Λένε ότι ο προβληματισμός και η αναζήτηση προτάσεων δεν αφορούν μόνο τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αλλά αγκαλιάζουν τις μικρές και ειδικότερα τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, τους επαγγελματίες αυτούς που εμείς προσδιορίζουμε πιο συγκεκριμένα ως αυτοαπασχολούμενους.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ισχυρίζεται ότι έχει κάνει πράξη αυτό το ενδιαφέρον, αναφερόμενη κυρίως στα μέτρα της διαχείρισης της πανδημίας.

Αντίθετα, το φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας κάνει κριτική στην κυβέρνηση της ΝΔ, αν και κανένα κόμμα αυτού του φάσματος δεν αμφισβήτησε τις βασικές κατευθύνσεις των εγχώριων και συμμαχικών επιτελείων της τάξης που κυριαρχεί σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, δηλαδή της τάξης των καπιταλιστών.

Ποια είναι αυτά τα επιτελεία; Πρώτα απ' όλα ο ΣΕΒ, τα επιτελεία της ΕΕ, όπως η ΕΚΤ, και η ΤτΕ.

Αξίζει να σκεφτούμε με το εξής κριτήριο:

Είναι συγκεκριμένοι όροι για επενδυτικά προγράμματα, για επιδοτήσεις. Είναι όροι που ικανοποιούν συγκεκριμένους στόχους.

Ποιος είναι ο κύριος στόχος; Η ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας, και μάλιστα για να αντιμετωπίσει η ΕΕ τους ανταγωνιστές της στη διεθνή αγορά, δηλαδή αμερικανικά, κινεζικά, ρωσικά, γιαπωνεζικά μονοπώλια.

Και καθαρά ομολογούν: Δεν πρόκειται για έναν ανταγωνισμό που αφορά τη μαρίδα, που ούτε καν μεζεδάκι δεν είναι για τους μεγαλοκαρχαρίες. Η μαρίδα πρέπει να συνεταιριστεί «για να δώσει από γόπα και πάνω», τότε μπορεί να συμβάλει ως τροφή για τον ανταγωνισμό των μεγαλοκαρχαριών. (...)

Ομως κανένα κόμμα - δεξιό, κεντρώο, «αριστερό» - δεν τα βάζει με τον ΣΕΒ. (...)

Σκεφτείτε το κι αλλιώς:

Στη ΓΣΕΒΕΕ υπερισχύουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τις δυνάμεις της ΝΔ, που υπερισχύουν στην ΕΣΕΕ.

Βέβαια, παρατάξεις τους σε οργανώσεις και της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ κάνουν συνεργασίες σε κοινά ψηφοδέλτια, αλλά και με δυνάμεις που πολιτικά προτιμούν άλλα κόμματα, από τα δεξιά της ΝΔ έως τα αριστερά ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, η ποικιλία έχει μεγαλώσει.

Τι στάση κράτησαν οι διοικήσεις και της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν τη μαρίδα, π.χ. στη φορολογία; Ποιος υποστήριξε την πρόταση του ΚΚΕ για αφορολόγητο όριο στα 12.000 ευρώ, με προσαύξηση ανά παιδί, την κλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών, ώστε το μεγάλο κεφάλαιο να πληρώσει; (...)

Η αλήθεια είναι ότι εσείς βλέπετε ένα μέρος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αυτόν μεταξύ μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων, όπου ως γενική τάση ο ανταγωνισμός είναι χαμένη υπόθεση για τις μικρές επιχειρήσεις.

Αυτή είναι μια πραγματική αλλά περιορισμένη οπτική. Κρύβει ότι δεν υπάρχει κέρδος χωρίς εκμετάλλευση, δεν υπάρχει διαχωρισμός σε «θεμιτό» και «αθέμιτο» κέρδος, δεν υπάρχει νόμος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και οικονομίας που μπορεί να βάλει φρένο στο κέρδος. Γιατί ακούμε «άλλο το κέρδος, άλλο η αισχροκέρδεια», «άλλο καπιταλιστική επιχείρηση, άλλο ολιγοπώλιο».

Τα πάντα είναι και χωρούν μέσα στον ανταγωνισμό. Και οι λεγόμενες «Επιτροπές Ανταγωνισμού» είναι για να διορθώνουν όχι την αδικία, την ασυδοσία του καπιταλιστικού μονοπωλίου σε βάρος του αυτοαπασχολούμενου και της λαϊκής κατανάλωσης, αλλά για να ανοίγουν τον δρόμο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όταν αυτή μονοπωλείται - ή σχεδόν μονοπωλείται - σε έναν κλάδο.

