Σε αυτή την κατεύθυνση η αστική τάξη και το κράτος της αξιοποιούν τον ιδεαλισμό και τους εκφραστές του, την εκκλησία και την καλλιέργεια της θρησκευτικής φοβίας και μοιρολατρίας, με την τηλεόραση με τις χιλιάδες ώρες τηλεοπτικής προβολής αστρολογικών προβλέψεων, ασυνάρτητων δήθεν επιστημονικών εκπομπών για ΟΥΦΟ, για «ενεργειακά πεδία», για «μυστήρια», για «σημεία και τέρατα», προσπαθούν να δώσουν νέο επιστημονικοφανές περιεχόμενο σ' αυτή τη μάχη.

Με τα συγκεκριμένα σχολικά βιβλία και προγράμματα επιθυμεί να βάλει ακόμα πιο έντονα στο «παιχνίδι» αυτό και το σχολείο. Να κάνει τον εκπαιδευτικό συνένοχο στα αντιδραστικά σχέδιά του.

Θέλει το σχολείο να αναπαράγει όλα τα «χαπάκια» της νέας τάξης για «ανταγωνιστικότητα», «επιχειρηματικότητα», κλπ. Ο σημερινός μαθητής - αυριανός εργαζόμενος, πρέπει να έχει «μασήσει» όλες τις επιταγές της νέας τάξης των καπιταλιστών. Να είναι υποταγμένος οικειοθελώς.

Θέλει το σχολείο να κάνει από πολύ νωρίς το διαχωρισμό των μαθητών στους λίγους που θα γίνουν γιάπηδες - βλαστάρια του συστήματος και στους πολλούς που θα γίνουν ημιμαθείς, αλλά ευέλικτοι και διά βίου επανακαταρτιζόμενοι εργάτες χωρίς συνείδηση δικαιωμάτων, που θα δέχονται να έχουν μόνο «ευκαιρίες» στη ζωή τους. Θέλει ένα σχολείο προθάλαμο του μαύρου εργασιακού μεσαίωνα της κοινωνίας και της οικονομίας των καπιταλιστών.

Θέλει το σχολείο και τον εκπαιδευτικό συνένοχο στον αποκλεισμό όποιας επιστημονικής θεωρίας (π.χ. θεωρία του Δαρβίνου) θεωρεί επικίνδυνη για τη διαιώνιση του συστήματός του.

Θέλει το σχολείο να αναπαράγει την προσέγγιση μόνο των φαινομένων της πραγματικότητας και όχι των αιτιών της κίνησης και αλλαγής της. Να καλλιεργεί δηλαδή μια νοοτροπία που θα είναι πάντα έτοιμη να αρνηθεί με ευκολία την επιστημονική γνώση, γιατί δεν ταιριάζει με τα στερεότυπα, αλλά ούτε και με την προφανή εμπειρία της. Μια αντίληψη που όπως γνωρίζουμε στήριξε, ανά τους αιώνες, την κρεμάλα στους Γαλιλαίους και την πυρά στις Υπατίες.

Θέλει το σχολείο να καλλιεργεί μέσα απ' τη συνολική λειτουργία του τον αγνωστικισμό και το σχετικισμό. Η «Αρχή της Αβεβαιότητας» και η «Θεωρία του Χάους» αναφέρονται όλο και πιο συχνά διαστρεβλωμένες, έτσι ώστε να μοιάζουν σαν να «αποδεικνύουν» την ανατροπή της επιστήμης, της αιτιοκρατίας και της νομοτέλειας. Ωστε να αποκρύπτεται ή και να αμφισβητείται ευθέως η αντικειμενικότητα της γνώσης.

