Στα παιδικά του χρόνια πείνασε και κρύωσε.

Εργάστηκε σε πολλές δουλειές.

Για πολλά χρόνια άσκησε το επάγγελμα του έμπορα.

Εκλέχτηκε πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Κορίνθου.

Από τα παιδικά του χρόνια ασχολείται με το θέατρο.

Είναι πρόεδρος και σκηνοθέτης του Κορινθιακού Θεάτρου «Βασίλης Ρώτας». Εχει γράψει θεατρικά έργα που παίχτηκαν στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Εχει γράψει 4 κοινωνικά παιδικά μυθιστορήματα που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις «Σμυρνιωτάκη». Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (τιμητική διάκριση 1996) και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Αλλα δύο διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στον «Ριζοσπάστη».

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα χρόνια έχουν περάσει από πάνω του σαν αγριοβούβαλα. Το έχουν λιώσει. Κι όμως αντέχει.

Αντέχει στις βροχές, στις καταιγίδες και τους αγέρηδες του χειμώνα.

Το βαγόνι αυτό από το 1944 μέχρι σήμερα είναι μέρος της ιστορίας της πόλης της Κορίνθου.

Η ιστορία του ξεκίνησε από τότε που οι Γερμανοί κατακτητές, στην προσπάθειά τους να μεταφέρουν πολεμικό εξοπλισμό από Αθήνα προς Πάτρα και φοβούμενοι το σαμποτάζ των ΕΛΑΣιτών πατριωτών, είχαν βάλει αυτό το βαγόνι - κλούβα μπροστά από τη μηχανή του τρένου γεμάτο ΕΑΜίτες πατριώτες. Ηταν τότε που η ΕΛΑΣίτισσα Ηρώ η Λαογέννητη, ντυμένη ερυθροσταυρίτισσα, έκοψε τα καλώδια που συνέδεαν τη μηχανή με το βαγόνι - κλούβα στο σταθμό του Ψαθόπυργου Αιγίου και με τη βοήθεια των μαχητών του ΕΛΑΣ απελευθέρωσαν τους «κλουβιασμένους» πατριώτες.

Πολλοί από τους «κλουβιασμένους» ήταν Κορίνθιοι και μετά τον πόλεμο έφεραν το βαγόνι στο σιδηροδρομικό σταθμό της Κορίνθου.

Τα χρόνια πέρασαν.

Στα 1991, όταν γέμισε η Ελλάδα από οικονομικούς μετανάστες, στο βαγόνι αυτό έμεινε για αρκετά χρόνια μια οικογένεια Αλβανών.

Ηταν τότε που οι δυο μικροί Αλβανοί μαθητές βρήκαν μέσα στο βαγόνι το γράμμα ενός «κλουβιασμένου» ΕΑΜίτη που είχε γράψει στην αγαπημένη του:

Μαρία, κάνε υπομονή. Φτάνουμε στο τέλος της κατοχής. Ερχονται καινούριες μέρες.

Ο ήλιος θα γίνει πιο ζεστός. Θα γίνει πιο κόκκινος.

Θα ανοίξουν τα σχολεία και οι δάσκαλοι θα μάθουν στα παιδιά μας καινούρια γράμματα και του λαού το δίκιο.

Θα σου φτιάξω ένα στεφάνι με σπάνια λουλούδια που το άρωμα τους θα γεμίσει κάθε στιγμή της καινούριας μας ζωής.

Θα νοιαστώ και για το ψωμί.

Σε φιλώ Αντώνης.

Μετά από χρόνια η οικογένεια των Αλβανών μεταναστών άδειασε το βαγόνι.

Τώρα στο ίδιο βαγόνι μένουν Πακιστανοί πολιτικοί και οικονομικοί μετανάστες.

Παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά.

Παλικάρια με γκρεμισμένα όνειρα.

Διάβασαν πρώτα με προσοχή το γράμμα του ΕΑΜίτη και μετά διάβασαν το γράμμα του Αλβανού μετανάστη που έγραφε:

Στην πόλη αυτή φτάσαμε μια νύχτα χωρίς αστέρια.

Η γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας μπήκαμε μέσα στο βαγόνι για να γλιτώσουμε από τη βροχή.

Ολα μας τα υπάρχοντα ήταν μέσα σε μια χαλασμένη βαλίτσα.

Εκεί συγκατοικούσαν η ελπίδα και τα όνειρά μας για μια ζωή ανθρώπινη.

Πεινάσαμε και διψάσαμε.

Κι όμως πρέπει να ζήσουμε.

Οι Πακιστανοί σκέφτηκαν πως έπρεπε κι αυτοί να γράψουν το δικό τους γράμμα.

