ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΤΑΝΙΑ ΓΟΥΕΞΛΕΡ

Η μηχανή της χαράς

Ταινία που πολλοί θα απορρίψουν και άλλοι τόσοι θα σηκώσουν ψιλοαδιάφορα τους ώμους ψελλίζοντας ένα «εντάξει». Ταινία πολύ μέτρια ώστε κάποιος να τη λατρέψει ή απλά να την αγαπήσει. Η σκηνοθέτης Τάνια Γουέξλερ κινήθηκε χωρίς χιούμορ και κομψότητα σε πολιτικά ορθό, αξιοπρεπές και προβλέψιμο έδαφος, αφηγούμενη μια ιστορία που άλλως σπάνια εμφανίζεται ως αντικείμενο αφήγησης κι έχει να κάνει με την ιστορία της εφεύρεσης του δονητή, με συμφραζόμενα πασπαλισμένα με λαμπιρίζουσα σκόνη περί εν γένει γυναικείας απελευθέρωσης - ιδιαίτερα ξώφαλτσης αντιμετωπισμένης και με κάποια, σοσιαλίζουσας γεύσης, καρυκεύματα.

Η βρετανική αυτή κωμωδία τοποθετείται στη βικτωριανή Αγγλία του 1890 και θίγει πολλά και διάφορα, από την πληροφόρηση για την εφεύρεση του δονητή, ως την απελευθέρωση των γυναικών, ως την κοινωνική συνείδηση, την ταξικότητα της κοινωνίας, την ιατρική ηθική ...και όλα σε περιτύλιγμα συμβατικού και χιλιοειπωμένου ρομαντικού σερβιρίσματος. Πρωταγωνιστής ένας νεαρός ιδεαλιστής γιατρός που, απολυμένος από το δημόσιο νοσοκομείο για τις προωθημένες για την εποχή ιατρικές του θέσεις, βρίσκει δουλειά στο ιατρείο ενός ειδικευμένου στη θεραπεία της γυναικείας υστερίας, μεγαλογιατρού της καλής κοινωνίας. Ο νεαρός ιδεαλιστής κάπου παρασύρεται από το χρήμα, είναι μάλιστα έτοιμος να συνάψει γάμον συμφέροντος, αλλά τον επαναφέρει στην ορθή οδό η αλτρουίστρια, σοσιαλιστικών φεμινιστικών αποχρώσεων, πλούσια και όμορφη, με πατενταρισμένο αμετακίνητης αισιοδοξίας χαμόγελο, δυναμική Μάγκι Γκιλενχάαλ. Δεν θα χάσετε τίποτα αν δεν την δείτε!

Παίζουν: Μάγκι Γκιλενχάαλ, Χιου Ντάνσι, Ρούπερτ Εβερετ, Φελίσιτι Τζόουνς, Τζόναθαν Πράις κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία (2011).

ΠΑΤΡΙΣ ΛΕΚΟΝΤ

Ο εραστής της κομμώτριας

Σε επανέκδοση μια από τις καλύτερες ταινίες - με υπέροχη μουσική - του Πατρίς Λεκόντ, στην οποία ο χώρος, το κομμωτήριο, παίζει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι μόνο γιατί το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης λαμβάνει χώρα εντός του αλλά και γιατί ο μεσήλικας πρωταγωνιστής της ταινίας ο Κύριος Αντουάν, ολόκληρη η ύπαρξή του, αν όχι αυτή καθαυτή η ταυτότητά του, είναι στενά συνδεδεμένη με το επάγγελμα της συζύγου του. Ο Αντουάν είναι, όπως ο τίτλος επιμένει, ο σύζυγος της κομμώτριας, το έτερόν της ήμισυ και το συμπλήρωμά της. Ο Αντουάν και η κομμώτρια σύζυγός του Ματίλντ δημιουργούν έναν «χώρο» αφιερωμένο στη φαντασία, την ποίηση και τα όνειρα: Δημιουργούν ένα προσκήνιο, πάνω στο οποίο υποδύονται τους εαυτούς τους και δίνουν ζωή στις φαντασιώσεις τους. Με κοινό, τους εαυτούς τους ...

