κόσμος δεν είναι δεδομένος - είναι φτιαγμένος από χέρια ανθρώπων και μπορεί να ξαναφτιαχτεί».

Από καρδιάς μίλησε για τον αγωνιστή δάσκαλο η Μαρία Μαργιόλα, σημειώνοντας: «Ο Βαγενάς ήταν αυτός που σε πολλούς από εμάς πέρασε το μήνυμα ότι γίναμε δάσκαλοι γιατί χρέος μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ο Βαγενάς ήταν αυτός που κατάφερε να μας ψηλώσει, μας έκανε να σταθούμε στο μπόι μας, μαθαίνοντας με τα λόγια του το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Σε κάποιους αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό και φορτισμένο συναισθηματικά. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Οταν μας έβλεπε εμάς τις γυναίκες, μας έλεγε "καπετάνισσες πως πάει το κίνημα;", γιατί το νοιάξιμό του ήταν η οργάνωση του αγώνα.

Σε γέμιζε αισιοδοξία αλλά και ευθύνες, χωρίς όμως να σε βαρύνουν αλλά σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα.

Ηταν ο μέντοράς μας, ο σύμβουλός μας, όχι όμως με την σημερινή την έννοια. Ηταν αυτός που όταν έγινε σύμβουλος έστειλε ευχαριστήρια επιστολή σε όλους τους συναδέλφους για το έργο τους και τη δουλειά τους με τους μαθητές.

Δίκαια λοιπόν όταν τον συναναστράφηκα για πρώτη φορά μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι του Θεοδωράκη από τα "Τραγούδια του αγώνα", "Ο λεβέντης", γιατί αυτό ήταν ο Γιάννης Βαγενάς που λειτουργούσε σαν παράδειγμα».

Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε με την παρέμβασή της η εγγονή του Γιάννη Βαγενά, Ξένια, που σημείωσε ότι ο παππούς της γεννήθηκε το 1937 στην Κυψέλη, ένα ορεινό χωριό της Αρτας, από φτωχή εργατο-αγροτική οικογένεια, έζησε από μικρός τα βάσανα, τις δυσκολίες των ανθρώπων της δουλειάς, πέρασε στην Ακαδημία και κατάφερε να σπουδάσει δάσκαλος, ενώ στην απεργία πείνας είχε στο πλάι του τους μαθητές του, τους γονείς, όλη τη γειτονιά, κάτι που χαρακτήρισε πολύ τιμητικό για έναν δάσκαλο.

«Η αγωνιστική στάση του κομμουνιστή δασκάλου Γιάννη Βαγενά δίνει δύναμη σε κάθε εκπαιδευτικό, κάθε προοδευτικό άνθρωπο», είπε χαρακτηριστικά και έκλεισε την παρέμβασή της απευθυνόμενη στον παππού της, σημειώνοντας:

«Αγαπημένε μου παππού. Οταν έφυγες ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Διορίστηκα. Είμαι κι εγώ δασκάλα σαν εσένα. Θέλω να είμαι μια δασκάλα που λέει την αλήθεια. Πριν δυο εβδομάδες πήρα πειθαρχική κλήση. Επειδή υπερασπίζομαι το δημόσιο σχολείο. Επειδή υπερασπίζομαι τα παιδιά. Δεν φοβάμαι γιατί δεν είμαι μόνη μου. Αυτοί πρέπει να μας φοβούνται».

Ανθρωποι κάθε ηλικίας έδωσαν το «παρών» και τίμησαν τους μαχητές του ΕΛΑΣ, που με αυτοθυσία εμπόδισαν τους Γερμανούς κατακτητές να βυθίσουν στο σκοτάδι την Αθήνα και τον Πειραιά κατά την αποχώρησή τους από την πρωτεύουσα. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής Β' Πειραιά, ο Μανώλης Ραπανάκης και ο Πέτρος Μαρκομιχάλης, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ και ο Στέλιος Μπενετάτος, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Η εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό από τον Μάκη Ασπρογέρακα, πρόεδρο του Παραρτήματος Κερατσινίου - Δραπετσώνας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στο χρονικό της μάχης.

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Γιώργος Καλαμαράς, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής, που ανέδειξε στην ομιλία του μεταξύ άλλων τη σημασία της Μάχης της «Ηλεκτρικής», την κατάσταση και τον ρόλο των αστικών δυνάμεων κατά την απελευθέρωση, όπως και την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ αναφέροντας: «(...) δεν υπήρχε εργοστάσιο και χώρος δουλειάς που να μην είχε Κομματική και ΕΑΜική Οργάνωση, με πολλά εργοστάσια να έχουν ένοπλη εργατική φρουρά (...). Χωρίς αυτή τη σχέση δεν θα ήταν δυνατό να σωθεί ο Πειραιάς κατά την αποχώρηση των Γερμανών (...). Στα τέλη του 1942 δεν υπήρχε μεταλλουργικό εργοστάσιο που να μην έχει στηθεί Κομματική και ΕΑΜική Οργάνωση (...). Το 82% της οργανωτικής σύνθεσης της ΚΟΠ ήταν εργάτες. Στους εορτασμούς για τα 26 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, στον Πειραιά συμμετείχαν 70 χιλιάδες λαού, ενώ καθημερινά διακινούνταν 15 χιλιάδες φύλλα "Ριζοσπάστη"...».

