Είναι, ίσως, οι μόνοι θάνατοι για τους οποίος κανένας δεν πληρώνει. Σα να μην πρόκειται για ανθρώπους, η απώλεια μοιάζει και προβάλλεται ασήμαντη. Τα δεκάδες άψυχα κορμιά δεν μπορούν να χωρέσουν στα τηλεοπτικά δελτία των reality, ή ακόμη κι αν βρουν ένα λεπτό να τους αφιερώσουν, μιλούν -σα να μην ξέρουν - «για ανθρώπους που έφυγαν απ' τις πατρίδες τους, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο».

Είναι το μεγάλο ψέμα, ή μάλλον το άλλοθι που δίνουν στους ηθικούς αυτουργούς. Ποιο «όνειρο» και ποιο «καλύτερο αύριο»; Κυνηγημένοι άνθρωποι είναι, από πατρίδες - ολοκαυτώματα, οι οποίοι έχουν δικαίωμα ασύλου σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (και στη δική μας), που έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης. Ανθρωποι που φεύγουν ξυπόλυτοι για να σώσουν, τις περισσότερες φορές, τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Αρα, στην τελική, δεν είναι μόνο ο δουλέμπορος που πρέπει να πληρώσει, αλλά ουσιαστικά αυτοί που τον δημιούργησαν και τον συντηρούν, αυτοί που με τη δράση τους δημιουργούν πρόσφυγες, αλλά κι αυτοί που -παρά τις δεσμεύσεις τους- τολμούν και κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα σ' αυτούς τους ανθρώπους και στα δικαιώματά τους...

Είναι οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους. Και να σκεφτεί καθένας ότι ο πλούτος που παράγεται από τους άμεσους παραγωγούς, τους εργάτες και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, φτάνει να καλύψει όλες τις ανάγκες των λαών. Μόνο που δεν μπορεί να το κάνει, γιατί τον κλέβει η ολιγαρχία.

Το πρόσφατο πολύνεκρο ναυάγιο, με 13 πνιγμένους στα παγωμένα νερά της Βόρειας Εύβοιας και με τουλάχιστον 17 αγνοούμενους (όλοι τους Αφγανοί και Ιρακινοί), ήρθε να προστεθεί στον μακρύ, θλιβερό κατάλογο των πνιγμένων ή αγνοουμένων μεταναστών που εκβράστηκαν σε ελληνικές ακτές. Σύμφωνα με στοιχεία της «Νεολαίας Ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη» μόνο μεταξύ του διαστήματος Μάης 2001 - Απρίλης 2002 είχαμε στις ακτές μας 53 πνιγμένους μετανάστες. Μάλιστα, σ' ένα απ' τα περιστατικά, στα μέσα του Οκτώβρη, οι αρχές μάζεψαν απ' τις ακτές της Μυτιλήνης οκτώ πτώματα, ανάμεσά τους τρία παιδιά!

Οι ευθύνες, όσον αφορά την ελληνική κυβέρνηση, αφορούν κυρίως στον τρόπο χορήγησης πολιτικού ασύλου. Δεν πέρασαν ούτε είκοσι μέρες από τότε που η Υπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες του ΟΗΕ έδωσε στη δημοσιότητα τα νούμερα της ντροπής: Στην Ελλάδα το ποσοστό αναγνώρισης προσφυγικού καθεστώτος επί του συνόλου των εξετασθεισών περιπτώσεων αιτήσεων ασύλου, ενώ το 2001 ήταν 11,2%, φέτος έχει πέσει κατακόρυφα στο εξευτελιστικό 0,4%. «Το θλιβερό είναι ότι οι κύριες ομάδες αιτούντων ασύλου προέρχονται από τις ίδιες χώρες που αναγκάζουν ανθρώπους σε φυγή, όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν», τονίζει η Υπατη Αρμοστεία. Το θέμα, όμως, είναι πως κανείς δεν ακούει.

Η ιστορία της Εύβοιας είναι σαφώς η πιο τραγική απ' όλες. Το σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες. Ο πόλεμος στο Ιράκ βρίσκεται προ των πυλών, το δράμα στο Αφγανιστάν συνεχίζεται, ενώ κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι πρόκειται να ακολουθήσει. Εμείς θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα;