ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΗΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κοινός ο αγώνας Ελλήνων και αλλοδαπών εργατών

Eurokinissi

Την περασμένη Δευτέρα το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας με «υπερηφάνεια» ανακοίνωσε ότι το 2001 συνέλαβε 6.864 «λαθρομετανάστες» έναντι 3.664 το 2000. Την επομένη, οι 150 περίπου Αφγανοί πρόσφυγες, που επιβίωναν εδώ και μήνες μέσα σε χαρτόκουτα στο Πεδίον του Αρεως, οδηγούνται ύστερα από αιφνιδιαστική επιχείρηση - σκούπα της αστυνομίας σε καταυλισμούς που ελάχιστα διαφέρουν από τον μέχρι τότε τόπο διαμονής τους. Ενα μικρό τμήμα από αυτούς στέλνεται στον προσφυγικό καταυλισμό του Λαυρίου και οι υπόλοιποι σε ένα απομονωμένο παλιό στρατόπεδο προσφύγων (παλιές εγκαταλειμμένες παιδικές κατασκηνώσεις), στη Σπερχειάδα, για να τους κρύψουν από τα μάτια του κόσμου. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση διδάσκει σε 291 πρόσφυγες που από την παραμονή των Θεοφανίων κρατούνται στη Ραφήνα, τι θα πει ο όρος ανθρώπινα δικαιώματα. Οι πρόσφυγες νιώθοντας στο πετσί τους την αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης και έχοντας το φόβο της απέλασης, στασιάζουν και προσπαθούν να διαφύγουν. Τα ΜΑΤ επεμβαίνουν και τραυματίζουν τέσσερις από αυτούς.

Στην αντίπερα όχθη, την προηγούμενη Κυριακή η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο Οικοδόμων αναλαμβάνουν πρωτοβουλία και «προλαβαίνουν» να μοιράσουν ένα ζεστό πιάτο φαΐ στους 150 Αφγανούς πρόσφυγες στο Πεδίον του Αρεως. Πρόκειται για μια συμβολική κίνηση με στόχο να πιεστεί η κυβέρνηση να τους εξασφαλίσει κατ' αρχάς τα στοιχειώδη: Σίτιση και στέγη. Αλλωστε το συνδικάτο οικοδόμων πρωτοστατεί για να αποκτήσουν οι μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα ίσα δικαιώματα με τους Ελληνες εργάτες, εντάσσει στις γραμμές του μετανάστες οικοδόμους, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη κοινών διεκδικητικών αγώνων, για όλους τους εργάτες, ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Eurokinissi

Λίγες μέρες μετά το ΠΑΜΕ Μαγνησίας, η Δημοκρατική Συσπείρωση και η Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 διοργανώνουν εκδήλωση αλληλεγγύης στους 192 Ασιάτες πρόσφυγες που διαμένουν στο Εκθεσιακό Κέντρο του Δήμου Βόλου. Οι φορείς και ο λαός της Μαγνησίας απαιτούν να δοθεί άσυλο στους Ασιάτες πρόσφυγες και να τους εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

Τα προαναφερόμενα γεγονότα δεν είναι παρά οι δύο διαφορετικές όψεις της πραγματικότητας.

Από τη μια ο πιστός υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου, η ελληνική κυβέρνηση, διαχωρίζει τους μετανάστες σε νόμιμους και παράνομους. Νόμιμοι είναι οι, χωρίς δικαιώματα, αλλοδαποί εργάτες που είναι αναγκαίοι για όσο καιρό τους χρειάζονται τα αφεντικά τους. Παράνομοι είναι αυτοί που πλέον δεν είναι απαραίτητοι στα αφεντικά και κυρίως αυτοί που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Τους τελευταίους η κυβέρνηση τους βαφτίζει «λαθραίους» και τους επαναπροωθεί από εκεί που ήρθαν, ακόμα και αν αποδεδειγμένα κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή.

Από την άλλη η ελληνική εργατική τάξη που με μπροστάρη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αντιλαμβάνεται ότι οι αλλοδαποί εργάτες είναι αυτοί με τους οποίους πρέπει να ενώσει τη γροθιά της ενάντια στον πραγματικό εχθρό τους, το μεγάλο κεφάλαιο. Που αντιλαμβάνεται ότι όπως και η ίδια έτσι και ο μετανάστης είναι θύμα - ίσως ακόμα περισσότερο - της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και της ακόρεστης δίψας του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη. Θεωρεί ταξικό καθήκον της να συμπαρασταθεί έμπρακτα στους αλλοδαπούς εργάτες και μαζί τους στην πρώτη γραμμή του αγώνα να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους στην εργασία, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, στην ίδια τη ζωή, κόντρα και στην πολιτική της γκετοποίησής τους, αλλά και της επαναπροώθησής τους. Και μια για πάντα να «επαναπροωθήσουν» την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στον «αγύριστο».

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