1933 Μετά την προβοκάτσια των ναζί με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (27 Φλεβάρη), άρχισε ένα όργιο διωγμών εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Συλλαμβάνεται ο ηγέτης του Κόμματος Ερνστ Τέλμαν, ενώ λίγες μέρες αργότερα συλλαμβάνονται όλοι οι κομμουνιστές βουλευτές.

1943 Ο λαός της Αθήνας ματαιώνει την επιστράτευση. Αμέσως μετά τη γνωστοποίηση των χιτλερικών σχεδίων για την «πολιτική επιστράτευση», το Φλεβάρη του 1943, το ΕΑΜ μπήκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τη ματαίωσή της. Πάνω από 200.000 λαού κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας.

1950 Διεξάγονται εκλογές μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας και διώξεων. Παρ' όλα αυτά, ο συνδυασμός της «Δημοκρατικής Παράταξης», ο οποίος υποστηρίχτηκε από το ΚΚΕ, πήρε 163.824 ψήφους και 18 έδρες στη Βουλή.

1981 Νέος ισχυρός σεισμός πλήττει την Αθήνα τις πρώτες πρωινές ώρες και γίνεται αισθητός από το Βόλο μέχρι την Πάτρα. Δύο άτομα χάνουν τη ζωή τους και δώδεκα τραυματίζονται.

...καραμαΛΑΦΚΑ

«Το 'πε το 'πε

ο (πρασινο)παπαγάλος,

πως συ αλλιώς ξεκίνησες,

μα θα γινόσουν άλλος...»

Οταν ο κ. Λαλιώτης εκδιώχτηκε από τη θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, το είχε αποδώσει στον φιλοαμερικανισμό της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, τον κ. Σημίτη και τον κ. Χρυσοχοΐδη.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η τωρινή επιστροφή του κ. Λαλιώτη στα ΠΑΣΟΚικά τεκταινόμενα θα οφείλεται μάλλον στο γεγονός πως η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου δηλαδή, δεν είναι φιλοαμερικανός, αλλά ...φιλορώσος.

H ηγεσία της Εκκλησίας, υποδυόμενη την «εκπροσωπούσα» το Γένος, αναπαράγει και διαφυλάττει ως κόρην οφθαλμού το ιδεολόγημα περί «κοινής πορείας» μεταξύ αρχαίου ελληνικού πνεύματος και Ορθοδοξίας. Πρόκειται για χυδαία αντιστροφή της ιστορικής πραγματικότητας. Η μόνη σχέση μεταξύ αρχαίας Ελλάδας και ιεραρχίας είναι ότι η δεύτερη υπήρξε απηνής διώκτης της πρώτης...

*

Για την ιεραρχία, ακόμα και το όνομα «Ελλην» αντιμετωπιζόταν σαν ύβρις και τούτο όχι μόνο στα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του χριστιανισμού, αλλά και πολύ αργότερα. Είναι ενδεικτικό ότι ο Γενάδιος, ο εκλεκτός Πατριάρχης του Μωάμεθ του Πορθητή, διακήρυττε μετά την άλωση της Πόλης το 1453 ότι «δε θα έλεγα ποτέ ότι είμαι Ελληνας, γιατί δε σκέφτομαι όπως άλλοτε σκέφτονταν οι Ελληνες».

*

Η στάση αυτή οφείλετο στο γεγονός ότι το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα, απέναντι στα θεοκρατικά κριτήρια ερμηνείας του κόσμου προτάσσει τη λογική και θέτει τις βάσεις της επιστήμης. Είναι η εποχή που η ελληνική σκέψη, διατυπωμένη από τον Πρωταγόρα, αντιμετωπίζει τους θεούς ως εξής: «Δεν έτυχε να τους δω (τους θεούς) για να ξέρω πώς είναι ή πώς δεν είναι...».

Το κήρυγμα, επομένως, του Αποστόλου Παύλου αντιμετωπίζεται από τους Ελληνες ως «μωρία», ενώ οι Πατέρες της Εκκλησίας - ενδεικτικό το έργο του Μεγάλου Αθανασίου «Λόγος κατά Ελλήνων» του 4ου μ.Χ. αιώνα - έχουν σταθερό μέτωπο κατά του αρχαιοελληνικού πνεύματος.

