Εργο του Π. Πρέκα από την έκθεση «Χριστούγεννα με χρώμα» |
Κύκλος παραστάσεων από την Ακαδημία Χορού Μπολσόι της Μόσχας |
«Αττίλας» στη Λυρική Σκηνή. Στο ρόλο ο Δημήτρης Καβράκος |
Ενα αλλιώτικο ημερολόγιο της «Σύγχρονης Εποχής»
«Παιδιά χωρίς θεό». Σ' αυτά αφιερώνεται ο πανέμορφος «ημεροδείκτης» του 2002, που κυκλοφόρησε η «Σύγχρονη Εποχή», με την ευκαιρία της 30χρονης εκδοτικής της δραστηριότητας. Ο ημεροδείκτης είναι μια πολύπλευρη δημιουργική σύνθεση της ζωγράφου -χαράκτριας-βραβευμένης εικονογράφου βιβλίων Εύας Μελά. Ο ημεροδείκτης αποτελεί αισθητικό κομψοτέχνημα και παράλληλα μια «κατάθεση» ψυχής, «προσκύνημα» της τέχνης στα αδικημένα παιδιά όλης της Γης.
Το ημερολόγιο που συνέθεσε η Ε. Μελά περιέχει: Φωτογραφίες-ντοκουμέντα από τυραννισμένα παιδιά. Αποσπάσματα - θεματολογικά αντίστοιχων - ποιημάτων των Γιάννη Ρίτσου, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Μαχμούτ Νταρουίς, Σέργιου Συντελή, Σαμίχ Κασέμ και δημοτικών τραγουδιών. Χειροποίητη γραφή των ημερών και μηνών. Τις κορυφαίες γιορτές του ανθρώπου - λ.χ., της Πρωτομαγιάς, της «σταύρωσης» και «ανάστασής» του - και όχι της Εκκλησίας (υπάρχει και αυτό στο τέλος του ημερολογίου). Και βέβαια, με ζωγραφιές της. Ζωγραφιές υπέροχες, που γλυκαίνουν αλλά και βουρκώνουν την ψυχή. Ζωγραφιές πουλιών και παιδιών, συνταιριασμένων με μοναδική ευαισθησία και ομορφιά. Πουλάκια και παιδάκια μοναχικά.
Προσωπάκια και μάτια παιδιών που τα κοιτάς και λαχταρά η ψυχή σου. Είναι τα παιδιά που βλέπουμε στις καθημερινές μας διαδρομές. «Τα παιδιά στα φανάρια, στους πάγκους, τα παιδιά του διπλανού σπιτιού με τους μετανάστες, τα παιδιά του καταυλισμού, τα παιδιά που ξενυχτούν δουλεύοντας... Κι εκείνα τα παιδιά που μπαίνουν στο σπίτι μας μέσα απ' τις οθόνες, τα παιδιά των βομβαρδισμών, του πολέμου, της αναγκαστικής προσφυγιάς... Τα παιδιά απ' τη Βοσνία, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν... Τα παιδιά-θύματα της "νέας τάξης", όπου Γης». Τα παιδιά που μαθαίνουν «απ' τις ταμπέλες τ' αλφαβητάρι, / φυλλομετρώντας στους δρόμους εκείνες / τις σελίδες του τενεκέ και της λαμαρίνας».
«Σ' αυτά τα παιδιά» και στην «ελπίδα πως αυτός ο κόσμος θ' αλλάξει» αφιερώνει η Εύα Μελά αυτή τη δημιουργία της.