Η σύζυγος δεν είναι η μοναδική κομμώτρια στη ζωή του Αντουάν. Ηδη από τα πλάνα/μνήμες/ βλέμματα στο παρελθόν, του εισαγωγικού μέρους, τονίζεται η παρουσία κάποιας κυρίας Σέφερ, μιας κοντόχοντρης ιδιοκτήτριας ενός κομμωτηρίου για άνδρες την οποία ο Αντουάν, μικρό αγόρι, είχε με πάθος ερωτευθεί. Αυτό επιβεβαιώνεται από το σχεδόν ξυρισμένο κεφάλι του - τόσο συχνά πήγαινε για κούρεμα... Ο μικρός Αντουάν είχε παθιαστεί και με τις μυρωδιές του κομμωτηρίου, όχι μόνο εκείνη που ανέδυε το σώμα της κυρίας Σέφερ, αλλά και το μείγμα από τις κολόνιες και τα πατσουλιά που πλημμύριζαν το χώρο, μυρωδιές που ο Αντουάν έχει άρρηκτα και οριστικά συνδέσει με τον ερωτισμό. Η μυρωδιά συνιστά καθοριστικό γεγονός που έχει ικανότητα να ενεργοποιεί μνήμες. Μνήμες που συμπίπτουν και συνεπάγονται την αφήγηση που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η οθόνη μεταμορφώνεται σε οθόνη μνήμης, σε οθόνη προβολής του εσωτερικού βλέμματος του αφηγητή. Η ευθεία αυτή γραμμή που συνδέει τον μεσήλικα Αντουάν με την παιδική του ηλικία, αποτελεί ένα μόνο, από τα πολλά υφασμένα στην αφήγηση, χρονικά διαγράμματα. Το πιο κεντρικό εστιάζεται φυσικά στη συνάντηση του Αντουάν με τη μέλλουσα σύζυγό του Ματίλντ. Το αξιοσημείωτο εδώ συνίσταται στο ότι εκείνη, ενστικτωδώς, κατανοεί την ανάγκη του Αντουάν που εκφράζεται μέσα από διαδικασίες επανάληψης του κυρίαρχου «δράματος» της ζωής του, μέσα από τη συνεχή αναβίωση του παρελθόντος, ένα είδος καταναγκαστικής επανάληψης... Το πιο παράξενο απ' όλα είναι ότι η Ματίλντ συμπεριφέρεται σαν να της πηγαίνει γάντι η κατάσταση... Με μια λογική ανάκλασης, χωρίς καμιά αντίσταση αλλά με τη θέλησή της, η Ματίλντ παίρνει θέση, στον αναπαραστατικό κόσμο ενός άλλου, σε ένα έργο ήδη υπάρχον και με υπάρχουσα διανομή ρόλων. Ωσπου άξαφνα φθάνει η στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι πια ο εαυτός της, ότι ενσαρκώνει ένα ρόλο, γραμμένο για μια άλλη.

Θέμα της ταινίας του Λεκόντ ο ερωτισμός της απόστασης και της βιαστικής επαφής, ο ερωτισμός που αναζητά φετίχ και ερζάτς, όχι το αυθεντικό και το πρωτότυπο, ο ερωτισμός που αφήνει χώρο σε φαντασία και φαντασιώσεις. Μοχλός κίνησης η επιθυμία για το απρόσιτο γιατί αυτό (το απρόσιτο) είναι η εγγύηση ότι η απόσταση, το χάσμα, δεν τελειώνει ποτέ. Το σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με τις δικές του επιθυμίες και ταυτόχρονα με την μυθοπλασία της επιθυμίας και την επιθυμία της μυθοπλασίας.

Παίζουν: Ζαν Ροσφόρ, Αννα Γκαλιένα, Αν-Μαρί Πιζανί, Μορίς Σεβί, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (1990).

