Η τηλεοπτική «δημοκρατία», ή, καλύτερα, οι τάσεις εκφασισμού της όποιας δημοκρατίας μας καλά κρατoύν. Διαπλεκόμενοι μέχρι τα μπούνια «δημοσιογράφοι», με εταιρίες και ...άδηλους πόρους, αστέρες του συστήματος έχουν μεταβληθεί, εκτός από ντίλερς υπουργών, εκδοτών και επιχειρηματιών (και) σε τηλε-εισαγγελείς του δημόσιου βίου. Σε διατεταγμένη υπηρεσία, για να μας πείσουν ότι όλοι και όλα είναι υπό έλεγχο και ότι το καθεστώς (τους) διαθέτει δικλείδες ασφαλείας, για να ελέγξει τους παρεκτρεπόμενους, λες και δεν είναι αυτό - το ίδιο - που παράγει τα φαινόμενα της διαφθοράς, μια και οι άλλοι, οι θεσμικοί, ασχολούνται με τα δικά τους «μπουμπούκια» και βεβαίως βεβαίως με τις απεργίες και τους απεργούς. Τα μεγάλα και σημαντικά προβλήματα εξαφανίζονται από τα δελτία και η κοινή γνώμη εγκλωβίζεται σε επιμέρους, και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτα και κατασκευασμένα γεγονότα, στο πλαίσιο της διαμόρφωσης μιας εικόνας ότι όλοι είναι ίδιοι και εν τοιαύτη περιπτώσει τι να κάνουμε; Από τους δυο ετέρους (γαλάζιους και πράσινους), ας επιλέξουμε τους λιγότερο κακούς και τους περισσότερο «ηθικούς». Η δυσχρωματοψία ή οι στιλιστικές τους προτιμήσεις τούς αφαιρούν τη δυνατότητα να δουν άλλες αποχρώσεις. Ποιος μίλησε για πολιτική;

Οι κουρντισμένοι και καλογυαλισμένοι «δημοσιογράφοι» των βραδινών δελτίων των παραθύρων, με θέα το βόρβορο, δεν ...άκουσαν, δε ...διάβασαν, δεν ...αξιολόγησαν την υπόθεση της ρύπανσης από τη ΔΕΗ σε τρεις περιοχές της χώρας. Ισως γιατί η ιστορία ξεκινά από το 1997, όταν το μεγάλο φαγοπότι, αγκαλιά με την εκσυγχρονιστική λαίλαπα, απέδιδε υψηλές αποδόσεις (και) μέσω του χρηματιστηρίου. Μια εταιρία, που αποτελεί άλλο ένα φιλέτο που τμηματικά παραδίδεται στους ιδιώτες και η οποία έχει καταταγεί στην πιο βρώμικη επιχείρηση παραγωγής ενέργειας στην Ευρώπη! Οι ατμοηλεκτρικοί σταθμοί Αγίου Δημητρίου, Καρδιάς και Πτολεμαΐδας υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια ατμοσφαιρικής ρύπανσης που έχουν θεσπιστεί διεθνώς, δηλητηριάζοντας πολίτες και περιβάλλον, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός υπευθύνου. Αν ήταν κάποιος δεσπότης με ερωτικές σχέσεις ή ένας δικαστικός με προτιμήσεις λυγερόκορμες κοπέλες, επί μήνες τα ΜΜΕ θα το έκαναν πρώτο θέμα.

