Πώς το 'λεγε εκείνο το σύνθημα; «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».

Ετσι ακριβώς.

Πώς ξεκίνησε ο σοσιαλιστής Ολάντ - «η ελπίδα της Ευρώπης και της Ελλάδας» - τη χτεσινή δήλωσή του στο πλάι της Μέρκελ;

Είπε: «Θα συνεργαστούμε με όλους αυτούς που πιστεύουν ότι ο Ασαντ δεν πρέπει να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας του».

Τι γράφει η ανάλυση στην «Καθημερινή»; Οτι τώρα το κρίσιμο είναι οι εξελίξεις στη μεγάλη σκακιέρα, όπου η Ελλάδα έχει να προσφέρει τη γεωστρατηγική της θέση, δηλαδή να γίνει για μια ακόμα φορά βάση εξόρμησης για την επόμενη σφαγή, στη Συρία ή το Ιράν, θα δείξει.

Τόσο απλά όσο και φρικιαστικά είναι τα πράγματα στο επίκεντρο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ, που τα εγχώρια αστικά μέσα ενημέρωσης μας γάνωσαν το κεφάλι για να μας πείσουν ότι γίνεται για να εξεταστεί το ελληνικό ζήτημα. Η μόνη αναφορά στην Ελλάδα ήταν αυτή του «σύμμαχου» Ολάντ ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις συμφωνίες της. Δηλαδή, ότι η κυβέρνηση πρέπει να τσακίσει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα για να εξασφαλίσει συνθήκες ικανοποιητικής κερδοφορίας στα μονοπώλια.

«Δεν χαμογελούν οι ηγέτες», διαπίστωναν με θλίψη οι ρεπόρτερ που κάλυπταν τη συνάντηση. Σωστά δε χαμογελούσαν. Αλλο οι δημόσιες σχέσεις κι άλλο η διασφάλιση των καπιταλιστικών συμφερόντων σε καιρό κρίσης, που όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά ζητά επειγόντως διέξοδο σε δοκιμασμένες μέθοδες, ο πόλεμος μία απ' αυτές.

Δύο τα δεδομένα λοιπόν: Η καπιταλιστική κρίση που δε λέει να κοπάσει και το τσάκισμα εργατικών δικαιωμάτων που επίσης δεν έχει τέλος.

Ολα τ' άλλα είναι γαρνιτούρα για να σερβιριστεί το πιάτο. Μια γαρνιτούρα επικίνδυνη που καλύπτει το φαρμάκι της κρίσης.

Οσοι εξακολουθούν να μιλάνε για διαπραγματεύσεις, δεξιές και αριστερές, για το χρέος, όταν το πρόβλημα είναι η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί παροπλίζουν την εργατική τάξη τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να συγκεντρώσει τα πυρά της.

Η προχτεσινή επανάληψη της έκκλησης του ΚΚΕ για οργάνωση της πάλης σε κάθε τόπο δουλειάς και κατοικίας για λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, μπορεί να μην άρεσε σε διάφορα χρυσά πενάκια που καλούν σε αλλαγή στρατηγικής του ΚΚΕ, είναι όμως μονόδρομος για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Κάθε μέρα καθυστέρησης κοστίζει ακριβά.

Τα νέα που πληθαίνουν από το χώρο της Υγείας το μαρτυρούν. Η εικόνα που έρχεται από τους χώρους δουλειάς εφιαλτική. Οι έπαινοι για την ελληνική κυβέρνηση πάνε μαζί με το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα λαϊκά νοικοκυριά.

