Αν και πέρασε μια βδομάδα από την πανελλήνια συγκέντρωση-διαδήλωση που οργάνωσε το ΚΚΕ στην Αθήνα, όσοι συμμετείχαν και όσοι είδαν τον κόσμο που έδωσε «παρών» και διαδήλωσε αγωνιστικά αιτήματα για ένα καλύτερο σήμερα, κόντρα σ' ένα σύστημα το οποίο επιθυμεί σφόδρα να ισοπεδώσει τα πάντα με σοφιστείες του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι τα κάνουν πλακάκια» κ.τ.λ., κατανόησαν ότι κάποιοι αντιστέκονται και επιμένουν. Κάποιοι δεν εκχωρούν τα «πιστεύω» τους και πολύ περισσότερο δεν διαπραγματεύονται την ιδεολογία τους για την απόκτηση θέσεων εξουσίας. Ο λαός είχε και έχει το αποκούμπι του. Το ΚΚΕ. Γι' αυτό το επιβράβευσε με τη συμμετοχή του το προηγούμενο Σάββατο και με την ψήφο του στις πρόσφατες πολιτικές αναμετρήσεις. Κι αυτό είναι που ενοχλεί το σύστημα! Γιατί γνωρίζουν καλά πως θα έχουν απέναντι το ΚΚΕ όπου η «αγορά» και η εξαγορά δεν έχει την παραμικρή τύχη!

Η κοροϊδία της ΔΕΗ με τη μετεγκατάσταση του εργοστασίου συνεχίζεται. Ανακάλυψαν, διαβάσαμε, νέες τοποθεσίες και η κολοκυθιά του στιλ «γιατί εκεί κι όχι εκεί συνεχίζεται». Οπως και οι συχνές διακοπές ρεύματος χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.

Και μια περί Λέσβου ο λόγος, να σημειώσουμε ότι με το έμπα του φθινοπώρου και τα τρία ταχύπλοα της ΝΕΛ έδεσαν τους κάβους και γυρίσαμε πάλι στα υπέργηρα πλοία που μια διαδρομή 6 ωρών συνεχίζουν να την κάνουν σε 12 και 13 ώρες! Τι 'χες Γιάννη τι 'χα πάντα.

Ενα καινούριο βιβλίο στο χώρο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης είναι πάντα καλοδεχούμενο, με δεδομένο την ισχύουσα αντίστροφη σχέση, μεταξύ του ενδιαφέροντος στο συγκεκριμένο επιστημονικό πεδίο και των τίτλων που κυκλοφορούν. Το εν λόγω βιβλίο υπογράφεται από την Κ. Σκαναβή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καλειδοσκόπιο». Μια έκδοση επιμελημένη που εξετάζει με επάρκεια τα της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και παραθέτει πλουσιότατη ξενόγλωσση βιβλιογραφία στην οποία μπορεί να ανατρέξει κάποιος για να δει τις πρόσφατες εξελίξεις και αντιλήψεις στο χώρο αυτό. Γνωρίζοντας τους περιορισμούς που υπάρχουν σε μια έκδοση η οποία είναι αδύνατο να συμπεριλάβει τα πάντα, κρίνουμε ότι στην ενότητα 10 του πρώτου μέρους η οποία αναφέρεται στις σχέσεις του περιβαλλοντικού κινήματος με άλλα κινήματα, θα πρέπει, σε μια μελλοντική επανέκδοση του βιβλίου, να προστεθεί η κοινωνική οικολογία και ο οικοσοσιαλισμός, ρεύματα που επηρέασαν καθοριστικά χώρες όπως η ΗΠΑ και η Γαλλία αντίστοιχα. Η ουσία βρίσκεται όμως στο γεγονός ότι το βιβλίο είναι καλογραμμένο, με απλό (όχι απλοϊκό) τρόπο, εύληπτο και εύχρηστο για φοιτητές (στους οποίους απευθύνεται) και τους εκπαιδευτικούς που εμπλέκονται στην «περιπέτεια» της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.

