Λέμε να επιχειρήσουμε μια γαστροσκόπηση... Ετσι για να δούμε τι έχει μέσα το στομάχι μας ή μάλλον τι επιθυμεί να βάλει. Οχι, μην πάει ο νους στο κακό, μη φοβάστε, δε θα σας πάμε στο γιατρό, έναν ευχάριστο «Περίπλου» θα κάνουμε με οδηγό τον Αλέξανδρο Δουμά (1802 - 1870) και «Περί Ορέξεως» θα... συζητήσουμε. Για τον μεγάλο συγγραφέα υπάρχουν τρία είδη όρεξης:

1. Αυτή που αισθανόμαστε όταν είμαστε νηστικοί, αίσθηση επιτακτική που δεν κάνει διάκριση στα φαγητά και που, στην ανάγκη θα την ικανοποιούσαμε το ίδιο με ένα κομμάτι ωμό κρέας, όπως και με ένα φασιανό ή έναν ψητό τσαλαπετεινό.

2. Η όρεξη που νιώθει κανείς όταν, έχοντας καθίσει στο τραπέζι χωρίς να πεινάει, δοκιμάζει ένα νόστιμο πιάτο που δικαιώνει την παροιμία: «Τρώγοντας έρχεται ή όρεξη».

3 Το τρίτο είδος: η όρεξη που σου ανοίγει ένα απολαυστικό έδεσμα στο τέλος του γεύματος, τη στιγμή που ο ολιγαρκής συνδαιτυμόνας ετοιμάζεται, χωρίς τύψεις να σηκωθεί από το τραπέζι, αλλά συγκρατείται από ένα τελευταίο συναισθηματικό πειρασμό.

Ο Αλέξανδρος Δουμάς, ένας από τους πιο σημαντικούς μυθιστοριογράφους και πνευματικούς ανθρώπους αλλά και καλοφαγάδες όλων των εποχών, εκτός από τους 257 τόμους λογοτεχνικών έργων, συνέγραψε και ένα βιβλίο με τίτλο «Το μικρό λεξικό μαγειρικής» που εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Εκεί δίνει τις αγαπημένες του συνταγές, αλλά παράλληλα ασχολείται διεξοδικά με την ιστορία του φαγητού και των υλικών του.

Καθώς ταξιδεύαμε με το πλοίο και έχοντας για συντροφιά τα δελφίνια του Αιγαίου, που κατά κάποιον τρόπο μας καλωσόριζαν στον υδάτινο κόσμο τους, μας ήρθαν στο νου θύμισες από το παρελθόν που μας οδηγούν πίσω στην ιστορία του νησιού. Το νησί κατοικείται από το τέλος της Παλαιολιθικής Εποχής(8000 π.Χ.), τότε που το νησί γνώρισε σημαντική ανάπτυξη την Πρωτοελλαδική Εποχή (2800-2000 π.Χ.).

Η Σκύρος, γεωγραφικά, υπάγεται στις Σποράδες. Ετσι, ακολουθώντας την παράδοση και των άλλων νησιών που ανήκουν στις Σποράδες, η Σκύρος δέχτηκε με τη σειρά της αποίκους Μινωίτες. Παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη τόσο στη Μυκηναϊκή Εποχή όσο και στη Γεωμετρική, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στους μύθους που συνδέουν το νησί με έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες του Τρωικού Πολέμου, τον Αχιλλέα.

Το ότι η ιστορία συνδέει τη Σκύρο με το Θησέα, το μεγάλο ήρωα της Αθήνας, αποδεικνύεται από τη σύνδεσή της με την Αθήνα, παραμένοντας στην ηγεμονία της ως το 86 π.Χ., που υποτάχτηκε στους Ρωμαίους. Τη Βυζαντινή Εποχή η Σκύρος ήταν τόπος εξορίας για τους ισχυρούς και ανεπιθύμητους της εποχής. Από το 1204 ως το 1538 το νησί ανήκε στους Βενετούς. Στην Επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι του νησιού πήραν ενεργό μέρος. Η Σκύρος απελευθερώθηκε το 1830.

Παρά τη ραγδαία τουριστική ανάπτυξη του νησιού σε διάστημα 3 χρόνων από τότε που επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά το νησί, προσφέρεται για οικογενειακές διακοπές και όχι μόνο, αφού συνδυάζει την ηρεμία και τη γαλήνη που έχει κανείς ανάγκη φεύγοντας από τα αστικά κέντρα, χωρίς βέβαια να υστερεί σε νυχτερινή ζωή.

