Ανάμεσα στα λογοτεχνικά βιβλία που προτείνει για διάβασμα αλλά και για αξιοποίηση στις εκδηλώσεις και τις πρωτοβουλίες των συλλόγων και των ομάδων με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου η Πολιτιστική Επιτροπή της ΟΓΕ, συμπεριλαμβάνει και το μυθιστόρημα του Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή με τίτλο «Παιδιά της Αθήνας». Το βιβλίο, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», διαπραγματεύεται μια από τις λιγότερο γνωστές πλευρές της ηρωικής αντίστασης του λαού ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό: Τη συμμετοχή των παιδιών στον αγώνα μέσα από τις γραμμές της οργάνωσης των «Αετόπουλων» στο πλευρό των αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ.

Από τη λογοτεχνία και ιδιαίτερα αυτή που απευθύνεται σε παιδιά και σε νέους δε λείπουν τα παιδιά και οι παρέες τους και μάλιστα συχνά βρίσκονται σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. «Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι λογοτεχνικές δράσεις των μικρών ηρώων έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση κάποιου "κακού", προσώπου ή κατάστασης, που πρέπει να το εμποδίσουν, να το σταματήσουν ή ακόμα και να το εξουδετερώσουν», σημειώνει η Πολιτιστική Επιτροπή, και θέτει το ερώτημα: «Πόσα όμως είναι τα βιβλία που αναφέρονται στη δράση οργανωμένων ομάδων παιδιών, βασισμένη όχι απλώς στη φαντασία ενός προικισμένου συγγραφέα, αλλά με περιγραφές γεγονότων πραγματικών και κινδύνων υπαρκτών, με αφηγηματική αναπαράσταση ιστοριών που έγιναν στ' αλήθεια, σκιαγραφώντας την προσωπικότητα κάποιων ανηλίκων που οργανώθηκαν αληθινά και έδρασαν όχι μέσα στο ομιχλώδες περιβάλλον ενός επινοημένου και ασαφούς ως προς τις αιτίες του "κακού", αλλά προσπαθώντας να πολεμήσουν κάτι χειροπιαστό που απειλούσε αυτά τα ίδια, τις οικογένειές τους, τη γειτονιά τους, τη χώρα τους;».

Ενα τέτοιο βιβλίο είναι τα «Παιδιά της Αθήνας» και η Πολιτιστική Επιτροπή της ΟΓΕ δίνει το στίγμα του ως εξής: «Διαδραματίζεται στην Αθήνα, τον τελευταίο χρόνο της γερμανικής κατοχής (Απρίλης 1944). Ο συγγραφέας του ήταν από τους αγωνιστές που σφράγισαν με τη δράση τους την εποποιία του ελληνικού λαού εναντίον και του ξένου κατακτητή και του ντόπιου εκμεταλλευτή, συνεργάτη του φασισμού και του κάθε λογής εκφραστή του. Στα "Παιδιά της Αθήνας", η λαϊκή αντίσταση απέναντι στον κατακτητή και τον ντόπιο συνεργάτη του, ο λυσσαλέος πόλεμος κατά του φασισμού - ναζισμού, ο γεμάτος θυσίες αγώνας για τη λευτεριά, την ειρήνη και την προκοπή του λαού έχουν ταυτότητα ανοιχτή και όνομα που φωνάζει. Αυτός είναι και ο λόγος που γράφτηκε τούτο το βιβλίο, που σαν υπότιτλο έχει "Μυθιστόρημα από την Αντίσταση". Για να μην καλυφθούν από τη σκόνη της λήθης εκείνοι οι αγώνες, μα και για να μπουν εμπόδια στην καπηλεία τους». Ετσι, το βιβλίο μπορεί όχι μόνο να διαβαστεί με ενδιαφέρον και συγκίνηση τόσο από ενήλικους, όσο και από παιδιά, αλλά και να γίνει αφορμή να μάθουν για τα Αετόπουλα και τη συμβολή τους στους αγώνες της περιόδου εκείνης.

«- Διαβάσατε το "Δεκάλογο των Αετόπουλων"; ρώτησε ο Φώτης.

Τον είχαν διαβάσει και η Ρηνούλα η Ξανθιά και ο Γιώργος.

- Συμφωνείτε;

- Συμφωνούμε! σήκωσαν το χέρι τα δύο νέα μέλη.

- Τι συμπέρασμα βγάζετε από το "Δεκάλογο"; ρώτησε ο Μιχάλης.

- Μου έκανε εντύπωση - απάντησε ο Γιώργος - εκεί που λέει για τη λευτεριά της πατρίδας μας και για το δικαίωμα που έχουμε όλα τα παιδιά στη μόρφωση!

- Εγώ... να σας πω... άρχισε δειλά-δειλά η Ρηνούλα η Ξανθιά.