Οι σταθμοί αυτοί, όπως αποκαλύφθηκε, λειτουργούν εδώ και 3 χρόνια χωρίς την απαραίτητη έγκριση περιβαλλοντικών όρων, την ίδια στιγμή που και στο τελευταίο χωριό της πατρίδας μας χρειάζεται πολεοδομική άδεια, για να αλλάξεις τα κεραμίδια μιας στέγης! Το αστείο είναι ότι το 2001, επί ημερών του αλησμόνητου «καταλληλότερου», είχε δοθεί ενιαία άδεια για όλους τους σταθμούς παραγωγής της ΔΕΗ, με νομοθετική ρύθμιση. Πληροφορίες αναφέρουν ότι κάτι παρόμοιο θα πράξουν και οι νυν κυβερνώντες για να «καθαρίσουν». Οχι την ατμόσφαιρα, αλλά από τις τυπικές τους υποχρεώσεις, γιατί επί της ουσίας ούτε κουβέντα. Με όριο τα 50 μικρογραμμάρια σωματιδίων ανά κυβικό μέτρο αέρα, στον Αγιο Δημήτριο ο μέσος όρος στην Πτολεμαΐδα είναι 380. Τι κι αν οι συγκεκριμένοι ρύποι ενέχονται για την εμφάνιση καρκίνων; Μακριά από μας και μερικοί θάνατοι ακόμα ας προστεθούν στις παράπλευρες απώλειες της «ελεύθερης» αγοράς. Οι κατά καιρούς (λίγες) επιδημιολογικές μελέτες που έγιναν αρχειοθετούνται σε υπόγειους χώρους και ουδείς ασχολείται. Κι ο χορός (οι ρύποι) καλά κρατεί με την υπόσχεση της ΔΕΗ ότι θα κατασκευάσει ειδικά φίλτρα που θα τοποθετηθούν στο τέλος του 2007. Μέχρι τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

Το ότι ζούμε σε μια γενικευμένη κρίση είναι δεδομένο. Μόνο που αυτή δεν οφείλεται στους λίγους (ή πολλούς) και κακούς που βρίσκονται σε κυβερνητικές θέσεις. Ακριβώς τα ίδια είχαμε και στις προηγούμενες πράσινες κυβερνήσεις, αφού το υπάρχον σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά. Μίζες, χρηματισμός, διαφθορά, αναξιοκρατία, παραοικονομία, μαύρο χρήμα. Ενας αποπνικτικός βόρβορος, που μας πνίγει, «νομιμοποιείται» από τους όρους που λαμβάνει χώρα η λειτουργία της αγοράς. Δηλαδή, η επίτευξη κερδών με κάθε μέσο και τρόπο. Ο θάνατός μας η ζωή τους. Ολα τα υπόλοιπα είναι φιοριτούρες κι ένα απαστράπτον περιτύλιγμα, για να κάνει το προϊόν (τους) ελκυστικότερο. Είναι δυνατό σ' ένα κεντρικό αποχετευτικό σύστημα να εξαφανίσεις τις αναθυμιάσεις με αποσμητικά; Αλλά τα λασπόνερα της κοινωνικής πραγματικότητας συμβαδίζουν χέρι χέρι και με την υλική λάσπη. Και μάλιστα με τη μορφή της λυματολάσπης της Ψυττάλειας. Αλλη μια καραμπινάτη περίπτωση σκανδάλου, που δεν ...είδαν, δεν ...άκουσαν, δεν ...αξιολόγησαν οι τηλε-εντεταλμένοι. Το εργοστάσιο αποξήρανσης έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια, όπως και εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων στα Λιόσια (σ.σ. ας μη μιλήσουμε για τη διασπάθιση εκατομμυρίων ευρώ στο κτηματολόγιο - φάντασμα).

Τι είδαν οι ρομποκόπ της ενημέρωσης; Τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που πνιγόταν από τις αναθυμιάσεις και επιχείρησαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να τους φέρουν σε αντιπαράθεση με τους επίσης πληττόμενους των δήμων του Πειραιά. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη χωματερή σταμάτησαν τη μεταφορά της λυματολάσπης, χωρίς, ταυτόχρονα, να επιλύεται το πρόβλημα της επικινδυνότητας της συσσώρευσής της στην Ψυττάλεια. Και πάλι, όπως στην περίπτωση της ΔΕΗ, η λειτουργία αποξήρανσης μετατίθεται για το έτος 2007. Μέχρι τότε; Ουδείς γνωρίζει. Εκεί στο ΥΠΕΧΩΔΕ κρατούν «εφτασφράγιστο μυστικό» το τι θα πράξουν. Είναι υποχρεωμένοι, όμως, να απαντήσουν στον «συναγωνιστή» τους ευρωεπίτροπο σε δυο μήνες το αργότερο. Προς το παρόν, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ λέει ότι θα ανακοινώσει τη λύση(;) όταν έρθει η ώρα. Αγνωστο αν περιμένει τη «θεία φώτιση» ή εξειδικευμένες οικο-καφετζούδες και αστρολόγους των πρωινάδικων να εντοπίσουν πότε τα άστρα είναι ευνοϊκά, για να μας αποκαλύψει τα «σχέδιά» του.