Η διέξοδος, όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που περνά, γίνεται ορατή μόνο στη λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, που θα παρεμποδίζει τα αντεργατικά μέτρα και θα ανοίγει δρόμο για να έχει ο λαός την εξουσία στα χέρια του. Ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Δύσκολος δρόμος; Μόνος δρόμος.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ με τη διαπραγμάτευση

Η ΕΛΛΑΔΑ: Στραγγαλίζουν τους Ελληνες για να σωθεί η οικονομία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κλειδί τα μέτρα και η έκθεση της τρόικας

ΤΑ ΝΕΑ: Η μάχη των τριών ημερών

ΕΘΝΟΣ: Στήριξη και αυστηρές συστάσεις

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Ευρωπαϊκή «συμπάθεια» για μια τελευταία ευκαιρία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Θετικό μήνυμα Ζ. Κ. Γιούνκερ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Εδειξε τον δρόμο για επιμήκυνση και παραμονή στο ευρώ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Εχετε τη λύση στα χέρια σας»

Ο ΛΟΓΟΣ: Ανοικτός στην επιμήκυνση ο Γιούνκερ

Η ΑΥΓΗ: «Συμπόνοια» Γιούνκερ για μέτρα 22,5 δισ.

ΑΥΡΙΑΝΗ: Ληστεία σε βάρος της Ελλάδας

Η ΝΙΚΗ: Αλήθειες και μύθοι για την ελληνική χρεοκοπία

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Τειρεσίας: πώς θα απελευθερωθούν επιχειρήσεις και νοικοκυριά

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ολο το σόι στη Βουλή

«Ορισμένοι εξακολουθούν να μιλάνε για τα δημόσια ελλείμματα, το κρατικό χρέος. Ολοι αυτοί οι δείκτες (...) είναι το πρόσχημα, για να ικανοποιηθεί μια μόνιμη, αναπαραγόμενη και συνεχώς πιο επιθετική αξίωση του κεφαλαίου: Να μειώνει συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης, να κάνει ολοένα και πιο φτηνούς τους εργάτες (...) Στόχος των μέτρων είναι να τσακίσουν τις εργατικές κατακτήσεις για να μπορεί το κεφάλαιο να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις (...) Τα αστικά επιτελεία προβάλλουν την αναγκαιότητα δημιουργίας συνθηκών ανάπτυξης, συνθηκών για καπιταλιστικές επενδύσεις και διέξοδο από την κρίση. Επεμβαίνει, λοιπόν, το κράτος τους και με διάφορα μέτρα (...) επιχειρούν να επανασυνθέσουν τα δεδομένα, ώστε το κεφάλαιο να μπορεί να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις.

Με την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, πολλές και γνωστές σε όλον τον κόσμο πολυεθνικές μετέφεραν την παραγωγική τους δραστηριότητα σε ασιατικές χώρες (...) Το μηδαμινό κόστος εγκατάστασης, οι πάμφθηνες πρώτες ύλες, οι ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας, η δωδεκάωρη εργάσιμη μέρα, οι ελάχιστοι μισθοί, η σχεδόν ανύπαρκτη Κοινωνική Ασφάλιση, όλα αυτά συνέθεσαν μια εντελώς διαφορετική, για το κεφάλαιο, πραγματικότητα (...) Αυτή η διαδικασία μπορεί να έφερε υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στους μονοπωλιακούς ομίλους που έκαναν εξαγωγή κεφαλαίου σ' αυτές τις χώρες, προκάλεσε όμως μέχρι και κλείσιμο επιχειρήσεων, δραστική μείωση της παραγωγής ολόκληρων κλάδων σε άλλες χώρες (π.χ. κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός στην Ελλάδα) (...) Το ξέσπασμα της κρίσης όξυνε περισσότερο το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

