Ο «Ρ» συνεχίζει την ιστορική αναδρομή στη δράση του αστικού κόσμου στην Ελλάδα. Σήμερα αναφερόμαστε στην περίοδο μετά την Κατοχή, ως το 1952. Ο μονόπλευρος εμφύλιος είχε αρχίσει πολύ πριν τις εκλογές του 1946. Οι ένοπλες συμμορίες, σε συνεργασία με τη Χωροφυλακή και το Στρατό, οργίαζαν στην ύπαιθρο, ενώ οι περιβόητες «επιτροπές ασφάλειας» έστελναν κατά χιλιάδες στους τόπους εξορίας κομμουνιστές και άλλους ΕΑΜίτες. Χιλιάδες υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά και να υπερασπιστούν τη ζωή τους με το όπλο στο χέρι. Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ δεν αποφάσισε την άμεση μεταφορά του κέντρου βάρους της δράσης του Κόμματος στην ένοπλη πάλη. Αυτό το έκανε η 3η Ολομέλεια. Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος, συνέχεια της ΕΑΜικής Αντίστασης και του Δεκέμβρη, ένας αγώνας που αποτελούσε μονόδρομο και κορυφαία έκφραση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα(σελίδες 8-11)

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ προβλήματα δεν καλύπτονται από μια ετικέτα. Και πολύ περισσότερο, όταν η ετικέτα δεν καλύπτει την ουσία του θέματος, όπως στην περίπτωση του φαινομένου που ονομάστηκε «λειτουργικός αναλφαβητισμός». Ποιοτικά δεν είναι ίδιας κατηγορίας το φαινόμενο αναλφαβητισμός και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. Ο αναλφαβητισμός, όπως το λέει και η λέξη, δηλώνει την παντελή άγνοια της γραφής και της ανάγνωσης, ενώ ο λειτουργικός αναλφαβητισμός δηλώνει έλλειψη μεγάλης ή μικρής ικανότητας να χρησιμοποιεί το άτομο τις γνώσεις που παρέχει η κοινωνική ζωή και να τις μεταχειρίζεται, να αξιοποιεί δηλαδή τις γνώσεις που αποχτάει μέσω της γραπτής και της προφορικής αποτύπωσης του λόγου και μέσω αυτού των πληροφοριών που κατέχει. Αρθρο του Γιώργη Κ. Μωραΐτη (σελίδα 34)

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν τη Βενεζουέλα, με αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και το ξεσπίτωμα τουλάχιστον 200 χιλιάδων, έδειξαν με τον πλέον τραγικό τρόπο τις συνέπειες της ληστρικής εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης από την εγχώρια ολιγαρχία και τις πολυεθνικές. Τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα, που προκλήθηκαν, ήρθαν να προστεθούν στην έτσι κι αλλιώς δύσκολη κατάσταση των 23 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας αυτής. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για μία πλούσια σε υπέδαφος χώρα, αφού μόνο τα αποθέματα πετρελαίου θεωρούνται τα αμέσως μεγαλύτερα στον κόσμο μετά από εκείνα της Μέσης Ανατολής. Αυτό που μένει να δούμε είναι προς ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει αυτή η όξυνση των λαϊκών προβλημάτων (σελίδες 42 - 43)

ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΟΙ και εντεινόμενοι κατά καιρούς εμφύλιοι πόλεμοι σε διάφορες χώρες έχουν φοβερά επιβλαβείς συνέπειες στη ζωή των πιο φτωχών ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών και των μητέρων τους, σύμφωνα με μια νέα έκθεση της UNICEF - της οργάνωσης του ΟΗΕ για τη βοήθεια στα παιδιά. Τίτλος της «Η κατάσταση των παιδιών του κόσμου το 2000». 540 εκατομμύρια, ή το ένα στα τέσσερα παιδιά του κόσμου, ζουν μέσα σε βιαιότητα, που μπορεί να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή, ή να τα εκτοπίσει στις ίδιες τους τις χώρες (σελίδα 44)

