«H ελληνική κυβέρνηση (...) βρέθηκε ενώπιον μιας έντονης εθνικής κρίσης (acute national crisis)».

Η φράση δικαιούται να μείνει στην ιστορία. Ανήκει στον υπουργό Ναυτιλίας που αποφάσισε την επιστράτευση των ναυτεργατών, τον Γ. Ανωμερίτη και το μόνο που την ξεχωρίζει από κείμενα κυβερνήσεων, που έβαζαν το λαό στο «γύψο», είναι η χειρουργική καθαρεύουσα που χρησιμοποιούσαν οι τότε κυβερνήτες. Με αυτήν την άθλια αιτιολόγηση προσπαθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πείσει το Διεθνές Γραφείο Εργασίας ότι κανένα δημοκρατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα δεν παραβιάζεται με την επιστράτευση, αντίθετα. Αφού, κατά την κυβέρνηση, διαπιστώθηκε «έντονη εθνική κρίση», η απόφαση για την επιστράτευση όχι μόνο δεν είναι φασιστικό μέτρο, αλλά και δημοκρατικά επιβεβλημένο. Φτάνει στο σημείο να κάνει επίκληση του Συντάγματος, το οποίο κατάφωρα παραβιάζει. Για να υποστηρίξει τα περί εθνικής κρίσης (κάτι, δηλαδή, σαν εισβολή ξένης δύναμης στην επικράτεια), δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τα προβλήματα που η ίδια η πολιτική της δημιουργεί στο νησιώτικο πληθυσμό και να τα χρεώσει στην απεργία των ναυτεργατών. Ετσι, κατά την κυβέρνηση όλον τον υπόλοιπο χρόνο η συγκοινωνία με τα νησιά είναι απόλυτα άψογη. Τι κι αν διαμαρτύρονται διαρκώς οι νησιώτες για το καθεστώς γκέτο που έχουν επιβάλει οι εφοπλιστές, επιλέγοντας πότε θα φτάσει και ποιος σκυλοπνίχτης σε ποιο νησί ανάλογα με το πώς τους συμφέρει. Η τροφοδοσία των νησιών είναι επίσης άψογη και τακτική, η δε μεταφορά των εμπορευμάτων γίνεται με εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Το γεγονός ότι οι τιμές των προϊόντων στα νησιά είναι 20% και 30% υψηλότερες από ό,τι στην ηπειρωτική ελλάδα οφείλεται μόνο στη δράση κερδοσκόπων και όχι στο χαράτσι που επιβάλλουν οι εφοπλιστές. Η κυβέρνηση επικαλείται και τη δημόσια Υγεία, για να υποστηρίξει ότι δημιουργήθηκε κίνδυνος τις μέρες της απεργίας των ναυτεργατών. Προφανώς και τις υπόλοιπες μέρες θα επικρατεί καθεστώς λευκής απεργίας, αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι τα ελικόπτερα του ΕΚΑΒ, που είναι για έκτακτη ανάγκη έχουν μεταβληθεί σε αεροταξί 24ωρης λειτουργίας. Στα συστατικά της «εθνικής κρίσης» η κυβέρνηση περιλαμβάνει και το ενδιαφέρον της για τις διακοπές των Ελλήνων εργαζομένων. Αυτών ακριβώς που η πολιτική της τους απαγορεύει να φύγουν έστω και για μια μέρα διακοπές.

Από μια άποψη έχει δίκιο ο Ανωμερίτης. Για το έθνος των εφοπλιστών που η ίδια υπηρετεί, η απεργία των ναυτεργατών συνιστά πράγματι κρίση. Και δεν μπορεί παρά μια τέτοια κρίση να παταχτεί εν τη γενέσει της. Ποιοι είναι, τέλος πάντων, οι ναυτεργάτες που θα διασαλέψουν την τάξη, την ώρα που κυβέρνηση και εφοπλιστές συζητούν πολιτισμένα το πώς θα μείνουν μόνο 6 Ελληνες σε κάθε πλοίο, το πώς θα μειωθούν κι άλλο οι εφοπλιστικές εισφορές στο ΝΑΤ, το πώς θα καλύψει το κράτος τη μετεκπαίδευση των σπουδαστών των ναυτικών σχολών που ήδη, ενώ καλύπτουν θέσεις της οργανικής σύνθεσης, δεν πληρώνονται ούτε με τη σύμβαση. Το γεγονός ότι οι ναυτεργάτες ζητούν άμεση ανάκληση του στρατιωτικού νόμου στα καράβια, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, αύξηση των συντάξεων στο 80% του συνολικού ποσού που πληρώνουν κρατήσεις, δείχνει ότι οι ναυτεργάτες δε συμμερίζονται τους «εθνικούς στόχους» της κυβέρνησης και των εφοπλιστών. Ακόμα χειρότερα, τολμούν να διατυπώνουν κοινό αίτημα, μαζί με τους νησιώτες για δημιουργία Εθνικού Οργανισμού Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών με εργατικό έλεγχο. Κάτι ξέρει, λοιπόν, η κυβέρνηση όταν επιβάλλει στρατιωτικό νόμο στα καράβια, επικαλούμενη «εθνική κρίση».