Θέλει να κρύψει τη νομοτέλεια στα φαινόμενα της φύσης, της επιστήμης, της κοινωνίας και της οικονομίας. Να κρύψει απ' το μαθητή (αλλά και τον εκπαιδευτικό και το γονιό) ότι όπως όλων των τριγώνων το άθροισμα των γωνιών είναι 180^ο, υπακούοντας σε νόμους ανεξάρτητους απ' τη θέλησή μας, όπως τα μήλα έπεφταν απ' τα δέντρα και πριν «ανακαλυφθεί» ο νόμος της βαρύτητας, έτσι κι όλες οι δουλοκτητικές κοινωνίες πέρασαν στη φεουδαρχία, κι αυτές με τη σειρά τους πέρασαν στον καπιταλισμό, κι αυτές στο τέλος θα γίνουν σοσιαλιστικές, υπακούοντας σε νόμους της κοινωνίας και της ιστορίας (που φυσικά ενεργοποιούνται μέσω της ανθρώπινης δράσης).

-- Ετσι βλέπουμε δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία των άθλιων αυτών βιβλίων, οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπαιδευτικών να παριστάνουν τον ανήξερο. Βλέπουμε τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ, ελεγχόμενες απ' την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ, να μην έχουν πάρει καμιά θέση επί της ουσίας, ενάντια σ' αυτά τα βιβλία και προγράμματα.

-- Αλλά βλέπουμε και τις δυνάμεις του οπορτουνισμού μέσα στο κίνημα των εκπαιδευτικών να μιλούν για τα βιβλία χωρίς να λένε τίποτα. Απ' τον καιρό της μεγάλης απεργίας των δασκάλων, όπου είχαν αναλάβει να εμποδίσουν το ΠΑΜΕ να βάλει μέσα στα αιτήματα της απεργίας και την απόσυρση των νέων βιβλίων, την κατάργηση της ευέλικτης ζώνης, την απόκρουση της αποκέντρωσης. Μέχρι και σήμερα που συνεχίζουν να παίζουν αυτό τον ίδιο υπονομευτικό ρόλο.

-- Βλέπουμε βουλευτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να κάνει Ερώτηση στη Βουλή για το ότι το βιβλίο της Βιολογίας της Γ' Γυμνασίου προπαγανδίζει υπέρ των μεταλλαγμένων και γενετικά τροποποιημένων προϊόντων. Κι αντί να ζητήσει την απόσυρση αυτού του επικίνδυνου βιβλίου, ζητά «να συμπεριληφθεί σ' αυτό το βιβλίο κι η... άλλη άποψη». Οπως ακριβώς κάνει και το σύστημα όταν δεν μπορεί να επιβάλει μόνο τη δική του: Ολες οι αντιλήψεις μέσα σ' ένα βιβλίο. Χύμα. Και το προοδευτικό και το αντιδραστικό. Και το επιστημονικό και το μεταφυσικό. Κι ο Αϊνστάιν κι ο Λιακόπουλος μαζί. Βλέπουμε τα site των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΣΥΝ στο χώρο των εκπαιδευτικών, να μη λένε κουβέντα για την ουσία και φυσικά πουθενά να μη μιλάνε για την ανάγκη της απόσυρσης των βιβλίων.

-- Βλέπουμε στελέχη των «Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων» σε ημερίδες, ομιλίες ή άρθρα τους, να περιορίζουν την κριτική τους για τα νέα σχολικά βιβλία στη διαχείριση του σχολικού χρόνου, στο πόσα θρανία έχει η σχολική τάξη, στο αν οι δάσκαλοι έχουν ή δεν έχουν επιμορφωθεί για τη διδασκαλία των βιβλίων αυτών. Τους βλέπουμε να καταφεύγουν σε μια επιφανειακή ή και διαχειριστική λογική, για το «πώς θα γίνουν καλύτερα αυτά τα βιβλία», «πώς θα διαχειριστούμε καλύτερα την Ευέλικτη Ζώνη», πώς θα κάνουμε «καλά Προγράμματα». Μια κριτική που «υποκλίνεται» μπροστά στις όποιες δυσκολίες. Τους βλέπουμε να καταπίνουν αμάσητα τα «χαπάκια» της νέας παιδαγωγικής τάξης, για μια καταναγκαστική δήθεν «παιδαγωγική ελευθερία» που είναι συνώνυμη της ταξικής διαφοροποίησης, της κατηγοριοποίησης των σχολείων και της αποκέντρωσης του σχολείου.

Μ' αυτό το κριτήριο το ΠΑΜΕ:

• Απαιτεί σήμερα πιο έντονα από ποτέ άλλοτε την άμεση απόσυρση αυτών των βιβλίων και προγραμμάτων. Την αντικατάστασή τους από άλλα, στηριγμένα στις σύγχρονες απαιτήσεις της επιστήμης και της παιδαγωγικής. Εμείς στο ΠΑΜΕ εργαζόμαστε πάνω σ' αυτό.
• Παλεύει για την απομάκρυνση της εκπαιδευτικής κοινότητας απ' τις θεωρίες που οδηγούν σε πρώιμη κατηγοριοποίηση των σχολείων και των παιδιών, μέσω της αποκέντρωσης του σχολείου, της ευέλικτης ζώνης, της διαφοροποίησης της διδασκαλίας, κλπ. Για την απόκρουση όλων αυτών των μέτρων.
• Απαιτεί όλα τα παιδιά του ελληνικού λαού να έχουν ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, που να διδάσκει όλα τα παιδιά για το πρώτα 12 χρόνια της σχολικής ζωής τους, όλα όσα είναι απαραίτητα σήμερα για την ολοκλήρωση της γνώσης και της προσωπικότητας του κάθε μαθητή, μέσα στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Κι αυτού του μαθητή που θα γίνει αύριο αστροφυσικός κι αυτού που θα γίνει οικοδόμος.
• Κι αυτή η απαίτηση δεν είναι ξεκομμένη απ' τον αγώνα για μια άλλη οικονομία και μια άλλη κοινωνία. Δηλαδή, για μια άλλη εξουσία, που θα δίνει σ' όλους αντικειμενικά τα ίδια δικαιώματα στη γνώση, στη μόρφωση, στις σπουδές, στη δουλειά, στον πολιτισμό και στη ζωή.

.......................

Το μονοπάτι αυτό που 'χει χαράξει

τ' αγνό σας αίμα αδέλφια θα πλατύνει

γιγάντια μια λεωφόρος θα φαντάξει

απ' όπου βγαίνει ο ήλιος ώσπου δύνει

.......................

(Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη)

Η ΑΘΗΝΑ περνά απόψε μια δύσκολη νύχτα που ξημερώνει αύριο (1-5-1944). Οι κατοχικές εφημερίδες έχουν κιόλας δημοσιεύσει τα καταραμένα τυπογραφικά πλαίσια για να ανακοινώσουν εκτελέσεις και θάνατο. Η καταματωμένη Πρωτομαγιά του 1944.

ΤΡΕΙΣ τυπογραφικές αράδες όλες κι όλες για τη μαζική εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

ΔΕΚΑ τυπογραφικές αράδες όλες κι όλες πληροφορούν, ότι στις 27 τ' Απρίλη 1944 «κομμουνιστική συμμορία», παρά τους Μολάους, «εδολοφόνησαν ανάνδρως» ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις βοηθούς του.

Η ΙΔΙΑ διαταγή διατάσσει να εκτελεστούν όλοι οι άνδρες, που θα συναντήσουν να κινούνται πάνω στο δρόμο από Μολάους προς Σπάρτη. Η διαταγή έχει ημερομηνία 27 Απρίλη 1944.

ΜΑΓΙΑΤΙΚΗ πρωινή ομίχλη τύλιγε την Αθήνα. Από τα πλάγια του Υμηττού. Στην αγκαλιά της και η Καισαριανή.

