Πέμπτη 19 Ιούνη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ
Θεώρημα

Ταινία σταθμός, του επιφανούς, αιρετικού ποιητή, στοχαστή και κινηματογραφιστή, που φέρει τα διακριτικά της μίξης Μαρξ / Φρόιντ / Γιουνγκ και Μαρκούζε. Το «Θεώρημα» σχεδιάστηκε αρχικά ως τραγωδία σε στίχο, αργότερα εξελίχτηκε σε μυθιστόρημα με εναλλαγή στίχου πρόζας και τέλος πήρε τη μορφή φιλμ που, παρά το μεταφορικό και μετα - ιστορικό ιδεολογισμό, αποτελεί ένα από τα πιο πρωτότυπα κινηματογραφικά επιτεύγματα του Παζολίνι. Λανθάνουσα θρησκευτικότητα, συνύπαρξη ιερού και σεξ, κάτω από το βλάσφημο κι ελευθεριάζον λούστρο. Ενας ελκυστικός ξένος «μπαίνει» στην οικογένεια ενός Μιλανέζου βιομηχάνου κι έχει ερωτικές σχέσεις με τη σύζυγο, την κόρη, το γιο, την υπηρέτρια, ακόμα και τον ίδιο τον αρχηγό της οικογένειας. Οταν ο ξένος αποχωρεί, όλοι είναι διαφορετικοί, η οικογένεια έχει αποσυντεθεί. Το θεώρημα αποδείχτηκε: Η ανικανότητα του σύγχρονου αστού να προσλαμβάνει, ν' ακούει, ν' αφομοιώνει και να ζει το «ιερό».

Παίζουν: Σιλβάνα Μάνγκανο, Τέρενς Σταμπ, Μάσιμο Τζιρότι, Λάουρα Μπέτι κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ (1968)

Ταινίες για όλα τα γούστα

Πολλές οι ταινίες κι αυτήν τη βδομάδα με τις πρεμιέρες να κυμαίνονται κάτω του μηδενός, παράδειγμα το «Μαζί με το ζόρι» (2013), ένα οικογενειακό πακέτο αμερικάνικης σάχλας του Φρανκ Κοράτσι, με τους Ανταμ Σάντλερ και Ντρου Μπάριμορ, έως να αγγίζουν όρια αξιοπρεπή όπως το θρίλερ τρόμου «Ο Καθρέφτης της κολάσεως» (2013) του Μάικ Φλάναγκαν με το μυστικό να κρύβεται σε βαυαρικό καθρέφτη του 18ου αιώνα και η αφήγηση να πηδά από το χτες στο σήμερα σε ένα κρεσέντο εύλογου φόβου... Ο Τιμ, καταδικασμένος για τη δολοφονία των γονιών του, αποφυλακίζεται και ξαναβρίσκει τη μεγαλύτερη αδελφή του, μάρτυρα της τραγικής εκείνης νύχτας έντεκα χρόνια πριν. Εξυπακούεται ότι το φιλμ απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις του είδους... Οσο για το ενδιάμεσο, αυτό καλύπτεται από κάποιες ταινίες που θα μπορούσατε ακόμα και να δείτε... Αναφέρουμε την αμερικάνικη «Το λάθος αστέρι» (2014) του Τζος Μπουν, μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου του Τζον Γκριν «The Fault in our Stars» (2012). Αφηγήτρια της ιστορίας η 17χρονη Χέιζελ, με δύσκολο καρκίνο, που δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο παρά να «ζήσει» μέχρι να πεθάνει... Αισιόδοξη στην καταθλιπτικότητά της η ευαίσθητη ταινία με μαρκαρισμένες, αξιόπιστες ερμηνείες από τους Σέιλιν Γούντλι, Ανσελ Ελγκορτ και Γουίλεμ Νταφόε. Βέβαια, οι επανεκδόσεις συνιστούν κάτι το εξαιρετικό και υπάρχουν για όλα τα γούστα - συμπεριλαμβανομένων των ταινιών κυρίως από το ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2014 του «Αστυ» - που θα δυσκολευτεί να σκιάσει η επιφανειακά γοητευτική αμερικάνικη παραγωγή «Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου» (2014).

