Το αδύνατο της μετατροπής της ΕΕ σε ένωση των εργαζομένων πηγάζει από τα εξής:

α) Οι ΕΟΚικοί μηχανισμοί κτίζονται «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» με την οικονομική βάση που προορίζονται να εξυπηρετήσουν, είναι αντίστοιχοι με τους νόμους που καλούνται να εκφράσουν (κέρδος, αναπαραγωγή του κεφαλαίου, θεσμική κατοχύρωση της δράσης του για κυριαρχία και έλεγχο σε νέες αγορές, μέτρα οικονομικού, πολιτικού και θεσμικού χαρακτήρα κατά της εργατικής τάξης και του κινήματός της, χτύπημα των κομμουνιστών κλπ.). Επομένως, αυτοί οι μηχανισμοί δε μεταρρυθμίζονται. Υποσκάπτονται με την ταξική πάλη σε κάθε χώρα, ανατρέπονται. Για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αυτοί οι μηχανισμοί πρέπει να καταστραφούν σε κάθε χώρα και να αντικατασταθούν με τους θεσμούς του κράτους της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

β) Αφού τα πράγματα έχουν έτσι, γεγονός που αποδεικνύεται και από την πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας, που επί δεκαετίες μεταρρυθμίζει το αστικό κράτος για να το κάνει ...σοσιαλιστικό, αλλά αυτό εξακολουθεί να μένει καπιταλιστικό, ο μόνος τρόπος για να γίνουν τα καπιταλιστικά καθεστώτα των χωρών - μελών της ΕΕ καθεστώτα των εργαζομένων, είναι η επαναστατική ανατροπή τους.

γ) Αυτή η ανατροπή δε γίνεται να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, επειδή οι υποκειμενικές συνθήκες - προϋποθέσεις, αλλά και ορισμένες αντικειμενικές (επαναστατική κατάσταση), δεν είναι δυνατό να ωριμάσουν ταυτόχρονα σε όλες μαζί τις χώρες, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού.

δ) Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι το επαναστατικό κίνημα της ξεχωριστής χώρας, στην περίπτωσή μας της Ελλάδας, πρέπει να παλεύει με σταθερό προσανατολισμό την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την κατάκτηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, άρα και της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Κι αυτό, επειδή οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής δε γίνεται να συνυπάρξουν με τους νόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Γεγονός, ωστόσο, που κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι το εργατικό κράτος δε θα επιδιώκει τη σύναψη αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με χώρες της ΕΕ και άλλες.

Την ίδια στιγμή, μια τέτοια εξέλιξη στη χώρα μας ή σε άλλη βοηθάει ουσιαστικά τους άλλους λαούς να πράξουν το ίδιο. Μόνο μια τέτοια πορεία θα οδηγήσει στην καταστροφή της ΕΕ. Στη θέση της ΕΕ των μονοπωλίων, θα έρθει μια άλλη Ενωση, σοσιαλιστική. Αυτή θα είναι πραγματικά των εργαζομένων.

Φαίνεται πως και αυτή η αντίληψή τους - ότι, δηλαδή, είναι μπορετό να μεταρρυθμιστούν οι συγκεκριμένοι οργανισμοί και να γίνουν φιλολαϊκοί - χρονολογείται.

Γράφει ο Λ. Κύρκος: «Στις διαπραγματεύσεις με τον Μαρκεζίνη, για εκλογική συνεργασία το 1958, υπήρξαν δυσκολίες στο πρόβλημα του NATO. Εκεί οι θέσεις ήταν διαμετρικά αντίθετες. Η ΕΔΑ πρότεινε να μη γίνει αναφορά στο θέμα. Ο Μαρκεζίνης επέμενε να δηλωθεί η εμμονή στη συμμαχία. Συζητήσαμε πολλές φορές και με ένταση το πρόβλημα στην Εκτελεστική και τη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ. Αποφασίσαμε με ευρεία πλειοψηφία να μπει σε σημείωση ότι η ΕΔΑ, παρά τη θέση αρχής εναντίον της συμμετοχής της Ελλάδας στο NATO, θεωρεί ότι ώσπου αυτή η θέση να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, η Ελλάδα μπορεί μέσα στα πλαίσια του NATO να εργαστεί για μια πολιτική ειρήνης και συνεργασίας. Ηταν μια τολμηρή σύλληψη που άνοιγε δρόμους για να αντιμετωπιστούν προβλήματα, όπου υπήρχαν σοβαρές διαφορές, προκειμένου να επιτευχθεί η ευρύτερη συμπαράταξη»²(υπογράμμιση Μ.Μ.). Ποια ήταν αυτή η ευρύτερη συμπαράταξη συγκεκριμένα, θα το δούμε στη συνέχεια.

