1799. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης με πραξικόπημα ανακηρύσσεται πρώτος ύπατος της Γαλλίας.

1866. Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου στην επαναστατημένη Κρήτη. Καθώς οι Τούρκοι εισβάλλουν στο μοναστήρι, ο ηγούμενος Γαβριήλ Μάνεσης δίνει το σύνθημα και ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης πυροβολεί τα βαρέλια με το μπαρούτι. Τινάχτηκαν στον αέρα τριακόσιοι μαχητές και 643 γυναικόπαιδα μαζί με τους Τούρκους.

1919. Δημιουργείται το Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας.

1953. Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καμπότζης.

1960. Ο Τζον Κένεντι εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, νίκησε τον Ρίτσαρντ Νίξον με ποσοστό 50,25% έναντι 49,75% και με διαφορά μόλις 139.332 ψήφων.

1993. Καταρρέει η θρυλική γέφυρα του ποταμού Νερέτβα στο Μοστάρ, ως αποτέλεσμα του βομβαρδισμού της στον πόλεμο της Βοσνίας. Η στρατηγική αυτή γέφυρα είχε αντέξει 400 χρόνων πολέμους και μάχες για τον έλεγχό της.

Εξω οι ΗΠΑ

απ' τη Θράκη!

Η επίθεση των ΜΜΕ κατά των μαθητών δεν είναι «ένα ακόμα» συμβάν στον τηλεοπτικό οχετό. Η συγκεκριμένη επίθεση έχει μακρά στόχευση. Συνιστά επίθεση εναντίον όλης της κοινωνίας, που όμως αυτή τη φορά προσλαμβάνει εγκληματικό χαρακτήρα, καθώς θέτει στο στόχαστρο τον «άμαχο πληθυσμό», έχει «στοχοποιήσει» το πιο ευαίσθητο τμήμα της, τα παιδιά μας.

Οι καναλάνθρωποι σε διατεταγμένη υπηρεσία «παιδονόμου» κι απέναντί τους η νέα γενιά, όπως παλιότερα κείνοι «οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες».

*

Στην Ελλάδα του δικομματισμού, οι ταγοί του «Εθνους» γνωρίζουν ότι παρά την ομηρία του εκλογικού σώματος, το πολιτικό συντηρητικό τοπίο δεν αντανακλάται ευθύγραμμα, δεν έχει το αντίστοιχό του στο επίπεδο του κοινωνικού και ιδεολογικού συντηρητισμού. Η επίθεση ενάντια στα παιδιά είναι, ακριβώς, μια επίθεση της πολιτικής συντήρησης, με στόχο την ενίσχυση του κοινωνικού και ιδεολογικού συντηρητισμού.

Ο χτεσινός φαρισαϊκός κληρικαλισμός που κραύγαζε ότι τους νεολαίους πρέπει «να τους κουρεύουν με την ψιλή», σήμερα έχει παραδώσει τη σκυτάλη στους τηλε-εισαγγελείς.

*

Τα «όπλα» της καθεστηκυίας τάξης σε αυτή την επιχείρηση είναι οι ίδιες της οι πομπές! Τη δική τους «ηθική», τα δικά τους «πρότυπα», τις δικές τους «εικόνες», τα δικά τους «προϊόντα» τα χρεώνουν στα παιδιά, κι αφού πρώτα πέρασε ένας ικανός χρόνος, κατά τη διάρκεια του οποίου «γαλούχησαν» τα παιδιά με αυτή την «ηθική», με αυτά τα «πρότυπα», με αυτές τις «εικόνες», με αυτά τα «προϊόντα».

*

Στο σχέδιο εμπέδωσης της κοινωνικής και ιδεολογικής «σκουριάς», η τηλεόραση και εν γένει τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Σκέψεις για το ρόλο αυτό θα καταθέσουμε στο σημερινό και τα υπόλοιπα σημειώματα της στήλης που θα ακολουθήσουν.

Πριν από 60 χρόνια μια εκπομπή του Ορσον Ουέλς από τα ερτζιανά ήταν αρκετή να δημιουργήσει πανδαιμόνιο στην Αμερική, καθώς χιλιάδες Αμερικανοί έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν, καθώς είχαν πιστέψει ότι άρχισε η επίθεση ...των εξωγήινων.

Από τις εποχές του ραδιοφώνου ακόμα, ένας Αυστριακός εθιμογράφος έλεγε: «Δώστε μας τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και 100 ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα και μέσα σε 2 μήνες θα έχουμε κάνει την Ελβετία κομμουνιστική και τους κατοίκους της Ονδούρας να βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα».

Η δύναμη, η επιρροή και η επίδραση των ηλεκτρονικών μέσων είναι τόσο μεγάλη που οι κάτοχοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν είναι φυσικά ανόητοι ώστε να αφήσουν αυτή τη δύναμη, αυτό το «όπλο», να περάσει στα χέρια εκείνων που θα 'θελαν να δουν την Ελβετία κομμουνιστική...