ΛΙΟ ΜΑΚ ΚΑΡΕΪ

Διαζύγιο με προθεσμία

Σε επανέκδοση προβάλλεται η χαριτωμένη ερωτική κωμωδία του Λίο Μακ Κάρεϊ, του σκηνοθέτη που έμεινε στην ιστορία του σινεμά σαν δημιουργός μάλλον, «μεγάλων στιγμών» παρά «μεγάλων ταινιών». Ενισχυτική της άποψης η πληροφορία - για όσους αγνοούν - ότι ο Μακ Κάρεϊ σκηνοθέτησε τόσο το δίδυμο Σταν Λόρελ - Ολιβερ Χάρντι (Χονδρός-Λιγνός), όσο και τους αδελφούς Μαρξ, τη θρυλική τους μάλιστα κωμωδία «DUCK SOUP». Ο Λίο Μακ Κάρεϊ εκπέμπει δίχως άλλο εξαιρετική λάμψη που εδράζεται στο ταλέντο του αναφορικά με τον αυτοσχεδιασμό, την πηγή των «μεγάλων» του στιγμών. Ωστόσο, το ταλέντο αυτό καθαυτό μπορεί να λειτουργεί και ως στοιχείο περιοριστικό. Γιατί ο αυτοσχεδιασμός, ενώ δύναται να δημιουργήσει «μεγάλες στιγμές», σπάνια αποδεικνύεται ικανός, να στηρίξει, από μόνος του, ολόκληρες «μεγάλες ταινίες»...

Το κλειδί για την ανάγνωση και την κατανόηση του έργου του Μακ Κάρεϊ περικλείεται σε κάτι που ο ίδιος κάποτε δήλωσε: «Κάθε ταινία, πρέπει να έχει κάτι από παραμύθι... Εγώ, αφήνω στους άλλους την κινηματογράφηση της ασχήμιας του κόσμου... και τολμώ μάλιστα να αποκαλώ κλοπή το να υπενθυμίζεις στο κοινό, πόσο άθλια είναι τα πράγματα... κι αυτό, να το βαφτίζεις διασκέδαση!». Με αυτήν τη διατύπωση ο Μακ Κάρεϊ τοποθετεί τον εαυτό του μεταξύ των συγγραφέων της δεκαετίας του '20 και του '30, την εποχή του μεγάλου κραχ, που υιοθέτησαν τη θέση «φαντασία της καλής θέλησης», θέση που θεμελιώνεται στη βάση που υπόθεση εργασίας έχει ότι, τα προβλήματα της χώρας θα μπορούσαν κάλλιστα να λυθούν εάν οι άνθρωποι γίνονταν λίγο πιο καλοί, ο ένας απέναντι στον άλλο. Βέβαια αυτό συνιστά την άλλη πλευρά του «Λαϊκισμού» (σαν κίνημα ιδεολογικό και πολιτικό της εποχής). Συνιστά την ανίσχυρη αντίδραση των μεσαίων στρωμάτων που απέρριπταν τη «New Deal» και εξέφραζαν απλώς συναισθήματα και ευχολόγια ότι με λίγο περισσότερη καλή θέληση η Αμερική θα μπορούσε να τα καταφέρει να βγει από την τρομερή καπιταλιστική κρίση και την «Depression» που η κρίση εγκατέστησε. Ο Μακ Κάρεϊ εκφράζει το «Λαϊκισμό» στην παρακμή του, όταν στρέφεται προς τα παραμύθια και τη φαντασία χωρίς κεντρικό πυρήνα ιδεών για την παλινόρθωση. Χαρακτηριστική ένδειξη είναι και το όνομα που ο ίδιος επέλεξε για την εταιρεία του παραγωγής «Rainbow Productions», όνομα που παράγει συνειρμούς για μια χώρα, κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο, όπου στο τέλος της διαδρομής μπορεί κανείς ακόμα να βρει ένα δοχείο με χρυσάφι...