ΠΟΛΛΑ τα αφιερώματα του ελληνικού Τύπου για τα 10 χρόνια από τα αιματηρά γεγονότα στη Ρουμανία και πραγματικά τώρα πια φαίνεται να γίνεται απ' όλους παραδεκτό ότι η λεγόμενη «λαϊκή επανάσταση» ήταν, στην πραγματικότητα, ένα καλά κι από πολλούς μήνες νωρίτερα σχεδιασμένο πραξικόπημα. Οι «εκατόμβες» νεκρών της «επανάστασης», που παρουσίαζαν εκείνες τις μέρες τα δυτικά ΜΜΕ, αποδείχτηκαν σκηνοθετημένες, ψεύτικες! Η βιασύνη, με την οποία οι νέοι «λαϊκοί ηγέτες», δίκασαν, καταδίκασαν και εκτέλεσαν τους Τσαουσέσκου, αποτέλεσε ένα πρώτο δείγμα της «δημοκρατίας» τους. Φάνηκε ότι μια δημόσια, φανερή δίκη δεν απηχούσε τα συμφέροντά τους και προτίμησαν ό,τι κάνουν να το κάνουν στα «μουλωχτά». Σήμερα, 10 χρόνια μετά, η ευημερία που υποσχέθηκαν οι ηγέτες του πραξικοπήματος δεν «έφτασε» ακόμη. Η ανεργία, με βάση τα επίσημα στοιχεία, φτάνει τουλάχιστον το 12% (σελίδα 45)

«Αντιμετωπίσαμε με σύνεση και λογική την εμπόλεμη κατάσταση στη γειτονιά μας, υιοθετώντας μια στάση που μας επέτρεψε να αναδείξουμε το δημιουργικό μας ρόλο στα Βαλκάνια... Ηδη, βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από την ένταξή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση της Ευρώπης... Είμαστε στο ξεκίνημα της μεγαλύτερης επενδυτικής προσπάθειας, που γνώρισε η πατρίδα μας με τους πόρους του Γ` Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης... Θέλουμε, επιτέλους, να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, να προάγουμε την ισότητα των ευκαιριών για κάθε πολίτη...».

Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από συνέντευξη του Κ. Σημίτη στην «Καθημερινή» (9/1/2000), που σηματοδοτούν την ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά και την προβολή των επιτευγμάτων αυτής της πολιτικής ως τα σήμερα, με ένα συγκεκριμένο σκοπό και ένα συγκεκριμένο στόχο.

Ο σκοπός είναι η ενίσχυση της στρατηγικής του κεφαλαίου, η καθολική, αν μπορεί αυτό να επιτευχθεί, αποδοχή της, προκειμένου η άρχουσα τάξη της Ελλάδας να ενισχύσει την κυριαρχία της, την εξουσία και τα κέρδη της.

Ο στόχος είναι η δημιουργία κλίματος ευφορίας, η καλλιέργεια στις λαϊκές συνειδήσεις μιας στρεβλής εικόνας και αντίληψης για την πραγματικότητα που διαμορφώνει αυτή η πολιτική. Για τη δημιουργία των ψευδαισθήσεων ενός σύγχρονου κόσμου, που τους χωρά όλους, γι' αυτό και πρέπει να τον διατηρήσουμε. Σπέρνουν φρούδες ελπίδες για τις καλύτερες μέρες, που όλο έρχονται και ποτέ δε φτάνουν, προκειμένου να υποτάξουν με κάθε μέσο την εργατική τάξη, τους απλούς ανθρώπους του μόχθου στην πολιτική της ολιγαρχίας. Είτε με τη στήριξή της, είτε με την αναγκαστική ή όχι ανοχή ή και αποδοχή, της πορείας της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ΟΝΕ και τη μεταΟΝΕ εποχή.

Και έτσι εμφανίζονται δυο κόσμοι διαφορετικοί, υπαρκτοί σ' αυτήν την ίδια κοινωνία. Διαμετρικά αντίθετοι. Από τη μια, ο κόσμος του παρασιτισμού και του κέρδους. Από την άλλη, ο κόσμος της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας, οι νέοι και οι νέες, που αναζητούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στη δουλιά, να δημιουργήσουν, να πορευτούν στο δικό τους μέλλον. Ολοι αυτοί, που ακούν ότι έχουν ευκαιρίες, αλλά δεν ελπίζουν, γιατί δεν τις βλέπουν, αφού είναι ανύπαρκτες.