Για τα συμπεράσματα από τη δράση του Κόμματος εκείνη την περίοδο ανέφερε: «Τα γνωρίσματα της επαναστατικής κατάστασης κραύγαζαν πως αυτή έχει διαμορφωθεί. Υπήρχε αποδιάρθρωση των πιο σημαντικών λειτουργιών του αστικού κράτους (...). Το κρίσιμο επομένως ήταν ο υποκειμενικός παράγοντας. Οι διαθέσεις της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Αρχικά και κυρίως υπήρχε το ΚΚΕ, που η οργανωμένη δύναμή του ξεπερνούσε τα 400.000 μέλη στη χώρα (...). Επιπλέον, κατά πολύ περισσότερες δυνάμεις αναγνώριζαν στο ΚΚΕ τον καθοδηγητικό του ρόλο στην Απελευθέρωση, όπως και τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης στο τσάκισμα του φασισμού. Το κύριο ήταν πως αυτές οι δυνάμεις βρίσκονταν σε οργάνωση μάχης, έχοντας στην εμπροσθοφυλακή δικό τους μεγάλο οργανωμένο στρατό, τον ΕΛΑΣ (...). Ανεξάρτητα από το αν το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να μετατρέψει τον πόθο του λαού για κοινωνική απελευθέρωση σε σαφή πολιτική διέξοδο και ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δεν αναιρείται σε καμιά περίπτωση η μεγάλη αλήθεια. Οτι το ΚΚΕ αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης, τον οργανωτή, την ψυχή της αντίστασης στον φασιστικό ζυγό και στους ντόπιους συνεργάτες του. Οτι την περίοδο 1940 - 1944 γράφτηκαν άφταστες σελίδες ηρωισμού, που εμπνέουν τους κομμουνιστές, εμπνέουν τους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Το ΚΚΕ υλοποίησε το ταξικό και διεθνιστικό του καθήκον στην πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στον φασισμό και μετέπειτα στους ντόπιους και ξένους ιμπεριαλιστές. Ενάντια στην αστική τάξη στην Ελλάδα, που με τη βοήθεια των Αγγλων και των Αμερικανών ιμπεριαλιστών επέβαλαν με τη δύναμη των όπλων την καπιταλιστική εξουσία. Γράφτηκαν νέες σελίδες ηρωισμού με την πάλη του Δεκέμβρη και την ηρωική δράση του ΔΣΕ».

Συνδέοντας με το σήμερα στην ομιλία του στάθηκε στη μετατροπή της οικονομίας σε πολεμική, στις εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα, την επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, αναδεικνύοντας την ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, ενώ σημείωσε για τον ρόλο και τη δράση του Κόμματος: «(...) Συζητάμε πλατιά και σήμερα με την εργατική τάξη. Ακόμα πιο αποφασιστικά και ολοκληρωμένα με το Πρόγραμμα του Κόμματος, όπως ισχύει από το Συνέδριό του, το 2013. Αλλά και αυτές τις μέρες με αφορμή το 22ο Συνέδριο του Κόμματος. Ξεκινώντας με την ελπιδοφόρα διακίνηση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής σε όλη τη χώρα αλλά και συγκεκριμένα στον Πειραιά (...).

Μετά την ομιλία ακολούθησε το προσκλητήριο των πεσόντων στη Μάχη της «Ηλεκτρικής».

Στη συνέχεια στο Μνημείο Πεσόντων στη Μάχη της «Ηλεκτρικής» έγινε η κατάθεση στεφάνων εκ μέρους της ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, της ΚΟΒ ΔΕΗ του ΚΚΕ, του Παραρτήματος Κερατσινίου - Δραπετσώνας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. Στεφάνια κατέθεσαν το Κλαδικό Συνδικάτο στην Ενέργεια, ο ΠΑΣΑΣ ΔΕΗ, η Ενωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Κερατσινίου - Δραπετσώνας, ο πολιτιστικός σύλλογος Δραπετσώνας «Τερψηχώρος», ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Χαραυγής, ο Γυναικείος Σύλλογος Κερατσινίου - Δραπετσώνας «Στοργή του Παιδιού» (μέλος ΟΓΕ), το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 13ου-21ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου, όπως επίσης και εκ μέρους του Δημοτικού Συμβουλίου ο αντιδήμαρχος Θεόδοτος Μιλτιάδης.

Μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΕΑΜικής Αντίστασης, μπροστά στον επιβλητικό ανδριάντα του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη στην πλατεία Λαού της Λαμίας, τίμησαν την απελευθέρωση της πόλης και όλους τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και τα δίκια του λαού, ανανεώνοντας παράλληλα τη δέσμευσή τους για συνέχιση του αγώνα.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και η Ανδριάνα Μπαφούτσου, Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Φθιώτιδας του Κόμματος.

