Η Τρίτη που μας πέρασε, όπως διαβάσατε ή ακούσατε, ήταν αφιερωμένη στην Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος. Μια «επέτειος», που έχει καθιερωθεί από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, μια περίοδο, δηλαδή, όπου τα οικολογικά προβλήματα εμφανίζονται πλέον οξυμένα και οι συζητήσεις γύρω από αυτά φουντώνουν διεθνώς. 25 χρόνια μετά, αν μπορούσε να γίνει κάποιος απολογισμός, τόσο στις χώρες του πλούσιου Βορρά, όσο και σ' αυτές του φτωχού Νότου, τα αποτελέσματα θα ήταν (είναι) απογοητευτικά. Βρισκόμαστε σε πολύ χειρότερη θέση και οι πιθανότητες για λύσεις σε σημαντικά ζητήματα είναι από ελάχιστες έως μηδενικές. Αναφορικά με την υπερήφανον Ελλάδα, η περιβαλλοντική πολιτική που ασκείται επί δυο δεκαετίες από τους «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ είναι για γέλια, όταν δεν είναι για κλάματα.

Η βίλα Καζούλη είναι αναμφισβήτητα ένα υπέροχο κτίριο στην πιο προνομιούχα περιοχή της Αττικής. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, για το ΥΠΕΧΩΔΕ των οραμάτων και των καλύτερων ημερών (τους) να στεγάσει εκεί το νεοσυσταθέν Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης; Τι είναι αυτό το κέντρο με τον τόσο μεγαλεπήβολο τίτλο και ποιοι το διαχειρίζονται; Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, τα ονόματα είναι γνωστά. Οπως πάντα, λειτούργησε η ΠΑΣΟΚική εκδοχή της (αν)αξιοκρατίας. Κάποιοι κολλητοί, μέλη του «κινήματος» και ορισμένοι συνεργασθέντες, μέσω δορυφορικών κινήσεων και ομίλων της συμφοράς, έπρεπε να βολευτούν. Και η εξουσία στα στηρίγματά της ήταν και είναι πάντα γενναιόδωρη. Τι ακριβώς θα κάνουν, εκτός από τα γνωστά λιβανιστήρια στην εξουσία, είναι άγνωστο. Αν και επί των λιβανιών δε νομίζετε ότι αρμοδιότερος, εξ οφίτσιο, είναι ο κ. Χριστόδουλος και οι συνεργάτες του; Δηλαδή, τι θα μας λένε οι αειφορικοί κατοικοεδρεύοντες της βίλας; Οτι, λ.χ., το κωπηλατοδρόμιο στο Σχοινιά συμβάλλει στη βιώσιμη ανάπτυξη και η Ολυμπιάδα οδηγεί σε μια νέου τύπου Οικοτοπία; Προς το παρόν, βράβευσαν σπουδαστές μιας γραφιστικής ιδιωτικής (βεβαίως βεβαίως) σχολής, με θέμα «πουλιά στη φύση». Επειδή δεν είδαμε την Εκθεση (πρόσκληση δε λάβαμε και μεις τηρούμε τα πρωτόκολλα), ίσως οι σπουδαστές του χρόνου να εξειδικεύσουν τις εργασίες τους στα αρπακτικά πτηνά, που έχουν μεταλλαχτεί σε κυβερνώντες και τα θηράματά τους, που βρίσκονται στον πολύπαθο δημόσιο κορβανά. Ολίγη φαντασία δε βλάπτει.