Καπιταλιστική οικονομία σημαίνει αντιφάσεις που οδηγούν στην αναρχία, στις οικονομικές υφέσεις και στις κρίσεις. Η ίδια δύναμη που σπρώχνει στην υπερπαραγωγή, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, η ίδια οδηγεί στην ύφεση, στη συρρίκνωση, στην κρίση.

Και από την κρίση μόνο φαινομενικά και συγκυριακά θα βγουν όλοι χαμένοι. Γιατί «στον επόμενο τόνο» κάποιοι από τους καπιταλιστές θα βγουν εκ νέου κερδισμένοι, θα μαζέψουν τα υποτιμημένα κεφάλαια σε οποιαδήποτε μορφή τους, σε αποθέματα, σε χρηματικό κεφάλαιο, σε βιομηχανικό κ.λπ. Οι πολλοί, όμως, ακόμα και κάτοχοι σημαντικών μέσων παραγωγής, με χρησιμοποίηση σημαντικού μέρους ξένης εργασίας, θα βγουν χαμένοι. Αυτό σημαίνει χρεοκοπία, αναγκαστική πώληση - εξαγορά.

Μπορεί να σκεφτείτε: Τώρα συμβαίνουν αυτά; Κι αν συνέβαιναν και στο παρελθόν, πώς ζούσαμε καλύτερα;

Ας συζητήσουμε: Τι μπορούμε να θεωρήσουμε «καλύτερο παρελθόν»; Οτι δεν συνέβαιναν μεγάλες κρίσεις; 'Η ότι στο δικό μας βιωματικό παρελθόν ζήσαμε καλύτερες μέρες; (...)

Πάνω στη μετά τις καταστροφές του Β' ΠΠ ανάπτυξη, στην οποία ακόμα χώραγε η διευρυμένη αυτοαπασχόληση, η μικρή επιχείρηση, μια ορισμένη συγκέντρωση ενός κεφαλαίου για ξεκίνημα, που βασίστηκε και στο πούλημα χωραφιών, στην αντιπαροχή οικοπέδων στις πόλεις, αλλά και στις διπλές δουλειές ιδιωτικού - δημοσίου ή αγροτικές και άλλες, στηρίχτηκαν κάποιες γενιές αυτοαπασχολούμενων που έζησαν «καλύτερο παρελθόν».

Υπήρξε και το πιο άμεσα βιωματικό «καλύτερο παρελθόν», ανάμεσα στις κρίσεις 1991 και 2008, που στηρίχτηκε στην εκμετάλλευση των πρώτων ευκαιριών της καπιταλιστικοποίησης των πρώην σοσιαλιστικών βαλκανικών χωρών, που συμπαρέσυρε και την αύξηση του κύκλου εργασιών της αυτοαπασχόλησης στην Ελλάδα.

Αλλά, όπως είχε προβλέψει το ΚΚΕ, όλα αυτά έχουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, μια ημερομηνία λήξης, που ήρθε και έμεινε, κυρίως στο λιανικό εμπόριο!

Οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες τι μπορούν να περιμένουν; Μια νέα σημαντική φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης ή μια νέα περιφερειακή ευκαιρία ή κάποιον άλλο σημαντικά ευνοϊκό παράγοντα;

Διάφορες πολιτικές προτάσεις δίνουν έμφαση πότε σε έναν, πότε σε άλλο παράγοντα. Ενοχοποιούν μόνο τη ΝΔ και όχι την ίδια τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, για το γεγονός ότι παρά τη σημερινή φάση μιας σχετικής καπιταλιστικής ανάπτυξης σε σχέση με το 2020, το λαϊκό εισόδημα, γενικότερα το λαϊκό βιωτικό επίπεδο, βρίσκεται πολύ πίσω από το επίπεδο του 2008. (...)

Το ΚΚΕ δεν ισχυρίζεται ότι ο καπιταλισμός φέρνει μια σαρωτική εξαφάνιση των αυτοαπασχολούμενων. Φέρνει την τάση του περιορισμού τους, ή μιας αναγκαστικής παραμονής, με υπερχρέωση και παράταση της συνταξιοδότησης. Φέρνει και τη βίαιη μετακίνηση σημαντικού μέρους αυτοαπασχολούμενων από τον έναν κλάδο στον άλλον, ή και την καταστροφή, την αλλαγή της κοινωνικής θέσης από την αυτοαπασχόληση στη μισθωτή εργασία, συχνά με ενδιάμεσο στάδιο παρατεταμένης, επώδυνης ανεργίας.