Τους παρευρισκόμενους καλωσόρισε εκ μέρους του Παραρτήματος Λαμίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ ο Χρήστος Φουσέκης, ενώ ακολούθησε πολιτική ομιλία από την Γιώτα Αναγνωστοπούλου, μέλος του Τομεακού Γραφείου Φθιώτιδας του ΚΚΕ. Στη συνέχεια έγινε απαγγελία ποιήματος του Ευρυτάνα ποιητή Δώρη Ανθη (Νίκου Ζωγραφόπουλου) για τον Αρη Βελουχιώτη, από την Κατερίνα Τσέλιου, στέλεχος του ΚΚΕ.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από την Αντα Ασημάκη εκ μέρους του Παραρτήματος Λαμίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, την Ανδριάνα Μπαφούτσου εκ μέρους της ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ και τον Θανάση Τόκα, Γραμματέα του Τομεακού Συμβουλίου Φθιώτιδας της ΚΝΕ.

«Η σημερινή επέτειος της απελευθέρωσης της Λαμίας είναι μέρα δικαιολογημένης περηφάνιας για το ΚΚΕ. Αισθανόμαστε υπερήφανοι που το ΚΚΕ αποτέλεσε τον εμπνευστή, οργανωτή και αιμοδότη της μεγάλης ΕΑΜικής Αντίστασης, ενός από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της κατεχόμενης από τον φασιστικό Αξονα Ευρώπης», σημείωσε ξεκινώντας την ομιλία της η Γιώτα Αναγνωστοπούλου και πρόσθεσε:

«Γιατί μέσα από τα σπλάχνα του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ, του απελευθερωτικού κινήματος της χώρας μας γεννηθήκανε οι θρύλοι του Αρη, του Διαμαντή, του Μπελλή, του Νείλου Μαστραντώνη, του Γιαταγιάνα, του Φράγκου και χιλιάδων ακόμα αγωνιστών. Κόντρα σε όλους εκείνους που 80 χρόνια μετά την Αντιφασιστική Νίκη των λαών προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, και μας λένε ότι αυτά έχουν περάσει και ότι πρέπει να τα ξεχάσουμε ως μια οδυνηρή εμπειρία για την ανθρωπότητα, το ΚΚΕ είναι εδώ και διδάσκεται, εμπνέεται και τιμά όλους αυτούς που πήραν μέρος σε αυτούς τους αγώνες»

Τόνισε την ανάγκη μελέτης των συμπερασμάτων από τον αγώνα του λαού την περίοδο 1940 - 1949, «ιδιαίτερα σήμερα που το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου έχει ανάψει για τα καλά». Στάθηκε στη νέα επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, με το νομοσχέδιο για την 13ωρη εργασία, στην προσπάθεια χειραγώγησης και ενσωμάτωσης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής, στην ανάγκη να δυναμώσει το εργατικό κίνημα, αλλά και στην πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, και καταλήγοντας υπογράμμισε μεταξύ άλλων:

«Το ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του και τις αναλαμβάνει στο ακέραιο. Υποδεχόμαστε το 22ο Συνέδριό μας με πνεύμα ευθύνης, περηφάνιας, μαχητικής και ρεαλιστικής αισιοδοξίας για το δίκιο του αγώνα μας.

Φιλοδοξούμε να βάλουμε καλύτερες βάσεις, να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί μέσα στις ιδιαίτερα απαιτητικές συνθήκες που δρούμε, για να ανταποκριθούμε στον σκοπό ύπαρξης του Κόμματος και στην αποστολή του. Για "Κόμμα έτοιμο για όλα", καθοδηγητή της πάλης του λαού μας στο σήμερα και στο αύριο, για τον σοσιαλισμό.

Προετοιμαζόμαστε από σήμερα για όλα τα ενδεχόμενα, γιατί γνωρίζουμε ότι σε αντίθεση με όσα λένε οι υπερασπιστές του σάπιου συστήματος, τίποτα δεν μένει ακίνητο.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αντλούμε την αισιοδοξία και τη δύναμή μας από το δίκιο του αγώνα. Από το γεγονός ότι το ΚΚΕ στην ιστορική του διαδρομή βάδισε μέσα σε φωτιά και σίδερο. Ανοίγουμε μια πλατιά συζήτηση με όλους και όλες, ξεκινώντας από την προσυνεδριακή διαδικασία ώστε να γίνουμε ικανότεροι».

Εκδήλωση για τη συμπλήρωση 81 χρόνων από την απελευθέρωση της Λάρισας από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, στις 23 Οκτώβρη 1944, πραγματοποιούν η Τομεακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ, οι Οργανώσεις Λάρισας της ΚΝΕ και το τοπικό Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ την Πέμπτη 23 Οκτώβρη.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 5.30 μ.μ. από την πλατεία Δήμητρας Τσάτσου, στη συνοικία της Νεάπολης, και θα ακολουθήσει πορεία μέχρι το Μνημείο της ΚΕ του ΚΚΕ για τους εκτελεσθέντες της περιόδου 1946 - 1950 (ΔΣΕ) και 1941 - 1944, στο Μεζούρλο, όπου θα γίνει και κατάθεση στεφανιών.