Την ίδια στιγμή, όμως, που τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα πνίγουν την Ελλάδα, στις αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ γίνονται ...θεαματικά άλματα για την επίλυση των προβλημάτων και ανοίγουν τις λεωφόρους της οικολογίας με υποσχέσεις για ένα πράσινο, καταπράσινο μέλλον. Παράδειγμα, η γειτονική Ιταλία. Μην πάει ο νου σας στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, στην όξινη βροχή ή τη μείωση της στιβάδας του όζοντος. Αυτά είναι ψιλοπράγματα. Με μια ριζοσπαστική απόφαση, που σύντομα θα καταγράφεται σε όλα τα οικολογικά εγχειρίδια, ο δήμος της Ρώμης απαγόρευσε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα, επειδή τα φυλακισμένα ψάρια δεν οξυγονώνονται επαρκώς και παθαίνουν τύφλωση. Αν και χρειάστηκαν δεκαετίες για να αντιληφθούν ότι η αποθήκευση των ψαριών σε γυάλες αντίκειται σε κάθε ηθική, δε διαβάσαμε μια σειρά από συγκείμενα ζητήματα. Ας τα απαριθμήσουμε: Οι ζωολογικοί κήποι πώς και γιατί νομιμοποιούνται, όπως και τα περιφερόμενα τσίρκα; Στις περιπτώσεις αυτές δεν υπάρχει απαγωγή - από το φυσικό τους χώρο - και η φυλάκιση των άγριων ζώων με στόχο το κέρδος; Ρούχα, έπιπλα, μπιμπελό και αξεσουάρ από προϊόντα προερχόμενα από τη σφαγή άγριων ζώων, γιατί να είναι επιτρεπτά; Μήπως το έγκλημα στο νομικό καθεστώς της Ιταλίας είναι υποδεέστερο από την απαγωγή;

Και μπορεί τα χρυσόψαρα να βρουν την ησυχία τους, αλλά με τα αφρόδικτα που ευθύνονται για το θάνατο δελφινιών τι θα γίνει; Καλά, στην ανθρώπινη κοινωνία υπάρχουν διακρίσεις, ανάλογα με την τάξη που ανήκει κάποιος (ή κάποια). Μήπως υπάρχουν διακρίσεις και στους ιχθυοπληθυσμούς; Ο δήμαρχος όμως προχώρησε ακόμα περισσότερο. Οι κάτοχοι τετράποδων υποχρεώνονται να τα βολτάρουν κάθε μέρα. Μια σωστή απόφαση. Ελλειμματική, όμως. Με τα δίποδα τι γίνεται; Πόσα παιδάκια είναι υποχρεωμένα να περνούν τη μέρα τους στο σπίτι, επειδή οι γονείς τους εργάζονται πολλές ώρες και δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν και να τα πάνε βόλτα, πλην ίσως του Σαββατοκύριακου; Διακρίνουμε και δω μιαν άνιση συμπεριφορά σε σχέση με τα παιδιά και υπέρ των ζώων. Μήπως εν τέλει ο δήμαρχος είναι οπαδός της deep ecology; Αν ναι, τα ζώα στη Ρώμη θα κάνουν πανηγύρι. Με τους ανθρώπους, όμως, τι γίνεται;