Ο Μακ Κάρεϊ βραβεύτηκε το 1938 με Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας για την Screwball φαρσοκωμωδία του «ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΕ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ» που, όλο και δυναμώνει σε ένταση και ρυθμό, όσο προχωράει η πλοκή. Η ταινία πραγματεύεται τις ατυχείς περιπέτειες, τους τρόπους και τη συμπεριφορά του -άρτι χωρισμένου- ζεύγους Γουάρινερ, με τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να υποδύονται οι λαμπεροί Κάρι Γκραντ και Αϊρίν Ντιουν. Οι νιόπαντροι Τζέρι και Λούσι, κατέθεσαν, για ένα καπρίτσιο, αίτηση διαζυγίου. Μετανοιωμένοι αμφότεροι, πασχίζουν να «μπαλώσουν» την ανοησία που έκαναν, με κάθε μέσο. Εξέχουσα η βοήθεια που έρχεται από τον συναρπαστικό τους σκύλο, τον «Μίστερ Σμιθ», ο οποίος διαθέτει σχεδόν «ανθρώπινες» ιδιότητες. Η ασπρόμαυρη αυτή κωμωδία, στη λογική της «φαντασίας της καλής θέλησης» δομείται πάνω σε ουσιαστικά στοιχεία παραμυθιού και καταλήγει μη πραγματική, εύθραυστη και ταυτόχρονα ιδιαζόντως ευχάριστη σε σημεία, σχεδόν γοητευτική... Εντονη η αντιπαράθεση μεταξύ των αντιθέτων. Ζωή και νοοτροπία μεγαλούπολης/ επαρχίας, σοφιστικέ αστής/ απλοϊκής νεαρής επαρχιώτισσας, λεπτοί τρόποι των ανθρώπων του άστεως/ χοντροειδείς του πλούσιου επαρχιώτη. Αυτή η ταινία του Μακ Κάρεϊ παραμένει ακόμα, παρά την ηλικία της, μια από τις καλύτερες κωμωδίες που κινούνται στις παρυφές της προαναφερθείσας κατηγορίας.

Παίζουν: Κάρι Γκραντ, Αϊρίν Ντιουν, Ραλφ Μπέλαμι, Αλεξάντερ Ντ' Αρσί, Σεσίλ Κάνινγκχαμ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1937).

Φεστιβάλ κουβανικού κινηματογράφου!

Το στίγμα της βδομάδας δίνει το Φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου, για την 59η επέτειο της επανάστασης της 26ηςΙουλίου 1953, ημερομηνία που σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη της επανάστασης στην Κούβα. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει 33 ταινίες: ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, παλιές, ενδιάμεσες και καινούργιες, σύντομης και εκτεταμένης διάρκειας ... όλες σε ένα αντιπροσωπευτικό και κατατοπιστικό για την κουβανική κινηματογραφία μείγμα, που εκτείνεται και καλύπτει τις, πάνω από πέντε, δεκαετίες της επανάστασης. Και μπορεί κανείς να πει ότι εκτός από τις πολύ-προβεβλημένη «BUENA VISTA SOCIAL CLUB» του Βιμ Βέντερς και τη, λιγότερο γνωστή στο κοινό «VIVA CUBA» του Χουάν Κάρλος Κρεμάτα Μαλμπέρτι, όλες οι υπόλοιπες ταινίες προβάλλονται ή είναι σαν να προβάλλονται για πρώτη φορά. Για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του '70 αρχές '80, είχαν βγει θυμάμαι στις αίθουσες και οι δύο κωμωδίες του Αλέα που συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα - «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ» και «ΟΙ 12 ΚΑΡΕΚΛΕΣ». Από τότε όμως μέχρι σήμερα, εκτός από τον χρόνο και το ξεθώριασμα της μνήμης που επιφέρει παρεμβάλλονται και τρεις με τέσσερις τουλάχιστον γενιές... Ολες οι εκδηλώσεις που συνθέτουν το πρόγραμμα του φεστιβάλ, θα λάβουν εξ ολοκλήρου χώρα στο κεντρικό κινηματοθέατρο «Τριανόν» (στην οδό Κοδριγκτώνος 21, στάση ΗΣΑΠ Βικτώρια, τηλ. 210 - 8215469) και ακριβώς λόγω της κρίσης το εισιτήριο καθορίστηκε στα 6 ευρώ / ημερησίως, ώστε να είναι όσο προσβασιμότερο μπορεί να γίνει... 6 ευρώ πληρώνετε και για μία, αλλά και για όλες τις προβολές μιας μέρας. Μάλιστα, μπορείτε να βγείτε από το σινεμά ενδιάμεσα και να ξαναμπείτε, να δείτε ας πούμε την πρώτη και την τρίτη ταινία... Το φεστιβάλ «εγκαινιάζεται» σήμερα το βράδυ στις 20.00 και η είσοδος σήμερα - για όλα τα σημεία του προγράμματος - θα είναι ελεύθερη για όλο τον κόσμο. Το φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου διοργανώνεται από την New Star σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας στην Αθήνα και θα διαρκέσει έως και την επόμενη Τετάρτη 1η Αυγούστου. Το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών έχει ως εξής:

Πέμπτη 26/7. Στις 20.00: «ΤΣΕ - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» ντοκιμαντέρ των Οττο Μιγκέλ/ Γκουσμάν Γκερέρο. Στις 20.30: Επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ με ομιλίες, χαιρετισμούς και μουσικό πρόγραμμα. Στις 21.15΄: «EL BRIGADISTA» (1978) του Οκτάβιο Κορταζάρ και στις 23.15΄ η έγχρωμη ταινία animation «ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ» (1985), διάρκειας 71΄ του Χουάν Παδρόν.
Παρασκευή 27/7. Στις 20.00 το ντοκιμαντέρ διάρκειας 46΄«ΤΣΕ - Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» (1995), της Τερεζίτα Γκόμεζ. Στις 21.00 η ασπρόμαυρη κωμωδία μυθοπλασίας «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ» (1966), διάρκειας 89΄ του Τομάς Γκουτιέρες Αλέα και στις 22.30 το 120΄ διάρκειας ντοκιμαντέρ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΣ» (1965-1967)
Σάββατο 28/7. Στις 19.00 θα πραγματοποιηθεί παιδική γιορτή! Στις 20.00 η ταινία μυθοπλασίας «VIVA CUBA» του Χουάν Κάρλος Κρεμάτα Μαλμπέρτι. Στις 21.30 το ντοκιμαντέρ 34΄«Η ΑΛΕΪΔΑ ΓΚΕΒΑΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ» του Κάρλος Αλμπέρτα Γκαρσία. Στις 22.00 η έγχρωμη μουσική βιογραφία του τραγουδιστή Benny More, διάρκειας 132΄ «EL BENNY», συμπαραγωγή Κούβας, Αγγλίας, Ισπανίας του 2006 σε σκηνοθεσία του Χόρχε Λουίς Σάνσες. Τέλος, στις 12 τα μεσάνυχτα προβάλλεται το ντοκιμαντέρ διάρκειας 66΄ «ΕΜΕΙΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ» (1966) του Ροχέλιο Πάρις.
Κυριακή 29/7. Στις 20.00 το ιταλικό ντοκιμαντέρ, διάρκειας 57΄«ΦΙΔΕΛ: ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ» (1987) του Τζιάννι Μίνα. Στις 21.00 η κλασική ταινία μυθοπλασίας του Μιχαήλ Καλατόζοφ «ΕΙΜΑΙ Η ΚΟΥΒΑ». Στις 22.45΄ το ντοκιμαντέρ «ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» του Κάρλος Αλμπέρτα Γκαρσία και τέλος στις 23.00 το ντοκιμαντέρ «ΦΩΤΕΙΝΟ ΒΟΥΝΟ», διάρκειας 53΄, των Γκιγιέρμο Θεντένο, Αλεχάντρο Χιλ, Αλεχάντρο Ραμίρεθ και Ραφαέλ Σολίς.
Δευτέρα 30/7. Στις 20.00 το ντοκιμαντέρ «ΤΣΕ - ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΘΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ», διάρκειας 55΄ του Μανουέλ Πέρες Παρέρες. Στις 21.00 ταινία μυθοπλασίας 104΄«ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ» (1968) του Τομάς Γκουτιέρες Αλέα. Στις 22.30 το έγχρωμο δράμα μυθοπλασίας διάρκειας 103΄ «CLANDESTINOS» (1987) του Φερνάντο Πέρες και στις 23.45΄ το ντοκιμαντέρ «CUBANSTORY» του Βιτόρ Παλέν, όπου συνυπάρχουν Ερολ Φλυν και Φιντέλ Κάστρο.
Τρίτη 31/7. Στις 20.00 το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 16΄«ΤΣΕ - COMANDANTE, ΦΙΛΕ» (1977) των Μ. Χερνάντες, Χ. Παδρόν, Χ. Χαϊντού, Π. Ροντρίγκες, Ρ. Μπάουτε, Ο. ντε λα Χουέρ, Ρ. Αβίλα, Α. Βαλτές κασι Α. Ορτίζ. Επίσης, το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 37΄«ΤΣΕ - Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ 4» του Σέρχιο Χιράλ. Στις 20.45΄ταινία μυθοπλασίας 136΄ «ΛΟΥΤΣΙΑ» (1968) του Χουμπέρτο Σόλας και τέλος στις 23.15΄ το έγχρωμο κουβανο/αγκολέζικο αντιπολεμικό δράμα «KANGAMBA» (1992) διάρκειας 92΄, των Ροχέλιο Πάρις και Χούλιο Σέζαρ Ροντρίγκες.
Τετάρτη 1/8. Στις 20.00 το ημίωρο ντοκιμαντέρ παραγωγής 2004 «ΠΛΑΓΙΑ ΧΙΡΟΝ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΙΣΒΟΛΕΑ» του Μανουέλ Χερέρα. Στις 20.30 η κομεντί μυθοπλασίας «12 ΚΑΡΕΚΛΕΣ» (1962), διάρκειας 97΄, του Τομάς Γκουτιέρες Αλέα. Στις 22.00 το έγχρωμο ντοκιμαντέρ, διάρκειας 84΄ «SUITE HAVANA» (2003) του Φερνάντο Πέρες και το φεστιβάλ ολοκληρώνεται με το μουσικό ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς διάρκειας 105΄ «BUENA VISTA SOCIAL CLUB»...

