1. Οι απόψεις που εκφράστηκαν για το καταστατικό στο Ριζοσπάστη στις 12/1 (σελίδα 12) από τον Γιώργος Πολυμερίδη, θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν βάση και μπορούν να ενταχθούν στο Καταστατικό ή να ληφθούν σοβαρά υπ' όψη από τα μέλη του Κόμματος. Με εξαίρεση την παρατήρηση Ν. 4, την οποία και θεωρώ αχρείαστη και επιζήμια για την πρακτική λειτουργία του Κόμματος, οι υπόλοιπες παρατηρήσεις ωστόσο βοηθούν τόσο στη βαθύτερη ιδεολογική ατσάλωση του κόμματος όσο και στην εμβάθυνση της εσωκομματικής δημοκρατίας και λειτουργίας του.

2. Το Κόμμα μπορεί να αναπτύσσει επιχειρηματική οικονομική δραστηριότητα, με σκοπό τη διασφάλιση της δυνατότητάς του να ενημερώνει, ιδεολογικά και πολιτικά το λαό για τις θέσεις του, να αναπτύσσει τη μαζική πολιτική διαφωτιστική του δραστηριότητα στα πλαίσια της προώθησης της πολιτικής του.

Η παραπάνω άποψη είναι σωστή και ορθώς υπάρχει στο Καταστατικό του ΚΚΕ, έχοντας ωστόσο πλέον αρκετή πείρα για το πώς η ίδια η καπιταλιστική κρίση και οι νόμοι της αγοράς μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το χτύπημα του κόμματος οικονομικά και ιδεολογικά προτείνω:

Α. Να υπάρχει πλήρης και συνεχής ενημέρωση των κομματικών μελών και στελεχών για τις επιχειρήσεις που κατέχει το κομμουνιστικό κόμμα και τη λειτουργία τους. Να υπάρχει προτεραιότητα στην κατοχή επιχειρήσεων όπως της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ που έχουν καθημερινό αντίκτυπο στη λειτουργία του κόμματος.

Β. Οι εργαζόμενοι σε αυτές να είναι κομματικά μέλη. Αυτό δε θα μας σώσει βέβαια από τα πυρά του αστικού Τύπου (βλέπε το παράδειγμα για το portal του «902») αλλά είναι μια πιο έντιμη απ' την πλευρά μας στάση που εξηγείται στο λαό σαφώς πιο εύκολα. Αν καταστεί αδύνατον να δουλεύουν μόνο κομματικά μέλη στις επιχειρήσεις του Κόμματος, τότε πρέπει να αξιοποιηθεί η ΚΝΕ και ο κοντινός περίγυρος του ΚΚΕ.

Γ. Οι επιχειρήσεις του Κόμματος αν και αναγκάζονται να λειτουργούν στα καπιταλιστικά πρότυπα λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονται, πρέπει παράλληλα να τονίζουν με κάθε δυνατό τρόπο ότι αποτελούν μέσα ενός κομμουνιστικού κόμματος που παλεύει για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Δ. Σε περίπτωση απόλυσης εργαζομένου και ειδικότερα μη κομματικού μέλους πρέπει να φροντίζει το Κόμμα και η ΚΝΕ με επιπλέον οικονομικές εξορμήσεις να προσφέρουν μια πρώτη βοήθεια στους απολυμένους. Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία ούτε μικροαστισμός. Αποτελεί έμπρακτη αναγνώριση της συνεισφοράς τους στο ΚΚΕ (για πολλά χρόνια μερικών από αυτούς) και τέλος πάντων ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε στα πλαίσια τα οποία ζούμε. Η εργατική τάξη θα αναγνωρίσει την προσπάθειά μας και θα μας στηρίξει με όσα μέσα διαθέτει.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, αποδεικνύουν την ωριμότητα του Κόμματος, τα βήματα που έχουν γίνει από τις επεξεργασίες που έχουν προηγηθεί, από το 15ο έως το 18ο με τον εμπλουτισμό της προγραμματικής αντίληψης. Βασικό καθήκον όλων λοιπόν των οργάνων είναι το ζήτημα αφομοίωσης από τις ΚΟ, αλλά και τους οπαδούς τους φίλους, τους εργαζόμενους που ήρθαν κοντά στο Κόμμα το τελευταίο διάστημα. Και αυτή η δουλειά δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί καλά να συνδυάζεται η εσωοργανωτική δουλειά με το μαζικό άνοιγμα των Κομματικών Οργανώσεων.

Α) Η επεξεργασία του σχεδίου Προγράμματος, η πολιτική συμμαχιών όπως εκφράζεται και στις Θέσεις, αντικειμενικά θέτει ταυτόχρονη εξέταση στα βήματα που έχουν κάνει κάθε μία Κομματική και ΚΝίτικη οργάνωση, πόσο έχει αφομοιωθεί η δουλειά «από τα κάτω», πώς δουλεύουμε στο μαζικό κίνημα, ξεπερνώντας χρόνια εντοπισμένες αδυναμίες που μας δυσκολεύουν. Δουλειά με τέτοια χαρακτηριστικά πριν από όλα σημαίνει ότι το σχεδιασμό και προγραμματισμό θα τον κάνουμε μέσα στο χώρο δουλειάς, στο εργοστάσιο, τη σχολή, τη μαθητεία, το Κομματικό και ΚΝίτικο δυναμικό θα γνωρίζει ταυτόχρονα τις εξελίξεις, τη στάση του αντιπάλου, τα επιχειρήματα, θα βοηθά τους νέους εργαζόμενους, τη νεολαία να αποκτά ταξικό κριτήριο, θα έχει σταθερό μέτωπο στον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό.

Επιμονή να εμπεδώνεται το ζήτημα της λαϊκής συμμαχίας και πώς δουλεύουμε σε συνδυασμό τον κλάδο με το έδαφος, τον μικρό παραγωγό με το βιομηχανικό εργάτη, τον μικρέμπορο με τον εμποροϋπάλληλο. Οι Θέσεις της ΚΕ στη Θέση 61, κάνουν ακόμα πιο κατανοητό ή ξεκάθαρο ότι η εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη που μαζί με τους μισοπρολετάριους, άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα θα διαμορφώνει κοινό πλαίσιο δράσης και αιτημάτων στη σύγκρουση με τα μονοπώλια και την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον κλάδο του μετάλλου, σε μία περιοχή όπως η Θεσσαλία που έχει εργοστάσια μονοπωλιακών ομίλων (Χαλυβουργία, ΜΕΤΚΑ, ΒΕΜΕΚΕΠ EXALCO, Intrakat κ.α.), έχει ορισμένους μικρούς ΕΒΕ με μικρές βιοτεχνίες αλουμινίου, σιδεράδικα, μηχανουργεία, συνεργεία κυρίως σε Λάρισα και Δυτική Θεσσαλία, περίπου 1.200 σπουδαστές μηχανολογίας στα ΤΕΙ, 500 - 600 στη μαθητεία κ.λπ. Εχοντας καθαρό ότι η λαϊκή συμμαχία σε αυτόν τον κλάδο αφορά αυτό ακριβώς το κομμάτι των βιομηχανικών εργατών, των μικρών ΕΒΕ και της νεολαίας που είναι η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης και ήδη δουλεύει σε συνθήκες γαλέρας, πρέπει να οργανωθεί με πρωτοβουλία των κλαδικών συνδικάτων ευρεία σύσκεψη ανά πόλη, που να βάζει το ζήτημα κοινών στόχων και αιτημάτων να οργανωθούν μια σειρά από πρωτοβουλίες, να ανεβαίνει η συνείδηση του εργαζόμενου απέναντι στο ζήτημα της οργάνωσής του, να γνωρίζει στην πράξη τους συμμάχους του. Εκεί θα ατσαλώνεται η λαϊκή συμμαχία, θα οργανώνεται πάλη με κοινούς στόχους, θα γίνεται πράξη το σύνθημα «κανένας μόνος του, στην κρίση».

Οι διάφοροι «ΚΚΕδολόγοι» έχουν επιστρατεύσει όλα τους τα επιτελεία για να χτυπήσουν το Κόμμα και σε αυτό το ζήτημα έχουν ακουστεί ήδη πολλά, ότι το ΚΚΕ καταργεί το μέτωπο, ότι δεν έχουμε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και πολλά άλλα που θα σκαρφιστούν να πουν, για να κουκουλώσουν τη διαφωνία τους «εντέχνως» με τη στρατηγική του ΚΚΕ που είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Σπέρνουν αυταπάτες, όταν λένε ότι δεν ακούμε πολιτικές δυνάμεις άλλες που έχουν αντικαπιταλιστική φρασεολογία - δεν πάμε πουθενά από κοινού άρα περιχαρακωνόμαστε και στην εποχή της συνεργασίας το ΚΚΕ μένει μόνο του - εδώ αποκαλύπτουν το ρόλο τους ότι δεν έχουν πειστεί στην εργατική τάξη και ότι αυτή είναι η κινητήρια δύναμη των εξελίξεων, ξεχνάν ότι η εργατική τάξη συμμαχεί με τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα για την εξουσία και το αναγορεύουν σε συνεργασία μεταξύ κομμάτων, σχημάτων, ομάδων, όχι με κάποιο πλαίσιο έτσι για να λέμε ότι έχουμε συμμαχία οι «αριστερές» δυνάμεις, απεμπολούν ταυτόχρονα το νόημα της κοινωνικής συμμαχίας και τη μετατρέπουν συμμαχία δυνάμεων που θα ενωθούν σε ένα εκλογικό σχήμα, που θα κατέβει σε εκλογές και θα διεκδικήσει τη διακυβέρνηση. Είναι μεγάλος ο κίνδυνος να ενσωματωθεί το εργατικό κίνημα σε τέτοιου είδους λογικές, χρειάζεται μαχαίρι να αποκοπεί από τη συνείδηση κάθε εργάτη/εργάτριας η λογική της ανάθεσης (που πολύ έντονα καλλιεργείται), η λογική της μοιρολατρίας αλλά και της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Β) Τα καθήκοντα του Κόμματος αλλά και του ΚΣ, των ΣΠ της ΚΝΕ για τη νεολαία ανεβαίνουν, απαιτούνται σήμερα πολλά περισσότερα βήματα από αυτά που έχουν γίνει, από αυτά που χρειάζεται να γίνουν. Είναι ξεκάθαρο ότι ο αντίπαλος δουλεύει με ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση και προσαρμογή στη νεολαία, από μικρότερες ηλικίες, ενώ όπως τονίζεται και στις Θέσεις ένα κομμάτι νεολαίας μέχρι τα 30 είναι έξω από την παραγωγή, εξαιτίας της ανεργίας, του χαμηλού μισθού ζει ακόμα με την οικογένεια, κάτι που δυσκολεύει αντικειμενικά την απόχτηση εργασιακής εμπειρίας, σύνθετων ζητημάτων που θα κληθεί να αντιμετωπίσει, μακριά από το πατρικό σπίτι. Ο αντίπαλος έχοντας δουλέψει για να ζει η νεολαία μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πατά με το πολιτικό του προσωπικό πάνω στις αντικειμενικές συνθήκες και σπέρνει τη μοιρολατρία το φόβο, την ατομική λύση μαζί με την εκτόνωση, «επιβάλλεται» η εθελοντική εργασία - για να οδηγήσει μακριά από τους αγώνες, τον ταξικό προσανατολισμό.

Απαιτείται μεγαλύτερη ενίσχυση όλων των μορφών, για το κέρδισμα της νέας γενιάς, πολιτιστικά, αθλητικά δρώμενα, να ανοίγουμε όλα τα ζητήματα - απαιτείται μεγαλύτερη προσήλωση με ποια επιχειρήματα θα ανοίξουμε τη δουλειά μας σε κάθε χώρο, ανάλογα τη δουλειά του αντιπάλου, την επίδρασή του. Αυτό σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα σπάμε την ανυπομονησία για ένα αποτέλεσμα ή να μετατρέπουμε μία ενέργεια κάθε φορά ως αυτοσκοπό, που μάλιστα μερικές φορές ονομάζεται και σχέδιο.

Ο κοινός στόχος Κόμματος και ΚΝΕ για τη στρατολογία σε νέους ηλικιακά εργάτες δεν θα επιτευχθεί, θα καθυστερεί όσο δεν πελεκίζονται μια σειρά τέτοιες αδυναμίες, όσο τρέχουμε από στόχο σε στόχο με βάση πού εμφανίζεται μια θετική διεργασία και δεν στοχοπροσηλωνόμαστε. Ολη μας η προσοχή πρέπει να πέσει στις μικρές ηλικίες, στη βοήθεια της καθοδήγησης των μαθητικών δυνάμεων με σχέδιο για οργανωτική αύξηση της ΚΝΕ σε αυτές τις ηλικίες από κοινού κλαδικές και εδαφικές Οργανώσεις Κόμματος και ΚΝΕ. Ταυτόχρονα, ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δώσουμε στις σχολές μαθητείας και τις ΕΠΑΣ του υπουργείου Παιδείας, σχολεία που η επεξεργασία του αντιπάλου έχει πιάσει εδώ και χρόνια, γίνεται συστηματική δουλειά για τη μείωση των απαιτήσεων, να είναι το κεφάλι στη γη, τα μάτια να χαμηλώνουν μπροστά στον εργοδότη, ζήτημα που χρειάζεται μεγαλύτερη μελέτη και επεξεργασία επιχειρημάτων, μορφών παρέμβασης, να βαθαίνει η αντίληψη του κλάδου ανά ειδικότητα μέσα στις σχολές. Είναι, λοιπόν, βασικό ζήτημα να λύσουμε ξεπερνώντας αδυναμίες που μας τυραννούν την καθημερινή δουλειά, να αποκτήσουμε κομμουνιστικό τρόπο δουλειάς μέσα σε αυτά τα τμήματα της νεολαίας. Αυτό θα σημαίνει ότι χρειάζεται να μάθουμε να δουλεύουμε με ανώριμες μάζες, επηρεασμένες από τη δουλειά του αντιπάλου, τον οπορτουνισμό και να διαπαιδαγωγήσουμε, με υπομονή και επιμονή.