1809 Γεννιέται ο Εντγκαρ Αλαν Πόε, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς των ΗΠΑ και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

1965 Τη διάλυση της Νεολαίας Λαμπράκη διά της δικαστικής οδού «εφόσον αποδειχθεί η εξάρτησίς της από το ΚΚΕ» εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.

1965 Απεργιακό κύμα πλήττει την Ελλάδα, καθώς γιατροί κάθε βαθμίδας, ναυτικοί και σιδηροδρομικοί απεργούν, διεκδικώντας την αύξηση των αποδοχών τους.

1967 Ανακοινώνεται ότι 8.000 Ελληνες εργάτες της Δ. Γερμανίας έχουν ήδη απολυθεί λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα, ενώ η Βόννη παραδέχεται πως κινδυνεύουν με απόλυση άλλοι 70.000 από τους 194.000 που εργάζονται στα δυτικογερμανικά εργοστάσια.

1971 Προς 20 δολάρια ο ένας πωλούνται οι άνεργοι εργάτες γης, κυριολεκτικά ως δούλοι, στη Βραζιλία. Οι εργάτες διαλέγονται από τις βόρειες επαρχίες, που υποφέρουν από ξηρασία, και πωλούνται σε πλειστηριασμούς.

1972 Ανακοινώνεται ότι το νέο αεροδρόμιο των Αθηνών στα Σπάτα, το οποίο βρίσκεται στο στάδιο της προμελέτης, θα αρχίσει να λειτουργεί στο τέλος του 1979 και ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού θα γίνει πάρκο...

ΔικομματοSIEMENS και

δικομματοΖΕΧΝΕΙ!

Ο επικεφαλής της «Χρυσής Αυγής», περιστοιχιζόμενος από ναζιστοειδή - μπράβους, «κοσμεί» το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας εκφωνώντας λόγους κατά των «Ινδομπαγκλαντέζων» και απευθύνοντας στους παριστάμενους «περήφανο» ναζιστικό χαιρετισμό!

Ο Βελόπουλος του ΛΑ.Ο.Σ. δηλώνει ότι πρέπει οι ακροβολισμένοι φαντάροι πάνω στο φράκτη του Παπουτσή, μετά το δεύτερο «Αλτ τις ει;», να πράττουν τα «δέοντα» κατά των μεταναστών...

Οι «σοσιαλιστές» παίζουν ένα παιχνίδι αποπροσανατολισμού και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στους μετανάστες για την οικονομική λεηλασία που οι ίδιοι προκαλούν στους Ελληνες εργαζόμενους, προχωρώντας σε πολιτικές κινήσεις έμφορτες κτηνώδους συμβολισμού τύπου «φράκτης».

Οι νεοδημοκράτες επιδίδονται σε αντιμεταναστευτικές ρητορείες, προσπαθώντας να τρυγήσουν κι αυτοί κατιτίς επενδύοντας στο κλίμα της ανασφάλειας, του φόβου και της ξενοφοβίας.

Οι δημοσκόποι υποδύονται τον «καθρέφτη» της κοινωνίας, την οποία εμφανίζουν με «δικτατορικά» ποσοστά, βγαλμένα μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της δικής τους αφασίας, να ζητά «να φάμε τους μετανάστες».

*

Δυστυχώς, βέβαια, το φαινόμενο μια κοινωνία να οδηγείται σε παράκρουση δεν είναι απίθανο.

Με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα μπορεί κάποιος να μάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4, αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι «Αμερικαναράδες», ιδεολογικοί πρόγονοι των «Ελληναράδων», υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους ...Ελληνες, τότε, μετανάστες. Συνέβη στη Γερμανία του μεσοπολέμου, όταν ως «αιτία της κρίσης» στοχοποιείτο το «διαφορετικό» και σταμπαριζόταν με ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς.