(...) Τα προβλήματα κερδοφορίας που συναντούν οι κεφαλαιοκράτες, η ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να τα αντιμετωπίσουν μέσα από τη στρατηγική αυστηρότατης λιτότητας που ισχύει για όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου που διανύουν ή τα χρέη τους. Η οικονομική ολιγαρχία έχει αναγάγει σε μονόδρομο την τεράστια μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων σε τέτοια επίπεδα, ώστε να γίνουν και πάλι συμφέρουσες οι επενδύσεις. Η απαίτησή τους να εξασφαλίσουν κερδοφόρες επενδύσεις δεν προβλέπει απλά το τσάκισμα των εργαζομένων. Οδηγούν στην απόλυτη φτώχεια του λαού, που πρέπει με κάθε τρόπο και τίμημα να εμποδίσουμε, να την ανατρέψουμε» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΗΝΙΚΟ: «Η τετραμηνία μέχρι το τέλος του 2012 θα είναι "γκαστρωμένη" για την Ελλάδα, για την Ευρώπη. Ισως και για ολόκληρο τον κόσμο, εφόσον επαληθευτούν τα χειρότερα σενάρια, δηλαδή εκραγεί η Μέση Ανατολή, καταρρεύσει το ευρώ και διαλυθεί η Ευρωζώνη, ή αποδειχθούν σωστές οι προβλέψεις μερικών ότι κάποια στιγμή θα "σκάσουν" τα τεράστια ελλείμματα των ΗΠΑ και αυτό μπορεί να συμβεί μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου. Φυσικά, στο μεγάλο σκηνικό ο πολιτικός ή οικονομικός ρόλος της Ελλάδας είναι μηδαμινός και μόνο η γεωστρατηγική θέση της σε σχέση με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή μπορεί να ληφθεί υπ' όψιν στη σημερινή συγκυρία από τους μεγάλους παίκτες» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ: «Οι ανησυχίες για δραματική επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας επανήλθαν χθες στο προσκήνιο καθώς το αμερικανικό Κογκρέσο προειδοποίησε ότι η αμερικανική οικονομία κινδυνεύει να βυθιστεί εκ νέου στην ύφεση (...) Ενώ μακροοικονομικά στοιχεία στην Ιαπωνία έδειξαν ότι και η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη είναι σε δύσκολη θέση» (στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ).

Ο ΕΠΑΙΝΟΣ: «Η Ελλάδα σχεδίασε από το 2010 περικοπές και αυξήσεις φόρων ύψους 20% του ΑΕΠ, το σκληρότερο πρόγραμμα λιτότητας στην ιστορία της ΕΕ. Αυτό το κατόρθωμα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο επειδή συντελέστηκε εν μέσω βαριάς ύφεσης» (από άρθρο του «Spiegel - on line» / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΟΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ: «Καρκινοπαθείς, ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, ή με ρευματοειδή αρθρίτιδα, νεφροπαθείς, μεταγγιζόμενοι και άλλοι πολλοί ζουν για τα καλά στο πετσί τους την πλήρη περιφρόνηση του κράτους (...) Για παράδειγμα η ερυθροποιητίνη, ένεση για τον αιματοκρίτη, είναι από τα φάρμακα τα οποία έχουν ανάγκη πολλοί ασφαλισμένοι και ιδιαίτερα οι νεφροπαθείς. Για να προμηθευτεί κάποιος ασφαλισμένος την ερυθροποιητίνη πρέπει να την αγοράσει από το φαρμακείο τη στιγμή που το κόστος της ξεπερνά τα 500 ευρώ» (το θέμα στο ΠΟΝΤΙΚΙ).

ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ: «Ο συνδυασμός νέων φοροεισπρακτικών μέτρων, μείωσης των εισοδημάτων και αύξησης της ανεργίας εμποδίζουν πλέον και τους πιο συνεπείς δανειολήπτες να εκπληρώσουν εγκαίρως τις υποχρεώσεις τους (...) Από τον επόμενο μήνα το "μείγμα" λαμβάνει ακόμη πιο επικίνδυνες διαστάσεις, αφού θα συσσωρευτούν η νέα άνοδος της ανεργίας μετά το πέρας των εποχικών εργασιών, οι περικοπές μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η επικείμενη εφεδρεία με όποιον τρόπο εφαρμοστεί, καθώς και οι αυξανόμενες εισπρακτικές απαιτήσεις από πλευράς του δημοσίου» (το θέμα στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ).