Στο τρίτο του ταξίδι, το 1498, ο Χριστόφορος Κολόμβος, «πάτησε το πόδι του», για πρώτη φορά, στην αμερικανική ήπειρο. Ηταν οι ανατολικές ακτές της σημερινής Βενεζουέλας. Εκείνος πίστευε, φυσικά, ότι είχε φτάσει στις Ινδίες. Αποκαλύφθηκε, κατόπι, το λάθος του οπότε προστέθηκε και το «Δυτικές», για να ξεχωρίζει από τις ...κανονικές.

Στη μακρινή τούτη χώρα, μας ξεναγεί ο ομογενής Στράτος Δουκάκης.

Θα είναι, ωστόσο, δυο χρόνια μετά όταν ο Αλφόνσο ντε Οχέδα, συντροφιά με τον Αμέρικο Βεσπούτσι διασχίζουν τα νέα αυτά πανέμορφα εδάφη - το «Ελ Ντοράντο» των Ευρωπαίων - κι αντικρίζουν τους καταυλισμούς των Ινδιάνων της περιοχής με τις αχυρένιες καλύβες στημένες σε πασσάλους μπηγμένους μέσα στη θάλασσα. Ευθύς, βλέποντας αυτό, ο Βεσπούτσι, του ήρθε στο νου η Βενετία και έτσι ονόμασε τον τόπο αυτό: Μικρή Βενετία! Που με τα χρόνια μετονομάστηκε σε Βενεζουέλα.

Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα με απαράμιλλες φυσικές ομορφιές. Ο Δημιουργός, σίγουρα, στις μεγάλες του εμπνεύσεις, φάνηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρος μαζί της. Η ποικιλόμορφη αυτή χώρα έχει να προσφέρει στον επισκέπτη της ό,τι αυτός αναζητεί, καθ' όλο το χρόνο.

Υπέροχες ακτές σ' όλη τη βόρεια πλευρά της, που δεν έχουν να ζηλέψουν το παραμικρό από τις φημισμένες των εξωτικών νησιών της Καραϊβικής. Θάλασσες στο χρώμα του τιρκουάζ κι άλλες καταγάλανες με κρυσταλλένια νερά. Πολύχρωμους κοραλλιογενείς βυθούς κι ένα ζεστό ήλιο. Παραμυθένιες παραλίες με ψηλόλιγνους κοκκοφοίνικες και πλούσια τροπική βλάστηση, σε αποζημιώνουν με το παραπάνω.

Ατέλειωτα παρθένα δάση και κατακόρυφοι παράξενοι βράχοι, στα νοτιοανατολικά της χώρας, εκεί όπου συναντά κανείς τον επίγειο, πράγματι, παράδεισο που σκάρωσε, θαρρείς, ο Θεός και δεν είναι άλλος από την πασίγνωστη περιοχή Canaima. Πραγματικός πνεύμονας ζωής του πλανήτη μας! Βασίλειο με δεκάδες χιλιάδες είδη ζωικού και φυτικού πλούτου. Με οργιώδη βλάστηση, έτσι ώστε να χάνεται το μάτι στο πράσινο. Λίμνες, τεράστια ποτάμια (Orinoco, Caroni) και καταρράκτες όπως ο γνωστός Salto Angel, ο υψηλότερος του κόσμου, (975 μ.). Φαντασμαγορικό το θέαμα. Εδώ, φαίνεται, η φύση αποφάσισε να ιερουργήσει από μόνη της. Αλλιώς τι είδους παράδεισος θα ήταν; Σε κυριεύει το δέος και η έκσταση κι αναρωτιέσαι: Δεν έχουν τελειώσει ακόμα τα θαύματα σε τούτον τον κόσμο;

Στο κέντρο της και προς τα νότια, συναντάς τις αχανείς πεδιάδες (Los Llanos). Η φύση χρόνο το χρόνο, αιώνα τον αιώνα δουλεύει κι εδώ ασταμάτητα. Μυστήριο και μαγεία μαζί. Εδώ ισχύουν μόνο δύο εποχές, των βροχών και της ξηρασίας κι ανάμεσά τους μια φυσική αρμονία μοναδική. Τα χρώματα σε τούτα τα μέρη, κι ανάλογα με την ώρα, παίρνουν άλλη διάσταση και η μαγεία του τοπίου ξυπνά όλες τις αισθήσεις.

Στα βορειοδυτικά απλώνεται μια μικρή «Σαχάρα», (Los Medanos de Coro). Μια αμμώδης έρημος που ο αέρας, ανάλογα με τα κέφια του, μεταφέρει την άμμο και φτιάχνει τους αμμόλοφους πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά του δρόμου που τη διασχίζει.