Σε ποια γλώσσα θα έγραφαν και ποιοι θα το διάβαζαν δεν είχε για αυτούς καμία σημασία. Αλλωστε δεν είχαν μαζί τους ούτε χαρτί ούτε μολύβι.

Κι όμως άρχισαν να γράφουν με τα νύχια τους.

Μας πλάνεψαν. Μας κορόιδεψαν.

Ξεκινήσαμε πολλοί. Φτάσαμε λίγοι.

Ακόμα ζούμε. Αναπνέουμε και ελπίζουμε.

Μας είπαν πως είμαστε σε χώρα της Ευρώπης.

Μια νύχτα μας ξεφόρτωσαν στο χώρο ενός διαλυμένου σιδηροδρομικού σταθμού.

Κάθε νύχτα έρχονται κι άλλοι.

Δεν έχουμε νερό. Ούτε ψωμί.

Εδώ είναι και το λιμάνι της πόλης.

Κάθε που ξημερώνει, ξυπόλητοι, άπλυτοι και πεινασμένοι κοιτάμε τα πλοία.

Θέλουμε να μπούμε μέσα και να πάμε όπου ...πάει το πλοίο...

Αντρες του Λιμενικού μάς απαγορεύουν να ζυγώσουμε κοντά στα πλοία.

Ενα πρωινό στο λιμάνι έγινε φασαρία. Μια ομάδα ντόπιων εργαζομένων, κρατώντας κόκκινες σημαίες, μπλοκάρισε το πλοίο για να προστατεύσει τα δικαιώματα των ξένων ναυτεργατών επειδή η εταιρεία τούς είχε ανασφάλιστους.

Εγινε συμπλοκή.

Οι αστυνομικοί, όπως και στην πατρίδα μας έτσι κι εδώ, μαζί με τους άντρες του Λιμενικού αντί να προστατέψουν τους εργαζόμενους δυστυχώς πήραν το μέρος των ιδιοκτητών της εταιρείας που εκμεταλλευόταν τους εργαζόμενους.

Εμείς χειροκροτήσαμε αυτούς που κρατούσαν τις κόκκινες σημαίες.

Σήμερα το βράδυ στο βαγόνι που μένουμε δεχτήκαμε τρεις επισκέψεις.

Νωρίς το απόγευμα ήρθε μια ομάδα από αυτούς που το πρωί κρατούσαν τις κόκκινες σημαίες. Μας έδωσαν διάφορα φαγώσιμα και νερό. Μας ρώτησαν από πού ξεκινήσαμε και πώς φτάσαμε μέχρι εδώ.

Μετά μας εξήγησαν τις δυσκολίες που υπάρχουν για το πέρασμά μας σε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Οταν έφυγαν ήρθε μια ομάδα αστυνομικών.

Αυτοί αντίθετα με τους προηγούμενους ήταν αυστηροί.

Στην αρχή μας ρώτησαν να τους πούμε ποιοι χειροκροτήσαμε το πρωί αυτούς που κρατούσαν τις κόκκινες σημαίες στο λιμάνι κι αφού κανένας από εμάς δε μίλησε μας ανακοίνωσαν πως πρέπει μέσα σε 24 ώρες να έχουμε αδειάσει το βαγόνι γιατί αλλιώς θα μας μεταφέρουν στο αστυνομικό τμήμα κι από εκεί θα μας στείλουν δεμένους στην πατρίδα μας.

Λίγο αργότερα ήρθαν τα μέλη ενός ερασιτεχνικού θιάσου της πόλης.

Μας έφεραν κι αυτοί φαγώσιμα και νερό. Μας έδωσαν ένα χάρτη του κόσμου για να προσανατολιστούμε πού βρισκόμαστε. Μας παρουσίασαν ένα θεατρικό μονόπρακτο που έδειχνε ένα φυλακισμένο που συνέχεια φώναζε: Εϊ... Εσείς οι Απ' έξω. Με ακούτε... Εϊ... Με ακούει κανείς;

Ενας από το θίασο, μας τραγούδησε το τραγούδι «Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός».

Ενώ ο σκηνοθέτης του θιάσου μας είπε πως μελετώντας ένα χάρτη μπορούμε να καταλάβουμε το τι συμβαίνει πάνω στη Γη.

Αυτό μας έκανε μεγάλη εντύπωση και του είπαμε να μας το εξηγήσει.

Ο σκηνοθέτης άπλωσε το χάρτη μέσα στο βαγόνι και μας είπε:

Τις αδικίες τις καταλαβαίνουμε από το μαύρο χρώμα.

Την πείνα από τα σχισίματα.

Την αβεβαιότητα από το πράσινο χρώμα.

Τη φρίκη του πολέμου από τα λερώματα.

Το χρώμα του μέλλοντος είναι κόκκινο...