Γρηγοριάδης Κώστας

Μετά την ίδρυση και λειτουργία Μεγάρου Μουσικής στη συμπρωτεύουσα, το κλείσιμο δεκάδων μονάδων, την υψηλή ανεργία και τη φτώχεια, δυο νέοι δείκτες που γνωστοποιήθηκαν τις προηγούμενες μέρες κατέδειξαν ότι η Θεσσαλονίκη δεν έχει πλέον να ζηλέψει το παραμικρό από την Αθήνα. Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι αρκούντως ανταγωνιστική με την πρωτεύουσα. Μάλιστα, τα αιωρούμενα σωματίδια βρίσκονται σε ανώτερο επίπεδο από το λεκανοπέδιο (και φυσικά πολύ πάνω από το μέσο όρο των ανώτατων επιτρεπτών επιπέδων της ΕΕ). Παράλληλα, η φωτοχημική ρύπανση με βασικό συστατικό το όζον αυξάνεται χρόνο με το χρόνο (το παλιό νέφος με το άζωτο και το διοξείδιο του άνθρακα έχει μειωθεί σημαντικά, εξαιτίας κυρίως της ανανέωσης του στόλου των αυτοκινήτων). Αιτία της δημιουργίας του «νέφους του Βορρά» είναι περίπου η ίδια με αυτήν της Αθήνας. Οταν οι καταλύτες των νέων αυτοκίνητων είναι κακοσυντηρημένοι, τότε παράγεται η «νέα γενιά ρύπων», οι οποίοι είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνοι με τους παλαιότερους. Μια άλλη πτυχή, πέρα από τους παλιούς καταλύτες, σχετίζεται με την κυκλοφοριακή συμφόρηση (άρα και τις συχνές στάσεις και εκκινήσεις των αυτοκινήτων). Η διαδικασία αυτή στους πολυσύχναστους δρόμους δημιουργεί μεγάλη ρύπανση ανεξάρτητα από την καταλληλότητα των καταλυτών. Εχει παρατηρηθεί στη Θεσσαλονίκη ότι πέρα από την αύξηση των αυτοκινήτων υπάρχουν και περισσότερες μετακινήσεις τα Σαββατοκύριακα προς παραθεριστικές περιοχές με τις γνωστές συνέπειες. Το ζήτημα της αναβάθμισης (και χρήσης) των μέσων μαζικής μεταφοράς παραμένει πάντα ως ευχή.

Σε προηγούμενο σημείωμα της στήλης είχαμε ασχοληθεί με την εμφάνιση αρουραίων στο λιμάνι μετά από μια βροχή. Φαινόμενο, αν όχι συνηθισμένο, τουλάχιστον όμως γνωστό, για τους κατοίκους της πόλης. Ανεξαρτήτως τρωκτικών, το ζήτημα της ποιότητας των νερών του Θερμαϊκού παραμένει, παρά τις διαβεβαιώσεις των ιθυνόντων ότι έχει επιλυθεί οριστικά εδώ και μερικά χρόνια. Πρόσφατες μετρήσεις ειδικών επιστημόνων έδειξαν ότι τα βιομηχανικά απόβλητα, τα φορτία ρύπανσης από τους ποταμούς Λουδία, Αλιάκμονα και Αξιό, η πλημμελής λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού και τα φυτοφάρμακα ρυπαίνουν τον Κόλπο. Αποτέλεσμα, να παρουσιάζει την υψηλότερη τιμή σε μέταλλα και ιζήματα από τους περισσότερους κόλπους της χώρας. Επί χρόνια ο Θεσσαλονικάρχης κ. Βενιζέλος φρόντιζε για έργα βιτρίνας (και άκρως ανταποδοτικά, προς άγρα ψήφων), ο «λοχαγός» κ. Καστανίδης μπαινόβγαινε σε κυβερνητικά σχήματα (η αναβάθμισή του σήμερα στη νέα κατάσταση ΠΑΣΟΚ ίσως επιτέλους του δώσει την πολυπόθητη προαγωγή στην ιεραρχία και ησυχάσουμε), ο «χάι τεκ» κ. Βούγιας, όταν δεν υπέγραφε τροπολογίες για τον Στέγκο εντρυφούσε στο «εθιμικό δίκαιο των μεταγραφών» και ο «στρατηγός» κ. Ακης ήταν ...απασχολημένος με τα εξοπλιστικά προγράμματα. Πού καιρός για το περιβάλλον;

Η κατάχρηση των αγροχημικών εξακολουθεί να αποτελεί μια από τις μάστιγες ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος. Από τη δεκαετία του ογδόντα έχουν επισημανθεί οι κίνδυνοι από την αλόγιστη χρήση των αγροχημικών. Η άγνοια, από τη μια πλευρά, και κυρίως η απουσία γεωτεχνικών στο πλευρό των αγροτών, από την άλλη, έχει σαν συνέπεια να συμπεριλαμβανόμαστε στις χώρες όπου η κατάσταση εξακολουθεί να βρίσκεται στο «κόκκινο». Στον Αμβρακικό και το Θερμαϊκό τα εντομοκτόνα και τα ζιζανιοκτόνα βρίσκονται στην ανώτατη επιτρεπτή τιμή και στον ποταμό Λουδία τα έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Ψάρια και οστρακοειδή συχνά είναι όχι μόνο ακατάλληλα, αλλά άκρως επικίνδυνα για φαγητό. Το ίδιο ισχύει και για πολλά οπωροκηπευτικά προϊόντα. Δηλητηριασμένα γεύματα στο τραπέζι μας, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα ως καταναλωτές να πράξουμε το παραμικρό. Κι όλα αυτά με τη συνυπευθυνότητα των αρμοδίων υπηρεσιών. Παρά τα ΣΟΣ της επιστημονικής κοινότητας οι κρατικοί «λειτουργοί» κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Την ίδια στιγμή, βέβαια, δίνουν ελαφρά τη καρδία το ΟΚ για τα μεταλλαγμένα. Αυτό είναι όμως ο καπιταλισμός. Ή μήπως όχι;