Πώς θα πάτε: Από την Αθήνα, με αυτοκίνητο μέχρι τον Ωρωπό και από εκεί με το φέρι για την Ερέτρια. Στη συνέχεια, παίρνεται τον παραλιακό δρόμο για Αλιβέρι και με λίγο προσοχή στη σηματοδότηση θα σας οδηγήσει στην Κύμη. Από εκεί, το φέρι σε 2 ώρες το πολύ θα σας φέρει στη Λιναριά, το λιμάνι του νησιού. Από το λιμάνι, ο δρόμος σας οδηγεί στη χώρα, το Μόλο, ή όπου αλλού έχετε επιλέξει να μείνετε.

Στη Σκύρο μπορεί κανείς να θαυμάσει τη Σκυριανή αρχιτεκτονική με τα διώροφα σπίτια, τα σκαλιστά σκυριανά έπιπλα, τα υπέροχα κεντήματα και κάθε είδους κομψετέχνημα της λαϊκής παράδοσης, καθώς επίσης και τα περίφημα κεραμικά.

Το εσωτερικό μέρος ενός παραδοσιακού σκυριανού σπιτιού είναι μοναδικό. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση είναι ο χώρος που βρίσκεται στο δεύτερο πάτωμα του σπιτιού. Η εσωτερική ξύλινη σκάλα, οδηγεί στο «σφά», όπως λέγεται το πάνω μέρος που φιλοξενεί την κρεβατοκάμαρα του σπιτιού, η οποία είναι διακοσμημένη με ξύλινα σκαλιστά διακοσμητικά που απεικονίζουν είτε ζώα είτε φυτά. Επίσης, αξίζει να θαυμάσετε τα στρωσίδια που κοσμούν την κραβατοκάμαρα και τα υπέροχα χειροποίητα κεντήματα και πλεκτά με το βελονάκι.

Στο κάτω μέρος του σπιτιού, στο χώρο του καθιστικού, θα δούμε το τζάκι με τα υπέροχα γύψινα διακοσμητικά, τις δύο ή τρεις σειρές από τα κεραμικά που κοσμούν την καμινάδα του τζακιού καθώς και τα χάλκινα ταψιά που υπάρχουν στους τοίχους ή τα ξύλινα ράφια.

Ομως η Σκύρος διακρίνεται και για την πλούσια φύση που αξίζει να την εξερευνήσετε. Ξεκινώντας την περιήγηση του νησιού κατευθυνόμαστε προς τη χώρα. Χτισμένη αμφιθεατρικά στο πίσω μέρος του βράχου που βλέπουμε από το πλοίο μπαίνοντας στο λιμάνι. Εκεί αφηνόμαστε να μας οδηγήσει το πλακόστρωτο δρομάκι προς την πλατεία και τα γραφικά σοκάκια, όπου κανείς μπορεί να θαυμάσει τα περίφημα κεραμικά, τα είδη λαϊκής τέχνης, να γευτεί τα σκυριανά αμυγδαλωτά, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι, τους σκυριανούς λουκουμάδες, αλλά και να πάρει το μονοπάτι που οδηγεί στο βυζαντινό κάστρο. Είναι χτισμένο στην κορφή του λόφου, πάνω στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης. Από εκεί μπορεί κανείς να θαυμάσει το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

Αξίζει επίσης να επισκεφτείτε και το Αρχαιολογικό Μουσείο και να θαυμάσετε τις αρχαιότητες που έχουν βρεθεί από τις ανασκαφές στο νησί που χρονολογούνται από το 2500 π.Χ. ως την Κλασική Εποχή. Μια βόλτα από το Λαογραφικό Μουσείο, θα σας αποκαλύψει τα μυστικά του νοικοκυριού της παλαιάς εποχής, ενώ θα έχετε την ευκαιρία να δείτε πώς ήταν διαμορφωμένος ο εσωτερικός χώρος του σκυριανού σπιτιού.

Το βράδυ η νυχτερινή ζωή δίνει μια άλλη ζωντάνια στα στενά γραφικά σοκάκια της χώρας.

Την επόμενη μέρα, μπορεί κανείς να εξερευνήσει τις παραλίες του νησιού. Απάνεμες παραλίες με βότσαλο ή με άμμο, νερά γαλαζοπράσινα και πεντακάθαρα, που θα μαγέψουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Η γαλήνη και η ηρεμία σε όλο της το μεγαλείο!

Μην ξεχάσετε επίσης να επισκεφτείτε το δάσος, παίρνοντας το δρόμο για Ατσίτσα, που εκτείνετε στο πίσω μέρος του νησιού και να θαυμάσετε την υπέροχη φύση του νησιού. Θα σας μαγέψει.