Το πιο γενικό όμως είναι ότι η επιβίωση στην αυτοαπασχόληση συχνά είναι επώδυνη σε φθορά υγείας, λόγω της εντατικοποίησης, του άγχους στη διαχείριση - διοίκηση της επιχείρησης, λόγω έλλειψης αργιών, περιορισμένων ετήσιων διακοπών, για να μην αναφερθούμε στην κατάσταση των αυτοαπασχολούμενων μητέρων στο Εμπόριο, στον Επισιτισμό, στον Καλλωπισμό.

Συχνά μια τέτοια παραμονή στην αυτοαπασχόληση είναι μια σχεδόν αναγκαστική εναλλακτική σε σχέση με τη μισθωτή εργασία. Η εντατικοποίηση και η ανασφάλεια της σταθερότητας ελάχιστα διαφέρουν από εκείνες στη μισθωτή εργασία, είναι απαλλαγμένες μόνο από τον εργοδοτικό καταναγκασμό.

Σε μια σειρά κλάδων, π.χ. Εστίαση, λογιστικές - φοροτεχνικές εργασίες, ιδιωτική Εκπαίδευση, Καλλωπισμός κ.λπ., με αύξηση της αυτοαπασχόλησης είναι ισχυρή η εξάρτηση από τα μονοπώλια του κλάδου, ενώ η όποια επιδότηση μέσω προγραμμάτων ουσιαστικά γίνεται για να εξασφαλίσει πελατεία σε αυτά τα μονοπώλια. Ετσι αναπαράγεται η αυτοαπασχόληση, ως συμπληρωματική της άμεσης εκμεταλλευτικής σχέσης μισθωτής εργασίας - κεφαλαίου. (...)

Ο αυτοαπασχολούμενος πρέπει να δει τον πραγματικό του εχθρό, την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κράτος της, και τον πραγματικό του σύμμαχο, τον μισθωτό εργαζόμενο, που συχνά είναι η γυναίκα, το παιδί του, μέσα και γύρω από την οικογένειά του.

Να δει τις κοινές τους ανάγκες, τις κοινές τους δυνατότητες, πάνω στις οποίες μπορεί να αναπτυχθεί κοινή διεκδίκηση, κοινός αγώνας. Αγώνας συνδικαλιστικός, όχι όμως στενά κλαδικός, αλλά και αγώνας πολιτικός για άλλη οργάνωση όλης της οικονομίας και της κοινωνίας, με σκοπό να καταργηθεί η εκμετάλλευση.

Δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί η καταπίεση, η καταστροφή του μικρού από τον μεγαλύτερο, να καταργηθεί μόνο η εκμετάλλευση του μεγάλου προς τον μικρό.

Δεν μιλάμε για μια οικονομία - κοινωνία που θα ρίξει το επίπεδο της ζωής του αυτοαπασχολούμενου στο πιο χαμηλό επίπεδο των πιο κακοπληρωμένων μισθωτών και συνταξιούχων.

Μιλάμε για τη σοσιαλιστική κοινωνία, που θα ανεβάσει το επίπεδο όλων, με την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, σύμφωνα με τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας, της παραγωγής. Αυτή η αξιοποίηση μπορεί να γίνει με κοινωνική ιδιοκτησία και επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό.

Βέβαια, η κοινωνικοποίηση θα ξεκινήσει γενικευμένα από ορισμένους κλάδους, όπως Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Υδρευση, Μεταποίηση, Κατασκευές, Υγεία - Πρόνοια, Εκπαίδευση. Δεν θα επεκταθεί αμέσως στον Καλλωπισμό, στην Εστίαση.

Ο αυτοαπασχολούμενος στους τομείς που άμεσα θα κοινωνικοποιηθούν δεν θα γίνει απλό γρανάζι. Θα αξιοποιηθεί σύμφωνα με τις γνώσεις του, την ειδικότητά του και σε επιτελική εργασία οργάνωσης, αρκεί να μη σαμποτάρει τη νέα εξουσία, τις νέες σοσιαλιστικές σχέσεις, να μη γίνει φορέας της αντεπανάστασης.