Ειδική μνεία για το πραγματικό αριστούργημα του κουβανικού κινηματογράφου την ταινία «ΛΟΥΤΣΙΑ» του ιδιοφυούς - όπως αποδεικνύεται από το αποτέλεσμα - μάστορα Χουμπέρτο Σόλας, ταινία που προβάλλεται την Τρίτη 31/7 στις 20.45΄. Φιλμ μακρύ και σπονδυλωτό, συντίθεται από τρεις αυτόνομες, ολοκληρωμένες ταινίες, που καθεμιά άξονα πάντα έχει μια ερωτική ιστορία. Οι ηρωίδες πάντα νέες γυναίκες με το ίδιο όνομα, Λουτσία. Οι ιστορίες τοποθετούνται σε τρεις διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Το πρώτο επεισόδιο, στην εποχή της ισπανικής αποικιοκρατίας 1895, το δεύτερο το 1932 την περίοδο της δικτατορίας του Ματσάντο και η τρίτη κάπου τη δεκαετία του '60, μετά την επικράτηση της επανάστασης. Συναρπαστικό το σινεμά του Σόλας και ο προσωπικότατος τρόπος του αφήγησης μοιάζει να παίζει στα δάκτυλα τις θεωρίες του μεγάλου παγκόσμιου κινηματογράφου που τις έχει αφομοιώσει πλήρως και τις έχει μετατρέψει σε απόλυτα προσωπική έκφραση, σε αναγνωρίσιμη προσωπική γραφή, σε συγκλονιστική αισθητική που ακουμπά στο απόσταγμα της δύναμης και της ευαισθησίας της ύψιστης κλασικής τέχνης. Ταινία αποκάλυψη. Εξαιρετική.

Τέλος, στις αίθουσες βγαίνει και η καναδέζικη κωμωδία «DADDY COOL» που πραγματεύεται το θέμα της πατρότητας και το προσεγγίζει μέσα από την αξιόπιστη και αληθινή ιστορία του 42χρονου Νταβίντ - που υπήρξε δωρητής σπέρματος επί μια εικοσαετία τουλάχιστον! Οταν η κοπέλα του, του ανακοινώνει ότι είναι έγκυος, ο ίδιος ερευνώντας, ανακαλύπτει ότι είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών! Η σκηνοθεσία είναι του Κεν Σκοτ.

Ευχές για καλό καλοκαίρι, όσο καλό μπορεί να είναι και αυτό το καλοκαίρι! Θα τα ξαναπούμε στις 16 Αυγούστου...

ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