- Ετσι ένιωσα κάτι στην καρδιά μου... Ετσι, να... πώς να σας πω; Ιδιαίτερα εκεί που λέει πως "το όνειρό μας είναι να ζουν όλα τα παιδιά και όλοι οι άνθρωποι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι"...»: Στο παραπάνω μικρό απόσπασμα διαγράφεται ο τρόπος με τον οποίο τα Αετόπουλα προετοιμάζονταν για ένα μέλλον ελεύθερο όχι μόνο από το φασισμό αλλά και την εκμετάλλευση. Για το μέλλον αυτό που περιγράφει και ο ύμνος τους: «Θα φτιάξουμε νέα σχολειά / με μια νέα πνοή / παιγνίδι θα 'ναι η δουλειά / τραγούδι η ζωή».

Στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα. Στη μικρή παρουσίαση η Πολιτιστική Επιτροπή σημειώνει: «Δεν είναι πολύ γνωστό στα σημερινά παιδιά ότι τα ελληνόπουλα εκείνης της εποχής, μικρότερα ή μεγαλύτερα σε ηλικία, έπαιξαν ένα σημαντικότατο ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Τα "Παιδιά της Αθήνας" είναι τα οργανωμένα Αετόπουλα. Τα αγόρια και τα κορίτσια που πήραν μέρος στις οργανώσεις αυτές είχαν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις και αλληλοσεβασμό μεταξύ τους, όπως οι νέοι και οι νέες της ΕΠΟΝ. Εξάλλου, τα Αετόπουλα λειτουργούσαν στο πλάι και με ευθύνη της ΕΠΟΝ. Τι έκαναν τ' Αετόπουλα; Τα πάντα!». Από διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας για συσσίτια στα σχολεία μέχρι αποστολές στο πλευρό των αγωνιστών του ΕΑΜ για την απελευθέρωση της κάθε γειτονιάς από τους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους προδότες. Είναι τα παιδιά που έγραφαν στους τοίχους στις συνοικίες της πόλης συνθήματα: «Θάνατος στο φασισμό - Λευτεριά στο λαό». Τα παιδιά που ζωγράφιζαν τα ρολόγια με τους δείχτες σταματημένους στις 12 παρά πέντε και το κάλεσμα: «Η Ωρα της Λευτεριάς πλησιάζει! Ολοι στ' Αρματα!».

Η Πολιτιστική Επιτροπή της ΟΓΕ αναφέρεται ακόμα στις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε το βιβλίο: «Ο Ρεντής έγραψε τα "Παιδιά της Αθήνας" το 1952, έξω από την Ελλάδα και κυνηγημένος, όταν η τροπή των γεγονότων είχε αδικήσει κατάφωρα τους ηρωικούς εκείνους αγώνες. Είναι, ωστόσο, ένα από τα πιο κεφάτα, τα πιο αισιόδοξα, τα πιο αληθινά βιβλία που έχουν γραφτεί για εκείνες τις δύσκολες, μα γεμάτες συλλογικότητα και αλληλεγγύη μέρες, αφού ένας πραγματικός αγωνιστής δεν μπορεί παρά να διαθέτει υπομονή, επιμονή και, προπαντός, αισιοδοξία». Χαρακτηριστικό για τα παραπάνω το τέλος του βιβλίου, το κεφάλαιο με τίτλο «Δώδεκα Ακριβώς», στη θέση του επιλόγου και η εξήγηση του ίδιου του συγγραφέα γι' αυτή του την επιλογή:

«Κάθε συγγραφέας ξέρει πως, στο τέλος του βιβλίου του, πρέπει να γράψει: "ΕΠΙΛΟΓΟΣ". Εγώ, αντί γι' αυτό, έβαλα εκείνο το "ΔΩΔΕΚΑ ΑΚΡΙΒΩΣ". Γιατί... η ιστορία δεν είχε επίλογο... Η, όχι... Είχε έναν επίλογο που δεν ταίριαζε καθόλου με τον αγώνα των παιδιών και των γονιών τους...

Κάποιοι σκίσανε, καταστρέψανε τα ρολόγια με το "ΔΩΔΕΚΑ ΑΚΡΙΒΩΣ".

Κάποιοι κάνανε ήρωες τους γερμανοτσολιάδες, κι ονόμασαν τους αγωνιστές "αλήτες".

Ιδια, όπως σκοτώσανε τον Ανδρούτσο, και καταδικάσανε σε θάνατο το Μακρυγιάννη, τον Πλαπούτα, τον Κολοκοτρώνη...

Νομίζανε πως σκίζοντας τα ρολόγια θα μπορούσαν να σταματήσουν το Χρόνο!

Αν είναι δυνατόν!

Παρακαλώ, γράφτε εσείς, αναγνώστες μου και φίλοι μου, τον Επίλογο! Κι εγώ μαζί σας...».