Η παραπάνω αρχή ήταν και είναι μια από τις βασικότερες θέσεις της οικολογίας, πριν αυτή εκμαυλιστεί στην εφαρμοσμένη της μορφή από διάφορους επισκέπτες του κινήματος, οι οποίοι μόλις συμπλήρωσαν μια δεκαετία, σπάζοντας κάθε ρεκόρ θητείας, έτρεξαν να την εξαργυρώσουν, διαγράφοντας με μια μονοκοντυλιά ιδέες και απόψεις που οι ίδιοι είχαν διατυπώσει. Και το κακό είναι ότι τα γραπτά μένουν. Ισως του χρόνου το αντίστοιχο σημείωμά μας να αποτελεί ένα εράνισμα κειμένων όλων αυτών που σήμερα μας δουλεύουν χοντρά (νομίζουν δηλαδή), οι οποίοι με μια απίθανη τιποτολογία, πασπαλισμένη με κατεψυγμένες εκσυγχρονιστικές μπούρδες, προσπαθούν να παρουσιάσουν το μαύρο πράσινο. Να είστε σίγουροι ότι θα έχει μεγάλη πλάκα. Ας επιστρέψουμε, όμως, στο μικρό. Τα όπου Γης αυταρχικά έως φασιστικά καθεστώτα αρέσκονταν στα μεγάλα έργα, που εντυπωσιάζουν (υποτίθεται) το πόπολο και δημιουργούν (κυρίως) δέος απέναντι στους ανίσχυρους πολίτες. Η δύναμη των μεγάλων κτιρίων και των υλικών κατασκευής τους σηματοδοτούν αναμφίβολα ποιος έχει το πάνω χέρι. Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Ενα άχρηστο και δυσλειτουργικό αεροδρόμιο, τεράστιοι δρόμοι στη λογική των αυτοκινητουπόλεων, Ολυμπιακοί Αγώνες (με ό,τι αυτοί σημαίνουν), μετρό αντί τραμ και κτίρια - μεγαθήρια. Αυτοί είναι η οικολογική προσέγγιση των γιαλαντζί πράσινων και των συμμάχων τους.

Κι αντί να σιωπούν (να κάνουν τουμπεκί, επί το λαϊκότερον), μια και η φωλιά τους μόνο καθαρή δεν είναι, και ως γνωστόν τα απορρίμματα πρέπει να τύχουν κατάλληλης διαχείρισης για να μην αποτελούν εστίες ρύπανσης, ας μη μιλήσουμε για ανακύκλωση και το εκλάβουν ως εναλλαγή στις καρέκλες τους και χρεωθούμε και κανένα έμφραγμα ή κάποιο ψυχικό νόσημα, είναι λαλίστατοι (και θρασύτατοι). Αυτά πάνε πακέτο, όπως φαίνεται. Παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα με μακέτες έργων, που κανείς δεν ξέρει πού γίνονται, αν γίνονται, και με τη βοήθεια των συναγωνιστών τους καναλαρχών (δε χρησιμοποιούμε το επίθετο διαπλεκόμενος, μέρες που είναι και χαλάσουμε το εορταστικό κλίμα) και των μαρκουτσοφόρων υπαλλήλων τους υπερηφανεύονται και μας προκαλούν. Τι κι αν κατόρθωσαν μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με μικρή βιομηχανία, να βρίσκεται στον πάτο (εδώ κυριολεκτούμε) της περιβαλλοντικής βαθμολογίας, μεταξύ των χωρών της ΕΕ, όπως δημοσίευσε το περιοδικό Ecologist και αναδημοσίευσαν τα «ΝΕΑ». Και για να γίνουμε σαφέστεροι. Με άριστα το 100, η χώρα μας πήρε: Για την ποιότητα του αέρα 31, για τα υδάτινα αποθέματα 37, για τα εδάφη 30, για τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα 26, για τη διαχείριση των αποβλήτων 26, για τη χρήση των φυσικών αποθεμάτων 23 και μόνο στη βιοποικιλότητα έχουμε πάρει 70. Ισως λόγω των πολλών ερπετών που διαθέτουμε. Ο μέσος όρος της βαθμολογίας που συγκεντρώσαμε ήταν 35.