ΤΟΥΤΗ την ώρα στο χιτλερικό κάτεργο της πρωτεύουσας στο Χαϊδάρι, τελειώνουν οι προετοιμασίες για να ξεκινήσει η φάλαγγα που μεταφέρει τους κρατουμένους, στο Σκοπευτήριο.

Η ΠΡΩΤΗ φάση με το προσκλητήριο και την επιλογή έχει τελειώσει.

ΤΑ ονόματα ακούγονται ένα - ένα, έχουν ξεπεράσει τα 100 και φαίνονται ατέλειωτα... Οι κρατούμενοι σπεύδουν να ετοιμαστούν για να φύγουν. Ξέρουν πού πάνε.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ κάποια στιγμή πέφτουν στον αγαπημένο τους σύντροφο, το Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Οι Γερμανοί θέλησαν να τον βγάλουν από τον κατάλογο της εκτέλεσης. Αλλά, η απάντησή του ήταν ΟΧΙ. Ενα «όχι» που φέρνει στα μεσούρανα, λόγια περήφανα που τα άκουσε το στρατόπεδο.

Η ΕΙΔΗΣΗ της επικείμενης μαζικής εκτέλεσης μαθεύτηκε από τον κόσμο, και όσοι είχαν δικούς τους στις φυλακές και στα στρατόπεδα, είναι τρομερά ανήσυχοι και παρακολουθούσαν ιδιαίτερα το Χαϊδάρι, όπου είχαν μεταφερθεί και οι τελευταίοι της Ακροναυπλίας και της Ανάφης. Είναι οι κομμουνιστές της μεταξο-βασιλικής δικτατορίας. Εξορίστηκαν από τους χαφιέδες του Μεταξά και τους έστειλαν στα ξερονήσια.

ΤΑ γερμανικά καμιόνια πήραν το δρόμο για την Καισαριανή και αμέσως άρχισε η εκτέλεση. Δέκα εικοσάρες είχαν να περάσουν μπροστά στο εκτελεστικό. Πάνω από πέντε ώρες για να τελειώσουν οι δήμιοι το δολοφονικό «έργο» τους. Ενας από τους εργάτες Δήμου, που έζησε το πρωινό της Πρωτομαγιάς, θυμήθηκε, πως επικρατούσε η ζέστη κι η κόπωση. Ιδροκοπούσαμε σα να ήταν μεσοκαλόκαιρο.

ΒΡΟΧΗ μηνυμάτων, που είχαν γράψει οι κρατούμενοι, έπεφταν στη διαδρομή προς Καισαριανή. Δυο λόγια, που μαρτυρούσαν την αταλάντευτη πίστη στον αγώνα και στη Νίκη. Γραμμές, κόσμοι ολόκληροι, που μετράνε με διαφορετικό τρόπο τη ζωή. Τα σημειώματα, τα περισσότερα έπεσαν σε χέρια πατριωτών και παραδόθηκαν στις οικογένειες που προορίζονταν.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως και σημειώματα, τα οποία δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Αλλα, επίσης, χρειάστηκαν μήνες ολόκληρους για να παραδοθούν. Οπως, επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις, που το πρωτότυπο του σημειώματος αντί να δοθεί στην οικογένεια, κρατήθηκε από άγνωστους. Ενα τέτοιο περιστατικό συνέβη στα Χανιά. Το σημείωμα προς την οικογένεια έφτασε σε αντίγραφο ύστερα από μήνες!!!

ΕΤΣΙ τέλειωνε η μεγάλη αυτή μέρα, συγκλονιστική σ' όλα τα σημεία. Γιομάτη λεβεντιά, θυσία και αρετή. Μανάδες, αδερφές, γυναίκες, θρήνησαν τους εκτελεσμένους στη μικρή Αποθήκη της οδού Απόλλωνος. Και λίγο πιο κάτω, στην Κοκκινιά, στο 3ο Νεκροταφείο, 200 τάφοι δέχονταν αργά το βράδυ, αυτούς που είχαν νικήσει το θάνατο.

