Είναι ένα κείμενο που αναδεικνύει σοβαρές πλευρές του ζητήματος της μητρότητας, καθώς και τις πολιτικές και ταξικές ευθύνες της ΕΕ, των κυβερνήσεων της χώρας μας και των κομμάτων που συμφωνούν με τις επιλογές του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Το θέμα της προστασίας της μητρότητας είναι από τα πιο σημαντικά, από τους πιο σημαντικούς στόχους που πρέπει να διεκδικήσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα.

Ακριβώς γιατί αφορά την ίδια τη ζωή, αφορά την ανανέωση και αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, της κύριας παραγωγικής δύναμης της κοινωνίας, που έχει προορισμό να ανατρέψει την εκμετάλλευση και να δημιουργήσει τη δική της εξουσία.

Μ' αυτή την πεποίθηση, που πηγάζει από την κοσμοθεωρία μας, αλλά και από τις αντικειμενικές συνθήκες της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, αναδεικνύουμε ζητήματα, όπως τη σχέση του δικαιώματος στη μητρότητα και του δικαιώματος στην εργασία, την ολοκληρωμένη κοινωνική προστασία που απαιτεί η μητρότητα, τα ουσιαστικά μέτρα στους χώρους δουλειάς που πρέπει να παρθούν για την προστασία του γυναικείου οργανισμού, ιδιαίτερα στην αναπαραγωγική ηλικία, και την αναγκαιότητα της συμμετοχής της εργαζόμενης μητέρας στο λαϊκό κίνημα, στον πολιτικό αγώνα.

Τέτοια φροντίδα και προστασία δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει από το κράτος. Ο τελευταίος νόμος για την «προστασία της μητρότητας», ο γνωστός νόμος Πετραλιά, όχι μόνο δε στηρίζει τη μητρότητα, αλλά η όποια ευνοϊκή ρύθμιση υπάρχει (μιλάμε για το 6μηνο της γονικής άδειας) πληρώνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους (ΟΑΕΔ) και χιλιάδες γυναίκες τελικά δεν τη δικαιούνται. Είναι οι εργαζόμενες που χαρακτηρίζονται ως συνεργάτριες ή στελέχη των επιχειρήσεων, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενες με άπειρες απλήρωτες ώρες εργασίας και μειωμένα κοινωνικά δικαιώματα. Είναι οι εργαζόμενες με ευέλικτες και ελαστικές μορφές εργασίας, οι εργαζόμενες με σύμβαση έργου, με τα stage κλπ.

Αλλά και με το πρόγραμμα που πρόσφατα ανακοίνωσε η κυβέρνηση για επιδότηση 16.000 θέσεων μέχρι το 2013 σε βρεφικούς - παιδικούς σταθμούς και άλλες προνοιακές δομές όχι μόνο δεν καλύπτονται οι σχετικές ανάγκες που υπάρχουν, αλλά ωφελημένοι θα είναι οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών παιδικών σταθμών, που θα προσφέρουν θέσεις και θα εισπράττουν κονδύλια από τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας (και ξανά οι εργαζόμενοι πληρώνουν). Δεν προβλέπεται η ίδρυση νέων κρατικών βρεφικών - παιδικών σταθμών.

Τι υπάρχει; Αποσπασματικές παροχές για τη μητρότητα, πολύ λιγότερες σε σχέση με τη συμβολή των εργαζομένων στον κοινωνικό πλούτο και στην αναπαραγωγή της κοινωνίας. Και μάλιστα διαφοροποιημένες «παροχές», άλλες για τις εργαζόμενες στο δημόσιο, λιγότερες για τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα και πάντα με τη σύμφωνη γνώμη - συμφέρον του εργοδότη, ελάχιστες ή καθόλου παροχές για άλλες κατηγορίες εργαζομένων γυναικών (αυτοαπασχολούμενες, φτωχές αγρότισσες κλπ.).