*

Η κυριαρχία του Χριστιανισμού ισοδυναμεί με μια μακρά περίοδο μέτρων εξόντωσης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Το έργο της καταστροφής που ξεκίνησε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου και συνεχίστηκε επί Μεγάλου Θεοδοσίου, Ιουστινιανού κλπ. συνεπάγετο σφαγές μη χριστιανών, κατεδαφίσεις αρχαίων ναών, αγαλμάτων και έργων τέχνης, εμπρησμούς βιβλιοθηκών, από απαγόρευση των τελετουργιών της παλιάς θρησκείας μέχρι κατάργηση των Δελφών και των Ολυμπιακών Αγώνων, κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας, επιβολή θανατικής ποινής κατά των Ελλήνων - ειδωλολατρών.

Μέτρα που επικυρώθηκαν στη Ζ' Οικουμενική Σύνοδο (το 787) από τους «Αγιους Πατέρες», οι οποίοι και εξέδωσαν «ανάθεμα» (!) για «τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα...».

*

Το εκκλησιαστικό ιερατείο, πιστό στην «Προς Ρωμαίους» επιστολή του Παύλου να θεωρεί εχθρό του θεού όποιον εναντιώνεται στην εξουσία, πορεύτηκε ως κήρυκας του σκοταδισμού και της συντήρησης - και - στον τομέα της σκέψης.

Η νεότερη Ελλάδα γνωρίζει ότι το ιερατείο έθεσε στο στόχαστρο τους «μαλλιαρούς» - δημοτικιστές, τους οποίους η δικτατορία του Πάγκαλου, μετά από παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου το 1925, εκδιώκει σαν «επικίνδυνους». Ανάμεσά τους οι εκπαιδευτικοί Γληνός, Ιορδανίδης, Δελμούζος, Ρόζα Ιμβριώτη, Παπαμαύρος και Βάρναλης.

Νωρίτερα, το 1866, ο Ροΐδης είχε εισπράξει τον αφορισμό διά της εγκυκλίου 5688 της Ιεράς Συνόδου για την «Πάπισσα Ιωάννα», όπως και ο Λασκαράτος για τα «Μυστήρια της Κεφαλονιάς».

Τα κατοπινά χρόνια, στο στόχαστρο μπήκε ο Καζαντζάκης και τα έργα του «Καπετάν Μιχάλης» και «Ο τελευταίος Πειρασμός» που η Ιερά Σύνοδος ζητά από το Πατριαρχείο να τα αφορίσει. Δεν πάει, δε, πολύς καιρός που έξω από τη Σχολή Ευελπίδων, υπέρμαχοι του ιερατείου είχαν ανάψει φωτιές, καίγοντας βιβλία, ενώ μόλις πρόσφατα η Ιεραρχία συνηγόρησε υπέρ της δικαστικής δίωξης κατά των δημοτικών τραγουδιών της Αποκριάς...

*

(Με το σημερινό, πέμπτο σημείωμα κλείνει το σύντομο αφιέρωμα της στήλης στο «εκκλησιαστικό ιερατείο και την ιστορία του». Ευχαριστούμε τους αναγνώστες για την επικοινωνία, τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις τους. Πολύτιμη βοήθεια για όποιον θέλει να εμβαθύνει περισσότερο στο θέμα αποτελούν πηγές - στις οποίες μεταξύ άλλων και μεις ανατρέξαμε - όπως:

Γ. Κορδάτου - «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», Εμμ. Ροΐδης - «Πάπισσα Ιωάννα», Λιλή Ζωγράφου - «Αντιγνώση», Γιώργος Καραγιάννης - «Εκκλησία και Κράτος» και «Η εκκλησία από την κατοχή στον Εμφύλιο», Κ.Σιμόπουλος - «Ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας», Ε.Γιαροσλάφσκι - «Πώς γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι θεοί και οι θεές», Πάβελ Γκούρεβιτς - «Οι θεοί ξαναζούν», Σωτήρης Οικονόμου «Θρησκευτικός λόγος, το χαλινάρι της ελευθεροφροσύνης», Δ.Κανελλόπουλος - «Ο ελληνορθόδοξος μύθος»).