Και το πιο παράδοξο, στα νοτιοδυτικά, στην οροσειρά των Ανδεων, στη «ραχοκοκαλιά», θα έλεγα, της Νότιας Αμερικής, θα συναντήσει ο επισκέπτης τις χιονισμένες βουνοκορφές του Pico Bolvvar (5.007 μ.). Ναι, χιόνια μέσα στον τροπικό! Δεν είναι παραίσθηση, αποκάλυψη είναι. Και με το πιο ψηλό (4.765 μ.) και πιο μακρύ (12,5 χλμ.) τελεφερίκ του κόσμου από την πόλη Μέριδα σε μια αξέχαστη διαδρομή φτάνεις σχεδόν στην κορυφή.

Δε θα ήθελα να παραλείψω την εικόνα που παρουσιάζουν οι χιλιάδες πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου που ξεπροβάλλουν σαν κατάρτια πλοίων μέσα απ' τη θάλασσα του κόλπου του Μαρακάιμπο στη βορειοδυτική και θερμότερη περιοχή της. Πετρελαιοπηγές παντού και μια ...αφόρητη ζέστη.

Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η Βενεζουέλα, που με το υπέροχο κλίμα και την ομορφιά του τοπίου της θα μπορούσε, με μια σωστή τουριστική υποδομή, να ήταν σήμερα μια από τις πλέον ακμάζουσες στον τομέα αυτό χώρες και να μην τα περίμενε όλα από το πετρέλαιό της. Αλλά...

Να κάνουμε ένα καλοκαιρινό φαγητό. Ενα μπριάμ; Σύμφωνοι; Πάμε. Θα χρειαστούμε: Ενα κιλό ντομάτες ώριμες ή ένα κουτί ντοματάκια, μισό κιλό πατάτες, μισό κιλό μελιτζάνες, μισό κιλό κολοκυθάκια μικρά, μισό κιλό μπάμιες, μισό φλιτζάνι του τσαγιού ψιλοκομμένα κρεμμύδια, ενάμισι φλιτζάνι του τσαγιού λάδι, δυο κουταλιές ψιλοκομμένο μαϊντανό, μια σκελίδα σκόρδο, και δυο κουταλιές ψιλοκομμένη πιπεριά, αλάτι και πιπέρι, φυσικά.

Εκτέλεση: Θα καθαρίσουμε και θα πλύνουμε τις πατάτες σε στρογγυλές φέτες, τα κολοκυθάκια και τις μελιτζάνες. Θα πλύνουμε καλά τις μπάμιες, θα τις καθαρίσουμε και θα τις ραντίσουμε με λίγο ξίδι. Αν έχουμε φρέσκες ντομάτες θα κάνουμε το ίδιο και θα τις χωρίσουμε σε δύο μέρη. Θα στρώσουμε τις μισές στο ταψί θα τις αλατοπιπερώσουμε και θα ρίξουμε μέσα τα άλλα λαχανικά. Θα βάλουμε σ' ένα πιάτο το κρεμμύδι, το σκόρδο και την πιπεριά. Θα πασπαλίσουμε το μείγμα με τις υπόλοιπες ντομάτες και θα περιχύσουμε το φαγητό με λάδι Με περίσκεψη. Εχουμε την τάση, τις περισσότερες φορές, να ρίχνουμε πολύ περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται, με αποτέλεσμα να πλέουν τα φαγητά στο λάδι. Θα το ψήσουμε σε φούρνο (200° - 250°) για μιάμιση ώρα περίπου και κατά τη διάρκεια του ψησίματος θα ρίχνουμε όταν χρειάζεται λίγο ζεστό νερό.

Τα παιδιά πρέπει να αρχίζουν τώρα στα έξι τους χρόνια να αποκτούν την ωραιότερη συνήθεια. Τη συνήθεια που θα τα συντροφεύει μια ζωή. Την ανάγνωση. Από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα κυκλοφορούν δυο πανέξυπνα παραμύθια για τους μικρούς αναγνώστες που ξεκινούν αυτήν την υπέροχη περιπέτεια του διαβάσματος, αυτή την εξαιρετική σχέση με τα βιβλία. Το πρώτο, «Η θυμωμένη νεράιδα», είναι γραμμένο από την Θάλεια με ζωγραφιές του Γιώργου Σγουρού. Αφηγείται την ιστορία μιας νεράιδας που είναι κλεισμένη στο σπίτι της και νιώθει μοναξιά.