Επίσης, μια επίσκεψη στις σπηλιές με καΐκι θα σας μείνει αξέχαστη. Η Πεντεκάλη, είναι η μεγαλύτερη και μπαίνετε μέσα με το καΐκι. Οι σταλακτίτες και ο πράσινος βυθός προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα στον επισκέπτη. Για τους λάτρεις των καταδύσεων το νησί προσφέρεται, καθώς διαθέτει μαγευτικό και πλούσιο για εξερεύνηση βυθό.

Στη Σκύρο υπάρχουν πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία, ψαροταβέρνες, με φρέσκο ψάρι και θαλασσινά, καθώς και ντόπιες παραδοσιακές νοστιμιές. Αξίζει να πάρετε μαζί σας κατά την επιστροφή, μέλι, αμυγδαλωτά και φέτα πικάντικη. Καλή διαμονή.

Τώρα που η αλήθεια του φθινοπώρου είναι ορατή και τα συναισθήματά μας είναι ανακατωμένα και μπερδεμένα ας φτιάξουμε ένα κοκτέιλ που και αυτό είναι μπερδεμένο και ανακατωμένο και ας αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με την... ομοιοπαθητική!

Πρέζα ντιρέττα: 2/5 Τζιν, 2/5 Βερμούτ κόκκινο, 1/5 Καλβαντός και μερικές σταγόνες Ούζο. Τα ρίχνουμε στο σέικερ και τα χτυπάμε καλά. Το πίνουμε άσπρο πάτο και έπειτα δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε και τι καιρό κάνει.

Πρέστο: 2/3 Κονιάκ. 1/6 Βερμούτ, 1/6 Χυμό πορτοκαλιού και μερικές σταγόνες. Τα ρίχνουμε στο σέικερ, τα χτυπάμε καλά και μετά αφού το πιούμε, χτυπάμε το κεφάλι μας. Από ευτυχία εννοείται...

Πορτουγκάλ: 1/2 Πορτό, 1/4 Χυμός πορτοκαλιού, μια κουταλιά της σούπας Τριπλ Σεκ και μερικές σταγόνες Ανγκοστούρας. Τα χτυπάμε στο σέικερ, τα γαρνίρουμε με μια φλούδα πορτοκαλιού, βάζουμε ένα παραπονιάρικο «Φάντος» να παίζει και ως διά μαγείας μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας έχουμε βρεθεί στην Πορτογαλία. Και δη στο Λάγος. Εις υγείαν

Η βραβευμένη συγγραφέας Ελένη Σαραντίτη μας καλεί να ταξιδέψουμε μαζί της στον «Κάβο του Αγιου Αγγέλου» (εκδόσεις «Καστανιώτης») και να συναντήσουμε τις ηρωίδες της που βιώνουν τη συνταρακτική ιστορική πραγματικότητα του περασμένου αιώνα, και να μάθουμε τους θρύλους, τις παραδόσεις και τα μυστικά μέσα από τέσσερις γενιές στη Λακωνία των προεπαναστατικών χρόνων αλλά και στην περίοδο της Επανάστασης. Μια εξαιρετική τοιχογραφία εποχής, ένα λυρικό ηρωικό δράμα, μουσικό θα λέγαμε μια και οι λέξεις είναι γραμμένες σαν νότες, σαν ελληνικές τραγικές αλλά μελωδικές νότες. Με μια χρυσή κλωστή της πένας, η Ελένη Σαραντίτη «κεντά» μια τη λέξη πάνω στον αιματοβαμμένο καμβά της Ελλάδας. Η πλούσια φαντασία της, υποβασταζόμενη από ιστορικά στοιχεία, μας ταξιδεύει στο παρελθόν, και μας αποκαλύπτει όλες τις σελίδες της ιστορίας μας που δυστυχώς, είτε από πρόθεση είτε από παράλειψη δε μας τις δίδαξαν στο σχολείο. Ενας από τους ήρωες του βιβλίου θα πει σχετικά: «Οχι, δεν ξέχασαν. Σκοπιμότητες». Οπως, για παράδειγμα, έχουν παραλείψει να μας διδάξουν ότι η δεκαοχτάχρονη Κωνσταντία, η κόρη του Ζαχαρία Μπαρμπιτσιώτη ήταν η πρώτη που σήκωσε το Λάβαρο της Επανάστασης στη Σπάρτη. Πρόκειται για ένα ευγενικό και εξαιρετικό μυθιστόρημα που συνεπαίρνει τον αναγνώστη καθώς βυθίζεται μέσα στις πατριωτικές, στις προδοτικές, στις θλιβερές αλλά και απάνθρωπες, κάποτε θεϊκές και ερωτικές στιγμές.