*

Η δύναμη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ είναι πλέον θηριώδης. Ωστόσο, πρέπει εισαγωγικά να τονιστεί με έμφαση: Οσο μεγάλη κι αν είναι η επιρροή και η δύναμη των ΜΜΕ, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια δύναμη σχετική, μια δύναμη που έχει όρια, μια δύναμη που δεν είναι ανυπέρβλητη. Ενα παράδειγμα: Ενας Πρόεδρος που το 2000 ήρθε δεύτερος και κέρδισε «πραξικοπηματικά» τις εκλογές στις ΗΠΑ, ο Μπους, κατάφερε στις εκλογές του 2004, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, να υπερσκελίσει τον αντίπαλό του κατά 3 εκατ. ψήφους και να επανεκλεγεί. Την ίδια ώρα, στη Βενεζουέλα, παρότι όλα σχεδόν τα ΜΜΕ είναι εναντίον του, ο Τσάβες έχει καταφέρει να επικρατήσει σε 7-8 εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία χρόνια.

Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν: Η δύναμη των ΜΜΕ είναι τεράστια. Αλλά δεν είναι ανίκητη.

*

Μιλώντας για τα ΜΜΕ πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα παρακάτω δεδομένα:

Σήμερα η παγκόσμια αγορά των ΜΜΕ κυριαρχείται από 6-7 όλες κι όλες πολυεθνικές. Διατηρούν τις κεντρικές υπηρεσίες τους στις ΗΠΑ και παράλληλα είναι οι ίδιες πολυεθνικές που ελέγχουν τα βασικά κινηματογραφικά στούντιο των ΗΠΑ, τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών εταιρειών, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των εκδοτικών οίκων του πλανήτη. Πίσω από αυτές υπάρχουν περί τις 80-100 θυγατρικές - γίγαντες που παίζουν το ρόλο του περιφερειακού ή εθνικού επιστάτη των παραπάνω πολυεθνικών στα 4 σημεία του ορίζοντα.

Η περίφημη δημοκρατία, λοιπόν, στο χώρο των ΜΜΕ σημαίνει ότι έχουμε μια χούφτα πολυεθνικές που ελέγχουν τις εκδόσεις βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων, τη βιομηχανία της μουσικής, την τηλεοπτική παραγωγή, τηλεοπτικούς σταθμούς και καλωδιακά κανάλια, δορυφορικά συστήματα και κινηματογραφικές παραγωγές.

Η περίφημη επαγγελματική δημοσιογραφία που, σύμφωνα με τους Αμερικανούς στις αρχές του 20ού αιώνα, θα αποτελούσε την ασφαλιστική δικλείδα ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του Μέσου και τον αναγνώστη, ακροατή, τηλεθεατή, ώστε ο πολίτης να μαθαίνει την αλήθεια αντικειμενικά και ολόπλευρα από τον τάχα μου ανεπηρέαστο από πιέσεις δημοσιογράφο, αποδείχτηκε ένα παραμύθι.

Δεν είναι μόνο ότι η δημοσιογραφία λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν δακτυλογράφος και παπαγαλάκι των κυβερνώντων και των οικονομικών ελίτ που κατέχουν τα ΜΜΕ. Διανύουμε μια περίοδο που η ενσωμάτωση των ΜΜΕ ως οικονομικού πολιορκητικού κριού των μονοπωλίων ή ακόμα και ως επίλεκτου «στρατιωτικού» σώματος (όπως η περίπτωση των ενσωματωμένων ΜΜΕ που κάλυπταν τις επιχειρήσεις των Αμερικανών πεζοναυτών στη Βαγδάτη) αποτελεί μια τακτική που διακηρύσσεται πλέον δημόσια ως επίσημη πολιτική. Μάλιστα, πριν από μερικούς μήνες η Κοντολίζα Ράις έκανε την ακόλουθη δήλωση: Χρειαζόμαστε - είπε - ομάδες ταχείας επέμβασης που θα μπορούν να επιχειρούν επί 24ώρου βάσεως, που σημαίνει μικρές ομάδες δημοσιογράφων που έχουν εγκατασταθεί σε αραβικές χώρες, παρακολουθούν διαρκώς τα δελτία ειδήσεων και όποτε το κρίνουν απαραίτητο παρεμβαίνουν (σε κυβερνήσεις, τηλεοπτικούς σταθμούς, κλπ.) για να επαναφέρουν την προπαγάνδα στα ανεκτά αμερικανικά πλαίσια.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης το παράδειγμα του ΝΑΤΟ: Το 1999 και ενώ η Γιουγκοσλαβία βομβαρδιζόταν, αποκαλύφθηκε η μυστική έκθεση του ΝΑΤΟ που έθεσε ως βασική του προτεραιότητα «να εντοπιστούν εκείνοι οι δημοσιογράφοι κάθε χώρας που είναι ικανοί και να προσκληθούν σε συνάντηση, όπου θα εκθέσουν τις ιδέες τους πάνω σε τρόπους βελτίωσης του μηνύματος του ΝΑΤΟ προς την κοινή γνώμη κάθε χώρας». Ηταν την ίδια περίοδο που ο «Ρ» (8/5/99) αποκάλυψε το απόρρητο ΝΑΤΟικό έγγραφο στο οποίο το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ καλούσε την Πολιτική Επιτροπή «να εξασφαλίσει ότι θα προσαρμόσει τα κεντρικά μηνύματα των κυρίων μέσων ενημέρωσης, όπως χρειάζεται»...

