MotionTeam

Την ίδια ώρα, όμως, η κυβέρνηση επιχειρεί με δύο τεχνάσματα να βγάλει από πάνω της την ευθύνη για το βαθιά αντεργατικό - αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που προωθεί.

Τέχνασμα πρώτο: Παρουσιάζει τον εαυτό της ως περίπου εξαναγκασμένη να υπογράψει μια συμφωνία με την οποία δεν συμφωνεί.

Τέχνασμα δεύτερο: Ισχυρίζεται ότι δεν έχει και τόση σημασία η υπογραφή του 3ου μνημονίου, γιατί θα πάρει μέτρα για να αντισταθμιστούν οι επιπτώσεις από την εφαρμογή του, αφού βεβαίως πρώτα υπογραφεί. Γιατί, λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ στο επόμενο συνέδριό του θα επεξεργαστεί σχέδιο για τον απεγκλωβισμό από τα μνημόνια.

Η κυβέρνηση έχει ήδη βάλει την υπογραφή της με δικό της αίτημα και στις 20 Φλεβάρη για τη συμφωνία - «γέφυρα» που ολοκλήρωνε το 2ο μνημόνιο, έχει ήδη βάλει την υπογραφή της και στις 12 Ιούλη, επίσης, με δικό της αίτημα για τη συμφωνία έναρξης των διαδικασιών για το 3ο μνημόνιο.

Η προς υπογραφή νέα δανειακή σύμβαση και το αντίστοιχο μνημόνιο, αφορούν στα σκληρά μέτρα που ψηφίστηκαν ως προαπαιτούμενα για να ξεκινήσει η διαδικασία, αλλά και εκείνα που θα ψηφιστούν το επόμενο διάστημα ως βασικός κορμός της νέας συμφωνίας.

Το περιεχόμενο των έως τώρα συμφωνιών που έχουν και νομοθετηθεί, είναι ένα εξαιρετικά βαρύ φορτίο για τους εργαζόμενους που ήδη το υφίστανται, αλλά και θα το υφίστανται για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, καθώς υποχρεώνουν σε χρεοκοπία διαρκείας την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Την ευθύνη για αυτά τα δεδομένα προσπαθεί να πετάξει από πάνω του ο πρωθυπουργός, όταν δηλώνει κάθε λίγο και λιγάκι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την ιδιοκτησία του μνημονίου. Προκαλεί όταν δηλώνει ότι το μνημόνιο είναι μεν ένας αναγκαίος συμβιβασμός, αλλά θα παλέψει στη συνέχεια για να υπάρχουν αντισταθμιστικά μέτρα. Αυτή η προσπάθεια συνιστά και μια ουσιαστική διαφορά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που υπέγραψαν μνημόνια. Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει το λαό ότι παλεύει για το καλό του, ότι βρίσκεται με το μέρος του, ενώ στην πράξη συνεχίζει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Η κυβέρνηση θέλει να πείσει το λαό ότι έδωσε μάχη και θα συνεχίσει να δίνει μάχη. «Εδωσα μάχη», λέει ο πρωθυπουργός. Για ποιον, όμως, την έδωσε; Την όποια μάχη η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τη δίνει προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Η όποια κόντρα και διαμάχη υπήρξε, είχε πίσω της ένα τεράστιο άθλιο παιχνίδι, τεράστια οικονομικά, επιχειρηματικά συμφέροντα εντός και εκτός χώρας. Αυτή είναι η αλήθεια. Γι' αυτά τα πράγματα δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας πως «αισθάνομαι περήφανος γι' αυτή τη μάχη». Μόνο που ο λαός που ζει όπως ζει, δεν μπορεί να έχει τους ίδιους στόχους με μια τέτοια κυβέρνηση, δεν μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος, επειδή μια κυβέρνηση διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Και δεν πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα συνεχίσει να ζει μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της ΕΕ και των μνημονίων της.

Τη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει γι' αυτό το θέμα, για το ποια, δηλαδή, ταξικά συμφέροντα υπηρετεί αυτή η πολιτική, επιδιώκει να πνίξει η κυβέρνηση. Και για να το πετύχει προσπαθεί να αναβάλει όσο το δυνατόν τη συζήτηση. Μια από τις μεθόδους είναι ο διαρκής καθησυχασμός ότι «δεν υπάρχουν άλλα προαπαιτούμενα» κι ότι η κουβέντα που γίνεται με τους θεσμούς αφορά στη διαδικασία. Τι δεν μπορεί να κρύψει; Οτι στο σύνολό του ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει ενώσει τις δυνάμεις του στο κύριο που είναι η με κάθε τρόπο ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών, η οποία βεβαίως έχει ένα κεντρικό προαπαιτούμενο: Το τσάκισμα του λαού, την εκμηδένιση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Και ως προς αυτό το κύριο η διαδικασία δεν είναι μια τυπικά ουδέτερη πράξη. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας, για την τελική, δηλαδή, υπογραφή του τρίτου μνημονίου, έχουν οριστεί από την ίδια την κυβέρνηση ως προαπαιτούμενα μια σειρά μέτρα που είτε περιέχονται στη δική της πρόταση προς την τρόικα, είτε αναφέρονται στο κείμενο που υπέγραψε μαζί τους στις 12 Ιούλη και είναι ήδη νόμος του κράτους. Μέτρα όπως η μείωση των συντάξεων των νέων συνταξιούχων, με τη θέση ότι πρέπει να υπάρχει «στενότερη σύνδεση μεταξύ εισφορών και παροχών», ή ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων με το διαχωρισμό σε βασική και αναλογική. Μέτρα όπως η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος ή οι ριζικές ανατροπές στην ασφάλιση των αγροτών κ.ά. Μα, το σημαντικότερο που η ίδια η κυβέρνηση αποδέχτηκε ως προαπαιτούμενο είναι οι νέες ανατροπές τόσο στο θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων όσο και στο κυρίαρχο ζήτημα της συνδικαλιστικής δράσης, βάζοντας στον πάγο απεργίες, κινητοποιήσεις κ.λπ.

Οταν, λοιπόν, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η υπογραφή του 3ου μνημονίου είναι μεν μια αναγκαστική διαδικασία, αλλά αναστρέψιμη στη συνέχεια, δεν λέει αλήθεια γιατί ένα προς ένα τα μέτρα που σήμερα νομοθετούνται δεν είναι της στιγμής.

Είναι θεμελιώδεις ανατροπές με βάθος δεκαετιών μπροστά. Το λαό δεν θα τον σώσουν τα αντισταθμιστικά της κυβέρνησης ή τα υποτιθέμενα σχέδια απεγκλωβισμού που στην πραγματικότητα θα τον εγκλωβίσουν σε νέες αυταπάτες. Χρειάζεται εργατικό - λαϊκό κίνημα ισχυρό, ικανό να βάλει εμπόδια στην εφαρμογή της λαϊκής ανατροπής, άρα εργατικό - λαϊκό κίνημα μαζικό, καλά οργανωμένο αλλά και με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να εμποδίσει η κυβέρνηση εγκλωβίζοντας το λαό σε μια στάση αναμονής, ότι πράγματι ενώ ήδη θα εφαρμόζεται το μνημόνιο, στην πορεία αυτό θα ανατραπεί στην πράξη από τους ίδιους που το έχουν υπογράψει.

Η κυβέρνηση επενδύει στον εγκλωβισμό των λαϊκών συνειδήσεων, στην αναμονή, γιατί η πολιτική της στοχεύει στη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, στην αναζωογόνηση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στη συμμετοχή στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και σ' αυτό το στόχο δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο ο λαϊκός παράγοντας. Αυτή η τακτική δεν αφορά μόνο την κομματική και κυβερνητική πλειοψηφία αλλά και την κομματική μειοψηφία, δηλαδή κι αυτούς που επαναλαμβάνουν τα στερεότυπα του ευρωμονόδρομου, αλλά και τους άλλους που θέλουν καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα.

Για την εργατική τάξη ο μόνος δρόμος για τον πραγματικό απεγκλωβισμό από μνημόνια, αντιλαϊκά μέτρα, την ένταση της εκμετάλλευσης, τη ζωή χωρίς δικαιώματα, τη μεγάλη ανεργία, είναι ο δρόμος της ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους.

Η ΕΕΔΥΕ καλεί σε συμμετοχή στη συγκέντρωση, την Πέμπτη 6/8, στις 7.30 μ.μ., στο Βράχο της Ακρόπολης, για τα 70 χρόνια από τη ρίψη των ατομικών βομβών στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου του 1945).

Στο κάλεσμά της η ΕΕΔΥΕ σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι σήμερα, «70 χρόνια μετά, η πυρηνική απειλή εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τους λαούς. Τα πυρηνικά όπλα έχουν εκσυγχρονιστεί και είναι στη φαρέτρα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται για την κυριαρχία και το μοίρασμα των αγορών».

Καταγγέλλει, επίσης, την όλο και βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη σχεδιαζόμενη δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο και την αναβάθμιση των ήδη υπαρχουσών ευρωατλαντικών βάσεων και στρατηγείων. Οπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «μπορεί οι κυβερνήσεις να εναλλάσσονται, παραμένει όμως το βασικό: Ο καπιταλισμός, οι συμμαχίες για τη διατήρηση της αστικής εξουσίας και την καθυπόταξη του ελληνικού λαού κάτω από τη σημαία των επιχειρηματικών ομίλων».

Η ΕΕΔΥΕ καλεί σε δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, απαιτώντας:

-- Την καταστροφή όλων των πυρηνικών όπλων.

-- Την απομάκρυνση των ευρωατλαντικών βάσεων και στρατηγείων από την Ελλάδα.

-- Την επιστροφή όλων των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από τις επιχειρήσεις των ΝΑΤΟ - ΕΕ.

-- Αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.