Πριν από τρία περίπου χρόνια στην οδό Τατοΐου 1 στο Μενίδι υπήρχε ένα εργοστάσιο, που έσφυζε από ζωή. Η ΡΙΚΟΜΕΞ. Ηταν η ζωή που του έδιναν εκατοντάδες εργαζόμενοι, παράγοντας οικοδομικά προϊόντα. Η εργοδοσία - όπως συμβαίνει παντού στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε - εκμεταλλευόμενη την πολύτιμη εργατική τους δύναμη, σώρευε υπερκέρδη, αποδίδοντάς τους το φτηνό τους μεροκάματο για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Μπορούσαν όμως να είναι αισιόδοξοι. Μπορούσαν να αγωνιστούν για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Είχαν την υγεία τους. Είχαν τη ζωή τους...

Το απομεσήμερο της 7ης Σεπτέμβρη 1999, άρκεσε ένα τράνταγμα του Εγκέλαδου, που κράτησε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα, για να σωριαστεί ολόκληρο το εργοστάσιο σαν χάρτινος πύργος. Σήμερα, στο ίδιο σημείο υπάρχει μόνο ένα μνημείο. «Σκοτώθηκαν σε ώρα εργασίας», διαβάζουμε και από κάτω ένας ολόκληρος κατάλογος από 39 εργαζόμενους, που το νήμα της ζωής τους θάφτηκε για πάντα μέσα στα συντρίμμια. Δεκάδες άλλοι, που βγήκαν ζωντανοί, θα βλέπουν και θα ξαναβλέπουν μπροστά τους τις ίδιες εικόνες φρίκης, μέσα από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που τους έμειναν κληρονομιά...

Να λοιπόν που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο φτάνει ως το θάνατο. Τα αφεντικά διατηρούν την ευχέρεια να μετατρέπουν τις επιχειρήσεις, εκτός από γκέτο στυγνής εκμετάλλευσης - ελέω και της κυβερνητικής πολιτικής που πριμοδοτεί την ασυδοσία τους - και σε τσιμεντένια φέρετρα. Και οι εργάτες πληρώνουν το πικρό ψωμί τους ακόμη και με την ίδια τους τη ζωή.

Το πόρισμα της 15μελούς επιστημονικής επιτροπής για τη διερεύνηση των αιτίων κατάρρευσης των 27 κτιρίων που μετατράπηκαν σε φέρετρα κατά τη διάρκεια του σεισμού είναι σαφές. Για τη ΡΙΚΟΜΕΞ λέει ότι δεν τηρήθηκαν οι μελέτες στην κατασκευή, ότι έγιναν αλλαγές σε βάρος της αντοχής του κτιρίου, ότι έγιναν αυθαίρετες επεκτάσεις, ότι - με μια κουβέντα - η κατασκευή ήταν, όπως και αποδείχτηκε, «χάρτινη». Κι όλα αυτά, φυσικά, γιατί οι εργοδότες έβαλαν σε πρώτη προτεραιότητα τα κέρδη τους κι όχι τη ζωή των εργαζομένων.

Τώρα το δράμα, δυστυχώς, ξαναγράφεται στα δικαστήρια με τις αγωγές των συγγενών των νεκρών και των τραυματισμένων, που δε ζητούν παρά την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και τις εύλογες αποζημιώσεις. Οι τραγικότερες όμως μορφές στην αίθουσα του δικαστηρίου δεν είναι αυτοί. Είναι κάποιοι «εργάτες» εγκάθετοι της εργοδοσίας, που τους επιτίθενται, που επέλεξαν να πάρουν το μέρος των αφεντικών, νομίζοντας πως έτσι εξασφαλίζουν το ψωμί τους. Και είναι οι τραγικότεροι γιατί, αρνούνται τις αξίες, την ηθική και τα ιδανικά της τάξης τους, κρατούν εχθρική στάση ενάντια στα ταξικά αδέλφια τους, ενάντια στα θύματα της εργοδοσίας που πλήρωσαν με τη ζωή τους την ακόρεστη δίψα της για το κέρδος. Προκαλούν με τη στάση τους ολοκληρη την εργατική τάξη υπερασπιζόμενοι το ματωβαμένο κεφάλαιο στο όνομα ενός αβέβαιου μεροκάματου, αντί να υπερασπίζονται την ίδια τη ζωή τους απαιτώντας τα πληρώσει η εργοδοσία για το αίμα των εργατών που θάφτηκαν στη ΡΙΚΟΜΕΞ. Και όλ'αυτά όταν και αυτοί είναι καταδικασμένοι να ματώνουν καθημερινά για τα συμφέροντα κάποιων που αύριο μπορεί να μη διστάσουν ακόμη και να τους σκοτώσουν!..