ΧΟΣΕΪΝ ΑΜΙΝΙ
Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου

«Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου». Γοητευτικό, αλλά ελλιποβαρές το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ιρανικής καταγωγής Βρετανού σεναριογράφου, Χοσεΐν Αμινί. Ομφαλοσκοπική η προσέγγιση στο κατ' ουσίαν κινηματογραφικό «έργο δωματίου με τρεις ρόλους», που παραμένει πεισματικά «έργο δωματίου», παρά τις εξωτικές τοποθεσίες. Κι αυτό γιατί βήμα - βήμα η ιστορία αποστειρώνεται όλο και περισσότερο από τον περίγυρο μέσα στον οποίο αναπτύσσεται και που λειτουργεί σαν τεράστιο σκηνογραφικό ταμπλό βιβάν, στρογγυλεμένα καθωσπρεπισμένο για τις ορδές των εκατομμυρίων τουριστών που σα μυρμήγκια αναμένονται να κατακλύουν την Αθήνα στο μέλλον. Η οπτική απεικόνιση αυτής της Ελλάδας χτυπά καμπανάκι κινδύνου... Είναι αυτό το είδος και ο χαρακτήρας των επικείμενων διεθνών συμφωνιών περί κινηματογραφικών συμπαραγωγών; Εδώ ο σκηνοθέτης επέλεξε να είναι σταθερά προσηλωμένος στους χαρακτήρες, στην ψυχολογική διερεύνηση μιας συνεχώς μετατοπιζόμενης σχέσης εξουσίας αναμεταξύ τους και όχι στην ιστορία τη μικρή και τη μεγάλη... Το βλέμμα του Αμινί δεν εκτείνεται πέρα από τις μηχανορραφίες του τρίο, δε βλέπει τι υπάρχει μέσα στο κάδρο, δεν του εμφυσά ζωή, δεν το συνδέει με κάτι που θα μπορούσε ίσως να συμβεί εκτός κάδρου... Η ταινία θα αρέσει σίγουρα και θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αφού διαθέτει εκκωφαντικά αβανταδόρικο υλικό (εξαρτάται βέβαια πάντα από το πώς αυτό χρησιμοποιείται!). Το σενάριο στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ του 1964. Η ίντριγκα κινείται στο σκοτεινό σύμπαν της συγγραφέα το γεμάτο μυστικά, το διαποτισμένο με υφέρπουσα αγωνία. Παρά τις δεξιότητες του Αμινί που αντανακλώνται στο πυκνά δουλεμένο σενάριο, χωρίς σπατάλη λέξεων και διαλόγων, διαπιστώνεται έλλειμμα συνθετότητας συγκριτικά πάντα με διασκευές άλλων έργων της Χάισμιθ, με περισσότερους αριθμητικά χαρακτήρες και περισσότερες ανατροπές με όρους αφήγησης. Γιατί ανά το χρόνο υπήρξαν εξαιρετικές κινηματογραφικές διασκευές έργων της Χάισμιθ, μεταξύ των οποίων το «Strangers on a Train» (1951) του Χίτσκοκ, «Ο Αμερικάνος φίλος» (1977) του Βιμ Βέντερς και «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» (1999) του Αντονι Μινγκέλα. Και η φοβισμένη προσπάθεια του Αμινί θα πρέπει να ενταχτεί σε αυτήν την κατηγορία...

Ο Βίγκο Μόρτενσεν υποδύεται ένα ζηλιάρη Αμερικανό επενδυτή σε διακοπές στην Αθήνα με τη νεαρή του σύζυγο Κολέτ (Κίρστεν Νταστ), που γνωρίζεται μ' έναν Αμερικανό ξεναγό (Οσκαρ Αϊζακ) εγκατεστημένο στην Αθήνα με υπαρξιακό παρελθόν που τον στοιχειώνει, που τον σπρώχνει σε συνεχή αναζήτηση... Και κολλάει σα στρείδι στο ζευγάρι των Αμερικανών, με κίνητρο τον έρωτα ή τα λεφτά ή τι άλλο;

Τα αστυνομικά θρίλερ τοποθετούνται συχνά σε σκοτεινές, ψυχρές πόλεις και χώρους. Η δράση εδώ ξεδιπλώνεται στη χτυπητή αττική ηλιοφάνεια, με γραφικό φόντο τον Παρθενώνα, ειδυλλιακές ταβέρνες, τουριστική κινηματογραφική γεωγραφία και το υποτιθέμενο Grand Hotel στην Αθήνα. Η ιστορία εκτυλίσσεται στις αρχές του '60, εποχή γόνιμη σκηνογραφικά κι ενδυματολογικά... όπως απέδειξαν και τα αξέχαστα θρίλερ του Χίτσκοκ. Βαδίζοντας την πεπατημένη ενός κλασικού νουάρ από τόσο κοντά δίνει την αίσθηση ότι το έχουμε ξαναδεί.

Παρά την εντυπωσιακή φωτογραφία που σε συνδυασμό με την εκφραστική μουσική λειτουργούν αποπλανητικά, την παλιομοδίτικη εγγυημένη κομψότητα και τις ελκυστικές ερμηνείες, αισθάνεσαι ότι εδώ αποφάσισαν να βάλουν τη στιλιστική μορφή πάνω από την «ουσία». Αποτέλεσμα: Ξεχνάς την ταινία εύκολα κι έχεις την αίσθηση ότι κατά κάποιο τρόπο δεν έχει τη δύναμη να επηρεάσει απολύτως τίποτα.

