1919 Το Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ αποφασίζει την αποχώρησή του από τη 2η Διεθνή και την προετοιμασία προσχώρησης στην 3η Διεθνή.

1957 Η δολοφονία του στρατηγού Στ. Σαράφη. Γύρω στη 1.40 το μεσημέρι, στην παραλιακή λεωφόρο του Αλίμου, μια βαριά πράσινη «Μπουίκ», με αριθμό ΞΑ 1941, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, έπεσε πάνω στον Στ. Σαράφη και στη σύζυγό του Μάριον, σκορπίζοντας το θάνατο. Οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου ο Ιταλοαμερικανός υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, που υπηρετούσε στην 22η μοίρα διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού.

1962 Εκτελείται δι' απαγχονισμού στο Ισραήλ ο Αντολφ Αϊχμαν, ένας από τους αρχιτέκτονες του ολοκαυτώματος.

1974 Υστερα από μεσολάβηση του Χένρι Κίσιγκερ, το Ισραήλ και η Συρία υπογράφουν συμφωνία για την απομάκρυνση των δυνάμεών τους από τα Υψώματα του Γκολάν.

1975 Συνάντηση Καραμανλή - Ντεμιρέλ, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Οι δυο πρωθυπουργοί συμφωνούν για παραπομπή του θέματος της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Οι θιασώτες του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» δε χάνουν ευκαιρία - ειδικά όσοι ζητούν τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών - να μας δείχνουν σαν πρότυπο την Ολλανδία. Αραγε είναι αρκετά τονωτικό για το «φιλελευθερισμό» τους ότι χτες ανακοινώθηκε στο πρότυπό τους, την Ολλανδία, η ίδρυση κόμματος των παιδεραστών (!), πρόγραμμα του οποίου είναι η νομιμοποίηση της παιδικής πορνογραφίας, η κτηνοβασία και ο ελεύθερος γυμνισμός σε δημόσιους χώρους;...

Η είδηση είναι χτεσινή:

Ο δήμαρχος του Ντιγιάρμπακιρ στην Τουρκία αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης έως ενός έτους. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο που απήγγειλε ο εισαγγελέας, το «έγκλημα» του δημάρχου συνίσταται στο ότι έστειλε ασθενοφόρο της πόλης, για να μεταφέρει το πτώμα ενός Κούρδου αντάρτη που σκοτώθηκε σε σύγκρουση με στρατιώτες. Ο εισαγγελέας σημειώνει ότι η αποστολή του δημόσιου οχήματος, του ασθενοφόρου, επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του δήμου κατά 16,8 τουρκικές λίρες...

Και για όποιον δεν κατάλαβε: Ο «εκδημοκρατισμός» στα πλαίσια της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, συνεχίζεται...

Δηλαδή η βόμβα κοντά στο σπίτι του Βουλγαράκη ήταν πράξη «επαναστατική»; Ηταν κίνηση «αλληλεγγύης» προς τους απαχθέντες Πακιστανούς; Ηταν ενέργεια «διαμαρτυρίας» ενάντια στις δυνάμεις των υποκλοπών, των απαγωγών, των χαφιεδοκαμερών; Μα δεν έχουν καταλάβει, όσοι οργανώνουν και όσοι εκτελούν τέτοιου είδους «παρεμβάσεις», ότι ο κόσμος τούς έχει πάρει χαμπάρι;

Το «παιχνίδι» που παίζεται ανάμεσα στο κράτος και στους «χρήσιμους» στο... κράτος, αυτούς τους αυτοσυστηνόμενους σαν «αντικρατιστές» που λειτουργούν εξ αντικειμένου σαν συνεταίροι των «τρομονόμων», της κρατικής καταστολής και του περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αποδεικνύεται τόσο περισσότερο «σικέ», όσο πιο «τυφλά» και «ανεξέλεγκτα» εκδηλώνεται.

Η χτεσινή βόμβα, η όλη επιχείρηση, αναδεικνύει τη γνωστή αλήθεια: Ακόμα κι αν αυτοί που έδρασαν χτες ως φυσικοί αυτουργοί δεν υπήρχαν, το κράτος θα έπρεπε να τους εφεύρει...

Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση, το 65% των ερωτηθέντων δε διακρίνει πολιτικές διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μα καλά, τσάμπα τις δίνουν τις «παραστάσεις» στη Βουλή ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου;...

«Ζούμε στην κόλαση! Μας σκοτώνουν! Γιατί;»!

Η κραυγή απόγνωσης ενός πολίτη της Καμπούλ, όπως μεταδόθηκε προχτές από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, με φόντο τα αμερικανικά τεθωρακισμένα, που λίγο πριν είχαν ανοίξει πυρ αδιακρίτως εναντίον του πλήθους...

«Εγώ δε βλέπω καμία διαφοροποίηση. Και οι δυο τοποθετήσεις κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος»...