Η Λιλή Μαυροκεφάλου μας προσφέρει ένα γοητευτικό ιστορικό μυθιστόρημα, που έχει για τίτλο «Της φωτιάς και Ερημιάς» εκδόσεις «Λιβάνη». Η ταλαντούχος συγγραφέας μας δίνει μέσα από μια ευρηματική επιστολή προς την ξενιτεμένη θετή της κόρη, τη ζωή και την ψυχή της Μαντώς Μαυρογένους. Θα λέγαμε ότι πρόκεται για μια υποδειγματική ιστορική βιογραφία βασισμένη σε ιστορικά ντοκουμέντα και με πλούσια βιβλιογραφία, με τα οποία η Λιλή Μαυροκεφάλου κεντά πάνω στο λευκό χαρτί χαρακτήρες. Μεταπλάθει, ανασταίνει και κάνει μυθιστόρημα. Δίνει ζωή, χωρίς να ωραιοποιεί ή να τροποποιεί την ιστορική αλήθεια. Ενα συναρπαστικό βιβλίο που θα βυθιστείτε μέσα στις σελίδες του και θα ζήσετε της ζωή της ηρωίδας, της Ελλάδας και της Ευρώπης της εποχής εκείνης, χαρίζοντας ώρες απόλαυσης αλλά και γνώσης. Η ιστορία της Μαντώς Μαυρογένους είναι δοσμένη με φλόγα, με φιλοπατρία, έμπνευση και πάθος. Μέτρο και τέχνη.

Μια συστηματική, ευρηματική, αριστουργηματική αλλά και συγκινητική δραστηριότητα του Συνδέσμου: «Οι φίλοι του Χιώτικου Χωριού» έρχεται να μας βγάλει για λίγο από το τσιμέντο, το πλαστικό και το νάιλον που μας τυλίγει και μας πνίγει και να μας παρουσιάσει μια εντυπωσιακή δουλιά σε ένα καλαίσθητο Λεύκωμα, που έχει για τίτλο: «Η Δαντέλα στη Χίο», που δεν είναι άλλο από μια σοβαρή προσπάθεια για να διασωθεί το πολιτισμικό παρελθόν του τόπου της ελληνικής περιφέρειας. Η περισυλλογή και η προστασία των καταλοίπων του μεταβυζαντινού πολιτισμού, που βρίσκονται σε κίνδυνο, η επιστημονική επεξεργασία ενός απρόσμενου όγκου συγκεντρωμένων μαρτυριών, κατοχυρώνουν βιβλιογραφικά ένα ανεξερεύνητο ουσιαστικά πεδίο. Η Δέσποινα Κούτσικα αξιοποίησε την πληθώρα προσωπικών μαρτυριών και ιστορικών στοιχείων για να μας υπενθυμίσει ότι οι γυναίκες της Χίου εργάζονται ακούραστα, μεγάλωναν παιδιά, συντηρούσαν οικογένειες και παράλληλα δημιούργησαν αριστουργήματα «της μιας κλωστής». Η τυχερή δαντέλα της Χίου, ένα πολύ ακριβό και ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας και αισθητικής συμπλήρωμα της ενδυμασίας, στόλιζε τις παραδοσιακές φορεσιές χιώτικων χωριών και έδινε δουλιά σε γυναίκες που επιθυμούσαν ένα πρόσθετο εισόδημα. Κέντρο όμως όλων των χειροτεχνημάτων που θαυμάζουμε στο λεύκωμα είναι κυρίως τα μοναστήρια. Μοναχές της Ιεράς Μονής του Αγίου Κωνσταντίνου διακρίθηκαν στην τεχνική «ροζαλί» του «ντουσές», της «μπιμπίλας». Στην Ιερά Μονή της Παναγίας Βοήθειας κατέφυγαν μοναχές από τη Σμύρνη και την Κύπρο και έφεραν μαζί τους τις τεχνικές που γνώριζαν: το «κουσί», τη «βενίζ», το «φιλέ», το «μπρετόν», το «κοπανέλι Μιλάν», το «τορσόν», το «μωσαϊκό». Σήμερα που όλα τα ωραία πράγματα κοντεύουν να εξαφανιστούν και έχουν αντικατασταθεί με αντιαισθητικά, πλαστικά και μιας χρήσεως ρούχα, τραπεζομάντιλα, κουρτίνες, πετσέτες, σήμερα είναι που έχουμε περισσότερη ανάγκη παρά ποτέ να θαυμάσουμε αυτά τα αριστουργήματα, να νοσταλγήσουμε και να επιθυμήσουμε, ναι να επιθυμούσε γιατί όχι; Να δοκιμάσουμε να κάνουμε και εμείς μια καλλιτεχνική προσπάθεια για να συνεχίσουμε το παρελθόν μας έτσι ώστε να έχουμε μέλλον.