«Ποτέ μόνοι»³ αναφωνεί ο Λ. Κύρκος. «Η Ευρωπαϊκή προοπτική είναι το μέλλον»! Ωστόσο, δεν απαντούν στο ερώτημα, γιατί αυτό το μέλλον δεν ήρθε, αν και οι ομοϊδεάτες τους (τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) κυβέρνησαν σε όλες τις χώρες της ΕΟΚ;

Και βέβαια, ας μη διαμαρτύρονται, επειδή τους ταυτίζουμε με τους σοσιαλδημοκράτες. Οι ίδιοι ταυτίζονται. Την αντίληψη για την «ΕΟΚ των εργαζομένων» την εκφράζει και το ΠΑΣΟΚ, την εξέφραζε στο παρελθόν και το ΚΟΔΗΣΟ (Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού). Ο πρόεδρός του Γιάγκος Πεσμαζόγλου έλεγε στη Βουλή: «Η πορεία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στο μέλλον είναι άμεσα δεμένη με τις κοινωνικές διεργασίες που γίνονται μέσα σε αυτήν και που αναγκαστικά, νομοτελειακά, οδηγούν στον σχηματισμό της Ενωμένης Ευρώπης των εργαζομένων... Η Κοινότητα αποτελεί το πλαίσιο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό και την πορεία προς μια άλλου είδους κοινωνία, που είναι σε τελική ανάλυση, και ουσιαστικά, η κοινωνία του δημοκρατικού σοσιαλισμού»^4. Και παρακάτω: «Γι' αυτό και η ενεργός συνεργασία των Ελλήνων εργαζομένων και των πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουν στην πρόοδο και την αλλαγή, αποτελεί το μόνο δρόμο που εγγυάται το μέλλον της χώρας»^{5 .}

Τι έλεγε την ίδια περίοδο ο εκπρόσωπος του «ΚΚΕ εσωτερικού» στη Βουλή; Τα εξής ίδια με το ΚΟΔΗΣΟ αλλάζοντας μόνο λέξεις: «Επιμένουμε, πως, αν υπάρχει μια σοσιαλιστική προοπτική για την ΕΟΚ και για μια - μια από τις ευρωπαϊκές χώρες, αυτή είναι μέσα από το βαθύ εκδημοκρατισμό των θεσμών και των δομών της Κοινότητας και των χωρών της, μέσα από την προώθηση των εργαζομένων προς τα κέντρα όπου παίρνονται οι αποφάσεις, και το συντονισμό της πάλης των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων»^6. Κόμματα, συνεπώς, του «ευρωμονόδρομου».

Να και η θέση του ΚΚΕ την ίδια εποχή: «Ο χαρακτήρας της ΕΟΚ δεν μπορεί να αλλάξει με τις προκαθορισμένες από αυτή διαδικασίες. Αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη πως μέσα από τις οποιεσδήποτε αλλαγές στα πλαίσια της ΕΟΚ, μπορεί η ΕΟΚ των μονοπωλίων να γίνει ΕΟΚ των εργαζομένων»^7.

Στο ίδιο μήκος κύματος με αυτό του «ΚΚΕ εσωτερικού» κινείται και ο «Συνασπισμός», ο οποίος φθείρει συνειδήσεις και εμποδίζει (στο μέτρο των δυνάμεών του) τη ριζοσπαστικοποίηση εργαζομένων, επιχειρώντας να τους εγκλωβίζει στον «ευρωμονόδρομο».

Προσπαθούν να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι εκείνο που συντελείται είναι παραπέρα θωράκιση της ΕΕ, η προώθηση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των μονοπωλίων.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Το άρθρο περιέχεται στη συλλογή κειμένων, που εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» υπό τον τίτλο «Ο σύγχρονος δεξιός οπορτουνισμός» με την επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τόμ. 26, σελ. 360, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».

2. Λ. Κύρκου, ό.π., σελ. 168-169.

3. Λ. Κύρκου, ό.π., σελ. 87.

4. Βλέπε Δ. Σάρλη, «Ζητήματα στρατηγικής και τακτικής», σελ. 420-421, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».

5. Δ. Σάρλη, ό.π., σελ. 421.

6. Δ. Σάρλη, ό.π., σελ. 422.

7. «Η πάλη του ΚΚΕ ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην Κοινή Αγορά», σελ. 59.