Οι επιχειρηματίες ενδιαφέρονται για το ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια, γι' αυτό πήραν, μέσω του ΝΑΤΟ, μέρος στον πόλεμο, γι' αυτό και θέλησαν να γίνουν συνδιαχειριστές στο ιμπεριαλιστικό «Σύμφωνο Σταθερότητας». Αυτό, που επιβάλλει σ' αυτά τα κράτη και σ' αυτούς τους λαούς την πολιτικο-οικονομική υποταγή τους στα αδηφάγα μονοπώλια. Σ' αυτό προσβλέπουν να πάρουν και παίρνουν μέρος και οι Ελληνες επιχειρηματίες, με επενδύσεις, εξαγορές επιχειρήσεων, συμφωνίες, που θα αποφέρουν κέρδη με την εκμετάλλευση λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Μόνο που αυτή η προοπτική απαιτεί και την ένταση της εκμετάλλευσης του ελληνικού λαού. Απαιτεί τη συμμετοχή του στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων που δολοφονεί λαούς.

Ολο και περισσότερο κατανοούν οι Ελληνες εργαζόμενοι ότι κανένα όφελος δε θα 'χουν, όπως δεν είχαν από τη μέχρι τώρα πορεία στο ΝΑΤΟ, αλλά και με την ένταξη στην ΟΝΕ. Την πορεία προς την ΟΝΕ, την είσοδο της Ελλάδας της πλουτοκρατίας σ' αυτήν, η εργατική τάξη την πληρώνει με τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κεφαλαίου και των κερδών, αλλά υπονομεύουν την προοπτική μιας φιλολαϊκής ανάπτυξης στο μέλλον. Με την κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων τους, αφού οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται σε βάρος τους, η κοινωνική ασφάλιση γίνεται ιδιωτική, όπως και η υγεία, η εκπαίδευση.

Αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι υποσχόμενες επενδύσεις, που διατυμπανίζει η κυβέρνηση, είναι η ενίσχυση της πλουτοκρατίας, των κερδών της χωρίς κανένα όφελος για τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες, που γίνονται φτωχότεροι, τους μικρομεσαίους της πόλης, που ασφυκτιούν από την επίθεση των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια, η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, η ένταξη στην ΟΝΕ, οι επενδύσεις, ενδιαφέρουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά από τη σκοπιά της αντίστασης στην πολιτική που προωθεί και ενισχύει αυτή την πορεία της Ελλάδας των επιχειρηματιών, ως την ανατροπή της. Ενδιαφέρει η δημιουργία εμποδίων αυτής της προοπτικής, η ενίσχυση της δύναμης, που θα ακυρώνει στην πράξη τις επιλογές των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας στην Ελλάδα.

«Το KKE παλεύει να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της να ανήκουν στο λαό, να είναι, στην πράξη και όχι στα λόγια, λαϊκή περιουσία.

Αυτός είναι βασικός όρος για να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά προβλήματα του λαού. Το πώς και τι θα αναπτύσσεται στην Ελλάδα, τι και πόσο θα παράγεται, καθορίζεται, κατά κύριο λόγο, με βάση τις ανάγκες τις εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την ανάγκη να αναπτύσσει η χώρα εμπορικές και οικονομικές διεθνείς σχέσεις, με βάση το αμοιβαίο όφελος.

Κάθε λαός, και ο ελληνικός, έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποιο θα είναι το παρόν και το μέλλον του, σε ποιο κοινωνικό, πολιτικό σύστημα θέλει να ζήσει, με ποιους θα συνεργάζεται, ποιες χώρες θα έχει συμμάχους, ποια μορφή συμμαχίας θα επιλέγει. Ορθώνουμε το ανάστημα στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στον πόλεμο και την αλλαγή συνόρων, στις βάσεις, και στα πυρηνικά, στους στρατούς κατοχής του ΝΑΤΟ, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια και στη γενικότερη περιοχή» (Εκλογική Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ).

Να, λοιπόν, η πολιτική που αντιπαρατίθεται στην πολιτική του κόσμου της πλουτοκρατίας. Ο λόγος ανήκει στο λαό, με τους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, αλλά και την ψήφο του.