Εχει, δε, αποδειχτεί: Οποτε η άρχουσα τάξη αποφάσισε να προωθήσει τα συμφέροντά της παίζοντας το χαρτί της ακροδεξιάς, και μάλιστα στο όνομα του «κατευνασμού» της ακροδεξιάς, έσυρε την κοινωνία στη βαρβαρότητα και έγινε συνειδητά τροφός του φασιστικού φιδιού. Η περίπτωση Λεπέν στη Γαλλία ή της Λίγκας στην Ιταλία, είναι μερικά μόνο παραδείγματα της «δημοκρατικής» ΕΕ.

*

Η «πατρίδα», όπως τη διακονούν οι φορείς του αντιμεταναστευτικού μίσους, είναι πατριδοκαπηλεία, είναι δηλαδή ύβρις και προσβολή του γνήσιου πατριωτισμού εκ μέρους εκείνων που εννοούν το ακριβώς αντίθετό του. Η βία που εισηγούνται ενάντια στους «άλλους», στους «απ' έξω», είναι ευθέως ανάλογη του αυταρχισμού που επιδεικνύουν στα ενδότερα του «φράκτη».

Πριν λίγους μήνες, ο υπουργός Εσωτερικών του Μπερλουσκόνι, ο Μαρόνι, υπερασπιζόμενος το πογκρόμ του Σαρκοζί κατά των Τσιγγάνων, δήλωσε ότι έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων όποιου «παραβιάζει τους κανόνες που απαιτούνται για να ζει κάποιος σε κράτος - μέλος της ΕΕ: Ελάχιστο επίπεδο εισοδήματος, στέγη και να μην είναι βάρος στην κοινωνική πρόνοια της χώρας που τον φιλοξενεί».

Σύμφωνα με τα «κριτήρια» του «κυρίου» Μαρόνι, πάνω από 2,5 εκατομμύρια κάτοικοι της Ελλάδας «περισσεύουν» και πρέπει να απελαθούν. Και δεν είναι μετανάστες...

*

Η λυδία λίθος για την προσέγγιση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι τούτη: Ο μετανάστης θα αντιμετωπίζεται, τελικά, ως άνθρωπος ή σαν «ζώο» όπως εισηγούνται οι «κυνηγοί κεφαλών». Από εκεί απορρέουν όλα τα υπόλοιπα.

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κοινωνία έχει αντιστάσεις και, στην πλειοψηφία της, απαντά με απέχθεια στα «ζωώδη» ένστικτα του αγριανθρωπισμού.

Λόγω ιστορικών και πολιτικών καταβολών, έχει την πείρα και τα εργαλεία να ξεχωρίζει ότι η εθνικοφροσύνη, όπως κι αν εκδηλώνεται, με το ρατσισμό, την ξενοφοβία, το σοβινισμό, ήταν και είναι πάντα το ιδεολογικό μαστίγιο και το προσωπείο μιας τάξης που δε γνωρίζει πατρίδα. `Η που, μάλλον, σφετερίζεται την πατρίδα του λαού ως λάφυρο, ως ενέχυρο και ως βάση εξόρμησης για ίδιον όφελος και που το μίσος της απέναντι στον άνθρωπο δε σταματά μπροστά στο χρώμα του δέρματος ή στα νομιμοποιητικά έγγραφα. Είτε πρόκειται για αλλοδαπό, είτε για γηγενή.

Ο κύριος Κατσανέβας εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή («Αλτερ»), αυτή τη φορά όχι με την ιδιότητα του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚάρχη, αλλά του έγκυρου και έγκριτου καθηγητή. Φαίνεται ότι του χρειαζόταν να ανεμίζει τούτη την περισπούδαστη σκελέα, στην προσπάθειά του να υποστηρίξει τους «φράκτες» που εξήγγειλε για τον Εβρο ο έτερος σοσιαλιστής Παπουτσής.

Το ενδιαφέρον με το που άνοιξε το στόμα του ο κύριος καθηγητής ήταν ότι κατάφερε να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο τα «σοσιαλιστικά» νάματα του «παλαιού» ΠΑΣΟΚ. Δεν επέτρεψε, δηλαδή, καμία παρανόηση από πού έλκει την καταγωγή του και το «νέο» ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου.