Αρκεί να αντιλαμβάνεται σωστά τις κοινωνικές ανάγκες ως κίνητρο της κοινωνικής παραγωγής και της οργάνωσης των κοινωνικών υπηρεσιών, ζήτημα που αφορά και τον μισθωτό εργαζόμενο. (...)

Σύμμαχος κοντινός του αυτοαπασχολούμενου δεν είναι ο καπιταλιστής επειδή και οι δύο είναι ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, επειδή βρίσκονται στις ίδιες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Βέβαια, κάποιοι αυτοαπασχολούμενοι που το συνειδητοποιούν διαλέγουν λάθος δρόμο ως προς τον συνδικαλισμό: Τον αρνούνται τελείως, δεν συμμετέχουν στα υπάρχοντα σωματεία, ενώ ιδεολογικά - πολιτικά συσπειρώνονται με το ΚΚΕ.

Ομως εμείς, το ΚΚΕ, είμαστε υπέρ του συνδικαλισμού, φυσικά βοηθώντας μέσω των δυνάμεών μας να διαμορφώνονται πλαίσια διεκδικήσεων - πάλης, συνθήματα, δράσεις που συμφέρουν τους αυτοαπασχολούμενους και όχι τους καπιταλιστές, οι οποίες αποκαλύπτουν γιατί δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ τους. (...)

Το κύριο είναι να ενισχυθούν η σταθερή συνδικαλιστική δράση, η συμμετοχή, ο γενικότερος προσανατολισμός της πάλης, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενίσχυση της παρέμβασης των κομμουνιστών, την καλύτερη οργάνωσή τους για την παρέμβαση στο κίνημα, για την ανάπτυξη της διαπάλης με τις παρατάξεις των αστικών κομμάτων, με τις ίδιες τις δυνάμεις των καπιταλιστών, τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς που διαθέτουν (επιμελητήρια, περιφερειακούς και τοπικοδιοικητικούς παράγοντες, πρόγραμμα επιδοτήσεων, Επαγγελματικής Εκπαίδευσης κ.λπ.).

Κυρίως να ανέβει η αυτοτελής ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του Κόμματος με όλα τα ζωντανά μέσα επικοινωνίας: Περιοδείες, κυρίως συσκέψεις - συζητήσεις, διαλέξεις, μαθήματα, βιβλιοπαρουσιάσεις κ.λπ. στους πιο πρωτοπόρους, που θα γίνουν οργανωτές - προπαγανδιστές της πάλης μαζί με την εργατική τάξη για τη σοσιαλιστική κοινωνία, την οικονομική της βάση, τις κοινωνικές υπηρεσίες και δομές της, την εξουσία της, αλλά και για τον δρόμο κατάκτησής της.

Ολο αυτό μπορεί και πρέπει να περιλάβει την αποδόμηση των αστικών δυνάμεων με «αριστερό» - σοσιαλδημοκρατικό μανδύα, παραπλανήσεων - ιδεολογημάτων όπως «δεν φαίνεται φως σοσιαλισμού πουθενά», «δεν άντεξε», «καλύτερα ο εξανθρωπισμός του καπιταλισμού».

Αυτά δεν είναι «αυθόρμητα» κωλύματα, είναι διοχετευμένες ιδέες. Η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η αρνητική πείρα, είναι η ανοχή της σοσιαλιστικής εξουσίας στη μικρή ιδιοκτησία, στην εμπορευματικότητα. Τελικά, οι ανατροπές, η καπιταλιστικοποίηση σήμερα είναι σε βάρος μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων. «Τα νερά δεν θα είναι για πολύ, με βάση τον ιστορικό χρόνο, λιμνάζοντα».

Η Ελλάδα, η ευρύτερη περιοχή, η Ευρώπη, θα βρεθούν σε συνθήκες πιο εμφανών διαταραχών της αστικής εξουσίας. Το ομολογούν, το προβλέπουν και οι αστοί.

Το ζήτημα είναι η ικανότητα αξιοποίησης των συνθηκών, των ρηγμάτων για να αλλάξει ο συσχετισμός της ταξικής πάλης, που κρίνεται από σήμερα.

Και μερίδιο ευθύνης έχουν και οι πιο ανοιχτόμυαλες - πρωτοπόρες δυνάμεις αυτοαπασχολούμενων, για την κατάκτηση της Κοινωνικής Συμμαχίας σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ενάντια στη συμμετοχή των παιδιών μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, οργανώνοντας την αυτοτελή από κάθε αστική κυβέρνηση, συνολικά από το καπιταλιστικό κράτος, εργατική - λαϊκή πάλη.