Ετσι απάντησε ο κ. Ε. Αντώναρος, κληθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις των Ντ. Μπακογιάννη και Β. Μεϊμαράκη για το άρθρο του Κ. Στεφανόπουλου. Αλλά είναι δυνατό, κοτζάμ εκτελών χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου, να μην αντιλαμβάνεται τη «διαφοροποίηση», όταν η μια λέει πως οι θέσεις Στεφανόπουλου έχουν «ενδιαφέρον», ενώ ο άλλος τις απορρίπτει;

*

Μη βιαστείτε να εξαγάγετε συμπεράσματα για την «αντιληπτική» ικανότητα του κ. Αντώναρου ή του κ. Ρουσόπουλου, καθώς κι αυτός τα ίδια επανέλαβε χτες. Ισως, μάλιστα, η απάντησή τους να είναι από τις πιο ειλικρινείς που έχουν δώσει από τη θέση των εκπροσώπων της κυβέρνησης. Αλλωστε, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι τοποθετήσεις του ενός (εν προκειμένω της υπουργού Εξωτερικών) και του άλλου (του υπουργού Αμυνας) να είναι «σχεδιασμένα» διαφορετικές. Με στόχο να εκτιμηθούν οι αντιδράσεις, να υπάρξουν οι σχετικές «ζυμώσεις» και μετά να πάρει την οριστική της θέση η κυβέρνηση, αφού πρώτα δει προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα.

Σε αυτήν την περίπτωση, η κυβερνητική τακτική είναι προφανής και το δίκιο των κ.κ. Ρουσόπουλου - Αντώναρου «βουνό»: Οι δηλώσεις των δύο υπουργών κινούνται - πράγματι - στο ίδιο μήκος κύματος...

Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, ενστερνιζόμενες την επιθυμία των ΗΠΑ και της ΕΕ για «αναβάθμιση» της Τουρκίας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μετέτρεψαν αυτήν ακριβώς την επιθυμία των «συμμάχων» και των «εταίρων» σε μπούσουλα της εξωτερικής τους πολιτικής, προσδίδοντάς της ένα θεωρητικό περιτύλιγμα που διατείνεται τα περί «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας και το πόσο «ωφέλιμη» θα είναι αυτή η «ευρωπαϊκή πορεία» της γείτονος για την Ελλάδα.

Τα αδιέξοδα φάνηκαν από την πρώτη στιγμή.

• Ενα μόλις χρόνο μετά το 1995 και τη σημαντική στροφή που σημειώθηκε τότε στην ελληνική εξωτερική πολιτική, την άρση δηλαδή του ελληνικού «βέτο» στο χρηματοδοτικό πρωτόκολλο Βρυξελλών - Αγκυρας και την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας, η απάντηση στην «κίνηση καλής θέλησης» ήταν από την Τουρκία τα Ιμια και η επιβολή στην Ελλάδα ενός καθεστώτος προκλήσεων επί «γκρίζων ζωνών» και μάλιστα υπό αμερικανική επιδιαιτησία («ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»)...
• Ενα μόλις χρόνο μετά τη συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997, και την - υπό ΝΑΤΟική επιδιαιτησία - αποδοχή των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων» της Αγκυρας στο Αιγαίο, η Τουρκία απάντησε στην «κίνηση καλής θέλησης» με την κρίση των S-300 και την απειλή πολέμου, το 1998...
• Οσο για την ανταπόκριση της Τουρκίας στην «κίνηση καλής θέλησης» του Ελσίνκι, εκδηλώνεται από το 1999 - και υπό ευρωενωσιακή επιδιαιτησία - αφ' ενός με την ανακήρυξη του «κάζους μπέλι» σε αταλάντευτη πολιτική της Αγκυρας προς την Ελλάδα, αφ' ετέρου με την τοποθέτηση του «Αττίλα» στο ράφι των Βρυξελλών.

Το αδιέξοδο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ήταν μαθηματικά προδιαγεγραμμένο. Αν λοιπόν προσφέρει κάτι το άρθρο του Κ. Στεφανόπουλου, που ορισμένοι έσπευσαν να το υποδεχτούν σαν «παρέμβαση της λογικής», είναι απλώς η ομολογία του αδιεξόδου και η «εκ των έσω» απομυθοποίηση αυτής της πολιτικής.

Απ' εδώ, όμως, το σχήμα γίνεται οξύμωρο και ήκιστα «λογικό»:

Από τη μια να ομολογείται ότι αυτή η πολιτική, που υποτίθεται θα κατέληγε με ευνοϊκούς για την Ελλάδα όρους στη Χάγη (για την υφαλοκρηπίδα), οδήγησε σε βάλτο. Αλλά από την άλλη, και ενώ όλα τα παραπάνω βαρίδια παραμένουν στην πλάτη της χώρας, να προτείνεται σαν επόμενη «ενδεδειγμένη» κίνηση της Ελλάδας η μεγαλοπρεπής βουτιά της - όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα αλλά για «όλα» - μέσα ...στο βάλτο!

20.000 λεύγες

υπό τα Ιμια