Οπως είπε, όσοι αντιδρούν με τον φράκτη, αλλά κλειδώνουν το βράδυ την πόρτα του σπιτιού τους, τότε θα έπρεπε να καταγγείλουν τον εαυτό τους ότι παραβιάζουν τα δικαιώματα των κλεφτών, των δολοφόνων και των διαρρηκτών!

Τόσο εμπνευσμένος και βαθιά παραβολικός ο λόγος του κυρίου καθηγητού.

Μόνο που σαγηνευμένος από την εκπυρσοκρότηση μιας «λογικής» που μπερδεύει το μπουζούκι - μουσικό όργανο με τον αστυφύλακα - όργανο της τάξης, ο κύριος Κατσανέβας δεν αντιλήφθηκε τις υπηρεσίες που προσέφερε σε όλους εμάς. Ως εκ τούτου τον ευχαριστούμε ειλικρινά που άφησε ορθάνοιχτη την πόρτα της «σοσιαλιστικής» επιστημοσύνης του για να διαπιστώσουμε το είδος του «ανθρωπισμού» του:

Ο «ανθρωπισμός» του κυρίου Κατσανέβα εξαντλείται στο γεγονός ότι, όπως προκύπτει από το χαριτωμένο παράδειγμά του, όλους αυτούς τους ανθρώπους που φτάνουν κυνηγημένοι και θαλασσοδαρμένοι στην Ελλάδα, ο κύριος αυτός δεν τους θεωρεί ανθρώπους, δεν τους θεωρεί ικέτες, δεν τους θεωρεί δυστυχισμένους, δεν τους θεωρεί πρόσφυγες. Τους θεωρεί και ζητά από το κράτος να τους αντιμετωπίσει - συλλήβδην - ως «κλέφτες», ως «διαρρήκτες» και ως «δολοφόνους»!

Αυτή είναι η καθηγητική, η επιστημονική, άμα τε και η σοσιαλιστική γνώμη ενός αυθεντικού εκπροσώπου της «Αλλαγής».

Ως εκ τούτου δεν ήταν καθόλου παράξενο που ο κύριος καθηγητής έγινε αποδέκτης υπεράσπισης των απόψεών του ακόμα και της συνηγορίας του εκπροσώπου του ΛΑ.Ο.Σ., του Βελόπουλου, ο οποίος λίγο νωρίτερα είχε διατυπώσει την «ουμανιστική» θέση ότι μετά το δεύτερο «Αλτ τις ει;» στα σύνορα, ο μετανάστης πρέπει να δέχεται μια σφαίρα στο δόξα πατρί.

*

ΥΓ: Στην προσπάθειά του να διαφημίσει το καθηγητικό «βάθος» της σκέψης του, ο Κατσανέβας επιχείρησε κάποια στιγμή να εμπλέξει στον ιδιότυπο ρατσισμό του μέχρι και τον... Μαρξ! Επικαλέστηκε δε ως «απόδειξη» της «ορθότητας» των απόψεών του τις θέσεις του Μαρξ που, όπως ισχυρίστηκε, καταγράφηκαν στο «σοσιαλιστικό Μανιφέστο» της «Β' Διεθνούς»! Μπροστά, λοιπόν, στο χαοτικό βάθος τούτης της απόλυτης άγνοιας, και αφού επισημάνουμε

α) ότι αν υπήρξε ένα «Μανιφέστο» αυτό δεν ήταν το ανύπαρκτο «σοσιαλιστικό», αλλά το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και

β) ότι ο Μαρξ μπορεί να είχε απόλυτη σχέση με την Α' Διεθνή αλλά ουδεμία σχέση είχε με την Β' Διεθνή μιας και - παρά την αντίθετη γνώμη του Κατσανέβα - είχε πεθάνει πριν την ίδρυσή της, ένα έχουμε να συστήσουμε στον κύριο καθηγητή: Την επόμενη φορά να προσέλθει καλύτερα διαβασμένος στο μάθημα...