Στα παραπάνω προσθέστε ότι η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ είχε προσλάβει την ιδιωτική εταιρεία «Lincoln Group» προκειμένου να πληρώνει διάφορες ιρακινές εφημερίδες για να δημοσιεύουν έτοιμα άρθρα που παρουσιάζονταν ως ρεπορτάζ και τα οποία εξήραν τη δράση των κατοχικών και ιρακινών δυνάμεων. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα άρθρα πληρώνονταν από 50 δολάρια και άνω το καθένα.

Η λειτουργία των ΜΜΕ διέπεται από ένα καταδυναστευτικό δίπολο: α) Προς τα μέσα, οι εργαζόμενοι σ' αυτά υφίστανται την εχθρική στάση της εξουσίας απέναντι στους δημοσιογράφους που θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλιά τους, β) προς τα έξω, εχθρεύονται την κοινωνία, πουλώντας την (τηλεοπτική κυρίως) βλακεία.

-- Πριν λίγα χρόνια Ελληνας υπουργός των Εξωτερικών έστειλε δημοσιογράφους στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι ήταν «κατάσκοποι» γιατί δημοσίευσαν έγγραφο που το περιεχόμενό του δεν ήθελε να γίνει γνωστό ο τότε ΥΠΕΞ. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα «ελεύθερα» ΜΜΕ των «δυτικών δημοκρατιών» περιοριζόμαστε να υπενθυμίσουμε τις απειλές του Μπους εναντίον των «Νιου Γιορκ Τάιμς», επειδή αποκάλυψαν πως «η CIA ελέγχει παράνομα τραπεζικούς λογαριασμούς σε όλο τον κόσμο». Η Βρετανία προχώρησε στην ποινικοποίηση σε βάρος όσων αποκαλύπτουν παράνομες κυβερνητικές πράξεις με αφορμή την επέμβαση στο Ιράκ. Στη Δανία οι δύο δημοσιογράφοι που αποκάλυψαν ότι η κυβέρνηση της Δανίας είχε ενημερωθεί πως δεν υπήρχαν πυρηνικά στο Ιράκ απειλήθηκαν με φυλάκιση. Στην Ολλανδία, οι υπηρεσίες ασφαλείας παρακολουθούσαν δημοσιογράφους. Ενώ στη Γερμανία οι υπηρεσίες ασφαλείας αποπειράθηκαν να σταματήσουν διαρροές πληροφοριών στον Τύπο, διεισδύοντας στα ΜΜΕ, κατασκοπεύοντας και φακελώνοντας δημοσιογράφους.

Πρόκειται για σπαράγματα, μόνο, ενδεικτικά, όμως, της ελευθερίας των ΜΜΕ στις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες.

-- Οσον αφορά στη βλακεία ως μέσο κοινωνικής λοβοτομής, το πλέον ανώδυνο που μπορεί να θυμηθεί ο τηλεθεατής είναι η εικόνα των ελληνικών δελτίων ειδήσεων το 2003, τη μέρα που εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες διαδήλωσαν στο Σύνταγμα και στην αμερικανική πρεσβεία κατά του πολέμου στο Ιράκ. Εκείνη την ίδια μέρα τα ελληνικά δελτία ειδήσεων από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τους λεπτό ασχολήθηκαν με τον Γλύξμπουργκ και τη συνοδεία του, δίνοντας έμφαση στο κοσμοϊστορικό γεγονός ότι το πούλμαν που μετέφερε τον Κοκό και τους «αυλικούς» του δεν μπορούσε να πάρει τη στροφή στο στενό δρόμο του Παγκρατίου.

Αντίστοιχα, τη μέρα που στο Σιάτλ γίνονταν τεράστιες διαδηλώσεις κατά του ΔΝΤ, τα αμερικανικά δελτία ειδήσεων ασχολούνταν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με τη συντριβή του αεροσκάφους του Τζον Κένεντι του νεότερου.

Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι ταξικός. Εκεί που ο ταξικός χαρακτήρας τους προκύπτει απροκάλυπτα είναι στα ζητήματα ζωής και θανάτου.

Ενα παράδειγμα: Από το 2000 και μετά έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 900 εργάτες που πήγαν για μεροκάματο και γύρισαν στο φέρετρο. Αυτά τα εγκλήματα της εργοδοσίας δεν έγιναν ποτέ πρώτη είδηση στα κανάλια της εργοδοσίας.

(συνεχίζεται...)