Τον τελευταίο μήνα έχει ξεσπάσει (άλλο) ένα σκάνδαλο στο μυθικό Χόλιγουντ. Αποκαλύφτηκε ότι ένας από τους πιο «σκληρούς» κριτικούς κινηματογράφου, ο Ντέιβιντ Μάνινγκ, που συχνά σνόμπαρε να παρακολουθήσει ταινίες και έγραφε μόνο γι' αυτές που θεωρούσε αξιόλογες και οι οποίες ήταν πάντα συμπτωματικά παραγωγές της «Κολούμπια», ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο. Απλά, κάποιος υπάλληλος της εταιρίας είχε αναλάβει να παίζει το ρόλο του κριτικού και να διοχετεύει τα πονήματά του στον αμερικάνικο Τύπο, με στόχο την καθοδήγηση των σινεφίλ. Μάλιστα, εμφανιζόταν ότι οι κριτικές του δημοσιεύονταν πρωτογενώς σ' ένα επαρχιακό φύλλο και αναπαράγονταν εξαιτίας του υψηλού τους επιπέδου και καταχωρούνταν (ως πληρωμένα κείμενα) σε μεγάλα έντυπα. Οι δικοί μας παραγωγοί του εκσυγχρονισμού, είτε λόγω έλλειψης ευρηματικότητας, είτε λόγω του καθεστωτικού τσαμπουκά, αν και αμερικανοδίδακτοι και αμερικανολάτρες, προτιμούν τις ρίζες. Χρησιμοποιούν τους αβανταδόρους. Αυτούς, δηλαδή, που ξεκινούν εικονικά (σ.σ. σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν τα λεξικά) δραστηριότητες, λ.χ., τυχερών παιχνιδιών (χαρακτηριστικό παιχνίδι με αβανταδόρους είναι ο «παπάς»), εμπορίου κλπ., με σκοπό να προσελκύσουν και άλλους σ' αυτήν. Οικοαβανταδόροι στο Ελλαδιστάν, παλιοί περαστικοί του οικολογικού χώρου και φυσικά εντεταλμένοι γραφιάδες με παχυλούς μισθούς και ...άδηλους πόρους, εμφανίζουν την Ελλάδα ως οικολογικό παράδεισο, ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα θλιβερό τοπίο απ' άκρου σ' άκρον. Τουλάχιστον για όλους όσοι έχουν μάτια και κρίση και δεν προσεγγίζουν την πραγματικότητα από τις τηλεοράσεις με τις κατασκευασμένες ειδήσεις και από τις κίτρινες σελίδες των ταμπλόιντ.

Το 1990, ο David Milsted έγραψε το βιβλίο The green bluffer's guide, που κυκλοφόρησε δυο χρόνια μετά και στη χώρα μας από τις εκδόσεις «Δαυλός», με τίτλο Το εγκόλπιον του καλού μπλοφαδόρου για την οικολογία. Αντιγράφουμε από το κεφάλαιο Και μεις είμαστε πράσινοι, αφιερώνοντάς το εξαιρετικά στους οικολόγους του ΥΠΕΧΩΔΕ και της βίλας, αλλά και στους ανά την Ελλάδα οικο-τρυγητές των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, που ανταποδίδουν στους χορηγούς τους παντοειδή υποστήριξη σε κάθε τους απόφαση και κρατούν ερμητικά κλειστά τα χείλη τους στα οικοανοσιουργήματα που διαπράττονται. Οι ομοιότητες και οι συνειρμοί δικοί σας. Πανανθρώπινη ευθύνη: Δηλαδή, όχι δική μου. Κάνουμε κάθε τι δυνατό: Δίνοντας συνεντεύξεις. Πολύ, πολύ επειγόντως πράγματι: Εάν χάσουμε τις εκλογές. Εδώ έχουμε Δημοκρατία: Χρειάζεται να ξεγελάσουμε μόνο το 40% για να νικήσουμε. Εσχατη ευθύνη: Ούτε κι αυτή είναι δική μου. Ο πιο σημαντικός προβληματισμός: Οτι πολλαπλασιάζει τους ψηφοφόρους μου. Το μέλλον: Περιοδεία για να διαλέξεις μετά την αποχώρησή μου από την πολιτική. Εξτρεμιστές: Επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, διάφορα κατακάθια. Εκμετάλλευση της κατάστασης: Να μας υποχρεώνουν να κάνουμε και κάτι. Συνεχείς διαβουλεύσεις: Η γραμματέας μου λαμβάνει πολλά γράμματα. Ευρύτατο πλαίσιο: Αυτό από το οποίο προέρχονται και οι πόροι του κόμματος (κινήματος). Οπου είναι αναγκαίο: Οπου προτείνει το κόμμα μου. Οποτε είναι αναγκαίο: Οχι τώρα. Συντονισμένη και αποτελεσματική δράση: Γυρίστε κανένα διαφημιστικό. Η μελλοντική διάσκεψη κορυφής: Θαύμα! ένα ολόκληρο αεροπλάνο για μένα. Εξοικονομώντας πόρους: Εσύ πληρώνεις, εγώ τα κάνω θάλασσα. Τώρα: Μελλοντικά. Να διασφαλίσουμε το μέλλον μας: Να καπελώσουμε τους ψηφοφόρους μας.

Και του χρόνου (Αυτό είναι δικό μας κι όχι από το Εγκόλπιο)!