1933 Μετά την προβοκάτσια των ναζί με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (27 Φλεβάρη), άρχισε ένα όργιο διωγμών εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Συλλαμβάνεται ο ηγέτης του Κόμματος Ερνστ Τέλμαν, ενώ λίγες μέρες αργότερα συλλαμβάνονται όλοι οι κομμουνιστές βουλευτές.

1943 Ο λαός της Αθήνας ματαιώνει την επιστράτευση. Αμέσως μετά τη γνωστοποίηση των χιτλερικών σχεδίων για την «πολιτική επιστράτευση», το Φλεβάρη του 1943, το ΕΑΜ μπήκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τη ματαίωσή της. Πάνω από 200.000 λαού κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας.

1950 Διεξάγονται εκλογές μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας και διώξεων. Παρ' όλα αυτά, ο συνδυασμός της «Δημοκρατικής Παράταξης», ο οποίος υποστηρίχτηκε από το ΚΚΕ, πήρε 163.824 ψήφους και 18 έδρες στη Βουλή.

1953 Πεθαίνει ο Ιωσήφ Στάλιν, ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης.

1981 Νέος ισχυρός σεισμός πλήττει την Αθήνα τις πρώτες πρωινές ώρες και γίνεται αισθητός από το Βόλο μέχρι την Πάτρα. Δύο άτομα χάνουν τη ζωή τους και δώδεκα τραυματίζονται.

Ο Βουκεφάλας - Ζορό και ο Καραγκιόζης - φούρναρης. Καθ' εκάστην...

Νέα ΝΑΤΟΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει εντρυφήσει βαθιά στη «διδαχή» του Γατόπαρδου: «Για να μείνουν όλα ίδια, είναι απαραίτητο όλα να αλλάξουν»...

Οτι ο κλασικός δικομματισμός που γνωρίσαμε στην Ελλάδα έχει αρχίσει να μην «τραβάει» είναι πανθομολογούμενο. Ολο και περισσότεροι είναι αυτοί που πείθονται όλο και λιγότερο από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι ο δικομματισμός διανύει - σε τούτη τη φάση - μια κρίση με ανεπίστρεπτα χαρακτηριστικά, χωρίς όμως να αναιρείται και το γεγονός ότι τα σημάδια της ανάγκης για «οξυγόνωση» με νέο αίμα του αστικού πολιτικού συστήματος είναι εμφανή.

*

Το ερώτημα που τίθεται στους αρχιτέκτονες του «μία από τα ίδια» είναι με τι φορεσιά θα εμφανιστεί τούτη τη φορά ο «Μανολιός». Με τι υλικά θα γίνει αυτή η «ανασύνθεση». Προφανώς όχι με το ΚΚΕ. Θα ήταν σα να ζητούσε κανείς από την ολιγαρχία, από τα ΜΜΕ και από τους μηχανισμούς που ελέγχει, να βάλουν τα χέρια τους και να βγάλουν τα μάτια τους.

Ορος εκ των ων ουκ άνευ για το πολιτικό σύστημα είναι η απογοήτευση των ψηφοφόρων των «γαλαζοπράσινων» εταίρων να μην πάρει χαρακτηριστικά επικίνδυνης για το σύστημα ριζοσπαστικοποίησης. Πολύ περισσότερο δε θέλουν την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος που θα είχε δυσάρεστες για αυτούς πολιτικές παρενέργειες.

Επομένως, η άρχουσα τάξη καλείται να αναζητήσει τρόπους διοχέτευσης της λαϊκής απογοήτευσης σε ανώδυνα μονοπάτια και ως εκ τούτου να κατασκευάσει πολιτικές «εφεδρείες» για ενδεχόμενη χρήση.

*

Στην προσπάθεια αυτή, για «να μείνουν όλα ίδια» δηλαδή, κάποιες κινήσεις είναι τόσο άγαρμπες που βγάζουν μάτι.

Ο αποκλεισμός, για παράδειγμα, του ΚΚΕ από τα ΜΜΕ (και κυρίως ο μετεκλογικός αποκλεισμός), είναι ενδεικτικός, αν επιπροσθέτως συνδυαστεί με την υπερπροβολή άλλων. Η επιμονή να παγιωθεί μια εικόνα των πολιτικών συσχετισμών όχι στη βάση των πραγματικών εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά μιας δημοσκοπικής «πραγματικότητας», που έχει αποδειχτεί ότι όσο σφυγμομετρά άλλο τόσο και κανοναρχεί τους σφυγμούς της κοινής γνώμης, επίσης βάζει σε σκέψεις. Το ίδιο και η εργολαβικού τύπου ενασχόληση ορισμένων με το πώς θα καλλιεργήσουν και ταυτόχρονα θα εμπεδώσουν ένα κλίμα «ανατροπών» όσον αφορά τους συσχετισμούς στο «εσωτερικό της Αριστεράς», όπως τους αρέσει να λένε.

