Διόδια, λοιπόν, 0,93 ευρώ θα πληρώνουν σε τέσσερα χρόνια, όταν δηλαδή ολοκληρωθεί το έργο της υποθαλάσσιας αρτηρίας Θεσσαλονίκης με το σύστημα της λεγόμενης «σύμβασης παραχώρησης», και οι οδηγοί της συμπρωτεύουσας για μια μικρή διαδρομή μέσα στην πόλη. Ετσι δε θα έχουν να... «ζηλέψουν» σε τίποτε τους κατοίκους της πρωτεύουσας, οι οποίοι για κάθε διαδρομή στην Αττική Οδό πληρώνουν διόδια 2,5 ευρώ, ούτε όσους τολμούν να διαβούν τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου πληρώνοντας 10 ευρώ τη φορά!..

Σε λίγο διάστημα μάλιστα η κυβέρνηση, με νομοσχέδιο που ετοιμάζει με τίτλο «Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», που θα καλύπτει τις οποιεσδήποτε συμβάσεις παραχώρησης και «αυτοχρηματοδοτούμενα» ή «συγχρηματοδοτούμενα» έργα με προϋπολογισμό μέχρι 200 εκατ. ευρώ, σκοπεύει να γεμίσει όλη την Ελλάδα με διόδια και άλλα «τσουχτερά» τέλη... Τα έργα μάλιστα αυτά προβάλλονται ως πανάκεια που θα εξασφαλίσουν την έξοδο του κατασκευαστικού κλάδου από την κρίση, την αντιμετώπιση της ανεργίας και ότι θα λύσουν προβλήματα, όπως το κυκλοφοριακό, το στεγαστικό διαφόρων δημοσίων υπηρεσιών ή ακόμη και αυτά της διαχείρισης του περιβάλλοντος.

Η κυβέρνηση, βέβαια - όπως άλλωστε και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ - εφαρμόζοντας αυτήν την πολιτική, που βασίζεται πάνω στις κοινοτικές κατευθύνσεις, ξέρει καλά ότι τίποτε τέτοιο δε συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρει ότι με τον τρόπο αυτό τα έργα υποδομής δε θα προγραμματίζονται, ούτε θα ιεραρχούνται, ούτε φυσικά θα εκτελούνται με γνώμονα τις ανάγκες του λαού, αλλά με βάση την ανταποδοτικότητα και το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου (κατασκευαστικού, τραπεζικού κλπ.). Ξέρει ότι θα οδηγήσει έτσι σε διπλή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, αφού ο εργαζόμενος θα είναι αναγκασμένος να πληρώνει και ως φορολογούμενος για την κατασκευή των έργων αυτών, αλλά και ως χρήσης, διασφαλίζοντας εκ των προτέρων την πλήρη χρηματοδότηση και την κερδοφορία των δήθεν συγχρηματοδοτούμενων έργων, της λεγόμενης «ιδιωτικής πρωτοβουλίας».

Πραγματικά, το κράτος θα μπορούσε μόνο του να παράγει περισσότερα, φθηνότερα και ασφαλέστερα έργα, με τα ίδια χρήματα που καταβάλλει σήμερα στο βωμό της διασφάλισης της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, μέσω των «συμβάσεων παραχώρησης». Σύμφωνα, άλλωστε, με μελέτη του ΚΕΠΕ οι ήδη γνωστές συμβάσεις του Ρίου - Αντιρρίου, της Αττικής Οδού και του αεροδρομίου Σπάτων είναι λεόντειες. Τον ίδιο ακριβώς χαρακτηρισμό έδωσε πόρισμα εισαγγελέα για τη σύμβαση της Αττικής Οδού, αλλά την έβαλε στο αρχείο επειδή «νομιμοποιήθηκε» από τη Βουλή!

Και πώς μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν η μεν προηγούμενη κυβέρνηση υπέγραφε τέτοιες συμβάσεις με τις οποίες οι ιδιώτες συμμετέχοντας με λιγότερο από 10% στο συνολικό κόστος εκμεταλλεύονται τα έργα για μερικές δεκαετίες ή όταν η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να υπογράψει συμβάσεις για τους μεγάλους οδικούς άξονες, δίνοντας προίκα στους κατασκευαστές και τους υπάρχοντες σταθμούς διοδίων, με αυξημένη κατά 43% μάλιστα την τιμή τους, εκτός από το «ζεστό» χρήμα που θα καλύπτει το 30% του κόστους, αλλά και την εγγύηση της κερδοφορίας με την πρόβλεψη για επιδότηση των διοδίων, όταν η κίνηση δεν την εξασφαλίζει;

Είναι φανερό ότι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών για έργα υποδομής δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο αυτό. Αντίθετα, προϋποθέτει - όπως επισημαίνει το ΚΚΕ - έναν ενιαίο κρατικό φορέα που θα κατέχει τα μέσα παραγωγής, θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και το εργατικό δυναμικό και θα καλύπτει το σύνολο των φάσεων των δημοσίων έργων, στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού της λαϊκής οικονομίας.