Θρήνος για τους αδικοχαμένους ναυτικούς του ρωσικού πυρηνοκίνητου υποβρυχίου. Κόμπος που θα στέκεται στο λαιμό της κοινής γνώμης για πολύ καιρό, γιατί είναι από αυτούς τους κόμπους που συνήθως κανείς δε θέλει να κατεβάσει -χωνέψει...

Ομως ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός δεν παίζεται με «κόμπους στο λαιμό». Παίζεται με τόση σκληρότητα και κυνισμό, που φτάνει στο σημείο να χρησιμοποιεί αυτή τη συναισθηματική φόρτιση της κοινής γνώμης, που σε τελευταία ανάλυση υπερφορτίστηκε ακριβώς και γι' αυτό το λόγο. Δηλαδή, για να μπορέσει εκείνος που έχει τα μέσα να την κατευθύνει ανάλογα και αν μπορέσει μέσα από το συναίσθημα να αλλάξει τη λογική της.

Καθόλου τυχαία, για παράδειγμα, από την αρχή του τραγικού συμβάντος σχεδόν όλοι ομόφωνα μιλούσαν για την καθυστέρηση του Πούτιν να ζητήσει «βοήθεια» από τη Δύση. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Σα να είμαστε «όλοι αγαπημένοι» στη διεθνή σκηνή και να μην ήταν αυτό το υποβρύχιο ένα από τα ισχυρότερα όπλα της Ρωσίας. Καθόλου αθώα από την πρώτη στιγμή εκεί επικεντρωνόταν η κριτική λες και όλοι στην κοινή γνώμη είναι αθώοι εντελώς και δεν καταλαβαίνουν πως ακριβώς αυτή η πίεση αποσκοπούσε να φέρει τον Ρώσο Πρόεδρο «στα γόνατα» για κάτι, οτιδήποτε, που ολοφάνερα διαπραγματευόταν η Δύση μαζί του.

Αλλωστε, δεν μπορεί να περάσει στο «ντούκου» ότι ο Πούτιν υποχώρησε τελικά και σε αυτό το ζήτημα μετά από τηλεφώνημα του Προέδρου Κλίντον. Δηλαδή τι του είπε ο Αμερικανός Πρόεδρος; «Ακαρδε, θέλω να σώσω τους ναύτες σου και εσύ κρατάς πείσμα;» ή μάλλον το πιθανότερο «υποχώρησε γιατί σε περιμένουν χειρότερα...». Ασε που όταν τελικά ο Πούτιν δέχτηκε τη «βοήθεια» αποδείχτηκε πρακτικά... αέρας κοπανιστός.

Στη συνέχεια όλα αυτά τα κουτοπόνηρα παιχνίδια των συνειρμών που έμπλεκαν καταστάσεις από την εποχή της Σοβιετικής Ενωσης μέχρι τον «μελλοντικό κόσμο» πού απέβλεπαν; Ηταν απλή πρωτοβουλία των ΜΜΕ; Γιατί να «μπατάρουν» όλα εκεί που όλως τυχαίως θέλει ο δυτικός παράγοντας;

Επειδή τόσο «αθώοι» δεν υπάρχουν σε καμιά κοινή γνώμη και επειδή το πάθος διακίνησης αυτών των συνειρμικών παιχνιδιών βάζει και πρόσθετους «ψύλλους στα αυτιά» προκύπτουν άμεσα πολλά λογικά ερωτήματα.

Για παράδειγμα: Πώς είναι δυνατόν να κάνει άσκηση ο ρωσικός στόλος και να μην παρακολουθείται από αμερικανοΝΑΤΟικές δυνάμεις; Αν ποτέ μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο θα ήταν η ομολογημένη ανεπάρκεια του αμερικάνικου στόλου. Αρα παρακολουθούσαν (με τα πιο σύγχρονα όργανα) και γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβη τόσο οι μεν όσο και οι δεν... Αφέλειά μας φυσικά να ζητήσουμε να μάθουμε, αλλά από την κοινή σιωπή (ή μάλλον από τη χαζή σεναριολογία) μπορούμε να υποθέσουμε...

Επίσης, σύμπτωση ήταν η επίσκεψη του διευθυντή της ΣΙΑ που σαν χρονομετρημένος φρόντισε να ολοκληρώσει τη «μυστήρια» περιοδεία του στα Βαλκάνια τις μέρες που έγινε το ναυάγιο και να επισκεφτεί εξ ίσου «μυστήρια», αλλά επίσημα, όπως ανακοινώθηκε, τη Μόσχα ακριβώς όταν γίνονταν κάποιες διαπραγματεύσεις;

Κάθε ερώτημα από τα παραπάνω γεννά πλήθος αποριών που όμως στον πραγματικό κόσμο των σκληρών ανταγωνισμών και όχι στον «εικονικό» των ΜΜΕ και των δηλώσεων δε θα ήταν ποτέ δυνατόν να απαντηθούν...