Αλλωστε, όσες παροχές είχαν κατακτηθεί μέχρι τώρα ήταν αποτέλεσμα της πίεσης από το λαϊκό κίνημα, των δυνατοτήτων που είχε το κοινωνικό σύστημα να παραχωρεί κάποια δικαιώματα στην εργατική τάξη και της επίδρασης των κοινωνικών παροχών που είχαν οι λαοί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Τα τελευταία 15-20 χρόνια και στο πλαίσιο της υλοποίησης των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, η στήριξη της μητρότητας και της οικογένειας παραπέμπεται στην αποκλειστική ευθύνη της ίδιας της οικογένειας. Κυριαρχεί το ιδεολόγημα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, του «συγκερασμού των επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων» που στηρίζεται από κόμματα και κινήματα που κάθε άλλο παρά την εξάλειψη της εκμετάλλευσης και της ανισότητας πρεσβεύουν. Η εκμετάλλευση και μειωμένη να γίνει (δύσκολο πράγμα σήμερα) πάλι εκμετάλλευση παραμένει, συνεπώς μόνο ανατροπή επιδέχεται. Σ' αυτό το πολιτικό τοπίο η μητρότητα από κοινωνικό δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα και μάλιστα συχνά πανάκριβο (απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, πρόληψης και θεραπείας, εξωσωματικές, τοκετοί κλπ. γίνονται αναγκαστικά πολλές φορές σε ιδιωτικά μαιευτήρια και ιατρικά κέντρα). Πόσες εργαζόμενες μητέρες ή μέλλουσες μητέρες, που δουλεύουν στην περίφημη «ευελφάλεια» και όχι μόνο, μπορούν να τα βγάλουν πέρα;

Οι διέξοδοι που προτείνονται από ΕΕ, κυβερνήσεις, κεφάλαιο και κόμματα της διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού είναι η μερική - ευέλικτη δουλειά χωρίς ουσιαστικά κοινωνικά δικαιώματα.

Υπάρχουν εμπειρίες στις εργαζόμενες γυναίκες και μητέρες, τις ζουν καθημερινά. Δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια, σε κακοπληρωμένες, συχνά ανασφάλιστες δουλειές. Δουλεύουν σε δουλειές χωρίς μέτρα προστασίας και ασφάλειας, που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στη σωματική και ψυχική τους υγεία, στην αναπαραγωγική ικανότητά τους και σε πιθανές επιπτώσεις στη νέα ζωή που κυοφορούν. Γερά παιδιά προϋποθέτουν γερές και υγιείς μανάδες. Το δεύτερο και τρίτο ωράριο στο σπίτι για τη φροντίδα της οικογένειας, των παιδιών, των ηλικιωμένων είναι εξοντωτικό. Ο ελεύθερος χρόνος μηδενίζεται.

Το πρώτο και βασικό δικαίωμα στη γυναίκα είναι το δικαίωμα στη δουλειά, είναι η οικονομική της ανεξαρτησία, που συχνά πάει στην άκρη, λόγω μητρότητας, ιδιαίτερα όταν η εργαζόμενη δουλεύει στην ευελιξία και στη μερική προσωρινή απασχόληση.

Οι αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας - πρόνοιας, καθώς και η κοινωνική φροντίδα για την οικογένεια, με κρατικούς δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς και άλλες κοινωνικές παροχές, είναι η δεύτερη βασική προϋπόθεση για να στηριχτεί η εργατική λαϊκή οικογένεια.

Παράλληλα όμως θέλουμε να αφυπνίσουμε τις εργαζόμενες γυναίκες να πάρουν οι ίδιες την υπόθεση στα χέρια τους, να βγουν στον αγώνα, να ενισχύσουν το λαϊκό κίνημα, να ισχυροποιήσουν με κάθε τρόπο το ΚΚΕ που σταθερά και αταλάντευτα εδώ και 90 χρόνια στέκεται στο πλευρό τους και τις ενθαρρύνει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να απαιτούν όσα δικαιούνται.

Θέλουμε οι γυναίκες μαζί με τους άντρες να γίνουν το λαϊκό ποτάμι που θα διαμορφώσει την πλατιά λαϊκή συμμαχία για ν' ανοίξει ο δρόμος για την εργατική λαϊκή εξουσία.

Θέλουμε να καλλιεργηθεί και να βαθύνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της γυναίκας, να συνειδητοποιήσει ότι αξίζει να παλεύει και να κάνει θυσίες για μια κοινωνία που δε θα κυριαρχεί το κέρδος, αλλά ο άνθρωπος και η βελτίωση της ζωής του. Για μια κοινωνία όπου θα μπουν οι βάσεις για μια ζωή ισότιμη με τον άνδρα, μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.