Το δεύτερο βιβλίο είναι της Μαρίας Βαλετά-Βασιλειάδου: «Ο Αργύρης το ποντικάκι και η συμμορία της κυρίας Τερηδόνας». Με ζωγραφιές της Ελένης Τσακμάκη μας μιλά για τον Αργύρη, που είναι ένα πονηρό ποντικάκι το οποίο αποφασίζει να κοιμάται το πρωί προκειμένου να γλιτώσει το βούρτσισμα των δοντιών του. Ομως η κυρία Τερηδόνα καραδοκεί...

Ο Αμερικανός χρηματιστής Μπεν Χάρτμαν βρίσκεται στη Ζυρίχη για διακοπές, όταν έξω από το ξενοδοχείο βλέπει έναν παλιό του γνώριμο, τον Τζιμ Καβάνο. Μα καθώς ετοιμάζεται να τον χαιρετήσει, εκείνος τον σημαδεύει με ένα όπλο. Στο μακελειό που ακολουθεί, σκοτώνονται αθώοι περαστικοί, καθώς και ο ίδιος ο παλιός του φίλος. Τότε ο Μπεν θα συνειδητοποιήσει με τρόμο πως η ζωή του κινδυνεύει από εχθρούς που ούτε καν γνωρίζει. Την ίδια στιγμή, η ερευνήτρια του υπουργείου, Αννα Ναβάρι, προσπαθεί να εξιχνιάσει τους αιφνίδιους θανάτους κάποιων ανδρών σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, που φαινομενικά δεν τους συνδέει τίποτε, εκτός από έναν παλιό φάκελο, καταχωνιασμένο στα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών με τον κωδικό «Σίγμα». Ολα αυτά συμβαίνουν στο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Ρόμπερτ Λούντλουμ «Το μυστικό πρωτόκολλο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΒΕLL. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, όπως άλλωστε είναι όλα τα έργα του συγγραφέα, με πυκνή πλοκή, δραματικές εντάσεις, κινηματογραφικούς ρυθμούς και συνεχείς ανατροπές.

Ενα ακόμη βιβλίο του γνωστού Ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη». Το μυθιστόρημα «Καπνός στον ορίζοντα» που από πολλούς θεωρήθηκε το καλύτερό του, είναι μια ιστορία όπου αναμειγνύεται το σασπένς με το χιούμορ και με την οξεία κοινωνική κριτική της Σικελίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Η υπόθεση έχει κάπως έτσι: Το Σεπτέμβρη του 1890 καταπλέει στο λιμάνι της Βιγκάτα το ρώσικο βαπόρι «Ιβάν Τομόροφ» για να φορτώσει πέντε χιλιάδες καντάρια θειάφι που βρίσκεται υπό προσωρινή φύλαξη στις αποθήκες της φίρμας «Σαλβατόρε Μπαρμπαμπιάνκα και Υιοί». Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο «πατήρ», ο αδίστακτος Τοτό Μπαρμπαμπιάνκα είναι μισητός στους άλλους εμπόρους οι οποίοι του στήνουν μια ενέδρα για να τον οδηγήσουν στη χρεοκοπία. Οσοι βρίσκουν διέξοδο με αυτού του είδους τις ιστορίες, σίγουρα θα βρουν ενδιαφέρον σε τούτο το βιβλίο, όσοι όμως τις αγαπούν πραγματικά αναπόφευκτο είναι να θυμηθούν τον άλλο Σικελό πεζογράφο, τον εξαιρετικό , του οποίου ο θάνατος άφησε ένα μεγάλο κενό στο χώρο της πραγματικής λογοτεχνίας. Αυτοί λοιπόν οι αναγνώστες αναγκαστικά θα κάνουν τη σύγκριση. Σύγκριση από την οποία ο Καμιλέρι θα βγει χαμένος. Ο νεκρός θα αφανίσει στην κυριολεξία το ζωντανό. Η αλήθεια είναι ότι ο Σάσα ήταν μοναδικός στο είδος του, ήταν ένας χαρισματικός συγγραφέας, που διέθετε απίστευτα δυνατή πένα, υποδόριο έως και υποχθόνιο χιούμορ και πάνω απ' όλα είχε πολιτική συγκρότηση. Δε φταίει, λοιπόν, ο αναγνώστης που κατέληξε σ' αυτές τις σκέψεις, φταίει ο Καμιλέρι ο οποίος προσπαθεί να μιμηθεί τον Σάσα. Ανεπιτυχώς. Οποιος όμως δεν έχει μέτρο σύγκρισης, μπορεί να μείνει ήσυχος και να διαβάσει τον «Καπνό στον ορίζοντα». Και θα του αρέσει!