Η εμπειρία που προκύπτει μέσα από τις περιγραφές του ίδιου του αμερικανικού υπουργείου Παιδείας είναι διαφωτιστική για το πού οδηγεί η παιδεία της «ανταγωνιστικότητας» σε μία χώρα που η εκπαίδευση αποτελεί ακόμα πιο άμεσα πεδίο κερδοσκοπίας των επιχειρήσεων, σε μία χώρα που η ολοκλήρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη.

Στο κείμενο «Στρατηγικό πλάνο για τα δημοσιονομικά έτη 2007-2012» το υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ αποτυπώνει τους στόχους για την παιδεία και τη σημερινή εικόνα της, δείχνοντας ότι όσο η παιδεία και η κοινωνία συνολικά είναι προσανατολισμένη στο κυνήγι του κέρδους, δεν μπορούν να εξασφαλιστούν οι συνθήκες πραγματικής μόρφωσης ισότιμα για όλους.

Στο κείμενο αποτυπώνεται ως πρωταρχικός στόχος η βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών καθώς, όπως διαπιστώνει το υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ, στο σύνολο των μαθητών μόλις το 65,8% διαθέτει επάρκεια στην ανάγνωση και χρήση της γλώσσας. Τα ποσοστά είναι ακόμα μικρότερα και φτάνουν το 52,6% στην κατηγορία «μαθητές με χαμηλό εισόδημα». Αντίστοιχα στα μαθηματικά, το 63,4% διαθέτει επάρκεια ενώ το ποσοστό αυτό μειώνεται στο 50,7% για τους μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Τα μισά από τα παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες δεν τελειώνουν το λύκειο, ενώ συνολικά το 30% των μαθητών της Α΄ Λυκείου δεν ολοκληρώνουν τη φοίτηση στο λύκειο. Στις ηλικίες 18-24 ετών, το 13,2% δεν έχει ολοκληρώσει το λύκειο.

Η ταξικότητα αντανακλά και στο εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων. Στην έκθεσή του το υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ συνδέει τις χαμηλές επιδόσεις με την επιστημονική κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Οπως αναφέρει, στο Δημοτικό, το 7% των εκπαιδευτικών δεν έχει ούτε πτυχίο μπάτσελορ και στα δημοτικά σχολεία των φτωχών περιοχών το ποσοστό αυξάνεται στο 10%. Στα Γυμνάσια, πτυχίο μπάτσελορ δεν έχει το 11%, ενώ στις φτωχές περιοχές το 16%.

Οι ταξικές διαφορές είναι φανερές και μετά το τέλος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, με τους νέους που ανήκουν στις μειονότητες να δοκιμάζουν μια γερή γεύση τού τι ισχύει στη «γη της επαγγελίας». Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ, τη στιγμή που περίπου το 34% των λευκών ενηλίκων έχει αποκτήσει πτυχίο μπάτσελορ σε ηλικία 25-29 ετών, το ποσοστό αυτό μειώνεται στο 18% για τους Αφροαμερικανούς και σε 10% για τους ισπανόφωνους.

Πάνω από το 60% του πληθυσμού των ΗΠΑ ηλικίας 25-64 δεν έχει τίτλο μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (στοιχεία 2004). Παράλληλα, όπως διαπιστώνει η επιτροπή για την ανώτατη εκπαίδευση, «πολλοί φοιτητές αποθαρρύνονται από την ολοκλήρωση των σπουδών τους, ενώ άλλοι φορτώνονται δυσβάσταχτα χρέη προκειμένου να τα καταφέρουν».

Οσο για τη συνύπαρξη δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων στην ανώτατη εκπαίδευση, η αμερικανική εμπειρία επιβεβαιώνει ότι όλα τελικά λειτουργούν σαν ιδιωτικά. Το διάστημα 1995-2005 η μέση τιμή των διδάκτρων στα δημόσια τετραετή κολέγια αυξήθηκε κατά 51% προκειμένου να προσαρμοστεί στον πληθωρισμό (για τα ιδιωτικά η αύξηση ήταν 36%), ενώ η κρατική χρηματοδότηση για την ανώτατη εκπαίδευση έπεσε στα χαμηλότερα επίπεδα της εικοσαετίας.

Τα σχολεία των ΗΠΑ αποτελούν καθρέφτη της κοινωνικής παθογένειας, που είναι αποτέλεσμα των αντιφάσεων, των αδιεξόδων και των δυσκολιών της ζωής, του γενικότερου ιδεολογικού κλίματος που επικρατεί, του καπιταλιστικού συστήματος. Το υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ δηλώνει ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα «ασφαλές, πειθαρχημένο, απελευθερωμένο από τα ναρκωτικά μαθησιακό περιβάλλον». Σύμφωνα με στοιχεία που παρατίθενται, το 2005, το 6,5% των μαθητών είχαν όπλο στο σχολείο και στόχος του υπουργείου είναι να μειωθεί το ποσοστό αυτό στο 4%! Αντίστοιχα κατοχή και πώληση ναρκωτικών στο σχολείο έχει καταγραφεί για το 25,4% των μαθητών το 2005, με στόχο να φτάσει το 25% το 2011, δηλαδή «μόνο» ένας στους τέσσερις μαθητές να κουβαλάει ή διακινεί ναρκωτικά!!

Οι ελλείψεις σε υποδομές, οι μισοκαταρτισμένοι εκπαιδευτικοί, η μαθητική διαρροή, η υποχρηματοδότηση συνθέτουν ένα τοπίο εκπαίδευσης πολύ μακριά από τις ανάγκες του λαού. Ωστόσο, το ίδιο σχολείο είναι ο εκπαιδευτικός παράδεισος των επιχειρήσεων που έχουν μπει για τα καλά στη λειτουργία του σχολείου. Ετσι, πολλά είναι τα παραδείγματα του πού μπορεί να φτάσει το μοντέλο του σχολείου που είναι «ανοιχτό» στην επιχειρηματική δραστηριότητα.

Πολυεθνική τροφίμων αξιώνει από τα επιχορηγούμενα δημοτικά να διδάσκουν τις πράξεις των μαθηματικών προσθαφαιρώντας πατατάκια και από τα λύκεια να φορούν οι μαθητές μπλουζάκια και καπελάκια με το σήμα της! Παράλληλα, οκτώ εκατομμύρια μαθητές παρακολουθούν καθημερινά εντός σχολείου το «Chanel one», σχολικό χορηγό, σε εκπομπές με ειδήσεις και διαφημίσεις. Η ημέρα της «Coca - cola» είναι μέρα συμμετοχής των σχολείων σε εθνικό διαγωνισμό. Οσα σχολεία έχουν τις καλύτερες ιδέες για τα εκπτωτικά κουπόνια αγοράς του αναψυκτικού, αποσπούν επιχορήγηση 10.000 δολάρια, ενώ όταν σε ένα σχολείο που συνεργάζεται με την «Coca-cola» ένας μαθητής φόρεσε μπλούζα ανταγωνιστικής εταιρείας, αποβλήθηκε! Το σχολείο είναι μια τεράστια φωτεινή διαφημιστική πινακίδα. Η χρησιμοποίηση των σχολικών χώρων (ταράτσες, τοίχοι, πίνακες ανακοινώσεων) για διαφημίσεις χορηγών έχει αυξηθεί την τελευταία διετία κατά 540%, καθώς η «αυτονομία» των σχολικών μονάδων (που και εδώ προωθείται) οδηγεί τα σχολεία στο να ξεπουλούν τα πάντα για την επιβίωσή τους...