Δύο ήταν οι ζωές που «χάθηκαν», μόνο την περασμένη βδομάδα. Εξι ακόμα οι αγνοούμενοι - μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Πρόσφυγες, στην πλειοψηφία τους Σομαλοί, τους οποίους εντόπισε το Λιμενικό στη θαλάσσια περιοχή της Χίου, μέσα σε ένα από εκείνα τα δουλεμπορικά σκάφη, που αλωνίζουν στο Αιγαίο, μεταφέροντας καταδιωκόμενους από τους πολέμους και την εξαθλίωση, στριμώχνοντας εξαντλημένα κορμιά, τρομαγμένες ψυχές και «ποδοπατημένα» όνειρα σε πέντε σπιθαμές χώρο. Στους 32 αυτούς, συνολικά, «λαθραίους» επιβάτες του ανατολικού Αιγαίου, προστίθενται ακόμα οι 16 ναυαγοί, που βρέθηκαν την περασμένη Δευτέρα κοντά στη Λέρο. Οι δεκάδες ναυαγοί, που καθημερινά αναζητούν καταφύγιο στις νησιωτικές και παράλιες περιοχές της Ελλάδας, οι εκατοντάδες αλλοδαποί, τους οποίους συλλαμβάνουν κάθε μήνα οι αστυνομικές δυνάμεις με τις «επιχειρήσεις - σκούπα», οι χιλιάδες, που κάθε πρωινό συνωστίζονται έξω από τις κρατικές υπηρεσίες για την πολυπόθητη «άδεια παραμονής», με τη φρούδα προσδοκία ότι η τυπική νομιμότητά τους θα βάλει «φρένο» στην - καθ' όλα νόμιμη για τον καπιταλισμό - πολλαπλή τους εκμετάλλευση...

Η φιλανθρωπία της δημοκρατικής Δύσης εξαντλείται σε δήθεν «σπλαχνικές» δηλώσεις, για το πόσο ...«κρίμα είναι» να πεθαίνουν και να ταλαιπωρούνται «τόσοι άνθρωποι». Επί της ουσίας όμως, η χάραξη πολιτικής «πατά» αλλού: Η ΕΕ όρισε ρητά στην Πράσινη Βίβλο πως, για να μην κινδυνεύσει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, απαιτούνται 20 εκατομμύρια μετανάστες για τη χρονική περίοδο 2010-2030. Προστασία δεν «αξίζουν» όσοι έχουν ανάγκη. Μόνον εκείνοι που χρειάζονται οι επιχειρηματίες για να αυξάνουν τους θησαυρούς τους.

Περιθώρια παρερμηνείας των επιλογών της ελληνικής πολιτείας δεν υπάρχουν. Γιατί, από τις χιλιάδες αιτήσεις για πολιτικό άσυλο που κατατίθενται κάθε χρονιά, κι ενώ πληθαίνουν οι πολεμικές συρράξεις στον πλανήτη, κι ενώ πολλαπλασιάζονται τα καραβάνια των ξενιτεμένων που αναγκάζονται να ψάξουν μεροκάματο μακριά απ' τη γη όπου γεννήθηκαν, οι περιπτώσεις των αλλοδαπών, στους οποίους χορηγείται άσυλο, εκμηδενίζονται με τρομακτικούς ρυθμούς: 397 το 2000, 100 το 2002, 33 το 2004...

Ανεξήγητη δεν είναι καθόλου η αντιμετώπιση των εκατομμυρίων ανά τον κόσμο προσφύγων και μεταναστών. Στον κόσμο, όπου οι αφεντάδες του επιβιώνουν από τους σκοτωμούς, την ανεργία, τη φτώχεια των πολλών, θα ήταν αδύνατον οι ίδιοι «πολλοί» να βρουν αληθινό καταφύγιο, από τους ίδιους τους δυνάστες τους. Ο θάνατος, η δυστυχία, η πείνα και η αμορφωσιά, οι καθημερινές ανελέητες απειλές για τους κατατρεγμένους του Ιράκ, της Αιθιοπίας, της Ουκρανίας και του Ιράν, είναι αυτά στα οποία «επενδύει» η άρχουσα τάξη. Ο φόβος και η ανάγκη της επιβίωσης μειώνουν τις απαιτήσεις, μετατρέπουν τα δικαιώματα σε «πολυτέλεια», ονομάζουν την εκμετάλλευση «αναγκαίο κακό».

Στο πικραμένο χαμόγελο του πρόσφυγα που αφήνει τη γη του, ή το ξεψυχισμένο κορμί του λαθρομετανάστη που δεν άντεξε να περπατά χιλιόμετρα ολόκληρα πάνω σε χιονισμένα βουνά και απότομες πλαγιές, κάποιοι διαβάζουν υπερβολικές, συναισθηματικές «παρόλες». Η βαρβαρότητα, όμως, δεν κρύβεται, ούτε πίσω από την υποκρισία των υπευθύνων, ούτε στη σκιά γιορτινών ημερών. Μόνον ανατρέπεται...