Σε ναρκοπέδιο έχουν μετατρέψει το δρόμο των νέων ζευγαριών για τη δημιουργία της δικής τους οικογένειας η ανεργία, και τα ποσοστά της ιδιαίτερα στη νεολαία, η ανασφάλεια και η δουλειά με ημερομηνία λήξης, οι μισθοί που δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων, πόσο μάλλον των οικογενειών τους. Στο φόντο αυτό, η δημιουργία οικογένειας αναβάλλεται από την πλειοψηφία των νέων ζευγαριών για το απροσδιόριστο συνήθως μέλλον. Την ίδια στιγμή, πυκνώνουν οι αναφορές στον αριθμό των γεννήσεων που μειώνονται, στο πρόβλημα της υπογεννητικότητας και στη δημογραφική γήρανση του πληθυσμού.

Η πραγματικότητα αυτή δεν περιορίζεται μόνο εντός των συνόρων της χώρας, αφού η πολιτική που ενισχύει τα μονοπώλια και οξύνει τα λαϊκά προβλήματα εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από την «απόχρωση» των κυβερνήσεων, το μείγμα της πολιτικής που εφαρμόζουν και την ύπαρξη ή όχι μνημονίων. Τον τρόπο που επιδρούν οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης στους δείκτες της γονιμότητας εξετάζει η Eurostat σε σχετική έκδοσή της (Towards a «baby recession» in Europe? Differential fertility trends during the economic crisis). Με βάση στοιχεία που αφορούν 31 ευρωπαϊκές χώρες, διαπιστώνει πως η προηγούμενη τάση αύξησης της γονιμότητας ανακόπηκε και στην πορεία αντιστράφηκε από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης το 2008. Η στασιμότητα που σημειώθηκε αρχικά το 2009 μετατράπηκε μέχρι το 2011 σε μείωση σε 24 από τις χώρες αυτές. Ανάμεσα σε άλλα, η Eurostat διαπιστώνει συσχέτιση ανάμεσα στις αρνητικές μεταβολές στο ΑΕΠ της κάθε χώρας και στις μειώσεις που σημειώνονται στο δείκτη γονιμότητας. Η γονιμότητα επηρεάζεται επίσης αρνητικά από την αύξηση του δείκτη της ανεργίας. Μάλιστα, η περίπτωση της Ελλάδας αναφέρεται ως μια από τις χώρες στις οποίες η επίπτωση αυτή εμφανίστηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ενδιαφέρον έχει ακόμα η επισήμανση πως η διάρκεια της οικονομικής κρίσης μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο μέγεθος της επίδρασης στη γονιμότητα, καθώς μέχρι σήμερα η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη και οι επιπτώσεις της επομένως δεν έχουν ολοκληρωθεί.

Η ανησυχία που εκφράζουν για τους δημογραφικούς δείκτες τα κόμματα που συμφωνούν με την ΕΕ και προωθούν τη στρατηγική της είναι υποκριτική, αφού όχι μόνο δεν συνοδεύεται από κανένα μέτρο για την ανακούφιση και τη στήριξη της οικογένειας αλλά, αντιθέτως, συνδυάζεται με αλλεπάλληλα μέτρα που χειροτερεύουν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

Μια εικόνα σχετικά με τα δημογραφικά αλλά και ορισμένα από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού της χώρας δίνουν τα στοιχεία που έχουν ανακοινωθεί από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) και προέρχονται από την απογραφή πληθυσμού και κατοικιών που πραγματοποιήθηκε το 2011. Σύμφωνα με αυτά, ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας ανήλθε σε 10.815.197 άτομα, από τα οποία 5.302.703 άνδρες (ποσοστό 49,0%) και 5.512.494 γυναίκες (ποσοστό 51,0%). Σε ποσοστό της τάξης του 50,3% ο παραπάνω πληθυσμός αποτελείται από έγγαμους έναντι 39% των άγαμων. Οσον αφορά στη μέση ηλικία του μόνιμου πληθυσμού της Ελλάδας, αυτή υπολογίζεται στα 41,9 έτη. Το σύνολο των νοικοκυριών της Ελλάδας ανέρχεται σε 4.134.157, με το μέσο μέγεθός τους να υπολογίζεται σε 2,6 άτομα. Ανάμεσα στις οικογένειες συγκαταλέγονται 913.204 παντρεμένα ζευγάρια χωρίς παιδιά, 1.570.269 παντρεμένα ζευγάρια με παιδιά, 61.630 ζευγάρια που συμβιώνουν χωρίς παιδιά και 12.317 ζευγάρια που συμβιώνουν με παιδιά. Καταγράφονται ακόμα 463.713 μονογονεϊκές οικογένειες, οι περισσότερες από τις οποίες αποτελούνται από μητέρες και τα παιδιά τους (389.292).

Στους αριθμούς που καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ αποτυπώνεται η διστακτικότητα πολλών ζευγαριών να αποκτήσουν παιδί. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχουν τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν πριν λίγους μήνες από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σύμφωνα με αυτά, ο αριθμός των γεννήσεων το 2012 καταγράφηκε μειωμένος σε σχέση με το 2011, κατά 15.000. Δίπλα όμως σε αυτή τη μείωση καταγράφεται αύξηση στα προβλήματα που εμφανίζονται στην κύηση. Συγκεκριμένα, υπολογίζεται πως οι παλίνδρομες κυήσεις, οι κυήσεις δηλαδή που καταλήγουν σε διακοπή πριν τον 3ο μήνα, άγγιξαν το 4%. Επίσης, ανοδική πορεία καταγράφει ο αριθμός των λιποβαρών νεογέννητων, που έχουν φτάσει στο 10% του συνόλου των γεννήσεων. Τα παραπάνω συσχετίζονται με τις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και ό,τι αυτή συνεπάγεται για τα νέα ζευγάρια και τις γυναίκες. Πρώτα απ' όλα σχετίζονται με την ανεπαρκή ιατρική παρακολούθηση και τη φροντίδα της υγείας των γυναικών τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Τα δάκρυα που χύνουν τα κόμματα της διαχείρισης του καπιταλισμού είναι πέρα για πέρα ψεύτικα. Δεν μπορούν να κρύψουν πως στον πυρήνα της πολιτικής τους βρίσκεται η αντικατάσταση της υποχρέωσης του κράτους να παρέχει δημόσιες και δωρεάν καθολικές υπηρεσίες για τη στήριξη της οικογένειας με την ευθύνη του νέου ζευγαριού να καλύψει με τη δική του προσπάθεια, με τις δικές του θυσίες τις ανάγκες της οικογένειάς του.

Είναι οι ίδιοι που έχουν μετατρέψει τον τομέα της αναπαραγωγικής υγείας, του προγεννητικού ελέγχου, της εγκυμοσύνης και του τοκετού σε «φιλέτο» για τις επιχειρήσεις στον κλάδο της Υγείας και αναγκάζουν τα νέα ζευγάρια να ακριβοπληρώνουν ή να στερούνται τις υπηρεσίες αυτές. Είναι αυτοί που συγχωνεύουν και καταργούν νοσοκομεία και μονάδες Υγείας, που στερούν από τις λαϊκές οικογένειες υπηρεσίες πρόληψης και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Πρόκειται γι' αυτούς που ευθύνονται για τον αποκλεισμό και φέτος δεκάδων χιλιάδων βρεφών και νηπίων από τους παιδικούς σταθμούς αλλά και για την τραγική κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν τις επόμενες μέρες και οι γονείς που κατάφεραν να γράψουν το παιδί τους στο σταθμό. Είναι οι ίδιοι που σχεδιάζουν προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας και φροντίζουν να γεμίζουν τα ράφια των σούπερ-μάρκετ και το τραπέζι των εργαζομένων, των ανέργων και των οικογενειών τους με ληγμένα προϊόντα διατροφής.

Λύση στα οξυμένα προβλήματα δεν μπορεί να δώσει ούτε η διαχείριση που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιγραφή των παλιών συνταγών και συνθημάτων της σοσιαλδημοκρατίας δεν οδηγεί σε διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού αλλά των μονοπωλίων. Οσο για τις δομές και τις δράσεις της λεγόμενης «αλληλέγγυας» οικονομίας, για τις οποίες κάνει λόγο, αυτές σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν στις δημόσιες, δωρεάν και καθολικές υπηρεσίες που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι. Μπορούν μόνο να διαχειρίζονται τη φτώχεια, η οποία θα διατηρείται αφού η επιχειρηματικότητα, ακόμα κι όταν χαρακτηρίζεται «υγιής» και «δημιουργική», απαιτεί φθηνότερους και με λιγότερα δικαιώματα εργαζόμενους.

Για να αλλάξει το σκηνικό μέσα στο οποίο είναι αναγκασμένα να ζουν τα λαϊκά στρώματα, για να παραμεριστούν οι δυσκολίες και τα εμπόδια στη δημιουργία οικογένειας, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες γονιών και παιδιών, χρειάζεται να πάψει η παραγωγή να στοχεύει στο κέρδος και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Η πείρα από τις κατακτήσεις που γνώρισαν οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στο σοσιαλισμό αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Δρόμος που εξασφαλίζει το δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία - Πρόνοια - Υγεία, το δικαίωμα στη λαϊκή στέγη, στον ελεύθερο χρόνο, στον πολιτισμό. Αποτελεί απόδειξη πως η δημιουργία οικογένειας μπορεί να συνδυαστεί με την εργασία, με τις σπουδές, με την κοινωνική δραστηριότητα, σε μια κοινωνία στην οποία η φροντίδα της οικογένειας και των παιδιών δεν θα θεωρείται ατομική ευθύνη του ζευγαριού, αλλά θα γίνει υπόθεση της κοινωνίας και θα στηριχθεί με όλες τις υποδομές και τις υπηρεσίες που υπαγορεύουν οι σύγχρονες ανάγκες.