*

Ειδικά οι τελευταίοι, όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, ξεχωρίζουν εύκολα από τη χαιρεκακία με την οποία μιλούν για το ΚΚΕ, επειδή, όπως διαπιστώνουν με ικανοποίηση, το ΚΚΕ «χάνει από τον ΣΥΝ» στις δημοσκοπήσεις που οι ίδιοι παραγγέλνουν...

Λες, δηλαδή, και ο ΣΥΝ είναι κανένα κομμουνιστικό κόμμα για να αποτελεί συγκρίσιμο με το ΚΚΕ μέγεθος. ΄Η λες και το ΚΚΕ θα συμβιβαστεί να εννοεί την Αριστερά σαν ...«γεωγραφικό προσδιορισμό» του ποιος κάθεται λίγο παραδίπλα από το ΠΑΣΟΚ. ΄Η λες και το ΚΚΕ θα αποδεχτεί αυτά τα «αριστερά» τσουβαλιάσματα και θα τους «χαρίσει» τον όρο «Αριστερά» (για να τον εμφανίζουν σαν την «τρέντι» και «ιν» εκδοχή μιας αλά «Γιουροβίζιον πολιτικής», σαν πυλώνα δηλαδή του συστήματος και όχι ως δύναμη ρήξης και ανατροπής), μπας και αρχίσουν να το κανακεύουν.

*

Σε κάθε περίπτωση αναδύεται μια αγωνία να εξασφαλιστεί ότι η αποσυσπείρωση του δικομματισμού δε θα σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα στερήθηκε αποκούμπι.

Εδώ ακριβώς έρχεται και εκτός των συνόρων δουλεμένο σενάριο που ήρθε (;) η ώρα να «προταθεί» και ως ελληνική «λύση»: Η μετάβαση από τον κλασικό δικομματισμό σε διπολικά σχήματα του τύπου «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά».

*

Υπάρχουν οι πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε μια τέτοια «μετάβαση», δηλαδή σε έναν «τρικολόρε» δικομματισμό; Η απάντηση είναι καταγεγραμμένη και βρίσκεται όχι στο τι λέει, αλλά στα πεπραγμένα του καθενός.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή κυβερνιέται από τα προγράμματα της «σταθερότητας» και των ιδιωτικοποιήσεων στην οικονομία. Κυβερνιέται από πολιτικές που σε αυτοδιοικητικό επίπεδο προωθούν από τη φορολεηλασία μέχρι τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Κυβερνιέται στο πλαίσιο των «κοινωνικών διαλόγων» που στερούν στο λαό ασφαλιστικά δικαιώματα και του πετούν «αυξήσεις» της τάξης 7 δεκάρες του ευρώ. Κυβερνιέται από μια «Ευρώπη των λαών» που διακινεί οδηγίες που ξεκινούν από την ομηρία των συμβασιούχων και την καταστρατήγηση ατομικών ελευθεριών μέχρι την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων και το βομβαρδισμό χωρών.

*

Κάτω από όλα αυτά υπάρχουν υπογραφές. Πολιτικές υπογραφές. Και κομματικές πρακτικές. Δεν είναι δύσκολο να αναγνωριστούν τόσο οι υπογραφές όσο και οι πρακτικές. Τώρα θα ρωτήσει κάποιος «αφελώς»: Και τότε γιατί δεν ομολογούνται; Μα, προφανώς διότι μια τέτοια ομολογία θα είχε σαν αποτέλεσμα ο ...Γατόπαρδος να εμφανιστεί «γυμνός». Κάτι που πάντως δεν είναι κατορθωτό να το αποφεύγουν επί μακρόν. Αλλωστε, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του...

«Ας δούμε και τη θετική πλευρά των δημοσκοπήσεων» για το ΠΑΣΟΚ (!) συνέστησε ο κ. Παπανδρέου. Και μας θύμισε εκείνο το ανέκδοτο με την ομάδα πόλο του ...Πανμπουρμπουλιακού που με το σφύριγμα της λήξης του παιχνιδιού και ενώ είχαν ηττηθεί με 40-0 άρχισαν να πανηγυρίζουν σαν τρελοί.

- Γιατί ρε παιδιά πανηγυρίζετε, τους ρώτησαν οι εμβρόντητοι αντίπαλοί τους.

- Γιατί και την προηγούμενη φορά είχαμε χάσει 40-0, αλλά τότε μας είχανε πνιγεί και τρεις (!), απάντησαν αγέρωχοι οι Πανμπουρμπουλιακοί...