Παίζουν: Βίγκο Μόρτενσεν, Κίρστεν Νταστ, Οσκαρ Αϊζακ, Ντέιζι Μπίβαν κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2014)

ΛΕΟ ΚΑΡΑΞ
Η δική μας νύχτα

Σε επανέκδοση βγαίνει «Η δική μας νύχτα» (1986) η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του εκκεντρικού εστέτ Λεό Καράξ (το πραγματικό του όνομα είναι Αλεξάντρ Οσκάρ Ντιπόν) που ήρθε δυο χρόνια μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο του «Boy meets girl» (1984) που έγινε το σύμβολο για μια καινούργια γενιά γαλλικών ταινιών. Αν όμως η πρώτη του ταινία ήταν ένα σκίτσο με οπτικούς νεωτερισμούς, το σκοτεινό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Η δική μας νύχτα» ήταν ένα εξευγενισμένο και ώριμο φιλμ. Ο Καράξ υπαινίσσεται το κλασικό φιλμ νουάρ, αλλά ταυτόχρονα μας δίνει μια οπτική και προσωπική περιπέτεια που παραμένει ένα εντελώς μοναδικό βίωμα.

Παίζουν: Μισέλ Πικολί, Ζυλιέτ Μπινός, Ντενί Λαβάν, Ζυλί Ντελπί, Σερζ Ρετζιανί, κ.ά.

Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (1986)

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΑΓΙΕΡ
Σαμποτάζ

Ιστορία ανιαρή, χιλιοειπωμένη, περιλαμβάνει εξαφάνιση κλεμμένων λαφύρων, μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών, ενσωματωμένους ομόσπονδους πράκτορες με καθοδηγητή Σβαρτσενέγκερ. Η σκηνοθεσία πασχίζει να βρει πώς να ξαναεφεύρει τον Σβαρτσενέγκερ... Κάμερα κινούμενη, ζουμαρίσματα, υποκειμενικά πλάνα και δράση δεκαετίας '90. Το μόνο ερώτημα που βάζει το μυώδες θρίλερ που παλεύει να βρει τον τόνο του αλλά χάνεται στην γκαλερί των πορτρέτων, πόσο χρόνων είναι ο Σβαρτσενέγκερ... Η απάντηση μπροστά μας, ο Σβαρτσενέγκερ πρέπει να βάψει κροτάφους. Για τον σκηνοθέτη δε μένει άλλο παρά να περιφέρει τον πρωταγωνιστή του σαν αφίσα, στη συσκευασία μιας καινούργιας εικόνας που θα προστεθεί στην εικονογραφία Σβαρτσενέγκερ.

Παίζουν: Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Μιρέιγ Ενος, Ολίβια Γουίλιαμς, κ.α.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2014)

ΤΖΟΕΛ και ΙΘΑΝ ΚΟΕΝ
Το πέρασμα του Μίλερ

Σε επανέκδοση η τρίτη ταινία των αδελφών Κοέν, που δείχνουν να μεγαλώνουν μαζί της απορρίπτοντας ή, μάλλον, λειαίνοντας περίσσια στιλιστικά και τρόπους που ξεδίπλωναν στις προηγούμενες ταινίες τους. Εδώ χειρίζονται βαθύτερα συναισθήματα, πένθος, ενοχή, απόγνωση, χωρίς να χάνουν το ουσιώδες τους, την εκκεντρικότητά τους. Προσεγγίζοντας τη μεγάλη Depression του '30, οι Κοέν χτίζουν με τη συνήθη ψυχραιμία μια μεσοδυτική «ορθάνοιχτη πόλη» γεμάτη γκροτέσκες φοντάνες και την γεμίζουν με δράση, φάτσες και χαρακτήρες που βγαίνουν, λες, από θρύλους ασεβών πόλεων και με περισσότερο πιστολίδι και από το «Νονό». Η ιστορία ξεδιπλώνεται σε ένα βαθιά σάπιο σύστημα, όπου εξακολουθεί να συσπάται ανελέητα από τα πτώματα των δύο συμμοριών πολέμου. Ο Γκάμπριελ Μπερν ορίζει τις φατρίες, ο ένας εναντίον του άλλου, και κοιτάζει τους πάντες να πεθαίνουν...

Παίζουν: Αλμπερτ Φίνεϊ, Γκάμπριελ Μπερν, Τζον Τορτούρο, Μάρσια Γκέι Χάρντεν κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1990)



Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